ตอนที่63 โง่จริงๆ

ภัสกรณ์จูบน้ำอย่างดุเดือด ดูเหมือนว่าต้องมนต์หญิงสาว ในอ้อมแขนอย่างไม่อาจคาดเดาได้ มันเหมือนเปลวไฟที่ กำลังมอดไหม้ที่ร่างกายเขาอย่างง่ายดาย

ทันใดนั้น ภัสกรณ์ก็รับรสได้ถึงร่องรอยความขมขื่นบน ลิ้นของนีรชา เขาเอื้อมมือไปสัมผัส ใบหน้าของนีรชาเปียก เปื้อนไปด้วยน้ำตาเต็มใบหน้า

ดวงตาที่มืดมนของภัสกรณ์มองนีรชา เขาเงยหน้าขึ้น ดว อย่างนิ่งๆ “ร้องทำไมอีก?”

นีรชาไม่รู้จะพูดอย่างไร เธอบอกภัสกรณ์ไม่ได้ว่าเธอ กำลังคิดถึงผู้ชายอีกคนหนึ่งอยู่ เธอกระพริบตาและโกหก ว่า “ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี”

เพราะว่าเพิ่งจะร้องไห้ไป หายใจไม่ออกนิดหน่อย ทำให้ เสียงของเธอเหมือนมีกลิ่นของการเอาแต่ใจและออดอ้อน
ภัสกรณ์รู้สึกดีขึ้นมาฉับพลัน เขาชอบให้นีรชาออดอ้อน เขา อยากให้เธอขี้อ้อนสักนิด ต้องการให้เธอไม่เกลียดเขา ต่อต้านเขา และถึงแม้เธอจะอยากได้พระจันทร์บนท้องฟ้า เขาก็จะสอยมาให้เธอได้

คี่ผมของเธออย่างเอ็นดู ภัสกรณ์จูบอีกครั้งบนหน้าของ เธออย่างอาลัยอาวรณ์ “ลืมไปเลยว่าเธอกำลังป่วยอยู่ งั้น เธอพักผ่อนให้สบายนะ หลับสักหน่อยเถอะ”

นีรชาพยักหน้าอย่างขาดความมั่นใจ แกล้งทำเป็น หลับตาลงนอน

พอในห้องเงียบสงบลง เงียบจนได้ยินแต่เสียงลมหายใจ ของกันและกัน

ร้องไห้จนเหนื่อย ความรู้สึกซาบซึ้งเมื่อสักครู่ทำให้เธอ เหน็ดเหนื่อยมาก นีรชารู้สึกว่าหนังตาของเธอเริ่มหนักขึ้น เกือบจะเหมือนหลับไปแล้วจริงๆ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของ ภัสกรณ์ที่ข้างๆหูของเธอ

“น้ำ….
นีรชาไม่สนใจ ทำแกล้งหลับต่อไป เกรงว่าเขาจะมากวน

ใจเธออีก

“หลับแล้วเหรอ”ภัสกรณ์ยื่นมือไปแหย่หน้าเธอ นีรชา อดทน ไม่ขยับตัว และแกล้งหลับต่อไป

มองท่าทางที่หลับลึกของนีรชา ภัสกรณ์บ่นพึมพำอย่างไม่ พอใจ “เหมือนหมูจริงๆ แป๊ปๆก็หลับสนิทแล้ว”

ฝ่ามือใหญ่ที่เอวก็ยังถูกย้ายตำแหน่งแล้ว นีรชารู้สึกได้ว่า ตัวเองเหมือนถูกพรากออกจากอ้อมกอดของแทน ถูกกอด เบาๆจาดด้านหนึ่งของเตียง ผ้าห่มถูกห่มอย่างดีบนไหล่ ของเธอ

ภัสกรณ์ค่อยๆลุกลงจากเตียง

นีรชาประหลาดใจเล็กน้อย ภัสกรณ์มักจะหยิ่งและยโส ทำไมถึงได้ลงจากเตียงง่าย?

นีรชายังคงปิดตาแกล้งทำเป็นหลับต่อไป ทันใดนั้น ห้องก็ มืดลง ได้ยินเพียงเสียงคลิกของสวิตช์ไฟ และไฟก็มืดดับ ลง แสงสว่างที่เจิดจ้าบนหัวก็ค่อยๆหายไป จากนั้นภัสกรณ์ก็แย้มผ้าห่มเอาแขนของเธอเข้าไปในผ้าห่ม ผ้าห่มที่ อยู่บนตัวก็กลับหนักขึ้น เหมือนมีอะไรสักอย่างอยู่บนนั้น ร่างกายที่มีความเย็นเล็กน้อยก็กลับค่อยๆอุ่นขึ้นเรื่อยๆ

นีรชาได้แอบลืมตาขึ้นและมองผ่านรอยแตก แท้จริงแล้ว ภัสกรณ์ได้เอาผ้าห่มขนสัตว์ห่มให้น้ำอีกชั้นหนึ่ง

ภัสกรณ์หันตัวมา นีรชารีบปิดตาสนิท แล้วเตียงด้านข้าง ก็ได้หนักแล้วยวบลงไป แทนกลับมานอนบนเตียงเข้าแล้ว

ตัวของนีรชาก็ถูกกลับไปอยู่ในอ้อมอกของเขาอีกรอบ

ภัสกรณ์กอดนีรชาอย่างแน่น สองมือของเขาขดอยู่ที่เอว ของเธอ ราวกับเด็กที่กอดตุ๊กตาแกะที่รักที่สุดของเธอ

นีรชาหันหลังให้กับภัสกรณ์ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วย ความประหลาดใจ

พฤติกรรมของภัสกรณ์ช่วงนี้ทำให้เธอเหมือนถูกไฟช็อต ติดต่อกันอย่างไม่ขาดสาย มันทำให้เธอนิ่งอึ้งไปเลยจริงๆ
เธอพูดไม่ถูกว่าตอนนี้กำลังรู้สึกอย่างไร รู้สึกที่งและ ประหลาดใจเหรอ ยากที่จะอธิบายได้อย่างแน่ชัด หรือว่า เพราะอย่างอื่นกันนะ มีความสับสนเป็นอย่างมาก

ภัสกรณ์เนี่ยนะจะช่วยปิดไฟ ห่มผ้าให้กับเธอ กลัวแสงจ้า จะทำให้เธอนอนไม่หลับเหรอ กลัวว่าเธอจะเป็นหวัดอีกนะ

เหรอ

ไม่! ไม่มีทาง

ภัสกรณ์ไม่เคยมีความเคารพในการกระทำใดๆของเธอ เลย จะมาทำเรื่องที่มีความละเอียดเล็กๆน้อยๆให้กับเธอ เนี่ยนะ

ไม่เข้าใจว่าทำไมภัสกรณ์ถึงทำแบบนี้ นีรชาส่ายหัวอย่าง หมดปัญญา ตัดสินใจจะไม่คิดมากแล้ว

ภัสกรณ์ที่อยู่ด้านหลังก็ได้หลับสนิทไปนั้น เสียงลมหายใจ ทั่วไป นีรชาได้แอบหัวเราะเยาะในใจ “บอกว่าฉันเป็นหมูขี้ เกียจ ตัวเองก็เป็นเหมือนกันนะแหละ ดูสิ วินาทีเดียวก็หลับ ไปแล้ว!”
ค่อยๆขยับเอามือของภัสกรณ์ออกไปจากตัวเธอ นีรชา พลิกตัวนอนราบ และก็เธอก็นอนหลับไป