ตอนที่ 150 โมโหจนเกือบตาย

ตอนที่ 150 โมโหจนเกือบตาย

กลับมาถึงบริษัท นีรชาง่วนอยู่กับ งานได้พักหนึ่ง ก็จะได้เวลาเลิก งานแล้ว

นีรชา วันนี้ที่แผนกมีนัดกินข้าว กันนะ เมื่อตอนบ่ายเธอไม่อยู่ ฉันก็ เลยลืมบอกเธอไปเลย ” ปารมี ผู้ ช่วยฝ่ายประชาสัมพันธ์เดินเข้ามา หานีรชา : ” ร้านอยู่ใกล้ๆบริษัท นี่เอง ที่ชื่อเฮกี้น่ะ กินข้าวกันก่อน แล้วไปต่อคาราโอเกะกัน ” ปารมี บอกคุณพรยศให้ที ว่าฉัน คงไม่ไปล่ะ ”

นีรชารู้สึกลำบากใจ เมื่อตอนบ่าย ก็มัวแต่ยุ่งวุ่นวายอยู่กับภัสกรณ์ แล้วยังมีงานอีกเพียบที่ยังทำไม่ เสร็จ กะว่าคืนนี้คงต้องอยู่ยาว

ปารมีรู้สึกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง : ” ได้ ไว้ฉันจะบอกคุณพรยศให้แล้วกัน ”

ปารมีเดินจากไปได้ไม่ทันไร พร ยศก็ต่อสายมาหาเธอ

” น้ำ กิจกรรมกลุ่มของเรา ทำไม เธอถึงไม่ไปล่ะ ? ” นีรชาแอบงง ไม่ใช่แค่ไปกินข้าว ร้องเพลงแค่นั้นเองหรอก ทำ อย่างกับเป็นกิจกรรมอะไรสำคัญๆ ขนาดนั้นเชียว …….

นีรชากำลังจะอ้าปากอธิบาย พร ยศก็พูดเข้ามา : ” คุณเพิ่งจะเข้า มาใหม่ ทางที่ดี ควรจะทำกิจกรรม กับเพื่อนร่วมงานบ่อยๆนะ จะได้ สร้างความคุ้นเคยกับเพื่อนๆ ”

พรยศชะงักไปชั่วครู่ก่อนพูดเสริม ว่า : ” จริงๆแล้ว ผมเองก็อยากให้ คุณไปนะ ”

ประโยคสุดท้ายของเขา พรยศ พูดอย่างไว น้ำเสียงเบาลงจนนีรช าได้ยินไม่ถนัด เธอคิดๆดูแล้ว ที่พร ยศพูดไปก่อนหน้านั้นก็มีเหตุผล นีรชารีบตอบพรยศ : ” อืม เดี๋ยว ขอฉันเคลียร์ตรงนี้เสร็จแล้วจะรีบ ตามไปค่ะ ”

ร้านเฮกี้อยู่ไม่ไกลจากตึกเอฟ เอส นีรชาเดินหยอกล้อไปกับ บรรดาเพื่อนร่วมงาน ปารมีจอง ห้องใหญ่ไว้สองห้องหลังจากกิน บุฟเฟ่ต์เสร็จแล้วก็พากันเล่นทอย ลูกเต๋า กินเหล้าร้องเพลง

นีรชาออกไปอยู่เมืองนอกมาตั้ง 5 ปี เพลงดังๆในประเทศที่เขาฮิตๆ กันก็ร้องไม่ค่อยจะได้ ก็เลยได้แต่ ถือแก้วเครื่องดื่ม นั่งเงียบๆฟังคน อื่นเค้าร้องกันไป

” น้ำ ทำไมไม่ร้องเพลงกับเพื่อนๆ ล่ะ ? พรยศเดินเข้ามานั่งข้างๆนีรช า

” เอ่อ คือฉันร้องเพลงไม่เป็นน่ะ ค่ะ คุณพรยศร้องเพลงเพราะดีนะ คะ ” นีรชาชมจากใจ เมื่อกี้พรยศ ร้องเพลงๆหนึ่งได้เพราะพริ้งกินใจ ทำเอาทุกคนพากันปรบมือให้เข

” จริงเหรอครับ ? ” พรยศยิ้มแก้ม ปริ สายตาระยิบเป็นประกาย

นีรชารู้สึกเริ่มอึดอัด สายตาที่พร ยศมองเธอมันช่างชัดเจนเกินไป แล้ว เธอเองก็ไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่า เขาคิดอะไรอยู่

อย่าไปสบตา เธอยิ้มและพยัก หน้าให้เขา ตอนนี้เธอรู้สึกว่าแก้ม ร้อนผ่าวๆ เหมือนจะเป็นไข้

นีรชาหญิงสาวใบหน้างดงาม แก้มสีชมพูระเรื่อ ขนตาโค้งงอน ยาวเรียงเป็นแผง ใครเห็นเป็นต้อง หลงใหล พรยศนั่งอยู่ข้างๆชื่นชม กับความงามของนีรชา เสน่หาใน ตัวเธอเพิ่มขึ้นทวีคูณ

กว่าจะร้องเพลงกันเสร็จ ก็ปา เข้าไปห้าทุ่มกว่า ทุกคนก็ค่อยๆ แยกย้ายเหมือนนกกระจอกแตก วัง !

