เหมือนกระต่ายน้อย

เสียงท้องร้องจ๊อกๆ ด้วยความหิว นีรชาไม่ได้กินอะไรเลย ตั้งแต่เมื่อวาน รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเต็มที่

เธอสางผมยาวที่เพิ่งสระ เปิดตู้เสื้อผ้า ภายในตู้ล้วนแต่มี เสื้อผ้าที่ทันสมัยและสวยงามที่สุด “ที่ว่าเขาใจกว้างกับผู้ หญิงมาก ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงแฮะ” นีรชายิ้มเยาะกับ ตัวเอง

หยิบชุดกระโปรงผ้าโปร่งสีขาวที่ดูเรียบง่ายออกมาสวม แล้วเดินลงบันไดไปห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน

แต่แปลก ที่ในครัวไม่มีใครอยู่เลย แม่บ้านหายไปไหนกัน หมด ทำไมเงียบขนาดนี้

เธอส่ายหัวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง หลังจากเปิดตู้เย็น แล้วพบว่าข้างในมีทุกสิ่งทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมสรรพ

งั้นต้มบะหมี่กินก็แล้วกัน เร็วดี ตอนนี้หิวจนตาลายไปหมดแล้ว

เธอหยิบกุ้งตัวใหญ่ออกมาสองสามตัว แกะเปลือก ดึงเส้น ที่หลังกุ้งออก ล้างเห็ด แล้วใส่ลงไปในน้ำเดือดพร้อมกับกุ้ง ผัดไข่ใส่มะเขือเทศในกระทะอีกใบ ผัดเสร็จ ก็เอาไข่ต้มใน ตู้เย็นออกมาอุ่น ตักกุ้งกับเห็ดออกจากหม้อ แล้วใส่หัวผัก กาดลงไปแทน จากนั้นจึงปรุงรสชาติซุป

เธอตักส่วนผสมทั้งหมดลงในชามคริสตัลใบสวย คู่กับ ตะเกียบที่มีลวดลายเดียวกัน และโรยหน้าด้วยผักชีฝรั่ง

ขั้นตอนสุดท้ายนี้ทำให้บะหมี่มีสีสัน ราวกับภาพประกอบ ในโฆษณา

นีรชาล้างไม้ล้างมือ แล้วรีบไปนั่งที่โต๊ะอย่างอดใจไม่ไหว มองดูชามบะหมี่ตรงหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนจะตักบะหมี่ขึ้น มาแล้วส่งปากไป

ภัสกรณ์เดินเข้ามาพอดี จึงเห็นภาพดังกล่าว

สายลมอ่อนของฤดูร้อนพัดผ่านม่านสีขาว ด้านหน้าโต๊ะ อาหารที่หรูหรา มีสาวสวยนั่งอยู่ ผมยาวสลวยสีดำขลับเปล่งประกายแวววับภายใต้แสงไฟ แสงนวลสาดส่อง ใบหน้าขาวผ่องของเธอ ในมือถือช้อน มีไอร้อนลอยออกมา จากชามคริสตัลใบใหญ่ น้ำซุปแสนอร่อยถูกซดเข้าไปใน ปาก

เขาจงใจลงฝีเท้าหนัก เพื่อให้นีรชาหันมามอง เธอตกใจ จนอ้าปากค้าง หลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน เธอก็ตอบสนอง โดยการลุกพรวดขึ้นมาทันที สะโพกของเธอกระแทกเข้า กับโต๊ะ เจ็บจนใบหน้าบูดเบี้ยว ดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำ ร่าง บางฟุบลงไปใต้ลงโต๊ะ ทั้งตกใจทั้งกลัว แตกต่างลิบลับกับ อารมณ์พึงพอใจเมื่อกี้

ภัสกรณ์เลิกคิ้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

นีรชาเอ่ยปาก ก่อนดวงตาโตสวยของเธอจะมีหยดน้ำ ไหลลงมา น้ำเสียงอ่อนหวานเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาว่า

“คุณ…คุณกลับมาแล้วเหรอคะ …

ภัสกรณ์แอบสงสัยในใจ เขาเดินเข้าไปหาเธอ พร้อมกับ ตะคอกเสียงใส่ “เธอทำอะไรเนี่ย

จากตัวเม่นที่มีขนแหลมคม กลายเป็นกระต่ายน้อยสีขาวไปได้ยังไง

นิรชาเอาแต่ก้มหน้าปิดบังความรู้สึก และยอมรับผิดตรงๆ “ฉัน . ขอโทษค่ะ น้ำเสียงที่น่าอึดอัดใจ

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วมุ่น ยัยตัวแสบเนี่ยนะจะยอมอ่อนข้อ ง่ายๆ คำที่เธอใช้พูดกับเขามันไม่ค่อยคุ้นหูเอาซะเลย

ขอโทษเหรอ? เธอจะมาขอโทษฉันเรื่องอะไร? ภัสกรณ์ ยื่นมือมาเชยคางเรียวของเธอให้เงยขึ้น และจับมันไว้แน่น

เธอเจ็บจนต้องสูดลมหายใจลึก กันด่ำภัสกรณ์ในโจหลาย ร้อยครั้ง ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ชอบใช้ความรุนแรง รังแกผู้ หญิงไม่มีทางสู้..

ปากก็อ้อนวอนขอความเมตตาอย่างน่าสงสารฉันผิดไป แล้วปล่อยฉันเถอะนะ ฉันเจ็บ

ความสงสัยที่เกิดขึ้นในแววตาของภัสกรณ์ยิ่งมากขึ้น เธอ กำลังจะทำอะไรกันแน่ ยัยตัวแสบที่ไม่เคยยอมแพ้ และ ไม่มีทางกัมหัวให้เขาหายไปไหน นีรชาตอนนี้ ทั้งอ่อน

หวานและนุ่มนวลราวกับกระต่ายน้อยแสนเชื่อง