ตอนที่137 ให้เธอเจอดีแน่

“คุณแทน… อย่าซนสิคะ… คนเขา ยังเจ็บอยู่นะคะ” ผู้ชายคนนี้ น จริงๆ นีรชาเริ่มรู้สึกว่าจะควบคุม เขาไม่อยู่แล้ว

แต่ ไฟที่คุณก่อขึ้น คุณก็ต้องรับ “ ผิดชอบดับมันด้วยสิ” ภัสกรณ์ บรรจงริมฝีปากจูบที่ซอกคอนีรชา จูบกัดไปทั่ว

“…” นีรชาไม่มีคำพูดใดๆ

ใครเป็นคนจุดไฟน่ะหรอ เธอไม่ อยากจะพูดตอบโต้อะไร พูดอะไร ไปก็เท่านั้น ผู้ชายคนนี้ เถียงข้างๆ คูๆ!

หาเรื่องถ่วงเวลาไปก่อนแล้วกัน นีรชามองหน้าภัสกรณ์ครู่หนึ่งจึง พูดว่า “คุณแทนคะ ไว้ก่อนเถอะนะ คะ ฉันหิวแล้วล่ะ!

พอได้ยินว่านีรชาหิว ภัสกรณ์เลย ต้องปล่อยเธอไปอย่างไม่ค่อย เต็มใจ แต่ก็ยังขอจูบปากเธอต่ออีก สักนิดหน่อย “ไปกัน… เราออกไป กินข้าวกัน”

สองคนใส่รองเท้าที่ระเบียง นีรชา สะพายกระเป๋าสะพายหลัง สายที่ โค้งงอทำให้กระเป๋าไหลตกลงมา จากไหล่ นีรชาลุกขึ้นยืนแล้ววาง กระเป๋าไว้บนตู้รองเท้า

ระหว่างที่กำลังจะใส่รองเท้า ข้อ เท้าน้อยๆ ก็ได้ถูกยกขึ้นอย่างนุ่ม นวล หัวใจของนีรชาเต้นรัว มอง ย้อนไปถึงภาพในอดีต ภัสกรณ์ คุกเข่าลงบนพื้น แล้ววางตัวนีรชา นั่งลงบนตักของเขา มืออีกด้าน หนึ่งหยิบรองเท้าส้นแบนสีเงินของ เธอขึ้นมา เตรียมพร้อมที่จะสวม รองเท้าให้แก่นีรชา ภัสกรณ์… คุณอ่อนหวานแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อไร… ดวงตาของเขาช่าง บริสุทธิ์และอ่อนโยน ตั้งใจสมาธิ จดจ่ออยู่กับการสวมรองเท้าให้ นีรชา

แววตาแบบนี้ ช่างดูคุ้นเคยนัก นีรชาระลึกได้ว่าเคยเห็นมันบน ใบหน้าของสมภพนั่นเอง…

หัวใจของนีรชาสั่นไหวเล็กน้อย ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนหุ่นกระบอก ให้ภัสกรณ์สวมใส่รองเท้าให้ พอ สวมเสร็จทั้งคู่ก็ลุกขึ้นยืน ภัสกรณ์ หอมที่ใบหน้าเธอเบาๆ ไป

กันเถอะ!” นีรชามีปฏิกิริยาเล็กน้อย เธอเฝ้า คิดว่าคนคนนี้คือภัสกรณ์ที่แสนจะ หยิ่งยโสจริงหรือ

เขา เปลี่ยนไปแล้ว…..

