ตอนที่ 52 ต้องเข้มแข็ง

สนสองคนก้มหน้าก้ม ตากิน บนโต๊ะอาหารกสิมเงิมม อย่างผิดปกติ บรรยากาศน่าดูกดเป็นลมางนง นิรชาฝืน ความรู้สึกไม่สบายทนเกินโจ๊ก งชานม สลามแล้วก็กินไม่ลงอีก สิไป

“ฉันกินอิ่มแล้ว คุณคอยๆทานไปนะคะ อีกสักครูนั้นมา เก็บจาน” นีรชาลุกขึ้นเตรม ไป จากโต๊ะอาหารทั่วทั้ง ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรงรู้สึกเหนล้านเป็นมางมาก

“หยุดยืนอยู่ตรงนั้น ! ด้านหลังสะท้อนเสียงที่รามเรียบ ของภัสสรณ์ขึ้น “ทำความสะอาดด้องเดิมทนอะ

รขาเงยหน้าขึ้นมองกัสรน เขาที่จัง แอมด้วยใบหน้า ที่ไร้ความรู้สึก เพียงแต่ว่าสักเข้าไปในเลวงตามิเปลงไฟ เล็กๆกลุ่มหนึ่งคำลังเมาไหม้อยู่ นิรชารู้เสึกหวาดกล้วขึ้นมา ในทันที ตอนนี้ก็สหกรณ์ที่ไม่ใช้ความรุนแรงและไม่เลือดเป็น อำมหิตคนนี้กลับทำให้ในใจของเธอรู้สึกไม่ค่อมสงมผู้รู้สถานการณ์คือผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศ ในมือของเขาบีบ ชีวิตพ่อของเธอเอาไว้ ยังไงก็ทำตัวดีๆ เชื่อฟังสักหน่อย จะดีกว่า เธอพยักหน้าพลางส่งเสียง “อือ” แล้วถามขึ้นอีกว่า “ยังมีอะไรต้องทำอีกไหมคะ?”

ภัสกรณ์กลับไม่มีการตอบสนองต่อเธอเลยแม้แต่น้อย ลุก ขึ้นยืนแล้วดันอาหารเช้าที่ยังกินไม่หมดออกไป จากนั้นก็ เดินกลับไปทางห้องนอน เห็นนีรชาเป็นอากาศธาตุอย่าง แท้จริง

ในแต่ละวันหลังจากนี้ ท่าทีของเขาที่มีต่อนีรชาก็ยิ่งแปลก หน้า ไม่แยแสและห่างออกไป ในดวงตาที่ดุดันมักจะดู เหมือนเต็มไปด้วยความในใจ ถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่ท่ามกลาง แสงอาทิตย์ บนร่างกายก็ยังห่อหุ้มอากาศหนาวไว้อีกชั้น หนึ่ง

ในใจของนีรชากลับโล่งอก แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาไม่ มาก่อกวนเธออีกต่อไปแล้ว คนสองคนอาศัยอยู่ใต้ชายคา เดียวกัน แต่ทั้งสองฝ่ายกลับถูกคั่นกลางไว้นับพันหมื่นลี้ รักษาระยะห่างกับภัสกรณ์ ถือว่าดีมาก นีรชาพึงพอใจกับ การใช้ชีวิตแบบนี้
นีรชาทำงานบ้านอย่างกระตือรือร้น วันนัดผ่าตัดของพ่อ ใกล้จะมาถึงแล้ว ช่วงนี้ไม่สามารถขัดใจภัสกรณ์ได้โดย เด็ดขาด เธอโน้มตัวลงหยิบผ้าขี้ริ้วยุ่งอยู่กับการเช็ดตู้โชว์ ภายในบ้าน ทำได้ไม่เท่าไรก็ปวดเอวจนแทบจะทนไม่ไหว

คนท้องต้องพยายามก้มตัวให้น้อยที่สุด และไม่สามารถ ปืนขึ้นที่สูง แต่ทั้งสองอย่างนี้เธอได้ทำไปหมดแล้ว

วันนี้ภัสกรณ์ไม่ไปที่บริษัท นอนเอนตัวอยู่บนโซฟามองดู นีรชายุ่งอยู่กับการทำโน่นทำนี่ด้วยความเบื่อหน่าย สั่งให้ นีรชาเช็ดตรงนี้ที่ กวาดตรงนั้นที

นีรชาอยากจะร้องไห้แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมา อยาก จะถามสักคำจริงๆว่า “ท่านประธานใหญ่หมื่นสา ตระกูล หมิ่นสาของพวกคุณกำลังจะล้มละลายแล้วใช่ไหม? ท่าน ผู้อาวุโสว่างขนาดนี้ ไม่ต้องไปทำงาน จัดการงานหลวงหรือ อย่างไร?”