” น้ำ ให้ผมไปส่งคุณนะ ! ” พร 41 ยศมองดูหญิงสาว โอกาสแบบนี้ใช่ จะหาได้ง่ายๆ เขาอยากกระชับ ความสัมพันธ์กับนีรชาให้มากกว่านี้ อีกหน่อย

” ไม่ต้องหรอกค่ะ บ้านฉันอยู่ ใกล้ๆนี่เอง เดี๋ยวเรียกรถแถวๆนี้ กลับก็ได้ค่ะ ” นีรชารีบปฏิเสธ

เพื่อนๆรอบๆตัว พากันหายไป หมด เหลืออยู่แค่เธอกับพรยศสอง คนเท่านั้น

พรยศยังไม่ลดละความพยายาม : ” ได้ยังไงล่ะน้ำ นี่มันก็ดึกแล้ว ผู้ หญิงตัวเล็กๆจะกลับบ้านตามลำพัง คนเดียวมันไม่ปลอดภัย อีกอย่างก็ ใช่ว่าจะไกล ทางผ่านผมอยู่แล้ว ”

แสงที่มาจากด้านข้าง ทำให้นีรชา มองเห็นพรยศได้ชัดขึ้น จมูกโด่ง เป็นสัน กำลังยิ้มที่มุมปาก ดวงตา ของเค้า ถ้ามองจากมุมมนี้ช่าง คล้ายสมภพเอามากๆ !

นีรชากำลังล่องลอยอยู่ในภวังค์ นั่งมองหน้าของพรยศอย่างเหม่อ

ลอย

พรยศถูกนีรชาจ้องเอาแบบนั้นก็รู้ สึกอายๆ ขยับแว่นแก้เขินพลางยิ้ม ให้นีรชา : ” น้ำ หน้าผมมีอะไรผิด ปกติรึเปล่า ? ”

นีรชากลับคืนสติ นี่ตัวเองเผลอไป จ้องมองหน้าของพรยศแบบนั้นได้ ยังไงเนี่ย !

” เอ่อม ไม่ค่ะ ไม่มีค่ะ …… ทุก อย่างปกติดีค่ะ .” นีรชารีบหลบ สายตา ทำตัวไม่ถูก แต่ในใจก็รู้สึก แอบเศร้าอยู่นิดๆ

พี่สมภพ

จริงๆก็นานมากแล้วที่ไม่ได้ข่าว คราวของพี่สมภพเลย เขากับธวัล น่าจะแต่งงานไปแล้วล่ะมั้ง ? แล้ วก็น่าจะลูกด้วยกันคนนึงแล้ว มี ชีวิตครอบครัวที่แฮปปี้มีความสุข

สองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกัน บรรยากาศดูเงียบงัน น่าอึดอัด

ฝั่งตรงข้ามถนน มีรถ SUV สีดำ คันหนึ่งจอดอยู่ หน้าต่างรถเปิด กระจกไว้เพียงครึ่งเดียว ควันบุหรี่ ค่อยๆลอยออกมาจากข้างใน เผย ให้เห็นไฟสีแดงที่ปลายมวนบุหรี่ ชายหนุ่มดวงตาคมเข้ม คมกริบดุจ ใบมีด

ไปกันเถอะน้ำ ” พรยศจับ ข้อศอกเธอไว้ แล้วค่อยๆพาเธอให้ ลุกขึ้นเดินออกไป นีรชาในคืนนี้ ช่างงดงามจับใจ ท่ามกลางความเงียบ แต่ในใจของ พรยศกลับเต้นโครมครามหวั่นไหว อย่างเหลือเชื่อ

นีรชายังคงอยู่ในสภาวะที่จิตใจ เศร้าหมองหดหู่ เลยเดินขึ้นรถพร ยศไปกับเขาอย่างว่าง่าย

SUV สีดำคันนั้น ขับตามหลังรถ ของพรยศมาติดๆ

บ้านของนีรชาอยู่ไม่ไกล พรยศ พยายามขับให้ช้าที่สุดเท่าที่จะช้า ได้ แต่ด้วยเพราะใกล้ ไม่นานก็ถึง บ้านนีรชา คุณพรยศ ขอบคุณมากค่ะที่มา ส่งฉัน ! ฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณก็ ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ ” นีรชายิ้ม ขอบคุณพรยศ เตรียมตัวเปิด ประตูลงจากรถ

เท้าข้างหนึ่งของนีรชาก้าวออก จากประตูรถไปแล้ว จู่ๆพรยศก็ ตะโกนเรียกเธอ : ” น้ำ ! ไม่ร่ำลา กันหน่อยเหรอ ?