ความสุขที่แสนหวานกลั่นออกมา จากก้นบึ้งของหัวใจ นีรชาควงแข นภัสกรณ์ และมีรอยยิ้มบนใบหน้า รอยยิ้มเริ่มเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ เต็มไป ด้วยความพึงพอใจ

รอยยิ้มของนีรชาที่ส่งไปถึงภัส กรณ์ ทำให้เขายิ่งมองเห็นผู้หญิง ของเขาเพียงคนเดียว บนโลกนี้มี เธอเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของนีรชา ภัสกรณ์รู้สีกว่าโลกนี้ช่างอบอุ่น และสดใสเหลือเกิน

ในยามพระอาทิตย์ใกล้อัสดง มี ชายร่างสูงและหญิงสาวงามกำลัง เดินอยู่ริมถนนแห่งหนึ่งซึ่งมี ทัศนียภาพสุดแสนจะงดงาม

ร้านอาหารโรเจอร์ช่างมีชื่อเสียง สมคำร่ำลือจริงๆ ผู้คนยืนรอคิว โต๊ะอยู่ที่ด้านหน้าประตูร้าน

“คุณแทน เราเปลี่ยนร้านกันเถอะ ค่ะ! ที่นี่คนเยอะเกินไป อีกนานกว่า จะถึงคิวเรา” นีรชาดึงแขนเสื้อภัส กรณ์

“ไม่ต้องหรอก ทานร้านนี้แหละ!” ภัสกรณ์หยิบบัตรทองขึ้นมา บริกร รีบตรงเข้ามาหา เมื่อเห็นบัตร ทองในมือของภัสกรณ์ บริกรในชุด สูทและกางเกงสแล็ครีบเข้ามา ให้การบริการพวกเขาในทันที เขา รีบตรงเข้ามาเพื่อที่จะนําทางพวก เขาด้วยความเคารพ “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง เชิญทางนี้ครับ

พวกเขาถูกพาไปที่ห้องหรูหรา ห้องหนึ่ง ข้างในมีโต๊ะเพียงสองตัว เท่านั้น มีฉากกั้นตรงกลางระหว่าง เท่านั้น มีฉากกั้นตรงกลางระหว่าง โต๊ะทั้งคู่ โต๊ะอีกฝั่งหนึ่งมีคนคู่หนึ่ง นั่งอยู่ก่อนแล้ว

ระหว่างทางที่เดินเข้าไปในห้อง นีรชาสัมผัสได้ว่ามีสายตาของ หญิงสาวที่อยู่ที่โต๊ะด้านข้างกำลัง จ้องมองมาที่เธอ คนทั้งคู่ถึงกับตก ตะลึง

นีรชาไม่คาดคิดมาก่อน ที่แท้คือ ธวัล! ถ้าอย่างนั้น ผู้ชายที่นั่งอยู่ ด้วยกันทีโต๊ะนั่น ใชสมภพเปล่า

พอธวัลเห็นนีรชาและภัสกรณ์ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดร้ายและเย็น ชาขึ้นมาในทันที

ตั้งแต่บังเอิญเจอนีรชาที่โรง ภาพยนตร์ครั้งที่แล้ว สมภพก็ไม่ได้ มีโอกาสพบเจอเธออีกเลย ถึงแม้ ทุกอย่างที่เขาทำไปก็เพื่อลูก แต่ เขาก็ไม่เคยได้บอกลากับเธอเลย เป็นใครก็คงจะรู้สึกเสียใจกับความ เย็นชาเช่นนี้กันทั้งนั้น

ในที่สุดธวัลก็เข้าใจแล้วว่า สมภพ ไม่เคยลืมนีรชาได้เลย! คนที่เขารัก ตลอดมา มีนีรชาเพียงคนเดียว เท่านั้น

นีรชายอมปล่อยสมภพให้กับเธอ ไปแล้ว แต่ธวัลก็ยังไม่ยอมปล่อย ให้เธอได้อยู่อย่างสงบสุข

ภัสกรณ์มองเห็นธวัลเช่นกัน เขา เลิกคิ้วแล้วทักทายเธออย่างเสียไม่ ได้ ยังไงก็เป็นคนมีหน้ามีตาของ เมือง C ด้วยกัน

ทว่าธวัลกลับไม่ยอมยุติเรื่องราว ขัดแย้ง ลุกขึ้นยืนใช้น้ำเสียงที่ ประชดประชันแข็งกร้าว “ท่าน ประธานภัสกรณ์ นีรชา ไม่เจอกัน นานเลยนะคะ”

