ตอนที่ 172 แค่เป็นของเล่น

ตอนที่ 172 แค่เป็นของเล่น

พอเห็นนภนัยเดินกลับเข้ามา นีรชาก็โล่งอก เพิ่งสังเกตว่าตัวเอง เหงื่อออกเต็มมือไปหมด

“คุณนภคะ ริมฝีปากของคุณเป็น อะไรหรือเปล่าคะ?” ริมฝีปากของ นภนัยดูเหมือนจะแตก มีรอยเลือด แข็งตัวสีแดงอยู่ ดูคล้ายปิศาจ

รอยยิ้มของนภนัยที่ดูอบอุ่นใจดี กล่าว “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก เมื่อกี้ ฉันไม่ทันระวังชนเข้ากับขอบประตู น่ะ เลยปากแตก” คุยกันจบเรื่องริมฝีปาก ทั้งสอง คนต่างเงียบ บรรยากาศอึดอัดจน รู้สึกไม่ค่อยดี

นีรชาไม่มีอารมณ์จะทำสปาแล้ว จึงหาข้ออ้างขึ้นมา “คุณนภคะ บังเอิญฉันมีธุระนิดหน่อย ขอตัว ก่อนนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ”

นภนัยที่สวมเสื้อคลุมเสร็จแล้วรีบ ลุกขึ้น “ ไปด้วยสิ ฉันก็มีธุระ เหมือนกัน”

ทั้ง2คนเปลี่ยนเสื้อผ้าไปคุยกันไป

“นีรชา บ้านเธออยู่ที่ไหนน่ะ? ไกล จากที่นี่ไหม?” นภนัยถามอย่าง สบายๆ

“ก็ไม่ไกลเท่าไหร่ค่ะ อยู่แถวถนน จินอันค่ะ” นีรชาตอบไปยิ้มไป

“แถวถนนจินอัน?”

“ครั้งก่อนจันทร์ฉายให้ฉันช่วยหา บ้าน ที่แท้ก็ให้ช่วยหาบ้านเธอ นี่เอง” ทั้ง2ตาของนภนัยส่อง ประกายกวาดมาจ้องมองนีรชา

“อ้าว จริงหรือคะ ที่แท้เป็นคุณ นี่เองที่ช่วย ถ้าอย่างนั้นต้อง ขอบคุณคุณมากๆเลยคะ” นีรชา กล่าวอย่างจริงใจ “สปาวันนี้ฉันขอ เลี้ยงเองคะ ถือเป็นการขอบคุณ” “ฮาฮา ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้อง ไม่ ต้อง ฉันรูดบัตรของภัสกรณ์ดีกว่า ไม่จำกัดวงเงิน ใช้บ่อยๆยัง ได้สะสมคะแนนด้วยนะ เรื่องดูแล ความสวยความงามเนี่ย ก็เพื่อ ผู้ชายทั้งนั้นแหละ ดังนั้นก็ต้องใช้ เงินของผู้ชายสิ จริงไหม”

นีรชาได้แต่ยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าควรจะ ตอบรับประเด็นที่นภนัยพูดอย่างไร

นภนัยชายตามองเธอทีนึง “เป็น ยังไงบ้าง นีรชา เธอรู้สึกว่าหน้าอก ทั้งร้อนผ่าว ทั้งขยายบ้างไหม

นีรชารู้สึกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ถึงกับมากเท่าที่นภนัยพูด จึง ส่ายหน้าบอกความจริงไป

“เธอคงมาใช้บริการครั้งแรกสินะ ยังไม่ค่อยเห็นผลหรอก ต้องมา หลายๆครั้งจึงจะเห็นผล ความรู้สึก ร้อนๆตึงๆอย่างนี้ ก็คือ หน้าอก กำลังขยายตัว” นภนัยพูดพลาง ทำท่าลึกลับโน้มตัวมาแอบกระซิบ ข้างหูของนีรชา “ฉันมาที่นี่หลาย ครั้งแล้ว ใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เลยล่ะ ภัสกรณ์เขาชอบประมาณนี้ แหละ…

แต่ละคำพูดแต่ละประโยคล้วน ทำให้นีรชาเจ็บปวดใจ เล็บมือของ เธอจิกเข้าไปที่กลางมืออย่างแรง โดยไม่รู้สึกถึงความเจ็บใดใด ทั้งหมดนี้ก็เพื่อปกปิดความเจ็บ ปวดในใจเธอ

ภัสกรณ์เห็นเธอเป็นอะไรกันแน่ ทางนี้คบกันจริงจังได้ 3 เดือนก็ เลิก ทางนั้นคบกับนภนัยรักกัน หวานซึ้งจะแต่งงานปลายปี

ที่แท้เธอก็เป็นแค่ตัวตลกตัวหนึ่ง เท่านั้น เป็นแค่ของเล่นยามเหงา

เมื่อแยกกับนภนัยแล้ว นีรชาไม่ ยอมนั่งรถ เดินล่องลอยไปตาม ทาง เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย

ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไหร่แล้ว จน กระทั่งท้องฟ้าเริ่มมืดลงมืดลง คน ที่เดินไปเดินมาตามทางเท้าค่อยๆ น้อยลงๆ นิ้วหัวแม่เท้าของเธอ เสียดสีกันจนเริ่มเจ็บ เธอจึงกวักมือ เรียกรถ

“คุณผู้หญิง จะไปไหนครับ” คน ขับรถถามอย่างอยากรู้อยากเห็น เด็กผู้หญิงสวยคนนี้เห็นได้ชัดว่า เพิ่งเจอเรื่องร้ายๆมา สีหน้าท้อแท้ สิ้นหวังจนอดที่จะมองไม่ได้

นีรชาท้อใจจนเอาแต่นั่งพิง หน้าต่างรถ ได้แต่จ้องมองความ มืดนอกหน้าต่างอย่างหมดอาลัย ตายอยาก ไปไหนดี เธอไม่อยากกลับบ้าน บรรยากาศในห้องนั้นมีแต่กลิ่นไอ ของภัสกรณ์เต็มไปหมด

ตั้งแต่ระเบียงจนถึงห้องนอน ห้องครัว ห้องน้ำ ทุกที่เต็มไปด้วย ร่องรอยของเขา กลับไปตอนนี้ เธอรับมือกับมันไม่ไหวแน่

“ไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุดแถวนี้ละ กันค่ะ” นีรชาเอ่ยปากขึ้นอย่างอ่อน ล้า ไม่มีแรงจะพูดไปมากกว่านี้แล้ว

ข้างหลังรถแท๊กซี่ ไม่ใกล้ไม่ไกล มีรถสีขาวคันหนึ่งตามมา ขับตาม มากับรถแท๊กซี่โดยตลอดเหมือน จะไม่มีวันสิ้นสุด