ตอนที่ 132 แต่งงานกับฉัน

ตอนที่ 132 แต่งงานกับฉัน

ณ ตอนนี้ นีรชาเริ่มรู้สึกไม่ปกติ ร่างกายร้อนระอุ ศรีษะ เริ่มมึนงงเล็กน้อย ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนี้ นีรชาพยายามทำให้ สติตัวเองกลับคืนมา

เมื่อกี้ยังดีๆอยู่ ไหงดื่มไวน์ของภัสกรณ์แค่แก้วเดียวกลับ เป็นแบบนี้ไปได้ หรือว่าภัสกรณ์ใส่อะไรลงไปในเหล้า

เธอมันใสซื่อเกินไป ไม่ควรหลงเชื่อภัสกรณ์ง่ายๆแบบนี้เลย จริงๆ เขาเป็นคนยังไง เธอก็ควรจะรู้ดีอยู่แก่ใจ

ดวงตาอันสวยงามคู่หนึ่งของนีรชาเริ่มพล่ามัว แก้มสีชมพู ทั้งสองข้างลอยขึ้นมาบนใบหน้าที่ซีดเผือก ทั้งตัวเธอหวาน

เข็มถึงขีดสุด

เสียงแหบแห้งเหมือนคนเป็นใบ้ อยากจะดื่มน้ำเย็นสักแก้ว

เพื่อดับความร้อนในร่างกาย

นีรชาเอ่ยปาก “ภัสกรณ์ คุณทำบ้าอะไรเนี่ย คุณใส่อะไร

ลงไปในเหล้า”ได้ฟังเสียงแผ่วเบาของนิรชา ภัสกรณ์ทนไม่ไหวแล้ว ผลัก เก้าอี้ออกเดินไปหานีรชา

นีรชาอยากจะลุกหนี แต่ว่าร่างกายของเธอกลับอ่อนแรง ไม่มีกำลังเลยสักนิด

ภัสกรณ์ไม่ทนอีกต่อไป ก้มตัวลง อคริมฝีปากชมพูของ เธอ จูบเธออย่างดูดดื่มสุดขีด

จูบอันเร่าร้อนและโหยหา พลางกระซิบเสียงต่ำว่า “น้ำ ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน เธอรู้ตัวไหม ฉันคิดถึงเธอมาก ฉัน คิดถึงมากจนเกือบจะบ้าอยู่แล้ว…

เขาบอกความในใจที่ข้างหูนีรชาซ้ำแล้วซ้ำเล่า “นีรชา ทำไมคุณใจร้ายกับผมนัก บอกว่าจะไม่พบกันอีกก็ไม่ยอมมา พบกันอีก คุณปิศาจตัวน้อยชัดๆ ไม่คิดถึงผมจริงหรือ ไม่ แม้แต่วินาทีเดียวเลยหรือ…

นีรชาเริ่มรู้สึกสับสน เดิมเธอไม่ได้ฟังสิ่งที่ภัสกรณ์พูดเลย

รู้เพียงว่าเสียงของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นและยินดีใน ขณะเดียวกัน และความทรงจำในอดีตที่ฝังลึกในหัวใจของ

เธอ
จันทร์ฉายกับนรุตม์กำลังเดินไป คุยไป พอหันกลับมาอีกที ก็ไม่เห็นนีรชาเสียแล้ว

จันทร์ฉายกังวลใจ “แถวนี้มืดตื้อตื้อน้ำหลงทางหรือเปล่านี่ เราไปตามหาเธอกันเถอะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ที่นี่เป็นของบริษัทเรา รูปภคมเข้ม นรช ไม่เป็นไรหรอก คุณไม่เห็นหรือ เธอไม่อยากเป็นก้างขวาง คอเราหรอก” นรุตม์ยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ก้างขวางคออะไรกัน คุณก็พูดเพ้อเจ้อ” จันทร์ฉายฟังนรุ ตม์พูดนอกเรื่อง ออกอาการเขินหน่อยๆ ดีที่คืนนี้ฟ้าสลัว นรุตม์ไม่ทันเห็นสีหน้าของเธอ

