ตอนที่20 สาวน้อยนิสัยแสบ

ภัสกรณ์ข่มตาแน่น ไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขา แต่คำ พูดโจ่งแจ้งนั้นกลับถูกเปล่งออกมาจากปากของเธอ นี่เขา ทำให้เธอรังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ

ภัสกรณ์รู้สึกโหวงๆ แปลกๆ ในใจอย่างบอกไม่ถูก

เขาจ้องมองนีรชาที่ทำหน้าตาไร้เดียงสา แล้วหัวเราะออก มาเบาๆ ร่างสูงขยับเข้าหาเธอ และจับแขนเธอไว้แน่น

นีรชารู้สึกถึงอันตรายที่จะย่างกรายเข้ามา เธอจึงดิ้นรน ต่อสู้”ปล่อยฉันนะ ถ้าไม่ปล่อย ฉันจะร้องให้คนช่วย”

“ใครจะช่วยเธอได้”เธอคิดว่าจะใช้สิ่งนี้มาข่มขู่เขาได้เห

รอ..ไม่รู้อะไรซะแล้ว

แววตาของภัสกรณ์จ้องมองหญิงสาวราวกับจะกลืนกิน
นีรชาจึงดิ้นแรงขึ้นอีก และอ้าปากหวังจะร้องให้คนช่วย

แต่ภัสกรณ์กลับโน้มตัวลงมาปิดปากเล็กๆ ของเธอไว้ด้วย

ริมฝีปากของเขา

เหงื่อเธอแตกพลัก ฝ่ามือร้อนของเขาที่สัมผัสลูบไล้ ยิ่ง ทำให้นีรชาหวาดกลัวสุดขีด

นี่มันห้องเรียนนะ ถ้าเกิดใครมาเห็นเข้า แล้วเธอจะใช้ชีวิต ต่อไปยังไง รู้แล้ว ว่าการเผชิญหน้ากับเขา มันเป็นการ ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ

เธอจึงขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า”โอเค ฉันผิด เอง ฉันขอโทษที่ว่าคุณ ขอร้องล่ะ คุณปล่อยฉันไปเถอะ

นะ

“ปล่อยเหรอ….ไก่แจ้เวลาที่มีอารมณ์ จ้างให้มันก็ไม่ปล่อย ไปง่ายๆ”ภัสกรณ์พูดอย่างไม่อายปาก

นีรชาเหวอ พูดอะไรไม่ออก

นีรชากังวลจนแทบจะร้องไห้

ใครก็ได้ช่วยเธอที เธอประเมินค่าผู้ชายคนนี้สูงเกินไป คิดว่าอยู่ในห้องเรียนแบบ นี้ เขาน่าจะมีจิตสำนึกอยู่บ้าง คงไม่ลงมือทำอะไร แต่เธอก็ คิดผิด

“ก๊อกๆๆ…..”ประตูห้องถูกเคาะ และมีเสียงตะโกนดังมา จากข้างนอก “คุณภัสกรณ์คะ พวกคุณสัมภาษณ์กันเสร็จ หรือยังคะ”

นีรชาเหมือนได้เจอฟางช่วยชีวิต เธอจึงรีบตะโกนออก ไป”เสร็จแล้ว พวกเธอเข้ามาเถอะ”

ประตูกำลังจะเปิดออก ภัสกรณ์จึงผลักนีรชาให้ออกห่าง จากเขา อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นมหาวิทยาลัยเก่าของเขา และ เขาก็ยังนับถือศาสตราจารย์ ศุภฤกษ์อยู่ ไม่อย่างนั้นวันนี้ นีรชาต้องตายแห่งๆ

หลังจากเป็นอิสระ นีรชาก็รีบก้าวขาออกจากห้องเรียน ทันที โดยไม่สนใจที่จะหยิบเครื่องบันทึกเสียงและสมุด บันทึกของตัวเองออกมาด้วย

ภัสกรณ์หยิบสมุดบันทึกที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา เขาสุ่มเปิด ดู แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับภาพการ์ตูนที่นีรชาวาด
“แฮร่…พวกเจ้าคือหญิงสาวผู้งมงาย ที่หลงใหลในรูป ร่างหน้าตาของข้า พวกเจ้าคงยังไม่รู้ว่าที่จริงแล้วข้าเป็น หมาป่า ฮ่าๆๆ…”.ลายเส้นของนีรชาดูทรงพลัง ราวกับไม่ใช่ ฝีมือของผู้หญิง เหมือนนิสัยของเธอไม่มีผิด

ภัสกรณ์ไม่โกรธ แต่กลับอมยิ้มออกมาแทน เกมนี้ยิ่งเล่น ก็ยิ่งสนุก รสจูบนั้น ก็แสนจะถูกปาก