ตอนที่ 157 คนขี้โกหก

ตอนที่ 157 คนขี้โกหก

โทรศัพท์ในห้องรับแขกค้งขึ้น มี สายโทรศัพท์เข้า

นีรชาต่อสู้อย่างสุดกําลัง เพื่อ หลบหนีภัสกรณ์ : “ โทรศัพท์ฉันดัง แล้ว เช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ จันทร์ ฉายอาจจะโทรเข้ามา ฉันไปรับ สายเธอก่อน ”

ภัสกรณ์โอบเอวของเธอไม่ให้เธอ

หนีไป จูบอย่างไม่ลืมหู ลืมตา : “น้า เธอตั้งใจหน่อยสิ ?

ทําเสร็จแล้วค่อยโทรกลับได้ไหม ? นีรชาได้ยินน้ำเสียงของผู้ชายที่ เผด็จการ ได้แต่ใช้ไม้อ่อน : “ คุณ แทน อย่าทำแบบนี้ ฉันกลัวว่า จันทร์ฉายจะมีธุระด่วนอะไร”

คำเดียว “คุณแทน ” บวกกับน้ำ เสียงที่นุ่มนวล ท่าทางน่าสงสาร ภัสกรณ์ก็ยอมแพ้ทันที และอุ้มเธอ ไปตรงระเบียง บนตู้ข้างระเบียง วางกระเป๋าเธออยู่ โทรศัพท์มือถือ อยู่ในนั้น

นีรชาหยิบมือถือขึ้นมาดู นิ่งไปซัก พัก เป็นเบอร์ของพรยศที่โทรมา

พรยศโทรมาหาเธอแต่เช้า หรือ ว่าแผนการต้องมีปัญหาอะไรแน่ ? นีรชายกนิ้วชี้ให้ภัสกรณ์ ไม่ให้ เขาส่งเสียง รีบรับโทรศัพท์

ภัสกรณ์ก็ให้ความร่วมมือ และวาง เธอลงข้างๆตู้ เคลื่อนไหวอย่างนุ่ม นวลมาก

นีรชารับโทรศัพท์อย่าง สบายใจ : “ ฮัลโหล ท่านประธาน พรยศ ”

ภัสกรณ์ได้ยินชื่อพรยศ สีหน้า ท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไป เริ่มจะ ใช้กำลังแล้ว

นีรชาจ้องเขา เธอถูกท่าทางป่า เถื่อนของเขาทำให้รู้สึกทนไม่ไหว ความรู้สึกเหมือนจะระเบิดกำลังจะ เกิด เธอพยายามที่จะปกปิดความ รู้สึก ที่เสียใจว่าตัวเองไม่น่ารับ โทรศัพท์เลย

“ นํา อรุณสวัสดิ์ ! ” เสียงพรยศด มีความสุขมาก

นีรชากัดฟัน พยายามจะควบคุม อารมณ์ร่างกายที่แปลกไป เสียง สั่นครอนเล็กน้อย : “ อรุณสวัสดิ์ ”

พรยศได้ยินนํ้าเสียงไม่ปกติ ถาม อย่างเป็นห่วง : “ น้ำ คุณเป็นอะไร ไป ฟังเสียงเหมือนไม่ค่อยสบาย ? “ อืม ฉัน ” นีรชายังพูดไม่จบ ก็พูด ต่อไม่ได้แล้ว ภัสกรณ์ก็รังควาน เธอไม่หยุด

ความต้องการที่จะอยู่ตามลำพัง กับเธอก็เพิ่มมากขึ้น พรยศรีบเอ่ย ปาก : “ น้ำ ตอนเที่ยงคุณไม่มีธุระ ใช่ไหม ? กินมื้อเที่ยงกับผมได้ ไหม ? ผมจําได้ว่าวันนี้คุณไม่มีธุระ อะไร ”

ภัสกรณ์อยู่ข้างๆ ฟังสายของพร ยศได้อย่างชัดเจน สายตาของเขา เต็มไปด้วยความโกรธ

ข้างตู้ส่งเสียงดังก๊อกแก๊ก นีรชา กัดฟังถือโทรศัพท์ ไม่อยากจะส่ง เสียงอะไร แต่ในใจรู้ดี ถ้าเอ่ยปาก จะต้องมีเสียงนั้นดังขึ้นแน่ๆ

