ตอนที่ 210 แสดงได้เก่ง

ตอนที่ 210 แสดงได้เก่ง

ตอนที่นภนัยกำลังเดินเข้ามา ใบหน้า ของภัสกรณ์ และนีรชาเต็มไปด้วยรอย ยิ้ม ปาลกำลังกอดคอของนีรชา เป็น ภาพ ที่อบอุ่น อบอุ่นมากจริงๆ

นภนัยพยายามอย่างมากที่จะเก็บความ เกลียดชังไว้ในใจ และทำเป็นแต่งเติม รอยยิ้มบนใบหน้า“สวัสดีตอนเช้า จ้ะ ภัส รกรณ์ หนูปาล”

แต่เธอทำเป็นมองไม่เห็นนีรชา และ จงใจไม่ทักทายเธอ

นีรชาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ภัสกรณ์ค่อยๆ เอาแขนที่โอบเอวเธออยู่ออก รีบทักทาย นภนัยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม“นภ นัย ทำไมเธอมาแต่เช้าเลย ทานข้าวเช้ามา หรือยัง”

นีรชาเห็นภัสกรณ์ค่อยๆเอาแขนออก จากตัวเธอ ทันใดนั้นก็เพิ่งคิดได้ว่า ภัส กรณ์คือแฟนของนภนัย

เดือนหน้า พวกเขาก็จะหมั้นกันแล้ว

แต่เธอ กลับมาขั้นกลางระหว่างเขาทั้ง สองคน

นีรชาปอกเปลือกไข่เสร็จพอดี หันไป พูดกับปาลด้วยรอยยิ้ม“เจ้าหนูคนเก่ง เป็นเด็กดีนะ น้าต้องไปแล้ว หนูต้อง พัก ผ่อนเยอะๆนะ”

ตอนที่เธอพูดประโยคนี้ เธอหวังในใจ ลึกๆว่าภัสกรณ์จะรั้งให้เธออยู่ต่อ แต่ภัสกรณ์กลับลุกออกจากเตียงอย่าง เงียบๆ เพื่อให้เธอเดินออกไปได้อย่าง สะดวก

หัวใจของนีรชาเหมือนโดนทำร้าย กำลังจะเดินผ่านภัสกรณ์ไปตรงโซฟา เพื่อไปหยิบกระเป๋า และเสียงร้องของ ปาลก็ดังขึ้นมา“คุณน้าน้ำครับ อย่าไป ไหนเลยนะครับ อยู่กับผมเถอะนะครับ”

นภนัยจ้องมองมือน้อยๆของปาลที่ดึง นีรชาไว้ไม่ให้ไปไหนด้วยความเกลียดชัง แต่ใบหน้าอันงดงามของเธอก็ยัง คงเก็บ ความโกรธและอิจฉาไว้ในใจ

“หนูปาล คุณป้าน้ำมีธุระ พวกเราอย่ารั้ง เธอไว้เลย เดี๋ยวฉันจะอยู่เป็นเพื่อนหนู เองโอเคไหมจ้ะ”นภนัยพยายาม พูด ท่าทางที่อ่อนโยน เดินเข้าไปที่ด้านข้าง ของปาล ยื่นมือไปจับที่หัวของปาล

“ไม่! ผมไม่เอา! คุณออกไปเลย ผมจะ เอาแต่คุณป้าน้ำคนเดียว”ปาลผลักมือ ของนภนัยออกไป ร้องไห้น้ำตาไหลออก มา

นีรชาทนเห็นไม่ได้ ต้องเดินกลับไปพูด โน้มน้าวปาล“หนูน้อย ป้าแค่ออกไป ทำธุระแป๊บเดียว ตอนกลางคืนเดี๋ยว น้า จะกลับมาหาหนู ดีไหมจ้ะ”

“ไม่เอา! ผมไม่เอา! เมื่อวานตอนกลาง คืนที่หนูสะดุ้งตื่นขึ้นมา คุณพ่อบอกว่า คุณป้าหลับไปแล้ว ไม่อนุญาตให้ ผม เรียก วันนี้ตอนกลางคืนถ้าคุณน้ามา หนูก็ คงหลับไปแล้ว”ปาลดึงมือของนีรชาไว้ และไม่ยอมปล่อยอย่าง แน่นอน

นภนัยได้ยินรู้สึกเหมือนโดนทิ่มแทงที่ หัวใจ ที่แท้เมื่อคืนนีรชาก็ค้างที่นี่

นภนัยพยายามเก็บอารมณ์ไว้ และ สุดท้ายก็เก็บไว้ไม่อยู่จนระเบิดออกมา เธอหันไปมองที่ภัสกรณ์ เธอไม่ใช่เสียง หวานอันไพเราะอีกต่อไป ใช้น้ำเสียงที่ แหลมจนบาดหูของคนฟัง“ภัสกรณ์ ปาล พูดจาหยาบคายขนาดนี้ คุณจะ ไม่สนใจ หน่อยเหรอ ไหนจะเรื่องที่นีรชาทำร้าย ปาลจนทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ นอกจาก คุณจะไม่โทษเธอแล้ว คุณยังให้เธอมา อยู่ใกล้ๆกับปาลอีก ทำไมคุณทำตัวไว้ใจ ไม่ได้ขนาดนี้ คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า ฉันต่างหากที่เป็น แฟนอย่างถูกต้องของ คุณ ยัยนีรชามันก็คือของเน่าเสีย”