เกล็ดหิมะค่อยๆตกลงมาจากไฟถนน ช่างเหมือนภาพวาด

เสียนี่กระไร

จันทร์ฉายมีนิสัยทะโมนแบบเด็กผู้ชายหน่อยๆ รู้สึกสนุก อยากเดินขึ้นเดินลงแผ่นไม้เหยียบหิมะที่พื้นเล่น

นรุตม์มองดูจันทร์ฉายเล่นตามใจ กระโดดลงพื้นก่อน ค่อยยื่น

มือไปรับจันทร์ฉาย
ใบหน้าของจันทร์ฉายเขินอายเล็กน้อย ถลึงตาใส่นรุตม์ “ทำ อะไร คิดอยากจะแตะเนื้อต้องตัวฉันหรือ

นรุตม์หัวเราะร่ามองจันทร์ฉาย “ใช่แล้ว แม่ดอกไม้บานรีบลง มาให้คุณชายคนนี้แตะหน่อยเร็ว

ทั้งหมดนี้ก็คือเกี้ยวพาราสี จันทร์ฉายปัดมือนรุตม์ออก กระโดดลงพื้นที่มีหิมะแบบไม่ได้มอง

ผู้คนที่มาน้ำพุร้อนต่างสวมรองเท้าไม้กัน พื้นของรองเท้าไม้ ไม่มีความยืดหยุ่น จันทร์ฉายกระโดดลงมาเร็วเกินไป ร่างของ เธอจึงเซเกือบล้ม

บังเอิญนรุตม์เอื้อมมือจับไว้ทัน รับจันทร์ฉายไว้ในอ้อมแขน ของตนได้อย่างมั่นคง

“นี่ ทำอะไรน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” จันทร์ฉายไม่รู้สึกขอบคุณถึง ความหวังดีที่นรุตม์รับเธอไว้อย่างมั่นคง รู้แต่แรกแล้วว่าผู้ชาย คนนี้คิดไม่ซื่อ

“ไม่ปล่อย ผมหนาวมาก ร่างกายคุณอุ่นอุ่น นรุตม์ยิ้มนัยน์ตา หวานซึ้งมองดูจันทร์ฉาย

“ทําไมล่ะคะ ร่างกายคุณดูอุ่นกว่าฉันเยอะเลย จริงไหมจันทร์ฉายยื่นมือออกไปแตะหน้าอกนรุตม์อย่างโง่ๆ

ดูสิ อุ่นจะตาย อุ่นกว่าร่างกายฉันตั้งเยอะแน่ะ

ในใจนรุตม์อยากจะหัวเราะแทบตาย เด็กน้อยคนนี้ช่างหลอก ง่ายดีจัง ยังคงแตะไปทั่วตัวเขา

“เด็กน้อยเอ๋ย คุณรู้ตัวไหมว่าทำอะไรอยู่” นรุตม์เตือนด้วย

ความหวังดี

“หึ…” จันทร์ฉายเงยหน้าขึ้นทันที มองเห็นสายตาเป็น ประกายของนรุตม์ ถึงรู้ตัว

ตกหลุมพลางเสียแล้ว

“คุณมันขี้โกง ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ” จันทร์ฉายรอดออกมา จากอ้อมแขนของนรุตม์จนได้

“ใครขี้โกงกันแน่ เมื่อกี้นี้คนที่แตะเนื้อต้องตัวก็คือคุณนั่น แหละ” นรุตม์รู้สึกว่าได้ต่อล้อต่อเถียงกับเธอสนุกดี ได้รสชาติ ไปอีกแบบ “ช่างน่าสงสารจริง ผมอุตส่าห์เก็บความบริสุทธิ์ มา27ปี คุณมาทําลายลงแบบนี้ คุณต้องรับผิดชอบผมแล้วล่ะ
นรุตม์แสร้งทำทีว่าถูกเอาเปรียบ หัวเราะชอบใจอยู่ข้างใน

