ตอนที่ 42 หนูรองกลับมา

ในที่ไม่มีใครพูดคุยอะไร ภายในรถมี เพียงความบรรยายกาศชวนอึดอัดจนแทบหายใจไม่

ระพินทร์แอบมองกับจากกระจกมองหลัง ภายในใจก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เรื่องรู้ ราวอะไรเลย ท่านประธานไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนกลับ บ้านหมื่นสา แต่เธอเป็นคนแรก วันนี้ท่านประธานรักษา เวลาเป็นพิเศษเพื่อจะพาเธอไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน

ของภัสกรณ์มืดครึ้ม ร่างกายหายใจหอบกระหาย ดูเหมือนว่าอากาศจะเริ่มลดลงเล็กน้อย จนทำให้ผู้คนหนาว สั่น

หลังมีขนาดกว้างมาก นีรชาพยายามทำคดตัวให้ เล็กลงเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจกับการกระทำ ของตัวเอง เธอไม่ได้ตระหนักถึงผลกระทบที่ตามมาของ การทำให้โมโห
แต่บนโลกใบนี้ไม่มียาตัวไหนที่สามารถกินได้แล้วทำให้ หายเสียใจได้

นีรชาแอบชำเลืองมองภัสกรณ์และตัดสินใจที่จะขอโทษ เขาอยู่พักหนึ่ง ยังไงตอนนี้พ่อก็ยังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เพื่อรอการผ่าตัด เธอจำเป็นต้องการเงินค่าผ่าตัดของภัส กรณ์

รถวิ่งมาหยุดอยู่หน้าประตูโรงจอดรถ นีรชาเริ่มปริปาก กำลังอธิบายให้ภัสกรณ์ทราบเกี่ยวกับเรื่องอาหารกลางวัน ในวันนี้ ทันทีที่เงยหน้าขึ้นเขาก็พบว่าดวงตาคู่ดำเข้มกำลัง จ้องมองเขาอย่างเยือกเย็น

นีรชาจึงรีบหันหน้ากลับไป ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงเยือก เย็น “ลงจากรถ” เส้นเลือดปูดนูนโผล่ขึ้นตามใบหน้าและ หน้าผาของเขาอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็กระชากแขนของ นีรชาแล้วลากไปยังห้องนั่งเล่น

มือใหญ่แข็งแรงของเขาบีบแน่น ทำให้นีรชารู้สึกเจ็บจนใบ หน้าเล็กๆของเธอย่นเข้าหากัน

แขนที่ถูกแรงดึงเดินมาตามหลังของภัสกรณ์ รองเท้าของเธอถูกถอดทิ้งไป เท้าเล็กๆเดินเหยียบไปบนกรวดหิน และทรายอย่างเจ็บปวด นีรชากัดริมฝีปากแน่นอย่างดื้อรั้น ไม่ยอมปริปากขอความเมตตา

ทำให้ภัสกรณ์ยิ่งโกธรมากยิ่งขึ้น นีรชา ฉันไม่สนหรอกว่า คุณจะมีหนามบนร่างกายมากน้อยเพียงใด คืนนี้ ฉันจะดึง ออกมาให้หมดเลย

ภายในห้องนั่งเล่นที่มีแสงไฟสว่างไสว เสียงหัวเราะอย่างมี สุข เมื่อได้ยินถึงเสียงฝีเท้า น้าปิ่นก็เดินออกมาต้อนรับเขา จากห้องนั่งเล่น หลังจากเห็นใบหน้าของภัสกรณ์ รอยยิ้ม บนใบหน้าของน้าปิ่นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว

“คุณชายใหญ่..คุรหนูรองกลับมาแล้วค่ะ” น้าปิ่นรีบ รายงาน เพราะกลัวภัสกรณ์จะโกธรขึ้นมา

ภัสกรณ์เลิกคิ้ว ใบหน้าของเขาดูโล่งอกไปเล็กน้อย แต่ ความแข็งแรงของมือที่บีบลงบนแขนของนีรชาไม่ได้ลด ลงเลย เท้าของนีรชาเลอะเทอะเปอะเปื้อนไปหมด มันเป็น ความเจ็บปวดจากใจจริง กระโปรงยาวสีขาวเปอะเปื้อนเป็น คราบลากเป็นทางยาวตามพื้น ผมเผ้ายุ่งรุงรังใบหน้าขาว ซีดแสดงถึงความเจ็บปวด ทำให้เธอดูอักอ่วนไปทั้งคน
“พี่ค่ะ.” บนโซฟาสีขาว มีเด็กหญิงสง่างามคนหนึ่งยืนขึ้น ยิ้มและพูดกับภัสกรณ์ แต่เมื่อเห็นนีรชาที่ยืนอยู่ด้านข้าง ของภัสกรณ์ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ถิรา น้องกลับถึงบ้านเมื่อไหร่ ทำไมน้องไม่บอกพี่ล่วง หน้า” ภัสกรณ์ผลักนีรชาออกไปอย่างรุนแรง นีรชาไม่ทัน ตั้งตัว หน้าท้องของเธอจึงไปชนเข้ากับมุมโต๊ะ ทำให้เธอ เจ็บปวดอย่างรุนแรง เธอทำได้เพียงแค่เอามือมากุมที่หน้า ท้อง แล้วทรุดตัวลงไป

“พี่ค่ะ ฉันโทรหาพี่ตอนเที่ยง เลขาของพี่บอกว่าพี่ไปทาน ข้าวเที่ยงกับคุณนีรชา” ปากเล็กๆจากสีดอกกุหลาบของถิร ามองดูแล้วเหมือนเด็กนิสัยเสีย

ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว แล้วถามเบาๆว่า “สนุกไหมครั้งนี้ ต่อไป ยังโวยวายไปเที่ยวรอบโลกอีกไหม

ถิราชบลงที่ไหล่ของภัสกรณ์ หางตามองมาที่นิรชา โบหน้าสวยงามนั่นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและ ดูถูก “พี่ค่ะ พี่พาผู้หญิงข้างนอกเขามาในบ้านได้อย่างไร

ภัสกรณ์หันมามองนีรชา แล้วพูดกับน้าปิ่นว่า “พาเธอขึ้นไปข้างบน

“เดี๋ยวก่อน ” ถิราพูดหยุดการกระทำของน้าปิ่น เดินไปที่ ด้านข้างของนีรชา มองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า