ตอนที่ 153 ใสหัวไป

ตอนที่ 153 ใสหัวไป

เห็นนีรชายังคงยืนงง ภัสกรณ์ยืน มือไปแหย่หน้าเธอ : “ กินอาหาร ฝีมือเธอแค่มือเดียวเองนะ คงไม่ ต้องเสียใจแบบนี้ก็ได้ ? ”

นีรชาพูดไม่ออก ก้มหัวแล้วหยิบ ของในถุงออกมาจัดการอย่าง เงียบๆ

ไตร่ตรองมานาน เพิ่งจะกล้าเอ่ย ปาก : “ ถ้าอย่างนั้น คุณกินข้าว เสร็จจะกลับออฟฟิตหรือกลับ บ้าน ? ” นีรชาพูดอย่างนุ่มนวลมาก แต่ ความหมายนั้นมันชัดเจนมาก : ภัส กรณ์ กินข้าวเสร็จคุณรีบออกไปให้ พันได้ไหม ?

ดูเหมือนว่าภัสกรณ์จะไม่ได้รู้ถึง เจตนาที่นีรชาจะสื่อถึง ขมวดคิ้วดู เหนื่อยใจ : “ ผมต้องกลับบริษัท ก่อน เดินทางไปหลายวัน มีงาน ค้างค่อนข้างมาก

นีรชาดีใจอยู่ข้างใน รีบถือ อาหารสดเข้าไปในครัวทันที

นีรชามีเมนูเด็ด ปลาทอด กระเทียม จะต้องแร่เนื้อปลาเป็นแผ่น ใช้ เกลือข็งและไวน์หมักไว้ 15 นาที แล้วค่อยผัดกับพริกไทยหอมซอย ด้วยน้ำมันไฟกลางๆ เสร็จแล้วก็ โรยด้วยพริกแดงและผักชีก่อน เสิร์ฟ กลิ่นหอมฟุ้ง รสเผ็ดเค็มเล็ก น้อย อร่อยแบบหยุดไม่อยู่

เดิมทีเธอเรียนรู้มาจากเพื่อนชาว ไต้หวันตอนที่อยู่ต่างประเทศ สุดท้ายก็ทําบ่อยจนกลายเป็นเมนู เด็ด คนที่ได้ลองกินเมนูนี้ ไม่มีใคร ไม่ชม

นีรชากำลังแร่ปลาอยู่ในครัว เพิ่ง จะหมักปลาเสร็จ ก็ถูกภัสกรณ์โอบ เข้ามาที่เอวจากด้านหลัง ริมฝีอุ่นๆ ปากซอกใช้ไปที่สําคอของเธอ

“เฮ้ ! คุณทําอะไร ! ” นีรชาสะดุ้ง ไม่ทันสังเกตว่ามือเปื้อนซอส ยื่น ออกไปผลักทือกภัสกรณ์

แค่จูบนิดนึง ตกใจโวยวายทําไม กัน ! ” ภัสกรณ์พูดด้วยท่าทางนิ่ง เฉย

“คุณยังอยากจะกินข้าวอยู่ไหม ? นีรชาเก็บอารมณ์ไม่พอใจ ทําท่า ทางเหมือนจะเทอาหารทิ้งลงในถัง ขยะ

ภัสกรณ์รู้สึกว่าท้องว่าง และได้ กลิ่นหอมๆจากกระทะ และมอง ปลาสดๆในจาน แล้วหุบมือเข้ามา ลูบผมนีรชา : “ ก็ได้ เธอชนะ ! ”

ภัสกรณ์เดินออกจากห้องครัว นีรชารีบล็อกประตูห้องครัวจาก ด้านใน กลัวว่าจะถูกลวนลามตอน ทำอาหารอีก

ผัดอาหารเสร็จแล้ว ปลาก็ทอด เสร็จแล้ว กลิ่นหอมฟุ้งเต็มไปใน ห้องครัว นีรชามองอาหารที่อยู่ใน จานด้วยความภาคภูมิใจ กำลังจะ เรียกภัสกรณ์มายกอาหารไปวางที่ โต๊ะ

จู่ๆภัสกรณ์เคาะประตู มองผ่าน กระจกมีอะไรบางแกว่งไปมาอยู่ใน มือของเขา เสียงหัวเราะร้องเสีย ดัง : “น้ำ เธอไม่ใช่เด็กๆนะ อายุก็ 27แล้ว ยังจะใส่กางเกงใน ลายการ์ตูนอีก ! ”

นีรชารีบเปิดประตูอย่างเร็ว ภัส กรณ์กำลังถือกางเกงในที่ใส่แล้ว ยังไม่ได้ซักของเธอแกว่งไปมา สีหน้าท่าทางดูถูกมากๆ

นีรชาหน้าแดงทั้งหน้าและอยาก จะแย่งกางเกงในกลับมา : “ ภัส กรณ์ ! คุณมันบ้า ! หน้าไม่อาย เลย!”

