ตอนที่ 154 สง่าราศีสูงสุด

ตอนที่ 154 สง่าราศีสูงสุด

กลิ่นหอมฟุ้งของซุปเห็ดหอมลูก ชิ้นเนื้อวัว ปลาทอดกระเทียม ผัด ผัก แล้วก็ยังมีมะเขือเทศผัดไข่ วางอยู่แน่นเต็มโต๊ะอาหารเล็กๆ เลยทีเดียว

สีสันดูน่ากิน ดูแล้วทำให้หิวขึ้นมา

เลย

ภัสกรณ์พึงพอใจกับอาหารบน

โต๊ะ แล้วลูบหัวนีรชาอีกครั้ง : “ มี การพัฒนาขึ้น ไปอยู่ต่างประเทศ มาไม่กี่ปี ก็ทำอาหารเป็นแล้ว ภัสกรณ์พูดถูก ถ้าไม่ได้ไปต่าง ประเทศ นีรชาก็คงทำอาหารแบบนี้ ไม่ได้ ร้านอาหารจีนในต่างประเทศ รสชาติไม่ค่อยอร่อยเหมือนจีน รสชาติอร่อยก็แพงมากๆ ไม่เหมาะ กับคนธรรมดาอย่างเรา

หลังจากที่อิ่มแบบทรมานใน รสชาติอาหาร นีรชาก็ตั้งใจศึกษา เมนูอาหาร ทำกับข้าวเองทุกวัน มา ตอบสนองรสชาติอาหารจีน ที่แท้จริงของตัวเอง

นีรชาเตือนภัสกรณ์อย่างจริงจัง :

“ ท่านประธานภัสกรณ์ คุณอย่ามา ลูบหัวฉันได้ไหมคะ ? รังแคจะร่วง ลงบนอาหารหมดแล้ว ! ” “น้ำ เธอมันร้ายกาจ ! ” ภัสกรณ์ดึง เธอเข้ามา สำรวจผมของเธออย่าง ละเอียด มองเห็นผมดำเงาๆสะอาด ก็วางใจ ใช้มือบีบแก้มของเธอ อย่างหมั่นไส้ : “ คนโกหก !

นีรชารู้สึกรำคาญ : “ ปล่อยนะ ! เจ็บนะรู้ไหม ! ”

ภัสกรณ์ชื่นชมและทำหน้าขมึง ท่าทางอารมรณ์ดีมาก : “ ผมไม่เจ็บ นะ ! ความรู้สึกสบายดี สบายจัง ! ” พูดไป แล้วก็เอานิ้วไปลูบหน้าเด้งๆ ของเธอ ดูเหมือนจะสัมผัวผิวที่ชุ่ม ชื้นนุ่มนวล

นีรชายกเท้าขึ้นอยากเตะเขา สุดท้ายยกขาสูงไป เกือบจะถีบโต๊ะ อาหารคว้าแล้ว

ทั้งสองคนรีบร้อนช่วยกันประคอง โต๊ะอาหารไว้ สบสายตา กัน นีรชาไม่มีอารมณ์มาจ้องมอง ภัสกรณ์ : “กินข้าว ! ”

กินเสร็จแล้วรีบไปซะ!

ภัสกรณ์เห็นเธอโกรธจริงจัง ก็ไม่ ยั่วโมโหเธออีก เดินๆไปล้างมือ หยิบตะเกียบแล้วนั่งลงกินข้าว

โต๊ะอาหารเล็กมาก ทั้งสองคนนั่ง ตรงข้ามกัน ขายาวๆของภัสกรณ์ก็ ไปเบียดกับขาของนิรชา นีรชาไม่สนใจโยกขาออกไป ข้างนอก ขายาวๆของภัสกรณ์ ก็ตามมาเบียด เบียดขาของนีรชา อย่างไม่มีความอาย

เนื้อขาของเขาแน่นอย่างกับหิน เต็มไปด้วยพลังของผู้ชาย

หน้าของนีรชาแดงโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่าตัวแข็งเกร็ง

ภัสกรณ์ยิ้มและมองนีรชาที่กำลัง เขินจนหน้าแดง ถามออกไปว่า : “ น้ำ เธอคิดอะไรอยู่ ? ทำไมหน้า แดง ? หรือว่าคิดอะไรไม่ดีกับผม เหรอ ? ฮะ ? ” คำสุดท้าย ลากเสียงยาว

นีรชาก้มหัวลง ไม่สนใจเขา แล้ว กินข้าวแบบไม่สนใจเขา

ซดซุปเห็ดหอมลูกชิ้นเนื้อวัว แล้ว หลับตาลงอย่างลุ่มหลง : “ โอ้ รสชาติดีจัง ! ซุปนี่อร่อยมาก ! ”

ภัสกรณ์หิวจนหน้าอกมาติดกับ หลังแล้ว เพื่อรีบกลับมาหานีรชา วันนี้ทั้งวันก็จัดการกับธุระโดยด่วน ไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าว ยุ่งทั้งวัน ข้าวซักเม็ดยังไม่ได้ลงท้อง

เห็นนีรชากินข้าวอร่อย ก็ไม่รอช้า ที่จะหยิบช้อนขึ้นมา : “ น้ำ เธอกิน ช้าๆก็ได้ อย่าเพิ่งกินหมดนะ เหลือ ไว้ให้ฉันด้วย ! ”

นีรชาขมวดคิ้ว ผู้ชายคนนี้ทำไม เหมือนเด็กจัง ยังแย่งของกับคน อื่นอีก ?

