ตอนที่ 36 ยอมแพ้ไม่ได้

ตอนที่ 36 ยอมแพ้ไม่ได้

“Sometimes, when you.” เสียงริงโทนโทรศัพท์มือ ถือดังขึ้น นีรชาเอื้อมมือไปหยิบอย่างงัวเรีย พอแตะถึง โทรศัพท์ของเธอก็ถูกภัสกรณ์คว้าได้ก่อน แล้วขว้างมัน ออกไปไกล

“ทำอะไรของคุณนะ?” นีรชาตื่นขึ้นมาทันที โอ๊ะนี่มัน เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย วันนี้เธอมีเรียนด้วย นีรชาคว้าผ้าห่มมา พันตัว เตรียมที่จะลุกจากเตียงเพื่อไปหยิบโทรศัพท์

ข้อเท้าเรียวก็ถูกมือใหญ่จับไว้แน่น “อย่าขยับ นอนลง ภัสกรณ์นอนหลับตา ออกคำสั่งกับนีรชา

“นายจะบ้าเหรอ วันนี้ฉันมีเรียนนะ” เธอมองดูโทรศัพท์ มือถืออย่างเศร้าใจนั่นคือสิ่งของมีค่าสิ่งเดียวที่เธอมี

“ไม่ต้องไปเรียน วันนี้เธอต้องอยู่กับฉันหนึ่งวัน ภัสกรณ์ เอาแต่ใจไร้เหตุผล มือหนาดึงนี้รชาให้เข้ามาใกล้ใกล้จน เธอหนีไม่พันการควบคุมของเขา
นีรชาถอนหายใจยาวๆ หมดแรงที่จะโต้เถียงเขา “ปล่อย ได้แล้ว ฉันจะไปเก็บโทรศัพท์”

ภัสกรณ์ปรือตาขึ้นมาอย่างขี้เกียจ “โทรศัพท์พังๆ ของ เธออ่ะ ทิ้งไปซะเถอะ เดี๋ยวฉันพาไปซื้อใหม่”

นีรชากระตุกยิ้มเย็นชา “ใช่สิ ในสายตาคุณ สิ่งของทุก อย่างของฉันสมควรจะโละทิ้งให้หมด ฉันมันต่ำต้อย เทียบ กับคนสูงส่งอย่างคุณไม่ได้หรอก”

คำพูดประชดประชันนั้น เป็นเหตุให้ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว แสดงความไม่พอใจ

“นีรชา…นี่เธอกำลังท้าทายฉันอยู่ใช่ไหม?” น้ำเสียงแผ่ว เบา แต่เป็นอันตรายอย่างชัดเจน

“ฉันจะกล้าท้าทายคุณได้ยังไง คุณมีอิทธิพลล้นฟ้า ฉัน เป็นแค่ผู้หญิงที่ขายแม้กระทั่งศักดิ์ศรีของตัวเอง จะมี ปัญญาอะไรไปต่อต้านคุณ”

ภัสกรณ์จ้องนีรชาตาเขม็ง ดวงตาคมเข้มแดงกำ
“เกลียดฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ”

นีรชาจ้องภัสกรณ์กลับ แววตาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง

“ใช่” เธอพูดคำๆ นี้อย่างหนักแน่น

ภัสกรณ์ยิ้มเยาะ กระชากตัวหญิงสาวอย่างไร้ความปราณี

“ได้ แล้วฉันจะทำให้เธอเกลียดฉันยิ่งกว่านี้อีก” น้ำเสียง แหบพร่า พลิกตัวแล้วกดให้เธออยู่ใต้ร่างของเขา ใช้เนคไท ผูกข้อมือเธอยึดไว้กับหัวเตียง

“อย่านะ ไอ้บ้า…นีรชากรีดร้อง พยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่ตอนนี้เขาเป็นเหมือนราชสีห์บ้าคลั่ง ที่ต้องการจะฉีกร่าง เธอเป็นชิ้นๆ

ไม่มีการจูบ ไม่มีการสัมผัส ไม่มีการเล้าโลมใดๆ ดาบที่ หนกระหายเล่มนั้น เสียบเข้าไปในเรือนกายของเธออย่าง รวดเร็ว แบบไม่ทันได้ตั้งตัว และปลิดวิญญาณเธออย่าง เลือดเย็น…
จังหวะการไหลของเลือดเริ่มช้าลง เธอจึงรวบรวมสติที่ เหลืออยู่ ควบคุมตัวเองไม่ให้น้ำตาแห่งความอัปยศไหลลง มา ให้ยังเหลือความนับถือตัวเองอยู่บ้าง

ไม่รู้ว่าเขาถอนกายออกจากเรือนร่างเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

พอนีรชาลืมตาขึ้นมา ท้องฟ้าก็มืดมิดไปเสียแล้ว

เธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยุงร่างกายอันบอบช้ำให้ลุกขึ้น แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ เธอรู้สึกว่าตัวเองสกปรก ร่างกาย เต็มไปด้วยรอยช้ำ ผู้ชายคนนี้ เลือดเย็นและโหดร้ายยิ่ง กว่าซาตาน

ใบหน้าบวมเปล่ง ริมฝีปากแตกยับ ดวงตาลึกโบราวกับศพ

ขึ้นภัสกรณ์ยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ฉันต้องตายด้วยน้ำมือเขา แน่ๆ นีรชาเอื้อมมือออกไปลูบหน้าตัวเองในกระจก

หนี! ความคิดนี้เหมือนฝนดาวตกที่กระจายอยู่เต็มหัวของ เธอ แต่ก็ถูกเธอปฏิเสธ
นีรชา .เธอต้องเข้มแข็งไว้นะพ่อยังรอการผ่าตัดอยู่ที่โรง พยาบาล เธอจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้

ในเมื่อตอนนี้ภัสกรณ์คือเจ้าชีวิตฉันก็จะสวมบทผู้หญิง ของเขาให้ดี

เขาไม่ชอบผู้หญิงแข็งกร้าวฉันก็จะทำตัวอ่อนหวาน

เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงมีอิสระฉันก็จะทำตัวว่างาย

มันเป็นการแสดงที่ใครๆ ก็ทำได้

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันจะแกล้งทำเป็นคนรักที่อ่อนโยนและ เชื่อหึง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเขาจะปฏิบัติต่อฉันยังไง ฉันก็จะยืน หยัดสู้ต่อไป

ถึงฉันจะไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้ แต่หัวใจของ ฉันก็ไม่มีใครจะมาเอาชนะได้เหมือนกัน

นิรชาสู้ๆ !