ตอนที่ 56 แอบร้องให้

นีรชาวางอุปกรณ์ทานอาหารเรียบร้อย จากนั้นไปยังห้อง หนังสือเรียกภัสกรณ์กินข้าว

ภัสกรณ์กำลังวิดีโอคอลกันใครบางคนอยู่ ดูเหมือน อารมณ์ไม่ค่อยจะดี นีรชาแอบดูแวบหนึ่ง บนจอ คอมพิวเตอร์คือผู้ชายวัยกลางคนที่ดูร่ำรวยมีชาติมีตระกูล เป็นอย่างยิ่ง พอเห็นนีรชาเข้ามาภัสกรณ์ก็ปิดวิดีโอคอลลง ดังปัง แล้วจ้องนีรชาด้วยสีหน้าที่มืดมน “ใครอนุญาตให้เธอ เข้ามาได้ตามอำเภอใจ?

นิรชาพูดอย่างล้ำๆอึ้งๆด้วยเสียงที่แผ่วเบา “เมื่อสักครู่นี้ ฉันเคาะประตูแล้ว คุณไม่ตอบ ฉันก็เลยนึกว่าคุณอนุญาต ให้ฉันเข้ามาแล้ว”

สายตาที่แหลมคมของภัสกรณ์กวาดตามองมายังผมยาว ที่เปียกหมาดๆยังไม่แห้งดีของนีรชา “สระว่ายน้ำทำความ สะอาดเสร็จแล้ว?

ทำเรื่องที่ไม่ควรทำจริงๆ นีรชาหาความโชคร้ายเข้ามาเอง

“ยังค่ะ แต่หลังจากอาหารค่ำ ฉันจะรีบทำความสะอาดให้ เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

ภัสกรณ์อุทานออกมาอย่างเย้ยหยัน ลุกขึ้นตามนีรชาลง ไปชั้นล่าง

นีรชาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยังดีที่ภัสกรณ์ไม่ได้ โมโหรุนแรงนัก มองดูใบหน้าของภัสกรณ์ที่บูดบึ้งนี้รชา ตัดสินใจพยายามพูดให้น้อยที่สุด ยิ่งพูดเยอะยิ่งผิดเยอะ

เพิ่งจะนั่งลงด้านข้างโต๊ะอาหาร ท้องของนีรชาก็ส่งเสียง ร้อง “จ๊อกๆ” ที่ดังชัดแจ่วขึ้นมาระลอกหนึ่ง ภัสกรณ์เหลือบ มองด้วยหางตา สายตานั้นบอกไม่ถูกว่าคือดูถูกหรือว่าคือ หัวเราะเยาะ นีรชาเขินอายจนหน้าแดงไปหมด “ลูกจำ แม่ รู้ว่าลูกหิวแล้ว แต่ลูกก็อย่าร้องออกมาดังขนาดนี้สิ!” นีรชา ปัดความรับผิดชอบทั้งหมดให้ลูกน้อยที่อยู่ในท้องไปเป็นที่ เรียบร้อยแล้ว

เห็นภัสกรณ์หยิบซ้อนขึ้นมาเริ่มตักซุปกิน นีรชาก็รีบลงมือ ทันที ทั้งชา ทั้งเผ็ด ทั้งสด ทั้งหอม นี่ก็คือมื้ออาหารที่เธอปรารถนามานานแสนนาน!

เต้าหู้ผัดซอสเสฉวน อร่อย ปลาต้มน้ำ อร่อย หม้อไฟไก่ ผัดแห้ง ก็อร่อย! นีรชากินอย่างทุ่มเทหมดจิตหมดใจ กินจน ความสุขกระจายไปทั่วทั้งใบหน้าอารมณ์คึกคักขึ้นมา

กระทั่งกินได้พอสมควรแล้ว นีรชาถึงได้ปล่อยจังหวะให้ ข้าลง เงยหน้าขึ้นมา จานของภัสกรณ์สะอาดสะอ้าน ดู เหมือนนอกจากซุปหอยกาบแล้ว เขาก็ไม่ได้กินอะไรเลย

“โอ๊ะ ทำไมคุณไม่ทานล่ะคะ?” นีรชากำลังกินหม้อไฟไก่ ผัดแห้งอยู่ในปาก เอ่ยถามภัสกรณ์ขึ้นด้วยเสียงที่ไม่ค่อย ชัดเจน

ภัสกรณ์เอนตัวลงบนพนักเก้าอี้อย่างสบายๆ ดูเธอกินก็ พอแล้ว เธอเป็นผีที่หิวตายกลับชาติมาเกิดหรือยังไง? หรือ ฉันภัสกรณ์ไม่ได้ให้เธอกินอิ่มหรอ? ช่างกินได้น่าเกลียด จริงๆ!”