เป็นถึงท่านประธาน พูดง่ายๆคือ ผู้ใหญ่ขี้แง !

ฝีมือทำกับข้าวของนีรชาไม่เลว จริงๆ สีสันหรือรสชาติของอาหารดู น่าทาน หลังจากที่ภัสกรณ์กิน ข้าวหมดไปสองถ้วย ยังรู้สึกไม่อิ่ม เอาถ้วยยื่นไปทางนีรชา : “ เติม ข้าวอีกถ้วย ! ” นีรชาตกใจทำตาโต ภัสกรณ์เป็น คนกินไม่เยอะ แม้แต่กินข้าวใน บ้าน มากที่สุดก็ครึ่งถ้วย กินแป๊บ เดียวก็เสร็จ

“ ข้าวบ้านตัวเองไม่กิน มากินข้าว บ้านคนอื่น เฮ้อ ! ทำไมถึงชอบเอา เปรียบคนอื่นนะ ” นีรชาตั้งใจบ่น พึมพำเสียงเบา

แน่นอนว่าหูของภัสกรณ์ดีมาก ได้ยินคำพูดของเธออย่างชัดเจน

นีรชาคิดว่าภัสกรณ์จะทำตัวไม่ถูก สุดท้ายคุณชายเขาทำท่าทาง ชื่นชม : “ นีรชา ผมชอบกินอาหาร ที่คุณทำ นี่ถือเป็น เกียรติของคุณ เลยนะ ! ”

โอเค เป็นเกียรติมาก

นีรชาถือถ้วยข้าวของภัสกรณ์เดิน เข้าไปในห้องครัว เห็นข้าวในหม้อ หุงข้าวเหลือเพียงก้อนเล็กๆ ไม่ พอที่จะเต็มถ้วย

ในที่สุดก็ทนไม่ไหว นีรชาตักข้าว จากชามตัวเองครึ่งหนึ่งให้ภัสกรณ์ อย่างเงียบๆ

นีรชากินข้าวครึ่งชามเสร็จ แล้ว วางตะเกียบลง มองดูภัสกรณ์กิน ข้าวอย่างมีความสุข ในใจเธอก็ อ่อนลง รีบระงับความรู้สึกใจอ่อนนั้น นีรช าลุกขึ้นไปรินน้ำให้ตัวเอง “ ผมก็จะ ดื่มน้ำ ! รีบไปรินน้ำสิ ” ภัสกรณ์ก็ เริ่มจะล้อเลียนเธอแล้ว

หนอนตามตูด ! ” นีรชาเหลือบ มองหน้าเขา แล้วก็รินน้ำให้เขา แก้วหนึ่ง

ภัสกรณ์ดื่มน้ำอย่างมีความสุข : “ น้ำ ทำไมน้ำที่บ้านเธออร่อยขนาด

ถ้อยคำประจบประแจง ทำให้นีรช ากลั้นหัวเราไม่ได้

ทั้งสองคนยิ้มหัวเราะกัน บรรยากาศเต็มไปดเวยความอบอุ่น

กินข้าวเสร็จ นีรชาเริ่มไล่ภัส กรณ์แล้ว : “ เมื่อสักครู่คุณบอกว่าที่ บริษัทยังมีงานค้างอยู่เยอะไม่ใช่เห รอ ? คุณรีบกลับไปจัดการเถอะ ? ”

ภัสกรณ์เหยียดตัวขี้เกียจ : “ เฮ้อ ความจริงแล้วอยู่สมถะแบบนี้ก็ สบายเหมือนกัน สัปดาห์หนึ่งพัก สองวัน หล่อรวยแบบพวกเรา 365 วันจะต้องมีเรื่องกังวลทั้งปี “

สมถะ หล่อรวย เขาตั้งใจจะกัดกัน

ใช่ไหม

นีรชาไม่มีกระจิตกระใจจะไปยั่ว ยุเขา ในหัวมัวคิดแต่ว่าจะไล่เขาไป ได้ยังไง

ภัสกรณ์เห็นนีรชาหน้านิ่วคิ้วขมวด ยื่นมือออกไปจะแหย่หน้าเธอ : ” เป็นอะไรไป ? โกรธเหรอ ? ”