ตอนที่ 33 ห้ามโกหกฉัน

ตอนที่ 33 ห้ามโกหกฉัน

เหมือนรู้สึกได้ถึงสายตาของนีรชา ประภพจึงหันมามอง ด้านข้าง เธอจึงหันหลังกลับ ปล่อยหนังสือที่อยู่ในมือ แล้ว วิ่งหนีไป

“คุณครับ..หนังสือตก” เขาตะโกนอย่างสุภาพ

สมองของเธอว่างเปล่า ไม่รู้จะวิ่งไปที่ไหนดี ตอนนี้ เธอจะ มีหน้าอะไรไปเจอเขา?

โชคดีที่มีชั้นหนังสือสูงอยู่ข้างๆ เธอจึงรีบไปซ่อนตัว หัวใจ เต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

พอได้ยินเสียงฝีเท้า

หัวใจก็แทบจะหลุดออกจากขั้ว เหงื่อออกเต็มไม้เต็มมือไป หมด

สักพักใหญ่ๆ อีกฝั่งของชั้นหนังสือก็เงียบลง เงียบจนได้ยินเสียงของเครื่องปรับอากาศ

เธอเสียงหูฟัง ก็ได้ยินเสียงคนในร้านพูดขึ้น ผู้จัดการ ครับ หนังสือเล่มนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? ทำไมถึงข้อง ไม่รางตาเลย?

ประภพตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า ไม่มีอะไรผม แค่นึกถึงเพื่อน

เพื่อน.

นีรชาเอามือปิดปากตัวเอง และน้ำตาก็พลันไหลออกมา ไม่รู้ตัว

ที่ภพ…เขายังจ้ำเธอได้ใช่ไหม?

เขายังไม่ลืมเธอใช่ไหม?

แฟนเก่าหรือเปล่าครับ” ชายคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดจา Ruanda
“เหลวไหลน่ะ ท่านประธานกำลังจะหมั้นเร็วๆ นี้แล้ว” ชาย อีกคนแย้งขึ้น

“จริงเหรอ กำหนดวันหรือยังครับ พวกเราจะได้ให้อั่งเปา ซองใหญ่ๆ ยังไงล่ะครับ” คนรอบข้างพากันประจบประ แจง

ประภพได้แต่ยิ้ม ไม่พูดอะไรสักคำ เก็บหนังสือวางไว้บน ชั้นเหมือนเดิม

“ไปครับ ท่านประธาน เดี๋ยวผมจะพาไปตรวจดูชั้นบน”

“ก็ดีครับ”

เพียงชั่วครู่ เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มนั้นก็หายไป

พี่ภพกำลังจะหมั้นเหรอ?

เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในหัวใจ เหมือนถูกกรีดด้วยมืด คมๆ จนได้ยินเสียงเลือดหยดติ่งๆ
น้ำตาไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอเอนหลังพิงชั้น หนังสือและร้องไห้อย่างเงียบๆ ความเจ็บปวดในใจแพร่ กระจายไปทั่วร่าง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอรีบเช็ดน้ำตา กระแอมเบาๆ และ พยายามทำเสียงให้เป็นปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฮัลโหล ฉันเธอยังพูดไม่จบ ก็ได้ยินเสียงตะคอกดัง ออกมาจากโทรศัพท์

“นี่ เธอไปตายที่ไหน”

เขาจำเป็นต้องพูดแรงขนาดนี้เลยเหรอ?

เธอเช็ดน้ำตา พลางพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉันก็เดิน ช้อปปิ้งของฉันมาเรื่อยๆ คุณยังอยู่ที่เดิมหรือเปล่า เดี๋ยวฉัน ไปหา”

ร้านขายอุปกรณ์เซ็กส์ทอยอะไรนั่น เธอไม่อยากจะย่างกรายเข้าไปหรอก อับอายขายหน้าแย่

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงเข้มดังขึ้น “เธอ ร้องไห้ทำไม?

นีรชาอึ้งไปสักพัก และมองไปรอบๆ อย่างใจหาย

เห็นว่าภัสกรณ์ยืนมองเธออยู่หลังชั้นหนังสือ เขาใส่หูฟัง บูลทูธสีฟ้า ในมือถือถุงช้อปปิ้งอยู่ไม่กี่ใบ ดูเหมือนว่าจะ เป็นของที่ได้จากร้านนั้น

“คือฉัน….” เธออีกอัก ไม่รู้จะตอบเขายังไง ทำได้เพียงหน้าและเช็ดน้ำตาอยู่อย่างนั้น

ผู้ชายคนนี้ ….ยืนอยู่ข้างหลังเธอแท้ๆ ยังจะโทรมาอีก เห็นเธอเป็นตัวตลกหรือไง?

ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เขาเห็นประภพหรือเปล่า….

เธอมองสำรวจเข้าไปในดวงตาของเขา
ยังดีที่แววตาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เธอจึงถอย หายใจอย่างโล่งอก เขาไม่น่าจะเห็นพี่ภพหรอก ไม่งั้นคง

ไม่มีท่าทีแบบนี้

ภัสกรณ์เดินตรงมาที่นีรชา ใบหน้าเคร่งขรึม แววตา ลึกล้ำราวกับมหานที “ร้องไห้ทำไม?”

“เอ่อ…ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่ฝุ่นเข้าตา” นีรชาพูดไปด้วย น้ำตาไหลไปด้วย

แพขนตางอนยาวมีหยดน้ำตาเกาะอยู่ ใบหน้าขาวนวลเต็ม ไปด้วยความสิ้นหวัง ดูน่าสงสาร ซึ่งมันแตกต่างจากภาพ ปกติของเธอที่ดูกำกัน

“กฎข้อที่สาม ห้ามโกหกฉันเด็ดขาด เธอลืมไปแล้วเหรอ?” คิ้วหนาของภัสกรณ์ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างครุ่นคิด