ตอนที่ 24 สิ่งที่รังเกียจที่สุด

ดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาเอ่อคลออยู่เต็มเบ้ามองไปที่ภัส กรณ์

เมื่อเห็นความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในแววตาและสีหน้าซีด เผือดของเธอ แค่พริบตา เขาก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะ

ว่าหัวใจยัยตัวแสบของเขา อยู่กับผู้ชายคนอื่น!

แรงโทสะที่พลุ่งพล่านอยู่ในกาย ก็พร้อมจะระเบิดได้ทุก เมื่อ เขาไม่ยอมให้ผู้หญิงของเขาคิดถึงผู้ชายคนอื่นที่ ไม่ใช่เขาเป็นอันขาด!

ให้ตายสิ..ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร?

ภัสกรณ์ทั้งโกรธทั้งหึงจนเลือดขึ้นหน้า นีรชา…เธอเป็น ผู้หญิงของฉัน ของฉันคนเดียว ฉันไม่ยอมให้เธอคิดถึง ผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น ฉันไม่ยอม!

เขาประกบริมฝีปากหยาบกระด้างที่เต็มไปด้วยฤทธิ์โทสะ แนบลงบนริมฝีปากบอบบางของเธอ

เธอพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่มือใหญ่ของเขากอบกุมมือ เล็กๆ ของเธอเอาไว้แน่น เหนี่ยวรั้งไว้เหนือศีรษะจนเธอ ดิ้นไม่หลุด ร่างบางถูกดันให้เอนตัวลงนอนบนเปียโนหลัง ใหญ่

นีรชาหลับตาลงอย่างยอมรับชะตากรรม ตกอยู่ในภวังค์ อันเวิ้งว้างมืดมิด เจ็บปวดแสนสาหัส! ความเจ็บปวดถาโถม ใส่รุนแรงจนร่างบางสั่นสะท้าน ความทรงจำเลวร้ายที่เกิด ขั้นในห้องนอนที่เอส.ที่คลับคืนนั้น หวนกลับมาอีกครั้ง

การบุกรุกของเขา ทำให้ภาพฝันร้ายนั้นผุดขึ้นในหัวของ เธอ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมา

ชายหนุ่มที่ทาบทับอยู่เหนือร่างบาง จู่ๆ ก็หยุดชะงัก จาก นั้น เขาก็กระชากผมของนีรชาอย่างแรงจนหน้าเธอเหยเก จึงตาดุดันใส่เธอ “บอกมา!…ว่ากับใคร?”

นีรชาเงยหน้าเล็กๆ ที่ซีดเผือดขึ้นมา แล้วจ้องมองภัส กรณ์”คุณพูดเรื่องอะไร?”
ดวงตาคมเข้มวาวโรจน์ ฝ่ามือใหญ่จับคางมนให้เงย ขึ้น”อย่าบอกว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ!”

นีรชาตะลึงงัน จริงสิ…นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ ครั้งแรก ของเธอมันเกิดขึ้นตั้งแต่คืนนั้น เธอถูกชายลึกลับปล้นความ บริสุทธิ์ไปอย่างบ้าคลั่ง

ความเงียบของเธอ ยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าเขาเดาไม่ผิด

เมื่อกี้ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงที่เธอร้องเรียกชื่อรุ่นพี่ คนหนึ่ง ไอ้ผู้ชายคนนั้นคงจะเป็นครั้งแรกของเธอสินะ! ภัส กรณ์รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในหัวใจทันที ร่างหนายิ่งทวีความ รุนแรงมากขึ้นอีก

นีรชากัดปากแน่น ไม่อาจต้านทานแรงจู่โจมนี้ได้ สิ่ง เดียวที่เธอทำได้คือการกราบกรานพระพุทธเจ้าเท่านั้น ไร้ ประโยชน์ที่จะวอนขอให้ซาตานอย่างเขาหยุดการกระทำ

ร่างบางกระเพื่อมไหวขึ้นลงตามแรงกระแทก คีย์เปียโน ถูกกดบรรเลงเพลงสวาทอย่างสะเปะสะปะ มีทั้งเสียงสูง เสียงต่ำ ดังกระหึมอยู่ภายในใจของเธอ
สุดท้าย เธอก็กลายเป็นผู้หญิงที่ทรยศตัวเอง ทำในสิ่งที่ น่ารังเกียจและน่าขยะแขยงที่สุดในชีวิต

พยายามเพิกเฉยต่อความรู้สึกแสบซ่านที่ก่อตัวขึ้น ในเมื่อ เธอเลือกที่จะขายตัวแล้ว ก็อย่าได้คิดเสียใจภายหลังเลย

เพราะโลกแห่งความจริง ไม่มียารักษาโรคเสียใจภายหลัง

ขาย

เพียงแค่ใบหน้ายิ้มแย้มของประภพที่ใต้ต้นซากุระปีนั้น ยังปรากฏชัดอยู่ในใจ

รอยยิ้มที่อบอุ่นราวกับแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ ส่องเข้ามา ในหัวใจของเธอเสมอ

แม้ว่าเธอจะถูกเหยียบย่ำจากการสวมเครื่องแบบพนักงาน เสิร์ฟเพียงใด แม้ว่าเธอจะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน พาร์ทไทม์แค่ไหน แค่นึกถึงรอยยิ้มนี้ ก็จะรู้สึกว่าในความ ขมนั้นยังพอมีความหวานอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้ เธอไม่มีสิทธิ์ได้รับรอยยิ้มนั้นอีกแล้ว เพราะ ทางเดินนี้คือคูน้ำกีดขวาง คือหุบเหวลึกชัน ต่อจากนี้เธอจะไม่มีทางย้อนกลับไปได้อีก…ไม่มีทาง

พี่ภพ…น้ำขอโทษ….