พรยศพูดพลางยื่นมือออกมาจับ มือกับนีรชาอย่างนุ่มนวล

อ่า ? จับมือเพื่อร่ำลากันเนี่ยนะ นี่มันมารยาทหรือประเพณีอะไรกัน เนี่ย ? นีรชายังไม่กลับคืนสติดี พรยศก็ปล่อยมือเธอ ใบหน้ายิ้ม กริ่มบอกกับนีรชา : ” คุณรีบเข้า บ้านเหอะ รีบพักผ่อนล่ะ ”

SUV สีดำที่ขับตามมาข้างหลัง ชายคนนั้นนิ่งเงียบจ้องมองอยู่

จากตรงนี้ เขามองเห็นสองคนนั้น กำลังจับมือกันอยู่ ดูแล้วก็น่าจะจับ มือกันเพื่อร่ำลา

นีรชาลงรถไปแบบมึนๆงงๆ แล้วก็ เดินงงๆเข้าบ้านไป

คิดแล้วคิดอีกก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี นีรชาสายหัว ช่างมันเหอะอย่าไป คิดถึงมันเลย ถือซะว่าเป็นการร่ำ ลาแบบใหม่แล้วกัน

พรยศขับรถห่างออกไป แววตา เป็นประกาย ใบหน้าเปื้อนยิ้มด้วย ความสุขใจ

นีรชาเดินไปถึงหน้าประตู รูดเปิด ซิปกระเป๋าหยิบเอากุญแจออกมา ขณะที่กำลังไขเปิดประตูนั้น จู่ๆก็ มีคนมาคว้าแขนเธอไว้จากด้าน หลัง

นีรชา ! คุณพัฒนาการดีนะ โกหกผมซะแนบเนียนเลย ! ” ภัส กรณ์ดึงตัวนีรชาให้หันมาหาเขา กรามกัดเกร็งแน่น ลึกเข้าไปใน แววตาเขา ลุกโชนไปด้วยความ โกรธเกรี้ยว

ภัสกรณ์ ? คุณมาที่นี่ได้ยังไง ? นีรชายิ่งปวดหัวหนักกว่าเก่า

คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ ? ” นีรช าพูดพลางสลัดแขนตัวเองให้หลุด จากเขา

ฝ่ามือใหญ่หนาราวคีมเหล็ก แข็งแกร่งของเขา กำลังบีบแขน เรียวเล็กของเธอ ทำให้เธอขยับไป ไหนไม่ได้ น้ำเสียงเยือกเย็นและ เกรี้ยวกราด : ” ผมไม่เพียงแต่รู้ว่า คุณอยู่ที่นี่ แต่ผมยังรู้อีกว่าชู้รักของ คุณเพิ่งจะกลับไป ! น่า แปลกนะ ทำไมคุณไม่เชิญเค้าเข้า มานั่งในบ้านก่อนล่ะ ทำไมไม่ชวน เค้ามาใช้เวลาร่วมกันซักคืน

ล่ะ ?”

ชู้รักงั้นเหรอ ? ภัสกรณ์ทำให้นีรช าโกรธขึ้นมาจริงๆละนะ!

หญิงสาวจ้องเขาเขม็ง : ” ภัส กรณ์ ! คุณพูดให้ดีๆ ! ฉันกับคุณ ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกัน ! ฉันจะคบ กับใคร หรือฉันจะนอนกับใคร คุณ ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเกี่ยว ! ”

ภัสกรณ์หรี่ตามองหญิงสาว เสมือนดั่งเสือชีต้า ที่กำลังสะสม พละกำลังทั้งหมดของมัน ก่อนที่ วิ่งไปตระครุบเหยื่อยังไงยังงั้น นีรชา คุณโกหกผมว่าจะทำล่วง เวลา เพื่อที่จะไปกับผู้ชายคนนั้นใช่ มั้ย ? คุณคงจะขาดผู้ชายไม่ได้ สินะ ? ตลอดห้าปีที่อยู่เมืองนอก คงจะผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วนใช่ มั้ย ? ”

นีรชาโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม พูดออก ไปด้วยความโกรธ : ” มันเรื่อง อะไรของคุณ ! ออกไปเดี๋ยวนี้! นี่มันบ้านของฉัน และฉันไม่ ต้อนรับคุณ ! 11

สองคนยืนอยู่ที่ประตู เธอ

พยายามออกแรงสุดชีวิตเพื่อผลัก เขาออกไป แล้วเธอเองจะได้รีบวิ่ง เข้าบ้าน ขอแค่ปิดประตูได้ เธอก็ ปลอดภัยจากเขาแล้ว !

