ตอนที่18 กูเป็นคนเลว

ชุดสูทสีดำสวมทับบนเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มที่ดูเข้ากันกับ เนคไทสีฟ้า ผมหนา ดวงตาสีดำคมเข้ม นี่ นี่คงไม่ใช่ คุณภัสกรณ์หรอกใช่ไหม

นีรชาจ้องภัสกรณ์ตาถลน เธอตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

“อ้าว…นี่ยัยน้ำ มัวอึ้งอะไรอยู่ยะ แหม…มองพี่ชายสุดหล่อ ไม่วางตาเชียวนะ”นนทชาพูดไปยิ้มไป

พอดีกับที่ศาสตราจารย์ ศุภฤกษ์ยกมือขึ้นและส่ง สัญญาณให้เพื่อนร่วมชั้นเงียบ ภายในห้องเรียนที่เงียบ สนิท กลับมีเสียงของนนทชาพูดโพล่งขึ้นมา ทำให้ทุกคน ต่างหันมามองที่นีรชา

นีรชาฟุบลงไปที่โต๊ะอย่างสิ้นท่า พยายามทำตัวให้เล็ก ที่สุด สายตาแอบมองดูภัสกรณ์ผ่านทางผมหน้าม้า

ซวยแล้ว..ดวงตาคู่นั้นของภัสกรณ์กำลังจ้องเธอตาเป็น มันเลย แถมยังส่งยิ้มที่มุมปากให้เธออีกพอเหอะ ถ้าเกิดว่าเขาจำเธอได้แบบนี้ ก็ไม่จำเป็นต้อง

ซ่อนอีกต่อไป

นีรชาจึงเงยหน้าขึ้น ลืมตาคู่สวยของเธอขึ้นมา แล้วถลึง ตาใส่ภัสกรณ์อย่างไม่มีใครยอมใคร

พอเห็นสายตาที่นีรชามองเขาแบบนั้น ภัสกรณ์จึงฉีกยิ้ม ออกมาอย่างพอใจ เจอกันอีกครั้งแล้วนะ…นีรชา

ภัสกรณ์กำลังยืนพูดอะไรก็ไม่รู้อยู่บนโพเดียม ส่วนนี้รชา ที่ตั้งใจเรียนมาตลอด มาตอนนี้กลับไม่ได้ยินอะไรเลย

เธอได้ยินแต่เสียงของนักศึกษาสาวคนอื่นๆ พูดกัน”ว้าว… พี่ภัสกรณ์หล่อมากอ่ะ”ใช่ พี่เขาเก่งมากเลยอ่ะ พูดได้ดี มากๆ เข้าใจง่ายกว่าอาจารย์ศุภฤกษ์เยอะเลย”

ทุกครั้งที่ภัสกรณ์พูดประโยคหนึ่งออกมา สายตาของเขา ก็จะจดจ้องไปที่นีรชา ช่างเป็นสายตาที่น่ากลัว แม้เธอจะ นั่งห่างจากเขาเป็นเมตร แต่นีรชาก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันอัน มหาศาล มันเป็น สายตาของสัตว์นักล่าที่ได้เจอเหยื่อแสน

โอชะ
อดทนไว้ …ยัยน้ำ นีรชาลดตาลง ไม่กล้าสบตากับเขาอีก

เธอจับปากกาขึ้นมาวาดภาพไร้สาระลงบนกระดาษ ทันใด นั้นก็เกิดมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว

นีรชาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย ลงมือวาดการ์ตูนลงในสมุด

บันทึกของเธอ

เธอวาดการ์ตูนหมาป่าดุร้ายตัวหนึ่งที่ใส่สูทสีดำ สวมเสื้อ เชิ้ตสีน้ำเงิน และผูกเนคไทสีฟ้า กำลังยืนพูดอยู่บนโพเดีย ม ซึ่งองค์ประกอบบนใบหน้าของเจ้าหมาป่าตัวนี้ ก็ได้มา จากใบหน้าของภัสกรณ์นั่นเอง

นีรชาเคยเรียนวาดภาพมา ดังนั้นเธอจึงวาดดวงตาอัน แสนดื้อรั้นของเขาออกมาได้อย่างสมจริง มองแค่แวบ เดียวก็รู้ได้ทันทีว่าหมาป่าตัวนี้คือภัสกรณ์

ใบหน้าของมันดูจริงจัง มีข้อความเขียนไว้ในวงกลม บนหัวของมันว่า แฮร่…พวกเจ้าคือหญิงสาวผู้งมงาย ที่ หลงใหลในรูปร่างหน้าตาของข้า พวกเจ้าคงยังไม่รู้ว่าที่ จริงแล้วข้าเป็นหมาป่า ฮ่าๆๆ..
ที่น่าขำก็คือ บนหัวของหมาป่าถูกนีรชาวาดโบว์สีชมพู ขนาดใหญ่ลงไป แถมยังใส่ชุดว่ายน้ำบีกินี่ให้อีก ซึ่งมัน สวนทางกันกับสีหน้าท่าทางที่ดูจริงจังและเคร่งขรึมของ มันอย่างสิ้นเชิง จะดูยังไงๆ ก็ตลก

นีรชามองดูภัสกรณ์ที่กำลังยืนพูดอยู่บนโพเดียม สลับกับ มองดูภาพหมาป่าที่เต็มไปด้วยองค์ประกอบต่างๆ ที่เหมือน เขา เธอกลั้นหัวเราะจนท้องแข็ง ภัสกรณ์เห็นนีรชาที่มอง หน้าเขาแล้วมีท่าทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนมีเจตนาอะไร ไม่ดี ภัสกรณ์คิดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอยู่กัน แน่ หรือว่าที่หน้าเขามีสิ่งแปลกปลอมอะไรติดอยู่

ภัสกรณ์มีท่าทีลุกลี้ลุกลน ไม่คิดว่าประธานบริษัทที่ไม่เคย แคร์ใครอย่างเขา จะออกอาการลนลานแบบนี้

หลังเลิกเรียน เขาจะต้องไปถามผู้หญิงคนนี้ให้รู้เรื่อง ภัส กรณ์มองดูนีรชาที่ยังคงยิ้มเยาะอย่างภาคภูมิ แต่ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่า คงหมดหนทางหลีกหนีแล้วล่ะ