พอได้ยินชื่อของนีรชา สมภพก็ รู้สึกสะท้านขึ้น แผ่นหลังแข็งเกร็ง รู้สึกยากที่จะหันศีรษะกลับไปมอง

ใช่นีรชา นีรชาจริงๆ ด้วย เธอดู ซูบซีดไปมาก แต่กลับสัมผัสได้ถึง พลังแห่งความสุข ข้างกายเธอมี ภัสกรณ์ที่โอบกอดเธออยู่แน่น มองไปแล้ว ดูเธอช่างมีความสุข

นีรชา สุดท้ายคนที่เธอเลือกก็คือ ภัสกรณ์…

สมภพรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ มีความ ปวดร้าวปรากฏให้เห็นในแววตา ดวงตาคู่นี้ซึ่งไม่สามารถปกปิดธวัล ได้ ในใจของเธอรู้สึกหึงหวงขึ้นมา หลังจากเห็นสมภพหันหน้ามา ใบหน้าของเขาช่างซีดและดูเจ็บ ปวดมาก ในใจของนีรชาก็แทบจะ ทนไม่ได้ ลดเสียงลงพูดอย่างไม่ เต็มใจเท่าใดนัก “พี่สมภพคะ นาน แล้วที่ไม่ได้เจอกันนะ”

พี่สมภพงั้น ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว พี่ สมภพ ทำไมชื่อนี้ฟังคุ้นหูขนาดนี้

ไม่นานธวัลเริ่มคิดหาคำพูด

ประชดประชัน “นีรชา เธอจำรุ่นพี่ สมภพของเธอได้แค่เพียงคนเดียว อย่างนั้น ไม่เห็นสนใจฉันบ้างเลย อย่างนี้เรียกว่าไม่มีมารยาทนะรู้

ไหม”ธวัลพูดจาแดกดันมีรชา ไหม”ธวัลพูดจาแดกดันนีรชา สายตาก็เหลือบไปมองภัสกรณ์ อย่างเย็นชา “แต่มันก็คงเป็นเพราะ มารยาทของครอบครัวเล็กๆบ้านๆ ของเธอที่ตกทอดกันมา ก็คงจะ อบรมสั่งสอนกันมาได้ดีแค่นี้ล่ะ สินะ”

สายตาของภัสกรณ์กลายเป็นเย็น ชาและกระหายเลือด อ้าแขนออก โอบนีรชาแน่นขึ้นอีกในอ้อมแขน ของตน แล้วต่อว่าออกไป “คุณไม่ ต้องมาสั่งสอนผู้หญิงของฉัน! ”

เห็นภัสกรณ์ปกป้องนีรชาและโอบ กอดเธอไว้ในอ้อมแขน เขามีท่าที ที่รักและห่วงใยเธอมาก ธวัลหัน กลับมองดูสมภพที่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น แต่กลับมีสายตาที่คอยส่งไปคล้าย อยากปกป้องนีรชา ธวัลโกรธจนตัว สั่นเทา สติขาดสะบั้น

“ผู้หญิงของเธอย่างนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า คุณแน่ใจได้ยังไงว่านีรชาเป็นผู้ หญิงของคุณ ถ้าหากว่านีรชาเป็นผู้ หญิงของคุณจริงๆ แล้วล่ะก็ คุณก็ ควรที่จะสอนให้เธอเป็นกุลสตรีสัก หน่อย อย่าปล่อยเธอมาให้ท่าคู่ หมั้นของคนอื่นเขา”

ภัสกรณ์หน้านิ่วคิ้วขมวด ธวัลพูด อย่างนี้หมายความว่าอย่างไร พอเห็นท่าทีของภัสกรณ์ เธอก็ รู้ทันทีว่าภัสกรณ์ไม่รู้ถึงความ สัมพันธ์ระหว่างสมภพและนีรชา จึงพูดจาถากถางและใส่ไฟมาก ยิ่งขึ้น “ดูเหมือนท่านประธานภัส กรณ์จะไม่รู้สินะคะ ว่าก่อนนี้พี่ สมภพและนีรชาเคยเป็นคู่รักกัน!”

