ตอนที่ 38 ตรรกะอะไร

ดวงตาคมเข้มจ้องมองนีรชา ฝ่ามือใหญ่บีบคางเธอไว้ แน่น บังคับให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา “ผิดไปแล้วเหรอ? งั้นก็ดี เอาล่ะ บอกมาว่าทำผิดตรงไหน”

นีรชาช่อนความกลัวและความอ่อนแอทั้งหมดไว้ในสายตา และพูดกับเขาทั้งน้ำตาว่า “ฉันผิด..ที่ดีไม่พอ ถึงทำให้คุณ รู้สึกรำคาญใจได้ขนาดนี้ ที่คุณไม่ชอบ ก็เป็นเพราะว่าฉัน ทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอ”

ภัสกรณ์เบียดตัวเข้าใกล้ นี่คือสิ่งที่ออกมาจากหัวใจของ เธอจริงๆ เหรอ? ฟังดูปลอมจังเลยเนอะ?

นีรชาอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำสายตาให้ดูไร้เดียงสามาก ขึ้น มันคือความจริงค่ะ ฉันจำได้ คุณเคยบอกว่าผู้หญิงน่ะ ต้องว่าง่ายถึงจะน่ารัก ไม่ใช่เหรอคะ?”

ภัสกรณ์มองด้วยสายตากรุ้มกริ่ม “แล้วไง…เธอจะทำ ตามใจฉันงั้นเหรอ?”
เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนว่า กลยุทธ์ กระต่ายน้อยแสนเชื่องจะได้ผลจริงๆ

“ท่านประธาน คุณยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อรักษาพ่อ ของฉัน ฉันเองก็เพิ่งจะมาซาบซึ้งในตอนที่สายเกินไป” เธอพยายามทำเสียงให้ดูจริงใจ

“แสดงว่า ถ้าฉันไม่ยอมจ่ายเงินเพื่อรักษาพ่อของเธอ ฉันก็ ยังคงเป็นไอ้บ้าในสายตาของเธออยู่ดี…ใช่ไหม?” ภัสกรณ์ ออกแรงผลัก จนนีรชาแทบจะทรงตัวไปอยู่

แววตาของเขาไม่มีความอบอุ่นเหลืออยู่เลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าหล่อเหลาหดหูขึ้นมาทันที

เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น กลั้นใจพูดโพล่งขึ้นมา “คุณ รักษาพ่อของฉันเพราะความเมตตาใช่ไหมคะ? ไม่ใช่แค่ ต้องการให้ฉันเป็นนางบำเรอ เพื่อมาปรนเปรอความสุขให้ คุณ!

อดทนเอาไว้ ยัยน้ำเธอต้องแข็งใจเอาไว้ก่อน อย่ายอม แพ้หัวใจตัวเองเด็ดขาด เธอต้องนิ่งเงียบและถอยกลับไปตั้ง หลัก
ภัสกรณ์เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะอาหาร แล้วชี้นิ้วไปที่ชาม บะหมี่ เอามา!”

“หะ?” นีรชาถึงกับงวยงง

“เอาตะเกียบมาให้ฉันด้วย!” ภัสกรณ์มองบะหมี่ในชาม คริสตัลใบใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วรู้สึกหิวขึ้นมาทันที บะหมี่นั่นดูท่าจะอร่อยมาก คิดไม่ถึงว่ายัยตัวแสบจะมีฝีมือ ทำอาหารด้วย

นีรชาผู้หิวโหยได้แต่ยืนมองตาปริบๆ มองดูภัสกรณ์ลิ้มรส บะหมี่อย่างเต็มปากเต็มคำ ในที่สุดก็หมดเกลี้ยง ไม่เหลือ แม้กระทั่งน้ำซุป

พอกินเสร็จ เขาก็เดินไปนั่งที่โซฟาอย่างสบายใจ เสื้อ กำมะหยี่สีดำที่ถูกปลดกระดุมด้านบนออกสองเม็ดจนเผย ให้เห็นแผงอกกว้าง ใบหน้าหล่อเหลายังคงยิ้มกรุ้มกริ่มมี เพียงดวงตาคู่นั้นที่เยือกเย็นและลึกล้ำยิ่งกว่าราตรีอัน มืดมน

เขามองดูเธอ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอไม่ต้องไปเรียนแล้ว ต่อไปนี้หน้าที่ของเธอก็คือคอยดูแลรับใช้ฉันเท่านั้น

นิรชาตกตะลึงจนแทบช็อก ไม่นะ…เธอจะหยุดเรียนไม่ ได้ ถ้าเธอเสียโอกาสในการเรียนไป เธอก็จะอยู่ภายใต้การ ควบคุมของเขาไปตลอดชีวิต เธอยังมีความฝันอีกมากมาย ที่อยากจะทำให้สำเร็จ เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองกลายเป็น นกขมิ้นที่ถูกเลี้ยงไว้ในกรง

“ขอร้องล่ะ ให้ฉันได้เรียนต่อจนจบเถอะนะ!” นีรชาส่ง สายตาวิงวอน ภัสกรณ์เป็นคนเด็ดขาด พูดคำไหนคำนั้น ถ้าเขาใจแข็งไม่ยอมให้เธอเรียนต่อจริงๆ เธอจะมีปัญญา ทำอะไรได้

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วมุ่น เอ่ยปากพูดอย่างเอาแต่ใจ “ฝีมือการ ทำอาหารของเธอก็ดีหนิ จะไปเรียนให้สิ้นเปลืองทำไม!”

ตรรกะอะไรมิทราบ! ทำกับข้าวเป็น จะเรียนให้สิ้นเปลือง ทำไม! เธอด่าบรรพบุรุษของเขาในใจ ส่วนปากก็ร้อง อ้อนวอนไม่หยุด

หวังว่าคำขอร้องจากดอกไม้กลางสายฝน จะทำให้หัวใจที่แข็งตั้งหินอ่อนนุ่มลงได้

ภัสกรณ์ข้องนองนีรชา ทั้งเด็ดเดี่ยวและเยือกเป็น ฉัน สั่นสะท้านไปทั้งตัว แววตาคู่นั้นเปล่งประกายจนเคย

ร้อนรุ่ม