นีรชานิ่งอึ้งไป ไหล่บางๆของเธอ เริ่ม สั่นเพียงเล็กน้อย ด้านข้างคือเด็กน้อยไร้ เดียงสา ในตอนนั้นเธอหวังว่าภัส กรณ์จะ ออกตัวแทนเธอและพูดออกไป บอกกับ นภนัยให้รู้ ว่าคนรักของเขา คือนีรชา

แต่ภัสกรณ์กลับโน้มตัวไปข้างหน้า ค่อยๆดึงมืออันเล็กๆออกมาอย่างอ่อน โยน”ปาล คุณน้าน้ำต้องไปแล้ว หยุด ร้องเสียงดังได้แล้วนะ”

ปาลได้ยินน้ำเสียงที่จริงจังของภัสกรณ์ ก็รู้สึกกลัว ไม่กล้าร้องเรียกให้นีรชาอยู่ ต่อ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้

นีรชามองภัสกรณ์ด้วยสายตาที่ไม่อยาก จะเชื่อจริงๆ เขาคือผู้ชายคนนั้นจริงๆเห รอ ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ยังมี ความรักที่ แสนอบอุ่นให้มอบแก่กันและกัน ตอนนี้ พออยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ก็เปลี่ยนไปเป็น คนละคน แม้แต่จะ ปกป้องเธอก็ไม่มี เลย ถ้าหากว่ามันคือความรัก ก็คงเป็นความ รักที่ต่ำต้อยมากๆ ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

นภนัยเห็นแววตาของนีรชาที่เปลี่ยนไป เป็นความเย็นชา จึงยิ้มที่มุมปากอย่าง สะใจ“นีรชา ฉันไม่ต้องการให้เธอ อยู่ที่นี่ แล้ว ไว้เจอกันใหม่

เป็นคำสั่งที่ชัดเจนมาก นีรชาหันกลับ หยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโซฟาและเดิน ออกไปทางประตู

ตั้งแต่ต้นจนเธอยืดอกอย่างสง่าเดิน ออกไปอย่างเงียบๆ

ในเมื่อภัสกรณ์ไม่ให้เกียรติเธอ เธอก็ ต้องให้เกียรติและให้ศักดิ์ศรีกับตัวเอง

นภนัยยิ้มอย่างเบาบางและไปนั่งข้างๆที่ เตียงของคนไข้ เอาไข่ที่นีรชาปอก เปลือกเสร็จทิ้งลงถังขยะ และแกะไข่ ใบ ใหม่

เธอไม่มีทักษะด้านการทำอาหาร แกะ เปลือกไข่ได้เละเทะ ไม่น่ามองเลยจริงๆ เธอเอายื่นไข่ให้ปาล “หนูปาลมาค่ะ มากินไข่ไก่ นี่น้าแกะเองกับมือเลยนะจ้ะ”

ปาลไม่อยากกินไข่ที่เธอปอกเปลือก แต่ก็กลัวภัสกรณ์จะโกรธ ทำได้เพียง หยิบไข่มาไว้ในมือ น้ำตาหยดลงมาที ละ หยด ทีละหยด

นภนัยรู้ว่าสิ่งที่ภัสกรณ์เกลียดที่สุด ก็คือ การเห็นหนูปาลร้องไห้ เห็นปาลเป็นแบบ นี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด

ผลที่ตามมาก็คือ ภัสกรณ์ค่อยๆเอาไข่ ออกจากมือของปาล และทิ้งลงถัง ขยะ“พอแล้ว ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ต้อง ฝืน บอกพ่อมา ว่าอยากกินอะไร พ่อจะหามา ใหม่”

ปาลทำหน้ามุ่ย และค่อยๆพูดเสียง เบาๆ“ผมอยากกินไข่ที่น้าน้ำปอกให้ผม ครับ”

ภัสกรณ์คิ้วขมวดไม่พูดอะไร สุดท้ายนภ นัยก็ทนไม่ไหว “ปาล! น้าน้ำมีอะไรดีหนัก หนา หนูถึงได้จงรักภัคดีกับ เธอ ขนาดนี้ เดือนหน้าฉันจะหมั้นกันกับพ่อ ของหนู เดี๋ยวต่อไปฉันก็ต้องเป็นแม่ของ หนู เราจะต้องเป็นครอบครัว เดียวกัน หนู เข้าใจไหม ”

ปาลส่ายหัวไปมา สีหน้าหมดหวัง ผม ไม่ต้องการคุณ ผมต้องการคุณน้าน้ำ” นภนัยแกล้งทำตัวน่าสงสาร บีบน้ำตาให้ ไหลออกมา“ภัสกรณ์ ฉันจริงใจกับปา ลมากๆ แต่เขากลับปฏิเสธฉัน เขา ไม่ ยอมรับฉัน เรื่องของคุณกับนีรชามัน ผ่านไปแล้วฉันรู้ดี แต่คุณก็ยังอยู่ใกล้ชิด กับเธอขนาดนี้ มันไม่ยุติธรรมกับ ฉัน จริงๆนะ ภัสกรณ์! คุณไม่นึกถึงฉันเลย ไม่เคยมองมุมของฉันเลย ว่าฉันจะเจ็บ ปวดขนาดไหน

นภนัยแสดงละครออกมาได้เยี่ยมยอด จริงๆ เสมือนกับว่าผู้หญิงคนนี้อดทนแบก รับความเจ็บปวดทุกอย่างเพื่อ ความรัก อันยิ่งใหญ่

ภัสกรณ์มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบ น้ำตาอย่างเย็นชา ค่อยๆพูดออกไปทีละ คำอย่างชัดเจน“เธอไม่ต้องห่วง นะ งาน หมั้นเดือนหน้าจะถูกจัดขึ้นตาม กำหนดการอย่างแน่นอน”