ภัสกรณ์ดึงหมูสตรอเบอร์รี่ด้านใน ออกมาให้นีรชาดูอย่างภูมิใจ : ‘หมูสตรอเบอร์รี่ โอ้

นีรชาทั้งรู้สึกอายและโกรธ ยก เท้าไปทางหลังเท้าของภัสกรณ์ แล้วถีบลงไป !

“ อ๊ะ ! ” ภัสกรณ์ร้องออกมาเสียง ลั่น สีหน้าเจ็บปวด ล้มลงไปใน โซฟาด้านหลัง : “ น้ำ เธอไม่รู้เหรอ ว่าเท้าของผมเคยได้รับบาดเจ็บ ? แย่แล้ว ! กระดูกเท้าของผมจะหัก แล้ว ! ”

เท้าเขาเคยบาดเจ็บ ? เมื่อไรกัน ? ในหัวนีรชาคิดสับสน เห็นท่า ทางภัสกรณ์เจ็บปวด ก็ตกใจเล็ก น้อย : “ ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม ? ไปหาหมอไหม ? ”

สายตาของภัสกรณ์ส่องแสง ประกาย สีหน้าท่าทางเจ็บปวดยิ่ง รุนแรงขึ้น หน้านิ่วคิ้วขมวด : “ หา หมอก็ไม่มีประโยชน์ หมอใน ประเทศรักษาไม่หายหรอก ”

นีรชามองภัสกรณ์ นิ่งเงียบไปสัก พัก

หลังจากนั้น เธอเดินไปข้างๆภัส กรณ์แล้วนั่งลง ยื่นมือออกไปนวด ที่ฝ่าเท้าของเขา : “ เจ็บตรงนี้ใช่

ไหม ? ”

ภัสกรณ์เคลิ้มกับมือนุ่มๆของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด : “ ใช่ ใช่ ตรงนี้แหละ เจ็บจัง ! ”

ยังเจ็บอยู่ไหม ! ” นีรชากัดฟัน พูด แล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แล้วเหยียบลงไปที่ฝ่าเท้าของภัส กรณ์อย่างรุนแรง !

“เธอ ! เธอ ” ภัสกรณ์ตกใจ ตาเบิก กว้างมองนีรชา

นีรชายิ้มเย็นๆ : “ เสแสร้ง ! ทำไม ไม่แสดงต่อล่ะ ! ไม่ใช่เจ็บจนจะ ตายแล้วเหรอ ? ทำไมยังงงอีก ? ”

ภัสกรณ์เห็นว่าเล่ห์เหลี่ยมของ เขาถูกจับได้ หัวเราะออกมาเสียง ดัง : “เธอรู้ได้ยังไงว่าผมแกล้ง ?

นีรชาพูดอย่างเย็นชา : “ คุณมัน คนรักษาหน้าและเย่อหยิ่ง ชกต่อย จนฟันหลุดเลือดไหล ทำไมถึงมา ร้องเจ็บปวดโอดโอยเบาๆอย่างนี้ ? เมื่อสักครู่ที่ฉันร้อนรน ก็ เพราะตกหลุมพรางคุณไง ! ด้วยไอ คิวของฉันแล้ว ง่ายมากที่จะรู้ แผนการชั่วร้ายคุณ ! ”

นีรชาพูดด้วยความภูมิใจ ไม่ได้ สังเกตว่าสายตาของภัสกรณ์ยิ่ง จ้องลึกเข้าไป สายตาก็ยิ่งดุเดือด

เขาค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟา ยื่นมือ ออกไปเงยหน้าเธอขึ้น บังคับให้ เธอจ้องตาของตัวเอง : “ เมื่อกี้เธอ ร้อนรน ? เห็นผมบาดเจ็บ เธอเป็น ห่วงเหรอ ? ”

เอ่อ เรื่องอะไรกัน ? เห็นคนอื่น ได้รับบาดเจ็บก็ต้องเป็นห่วง ไม่ใช่ สัญชาตญาณของคนปกติเหรอ ?

นีรชาปัดมือของเขาด้วยความ มึนงง : “ อย่ามาแตะต้องนะ ! ถ้า ไม่เป็นอะไร รีบไปกินข้าวเถอะ อาหารจะเย็นเสียก่อน ”

กินข้าวเสร็จ รีบออกไปได้แล้ว ! นีรชาพูดอยู่ในใจด้วยความเกลียด ชัง