นิรชาแลบลิ้นออกมา ที่เธอกินก็ดูเหมือนจะดุเดือดไป หน่อย ทำงานที่ใช้แรงมาตลอดทั้งช่วงบ่าย จึงหิวมาตั้งนาน แล้ว บวกกับวันนี้ล้วนเป็นอาหารที่เธอชอบกิน ไม่กินให้หนักๆก็แปลกน่ะสิ!

ภัสกรณ์เหวี่ยงมาอีกหนึ่งประโยค “พรุ่งนี้ทำอาหารเสฉวน อีก!” จากนั้นก็ขึ้นข้างบนไปอย่างพลิ้วไหว เหลือไว้เพียง นีรชาที่ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

สมองน้อยๆของนีรชาขยับเคลื่อไหวอย่างรวดเร็ว “เขาดู เหมือนจะไม่ค่อยชอบกินเผ็ดเท่าไร แล้วทำไมพรุ่งนี้ยังให้ ฉันทำอาหารเสฉวนอีก? หรือว่าเขาจะค้นพบว่าฉันชอบกิน ดังนั้นเลยตั้งใจดูแลฉันเป็นพิเศษอย่างนั้นหรอ?

ทันใดนั้น เธอก็ส่ายศีรษะปฏิเสธความคิดของตัวเองใน ทันที ภัสกรณ์คนประเภทนั้นจะมาสนใจความเป็นความ ตายของคนอื่นได้อย่างไรกัน! เขาไม่มีทางที่จะดูแลฉัน ขนาดนี้

คิดตั้งนานก็ยังคิดไม่ตก นีรชาทำได้เพียงไม่ไปคิดถึงมัน อีก ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดที่วางอยู่ด้านหน้าของเธอก็คือ รีบทำสระว่ายน้ำให้สะอาดก่อนที่คุณชายใหญ่หมิ่นสาจะ โมโห

ไฟถนนเปล่งแสงอันโชติช่วงที่เย็นยะเยือก ฝาครอบที่ไม่ใหญ่ปิดล้อมแสงจากโคมไฟนั้นเอาไว้บริเวณโดยรอบสระ ว่ายน้ำล้วนมืดสลัว ต้นไม้ที่มืดครึ้มดูเหมือนกลุ่มหมอกควัน ที่พร่าเลือน บริเวณรอบๆล้วนเงียบเหงา มีเพียงเสียงร้อง ยาวบ้างสั้นบ้างของแมลงที่อยู่ในพงหญ้า ทำให้ทุกอย่างดู เงียบเหงามากยิ่งขึ้น

นีรชาสวมรองเท้าบูทกันฝนที่หนักอึ้ง ทำความสะอาดด้วย ความทุ่มเทอย่างสุดความสามารถอยู่ตรงกลางสระว่ายน้ำ แขนปวดเมื่อยขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือก็ยิ่งเจ็บมากยิ่งขึ้น พลังงาน หลังจากที่กินข้าวเสร็จเมื่อครู่นี้ดูเหมือนจะหายไปอย่าง ไร้ร่องรอย เธอรู้สึกเพียงแค่หนาวเหน็บไปทั่วทั้งร่างกาย เรี่ยวแรงสักนิดก็ไม่มีเหลือแล้ว

นีรชาปีนจากกันสระขึ้นมาบนพื้นอย่างอ่อนระโหยโรยแรง เหนื่อยจนหอบหายใจแรง ลมเย็นพัดผ่านมาระลอกหนึ่ง เธอหนาวแข็งจนตัวสั่นระรัว

เธอมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนอันแสนเหน็บหนาวและอ้างว้าง นี้ไปรอบๆ ความน้อยใจทั้งหมดล้วนแปรเปลี่ยนเป็นความ โศกเศร้า น้ำตาเม็ดใหญ่ค่อยๆร่วงหล่นลงมา

เธอคุดคู่ร่างกายพิงตัวลงบนเสาไฟถนนที่อยู่ข้างสระว่ายน้ำ โศกเศร้าเสียใจจนถึงขีดสุด แต่กลับไม่ยอมปล่อยเสียง ร้องไห้หนักออกมา ใช้มือกุมปากไว้ส่งเสียงสะอึกสะอื้นที่ หนักอึ้งออกมา