แต่นีรชารู้และเข้าใจหลักเหตุผลที่ว่าอยู่ใต้ชายคาบ้านเขา จะไม่ก้มหัวไม่ได้ ภายนอกยังคงแสดงความเคารพนบนอบ ทำความสะอาดอย่างเอาจริงเอาจัง พื้นเช็ดจนเปล่งแสง แวววาวราวกับเพชรก็ไม่ปาน แม้แต่ระเบียงหน้าต่างที่อยู่ด้านนอกก็ยังสะอาดสะอ้านไร้ฝุ่นละออง

นีรชารู้สึกว่าตัวเองสามารถได้รับการคัดเลือกให้เป็นสิบ ยอดสาวใช้ได้แล้ว แต่ถึงกระนั้น คุณชายใหญ่หมื่นสาก็ยัง คงไม่พอใจ ตอนเที่ยงเขาเอนตัวพิงพนักอ่านหนังสือ อยู่บน โซฟา นีรชาทำความสะอาดห้องอยู่ด้านข้าง

ทันใดนั้นนีรชาก็รู้สึกเย็นวูบที่ด้านหลัง เธอหันศีรษะ ดวงตามองสำรวจไปทางด้านหลัง กลับชนเข้าไปในดวงตา ที่ลึกซึ้งของภัสกรณ์ หรือว่านี่จะเป็นภาพลวงตา? เธอกลับ รู้สึกว่านัยน์ตาของภัสกรณ์ดูเหมือนจะมีอารมณ์ความรู้สึก ที่พิเศษ อารมณ์ความรู้สึกแบบนั้น ปกติคนทั่วไปเรียกมันว่า “ความโศกเศร้า”

ความโศกเศร้า? ริมฝีปากชมพูระเรื่อของนีรชาอ้าออกเล็ก น้อย เบิกตากว้างจ้องมองดูภัสกรณ์ อยากตั้งใจดูให้ชัดเจน ว่าในดวงตาของเขาแท้จริงแล้วเป็นอารมณ์ความรู้สึกอะไร กันแน่

เป็นภาพลวงตาจริงๆ เพราะวินาทีต่อมาภัสกรณ์ก็หรี่ตา ลง พูดออกมาประโยคหนึ่งด้วยความไม่สบอารมณ์ว่า “เธอ กำลังทำกับฉันแบบขอไปทีอย่างนั้นหรอ? พื้นจะกวาดลวกๆแบบนี้นี่นะ?

ดวงตาที่ดุร้ายหรี่ลงอย่างอันตราย นี่คือลางบอกเหตุของ ความโมโหของเขา

นีรชาหยุดการเคลื่อนไหวลง อดทนกับอาการปวดเมื่อยที่ บริเวณช่วงเอว แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “ขอโทษ ค่ะ ฉันจะทำความสะอาดใหม่อีกรอบ”

นิรชาคุกเข่าลงบนพื้นที่เย็นเฉียบ ใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดพื้นไม้ สักที่หรูหราทุกตารางนิ้วจนมันเปล่งประกายราวกับของ ใหม่ แม้แต่เงาคนต่างก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน วิธีการทำที่ พิถีพิถันเช่นนี้ แค่ห้องรับแขกอย่างเดียวก็ใช้เวลาไปทั้งครึ่ง เข้าแล้ว กระทั่งพื้นทั้งหมดเช็ดสะอาดหมดแล้ว ตอนที่เธอ ลุกยืดตัวขึ้นมานั้น ถึงได้พบว่าตนเองปวดเอวเจ็บหลังจน แทบจะยืนได้ไม่นิ่งแล้ว

นีรชาบีบคลึงบริเวณเอวและหน้าท้องที่ปวดบวม พลางให้ กำลังใจลูกน้อยที่อยู่ในท้องในใจ “ลูกแม่ ลูกจะต้องเข้ม แข็งไว้นะ! รอคุณตาผ่าตัดเสร็จแล้ว แม่ก็จะพาลูกออกไป จากที่นี่ ไม่ให้ลูกต้องทนทุกข์ทรมานอีก”