อย่างงั้นเหรอ ! ไม่ต้อนรับผม ใช่มั้ย ? ผมอยากจะดูซิว่า สุดท้าย แล้วคุณจะต้อนรับผมมั้ย ! ” ภัส กรณ์ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วย ความโกรธ เขาผลักเธอเข้าไปใน บ้าน กระแทกบานประตูปิด !

” คุณจะทำอะไร ! คุณบุกเข้ามา ในบ้านฉันแบบนี้ ฉันจะแจ้ง ตำรวจ ! คุณมันบ้า ! คุณมัน โรคจิต! นีรชาล้วงมือเข้าไปควาน หามือถือในกระเป๋า ตั้งใจจะกด เรียก 191

ขณะที่คว้ามือถือได้

เตรียมจะ กดตัวเลขที่แป้นพิมพ์ ภัสกรณ์เข้า มาแย่งปัดมือถือออกจากมือหญิง สาว มือถือของนีรชา ตกกระแทก พื้น !

หน้าจอมือถือแตกละเอียด นีรชา โมโหสุดขีด จนไม่สามารถควบคุม สติและอารมณ์ได้ !

หญิงสาวพุ่งไปหาภัสกรณ์พร้อมตี เขาอย่างบ้าคลั่ง : “คุณมันไอ้ โรคจิต ! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ! ไป ให้พัน ! ”

แววตาที่เคยสดใสเป็นประกาย บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความ โกรธเคือง เธอกัดเข้าไปที่แขนข องภัสกรณ์อย่างเต็มแรง

ภัสกรณ์อดกลั้นความเจ็บปวด น้ำ เสียงของปีศาจร้าย กระซิบที่ข้างหู เธอ : ” นีรชา ผลลัพธ์ของการ ทำให้ผมโกรธ คุณน่าจะรู้ดี……

นีรชารู้สึกกลัวขึ้นมาทันที!

” ช่วยด้วยค่ะ ! ช่วยด้วย ! ” นีรชาทันได้ตะโกนออกมาประโยค นึง ก่อนที่จะโดนอุ้งฝ่ามือหนาอุด ปากไว้

ลมฝนสงบ สองคนพักรบ ภัสกรณ์ อุ้มร่างหญิงสาวที่ตอนนี้ไร้ซึ่งเกี่ยว แรงเข้าไปในห้องน้ำ

ภัสกรณ์อุ้มเธอกลับมาวางลงที เตียง

นีรชาดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อหุ้มตัวเอง ไม่ยอมลืมตามองภัสกรณ์ ก่อนพูด เสียงเบา : ” โอเค ปล้ำฉันเสร็จ แล้วนี่ ออกไปได้แล้ว ! ”

อะไรนะ ? ดวงตาของภัสกรณ์ดู เยือกเย็น : ” นีรชา คุณพูดอะไร ของคุณ ? ”

” ฉันบอกว่า ปล้ำฉันเสร็จแล้ว ก็ ออกไปได้แล้ว ! ” นีรชาพูดช้าๆ ที ละคำๆ

ภัสกรณ์โกรธจนแทบจะกระอัก เลือด !

11 ใช้งานผมเสร็จ ก็รีบไล่ผมเลย เหรอ ? นี่คุณเห็นผมเป็นเป็ด ไง ? ” พูดจบถึงได้รู้ว่าตัวเองพูด อะไรออกไป น่าขำจริงๆ

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด จ้องไปที่หญิงสาวที่นั่งหลับตา อยู่ บนเตียง

นีรชารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเยอะ แล้ว เธอลืมตามองไปที่เขา : คุณภัสกรณ์ ประธานกรรมการผู้ จัดการใหญ่ คุณบุกเข้า

บ้านฉันยามวิกาล คุณเพิกเฉยต่อ การต่อต้านจากฉัน และกระทํา ชาเราฉัน ตอนนี้ทําเป็นมาแกล้งทำ เป็นไม่รู้ไม่ชี้ คุณไม่รู้จักอายบ้าง เลยรึไง ? ”

นีรชาดึงผ้าขึ้นมาปิดที่หน้าอก เอื้อมมือไปที่ลิ้นชักข้างหัวเตียง หยิบตั๋วสีชมพูที่อยู่ในซอง จดหมายออกมาใบหนึ่ง ส่งให้ภัส กรณ์ : ” อ่ะ เพิ่งรู้ว่าคุณอยากจะ เป็นเป็ด งั้นก็รับนี่ไว้ซะ ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