ตอนที่16 คนขับรถฟรี

เด็กผู้หญิงคนนี้ช่างไร้เดียงสาจริงๆ ในใจเธอรู้สึกอะไรก็ แสดงออกมาทางสีหน้าหมด

ภัสกรณ์อดไม่ได้ที่จะมองนีรชาอย่างขบขัน เขาเลิกคิ้ว ขั้น”นีรชา ยังไม่ขึ้นมาอีก มันสายแล้วนะ”

“ให้…”ดวงตาของนีรชาเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินเขาพูด เขา….เขารู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังจะไปสาย

สีหน้าท่าทางที่นีรชาแสดงออกมา ทำให้อารมณ์ของภัส กรณ์ดีขึ้น เขาแอบหัวเราะออกมาเบาๆ แขนยาวเหยียด ออก แล้วพุ่งตัวไปดึงนีรชาเข้ามาในรถ

“เฮ้…นี่คุณจะทำอะไรอ่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” นีรชาดิ้นรน ขัดขืน

“ชาว…” เขาเอื้อมมือมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ และทันที ที่เหยียบคันเร่ง ลัมโบร์กินีคันงามก็พุ่งออกไปเร็วปานจรวด
ไอ้คนบ้า ปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้นะ”นีรชาตะโกนโวยวาย

เสียงดัง

ภัสกรณ์ยักไหล่อย่างสบายใจ”เธอรีบไปเรียนไม่ใช่เหรอ ฉันผ่านไปทางนั้นพอดี ก็เลยจะไปส่ง”

“ใครใช้ให้คุณไปส่งมิทราบ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่ งั้นฉันกระโดดลงไปจริงๆ ด้วย” นีรชาพยายามปลดเข็มขัด นิรภัยออก แต่ปลดยังไงก็ปลดไม่ได้ เธอเกลียดผู้ชายที่ ชอบใช้กำลังรังแกผู้หญิงที่สุด

เข็มขัดนิรภัยบ้าน ทำไมถึงหาปุ่มปลดล็อคไม่เจอสักที

ภัสกรณ์มองดูนีรชาที่กำลังบ้าคลั่ง เขาแสยะยิ้ม “ไม่มี ประโยชน์หรอก รถคันนี้ถูกดัดแปลงมาเพื่อฉันโดยเฉพาะ ไม่มีใครปลดล็อคมันได้ นอกจากฉันคนเดียว”

“คุณมันไอ้โรคจิต”นีรชาขี้เกียจที่จะต่อปากต่อคำกับเขา แล้ว เธอเอนตัวไปด้านหลังและพิงไปที่เบาะนั่งตัวใหญ่ที่ แสนนุ่มสบาย จะว่าไป มีคนขับรถให้นั่งสบายๆ แบบนี้ ก็ เพลินดีเหมือนกัน

“ขับตรงไปทางตะวันออก และก็ไปจอดที่หน้าอาคารใหญ่ของมหาวิทยาลัยทีนะ”นีรชาหลับตาพริ้ม และกำกับ ภัสกรณ์ให้ไปทางนั้นทางนี้ ดูเธอเพลียมาก เพราะเมื่อคืน นี้เธอนอนฝันทั้งคืน เปลือกตาเธอมันหนักจนจะลืมไม่ขึ้น อยู่แล้ว

” ไม่มีเสียงตอบกลับจากภัสกรณ์ เขาคิดในใจว่า ผู้ หญิงคนนี้นี่มันยังไง เปลี่ยนโหมดไวจริง เมื่อก็ยังคิดจะ กระโดดลงจากรถแบบไม่กลัวตายอยู่เลย ตอนนี้กลับออก คำสั่ง เหมือนว่าเขาเป็นคนขับรถของเธอซะอย่างงั้น

“ทำไมล่ะ ไหนบอกว่า ยินดีจะไปส่งฉันไม่ใช่เหรอ”นีรช าหรี่ตาข้างซ้ายมองดูด้านข้างของภัสกรณ์ ตอนนี้เธอง่วง มากจริงๆ จนไม่อยากที่จะลืมตาขึ้นมา

“ฮ่าๆ….ภัสกรณ์เห็นท่าทางของนีรชาผ่านกระจกมอง หลัง เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“นีรชา เธอรู้ไหมว่าตอนนี้สภาพเธอเป็นยังไง”

“ทำไม ไม่พอใจเหรอ งั้นก็ปล่อยฉันลงสิ”นีรชากลับคำ พูดทันที
“อยู่กลางถนนจอดไม่ได้”ภัสกรณ์ถอนหายใจเบาๆ จาก นี้เขาจะหาทางมาเจอเธออีกได้ยังไง เดี๋ยวก็จะถึงมหา’ลัย ของเธอแล้ว ทำยังไงดีล่ะ เขาจะต้องทำอะไรสักอย่าง

ชั่วครู่หนึ่งภายในรถก็เงียบสงบ

รถวิ่งได้อย่างราบรื่นและแทบไม่รู้สึกถึงการสั่นสะเทือน ใดๆ นีรชาหลับตาอยู่ ถึงเปลือกตาเธอจะหนักจนลืมไม่ขึ้น แต่เธอก็นอนไม่หลับ ภาพความฝันยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ของเธอตลอดเวลา

ในฤดูใบไม้ผลิ ที่สนามบาสแห่งหนึ่ง ประภพสวมเสื้อ หมายเลขสาม หลังจากชู้ตลูกสามแต้มได้อย่างสวยงาม เขาก็หันไปยิ้มกว้างให้กับนีรชาที่กำลังเดินผ่านมา และ ทันใดนั้นโลกทั้งโลกก็หยุดนิ่ง คงเหลือเพียงใบหน้าอันยิ้ม แย้มของประภพ

ภายใต้แสงไฟส่องสว่างยามค่ำคืน ประภพเดินมาทาง ด้านหลังของนีรชา เขาแตะไปที่หลังเธอเบาๆ “น้ำ อย่าท้อ นะ”นีรชาที่กำลังท้อใจอยู่ พอประภพพูดทั่วงขั้นมา เธอจึง มีกำลังใจยืนหยัด แม้ว่าบริษัทพ่อจะล้มละลาย เธอต้องใส่ เสื้อผ้าเก่าๆ โทรมๆ หรือโดนคนดูถูกเหยียดหยามแค่ไหน ก็ตาม เธอก็จะไม่ท้อ จะยืดหยัดสู้ต่อไป

พี่ภพ ….ทันใดนั้นดวงตาของนีรชาก็ปริ่มน้ำตา เธอข่ม เปลือกตาไว้แน่น เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แต่ยิ่งนีรชา ข่มตาแน่นแค่ไหน หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวดมากแค่นั้น