“พี่สมภพยังเคยซื้อบ้านพักตาก อากาศที่ริมทะเลไว้ให้เธอด้วย ข้างในมีห้องห้องหนึ่ง ทั้งกำแพง เป็นภาพวาดของนีรชา!” ธวัลยิ่ง พูดยิ่งโมโห สายตาที่โกรธเคือง จ้องไปที่สมภพ ทําไม เขาไม่เคยมองเห็นหัวใจที่ เธอมีให้กับเขาบ้าง รักและถวิลหา เพียงแต่มีรชาเท่านั้น

ทั้งประวัติของครอบครัว รูปร่าง หน้าตา และการศึกษา มีตรงไหนที่ เธอสู้นีรชาไม่ได้บ้าง ทำไมพี่ สมภพถึงไม่ยอมปล่อยนีรชาไป เสียที

ด้วยความโศกเศร้าทําให้คําพูด ของเธอยิ่งร้ายไปกว่าเดิม “ภัส กรณ์คุณยังไม่รู้อีกใช่ไหม อยู่ๆ วัน หนึ่งนีรชาก็หายตัวไป แล้ววันนั้น ล่ะ ที่เธอก็ใช้เวลาทั้งคืนอยู่ใน วิลล่า! อยู่กับคู่หมั้นของฉัน! อย่ ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน!”

มือที่โอบนีรชาไว้ของภัสกรณ์กำ แน่นขึ้นเรื่อยๆ แน่นขึ้นเรื่อยๆ อยากจะตะโกนด้วยความโกรธ และเพ่งสายตาจ้องมองไปที่ธวัล

ธวัลยิ่งพูดยิ่งเลอะเทอะ สมภพ ลุกขึ้นยืน รอยยิ้มอันอ่อนโยนบน ใบหน้าของเขาได้หายไปอย่างสิ้น เชิง ใบหน้าซีดขาวและหันไปขึ้น เสียงกับธวัล “ธวัล คุณพูดเพ้อเจ้ ออะไร!”

“เพ้อเจ้อหรอ ฉันพูดเรื่องเพ้อเจ้ ออย่างนั้นหรอ ค กล้าพูดไหมล่ะ ว่าไม่เคยนอนกับมัน นังนีรชา ช่าง น่าอายจริงๆ ขนาดตอนนี้เธอ กำลังจะตกถังข้าวสารของภัสกรณ์ อยู่แล้ว แต่ต่อหน้าคู่รักของตัวเอง ยังกล้ามาให้ท่าคู่หมั้นของฉัน เกิด มาไม่เคยเจอผู้หญิงหน้าด้านแบบ นี้เลยจริงๆ!”

สมภพที่จริงแล้วไม่ได้สนใจ ปกป้องตัวเอง แต่ว่าเขากลับช่วยผู้ หญิงคนนั้น จิตใจของธวัลพังลง ทั้งหมดแล้วจริงๆ นี่คือคนที่เธอรัก มาตลอดสามปี! แต่ในใจของเขา กลับไม่เคยมีเธออยู่เลย!

ธวัลตะโกนจนเสียงแหบแห้ง “กัส ธวัลตะโกนจนเสียงแหบแห้ง “ภัส กรณ์ คุณลองถามนีรชาติ! ลองถามดูสิว่าสมภพเป็นรุ่นพี่ที่ โรงเรียนมัธยมใช่หรือไม่

ภัสกรณ์สงบเยือกเย็นราวกับ แมงป่องที่อยู่ในสระน้ำแข็ง ดวงตา เจ้าเล่ห์ น่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจจาก นรก มองนีรชาอย่างสงบนิ่ง ค่อยๆ กล่าวอย่างใจเย็น “นํา เธอบอกฉัน สิ ที่ธวัลพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่”