“น้ำ คุณยังฟังอยู่ไหม ? เสียง อะไรดังอยู่นั่น ? ” พรยศเริ่มรู้สึกว่า ไม่ปกติ

นีรชาทนไม่ไหวแล้ว ใช้เสียงสั่น พูดออกไป : “ พรยศ ฉัน วางสาย ก่อนนะ แล้วจะโทรกลับ ”

แล้วรีบวางสายลง วางสายแล้ว สถานการณ์ตึงเครียดก็เบาลง ใน หัวของนีรชามึนไปหมด

ภัสกรณ์ดันนีรชาไปพิงที่ผนัง อย่างรุนแรง น้ำเสียงโมโหมาก : “ นีรชา ! เธอกล้ายั่วยวนพรยศลับ หลังผม ! เธอนี่มันโกหกจนเป็น นิสัย ! ”

เขาโกรธมากจริงๆ ผู้หญิงไม่มี หัวใจ ลืมนัดของเราในวันเสาร์ แล้วบอกกับผู้ชายอื่นว่า “ วันนี้ไม่มี ธุระ ! ”

พรยศแสดงตัวชัดเจนว่ากำลัง ตามจีบเธอ เธอพูดอย่างนี้ มันไม่ ได้แสดงว่าให้ความหวังกับเขาเห รอ ?

เขาออกไปทํางานข้างนอกสาม วัน ทําโอทีทุกวัน ตอนเย็นนอนแค่ สามชั่วโมง เมื่อวาน รีบทํางานจน เสร็จ จนวันนั้นทั้งวันเขาไม่ได้กิน

ข้าว

นี่ คือสิ่งที่เธอทำกับเขาเหรอ ?

ไปมาหาสู่กับผู้ชายสองคนได้ อิสระ ก๋าเขาเล่นในมือ ไปต่าง ประเทศห้าปี เธอนี่ฝีมือร้ายกาจไม่ เบา !

ห้าปีที่อยู่ต่างประเทศ เธอผ่าน ผู้ชายมาแล้วกี่คน ?

ภัสกรณ์ยิ่งคิดยิ่งโมโห ใช้กำลัง โหดร้ายทารุณกว่าเดิม

นิรชาพยายามหลบหนี แต่ว่าภัส กรณ์กดตัวเธอไว้แน่น หนีออกไป

ไม่ได้เลย !

นีรชาร้องไห้ตะโกนออกมา : “ ภัส กรณ์ ! คุณมันบ้า ! คุณไม่ใช่คน ! ”

เธอคิดผิด ท่าทางที่อ่อนโยนเมื่อ สักครู่ ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกรัก เอาใจใส่ เธอลืมไปแล้วเหรอว่า ทัศนคติที่ภัสกรณ์มีต่อผู้หญิง ไม่มี ทางที่จะได้รับการเคารพเลย

ผู้หญิงที่เขาต้องการ เป็นแค่สัตว์ เลี้ยง คนที่ซื่อสัตย์กับเขา ยกยอ เขา มากที่สุดก็แค่ได้รู้จักกับผู้ชาย คนนี้ เป็นฉนวนป้องกันตัวจาก ผู้ชายอื่นโดยอัตโนมัติ ภัสกรณ์กัดฟัน : “ นีรชา ! ผมไม่ อนุญาตให้คุณนัดกับผู้ชายอื่น ! เธอฟังไว้ให้ดี ! ไม่อนุญาต ! ”

ทั้งมีความสุขทั้งเจ็บปวด ความรู้ สึกเย็นๆร้อนๆทำให้นีรชาเกือบจะ มึนงง สติของเธอค่อยๆจางหายไป แรงดึงดูดทั้งหมด ถูกดึงไปจาก ร่างกายหมดแล้ว

เธอส่ายหัวสะอื้นอย่างบ้าคลั่ง มือ ชี้ไปที่รอยเลือดที่ไหลลงบนหลัง ของภัสกรณ์