“คุณ….” จันทร์ฉายพูดไม่ออก

เคยบอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีก ไฉน ลงเอ่ยแบบนี้ล่ะ

ไม่ ไม่เอา นี่ไม่ใช่แบบที่เธอต้องการ

หัวใจที่เต้นแรงได้เงียบสงบลง นีรชาใช้มือเล็กๆของเธอต้าน หน้าอกอันแข็งแกร่งของภัสกรณ์เอาไว้ “ไม่เอา”

ภัสกรณ์หัวเราะอย่างชั่วร้าย ” ไม่เอาอะไร น้ำ เธออย่าโกหก

ตัวเองอีกเลย”

เดิมใบหน้าของนีรชาอมชมพูอยู่แล้ว กลับยิ่งแดงจัดขึ้นไปอีก

พยายามปกป้องตัวเอง เธอสะกดอารมณ์ตัวเองให้ใจเย็นลง ก่อนพูด “คุณแทน คุณน่าจะเข้าใจดีนะว่าเราสองคนไม่ได้รัก กัน เราจะมาทำเรื่องแบบนี้เหมือนคนยังรักกันไม่ได้”

ภัสกรณ์เชยปลายคางของนีรชาขึ้นมา “ใครว่าเราไม่ได้รักกัน”

นัยน์ตาลึกๆมีสีแดงก่ำ มองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ประโยคนั้น ที่เธอพูด “เราก็ไม่ได้รักกัน” แทงลงไปในใจของเขาที่ซ่อน ความเจ็บปวดเอาไว้

ขณะนี้เขารู้แน่ชัดแล้วว่า เขายังรักนีรชาอยู่ เขารักเธอ ตั้งแต่ อดีต ปัจจุบัน และอนาคต จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

แต่ว่าแล้วเธอล่ะ ยังกล้าบอกว่าเธอไม่รักเขาอีกหรือ

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาปล่อยให้เธอหลุดมือไป ปล่อยให้เขา เจ็บปวดใจแต่ผู้เดียว ไม่ เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปอีก เธอจะ

ต้องเป็นของเขา ณ ตอนนี้

มืออันร้อนผ่าวประคองหลังอันอ่อนนุ่มและขาวดุจกระเบื้อง เคลือบของนิรชา เสียงอันแผ่วเบา ราวกับเด็กโง่ไม่มีผิด เสียงของภัสกรณ์สภาพและนุ่มนวลเกินความคาดหมาย “น้ำ ฉันรักเธอ อย่าปฏิเสธฉันได้ไหม”

เสียงของภัสกรณ์ทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์ นีรชาเงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างประหลาดใจ

นัยน์ตาล็กๆ ตกหลุมรักโดยไม่ตั้งใจพลางรู้สึกเจ็บปวด
หัวใจของนีรชาเต้นแรงโดยไม่มีสาเหตุ หัวใจที่สั่นไหวของ

เธอเปลี่ยนไปอย่างง่ายดายโดยสายตาของภัสกรณ์

นีรชาตื่นขึ้นจากภวังค์

ความรักของภัสกรณ์แข็งกระด้างเกินไป หนักหน่วงเกินไป เธอไม่คงรับไม่ได้ เธอเป็นคนมีเกียรติและรักอิสระคนหนึ่ง ไม่มีทางยอมรับความรักเยี่ยงตุ๊กตาและสัตว์เลี้ยงของภัสกรณ์ ได้ อยากจะขังก็ขัง ให้เธอเป็นคนรักของเขา

ไม่มีทางเด็ดขาด

หายใจลึกๆ นึง นีรชาเหลือบตามองภัสกรณ์ “คุณแทน

คุณรู้อยู่แก่ใจนี่คะ ว่าฉันเป็นคนรักของคุณไม่ได้

ภัสกรณ์รีบกอดนีรชาไว้ในอ้อมแขนตน “ใครบอกว่าฉันจะให้

คุณเป็นแค่คนรัก ฉันจะแต่งงานกับคุณ น้ำ แต่งงานกับฉัน

นะครับ”

นีรชาตกใจจนสั่นไปทั้งตัว เหลือบตามองภัสกรณ์ ริมฝีปาก

ของเขาค่อยๆโน้มลงมาจูบเธอ

ฤทธิ์ของยาหมดลง สมองของนีรชาตอนนี้กลับว่างเปล่า