สีหน้าของนิรชาดจนไม่มีสีเลือด มองดูใบหน้าของธวัลที่เต็มไปด้วย ความไม่พอใจ และมองดูสายตาที่ กังวลของพี่สมภพ ทันใด นั่นหัวใจก็รู้สีกหนาวสั่น

“เป็นเรื่องจริงค่ะ” นีรชาตอบอย่าง เรียบง่าย นีรชารู้สึกชื่นชมในตัวเอง ที่ถึงแม้จะอยู่ในสถานะการณ์เช่นนี้ แต่เธอยังสามารถยอมรับได้อย่าง ใจเย็น อีกทั้งยังสามารถบอ กกับภัสกรณ์ได้อย่างสงบเยือกเย็น ว่าสิ่งที่ธวัลพูดนั้นเป็นความจริง

ใช่แล้ว สิ่งที่ธวัลพูดนั้นเป็นความ จริง เธอกับพี่สมภพรักกันเมื่อสมัย เรียนมัธยม ธวัลพูดไม่ผิดที่เธอ หายตัวไปวันนั้น เธอก็ไป อยู่กับพี่สมภพ ทีธวัลพูดมาทั้งหมด เป็นเรื่องจริง

ภัสกรณ์รู้สึกภูมิในในตัวนีรชา ได้ยินเสียงที่สงบนิ่งของเธอที่เอ่ย ออกมาว่า “เป็นเรื่องจริงค่ะ”

หัวใจธวัลเหมือนถูกกรีดด้วยมีด เจ็บปวดจนมือสั่นระริก

ก่อนหน้านี้ที่นีรชาทักทายรุ่นพี่ แล้วเขารู้สึกว่าชื่อนี้ฟังคุ้นหู ที่แท้ เขาเคยได้ยินนีรชาเรียกชื่อใน ขณะที่นอนหลับฝันอยู่สองสาม ครั้งนั่นเอง ที่แท้พี่สมภพ ก็คือคุณ สมภพนั่นเอง! เขาคิดมาตลอดว่า

เป็นใครกัน! เห็นสายตาอาฆาตของภัสกรณ์ แล้ว สมภพกังวลว่าตัวเขาจะทำให้ นีรชาเดือดร้อน เขาจึงรีบพุ่งตรง เข้าไปหา ต้องการดึงตัวนีรชาออก มาจากอ้อมแขนของภัสกรณ์

“สมภพ คุณทำอะไรน่ะ” ธวัลรีบ เข้าไปขวาง หัวใจจมดิ่งลมในน้ำ ทะเลลึก สมภพมาถึงตอนนี้ใน สายตาคุณก็ยังมีแต่นีรชา คนแรก ที่คุณคิดจะปกป้องก็ยังคงเป็นนีรช า

ไม่ได้ดั่งใจ ไม่ได้ดั่งใจเลย! ธวัล กัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดไหลซิบ เห็นสมภพพยายามเข้ามาหาเพื่อ ที่จะปกป้องนีรชา แต่ธวัลกลับขัด ขวางอย่างเอาเป็นเอาตาย ภัสกรณ์ แสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน “ให้เกียรติ กันจริงๆ” ริมฝีปากก็หัวเราะเยาะ สายตาดูแสนเยือกเย็น เสียงของ ภัสกรณ์ฟังดูไม่แยแส “ผู้หญิงคนนี้ ฉัน

นอนกับเธอหลานครั้งแล้ว คุณ สมภพยังชอบหรอ”

สมภพและธวัลตกใจหันมามอง ภัสกรณ์ ในตาฉายแววเป็นประกาย ประหลาดอย่างไม่น่าเชื่อ สมภพตกตะลึงที่ภัสกรณ์ประจาน นีรชากลางที่สาธารณะ ธวัลเองก็ ไม่คาดคิดว่าคำพูดของตนจะทำให้ ภัสกรณ์โมโหจนกลายเป็นเช่นนี้

ริมฝีปากธวัลมีรอยยิ้มสะใจ ดู เหมือนว่านีรชาจะเดือนร้อนซะ แล้ว!