ตอนที่14 แจ้งเจ้าหนี้

ภายในรถลัมโบร์กินีคันงาม ภัสกรณ์มองดูฉากดราม่าที่ เกิดขึ้นบนท้องถนน เห็นนีรชาร้องไห้ และวิ่งไล่ตามรถเก๋ง สีดำด้วยความเจ็บปวดใจ ยิ่งทำให้เขาอยากรู้

เขาจึงเร่งความเร็ว ขับไล่ตามรถเก๋งสีดำคันข้างหน้าไป อากาศที่เย็นและท้องฟ้าปิด ทำให้มองเห็นไม่ค่อยชัด เขา เห็นแค่ว่ามีผู้ชายลักษณะขาวคนหนึ่งนั่งอยู่ในรถ

อ๋อ…ที่แท้ก็ชอบผู้ชายแบบนี้เองเหรอ ไม่รู้ทำไมภัสกรณ์ ถึงได้รู้สึกกระวนกระวายใจแปลกๆ เรื่องระหว่างเธอกับเขา มันเกี่ยวอะไรกันแน่

เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย และเร่งความเร็วขึ้นอีก จน กระทั่งแซงรถเก๋งสีดำคนนั้นไปไกล

ภัสกรณ์อึดอัดใจ เขาเลื่อนกระจกรถลง และอากาศเย็น ข้างนอกหลั่งไหลเข้ามา สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“แทนคะ ซูเลียขอโทษนะ ต่อไปซูเลียจะไม่ทำอีกแล้ว ยก โทษให้ซูเลียเถอะนะคะ…น้า…”น้ำเสียงอันอ่อนหวานและ นุ่มนวลของซูเลียที่เต็มไปด้วยคำขอโทษ ดังออกมาจาก โทรศัพท์

ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้น ได้เวลาเขี่ยผู้หญิงคนนี้ทั้งแล้วล่ะ

“แทนคะ ทำไมคุณไม่พูดอะไรบ้าง อย่าโกรธเลยนะคะ คืนนี้คุณอยู่ที่บ้านพักตากอากาศหรือเปล่า ซูเลียจะไป หา ซูเลียจะปรนนิบัติแทนเป็นอย่างดีเลยค่ะ….”เธอจงใจ ทำเสียงยั่วยวน สำหรับเรื่องบนเตียงเธอมั่นใจว่าเธอมีลีลา เด็ดพอที่จะมัดใจเขาได้

“เอากุญแจฝากไว้ที่ศักดิ์ชัย แล้วก็ห้ามไปเหยียบที่นั่นอีก เด็ดขาด”ภัสกรณ์พูดออกมาเบาๆ น้ำเสียงฟังดูไม่มีความ เห็นอกเห็นใจ เย็นชาและโหดร้ายที่สุด

“แทน คุณอย่าใจร้ายกับซูเลียแบบนี้ ซูเลียรักคุณนะคะ รักคุณจริงๆ”เธอเห็นท่าไม่ดี จึงร้องไห้โฮออกมา แล้วเธอ จะไปหาผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวย แถมยังใจกว้างแบบนี้ได้ จากที่ไหน

“เช็คยี่สิบล้าน โฉนดที่ดิน ปอร์เช่รุ่นล่าสุด”น้ำเสียงภัสกรณ์ที่ฟังดูร้อนใจ คิ้วของเขาย่นเข้าหากัน อย่างเอือม ระอา เขาเกลียดผู้หญิงหน้าเงินพวกนี้เสียจริง

“แทนคะ..คือว่า…..ก็ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”ในที่สุดเธอก็ ยอมรับข้อเสนอแต่โดยดี ก็แหงล่ะ เขายอมทุ้มสุด ตัวขนาดนี้ เธอต้องรับไว้อยู่แล้ว เพราะในชีวิตนี้เธอจะมี ปัญญาหาได้แบบนี้เหรอ

ไม่แปลกที่ผู้หญิงทุกคนต่างก็อยากจะร่วมเตียงกับเขา เพราะเขาไม่ใช่แค่หล่อและรวย ยังใจกว้างอีกต่างหาก ผู้หญิงของเขาทุกคน ล้วนแต่ได้รับอภินันทนาการต่างๆ มากมาย

แน่นอนว่าเขาเป็นผู้ชายที่สาวๆ ทุกคนหมายปอง และคิด อยากครอบครองเป็นของตัวเอง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

“ท่านประธานครับ เรื่องที่ท่านประธานให้ไปสืบได้เรื่อง แล้วครับ…เธอชื่อนีรชา วิทยบำรุง ชื่อเล่น ชื่อน้ำ อายุสิบ เก้าปี ส่วนสูงร้อยหกสิบเอ็ด น้ำหนักสี่สิบเจ็ด เป็นนักศึกษา คณะวารสาร ปีสอง พ่อของเธอชื่อสิทธิ์ชานน เคยเป็น เจ้าของร้านจิวเวอร์รี่ ชื่อร้านว่า เพชรเฮงหลังจากโดนโกงจนล้มละลาย เขาก็ล้มป่วยจึงต้องย้าย ครอบครัวมาอยู่เมืองซี เพื่อหนีหนี้ครับ” สุทินทร์พูดอย่าง สุภาพ

“หนีหนี้”ดวงตาคมเข้มของภัสกรณ์มีประกายขึ้นมา เหมือนมีแผนอะไรในใจ

“ใช่ครับ ท่านประธาน เท่าที่สืบมา ตอนนี้เธอทำงาน พาร์ทไทม์สามที่ เพราะต้องหาเงินมาใช้หนี้ให้พ่อครับ”

ริมฝีปากของภัสกรณ์เม้มเข้า”อีอ…แล้ว…เธอมีแฟนหรือ

ยัง”

“เอ่อ…เรื่องนี้ไม่เคยได้ยินครับ เพราะตั้งแต่เข้าเรียนเธอ ก็ทำงานพาร์ทไทม์มาตลอด น่าจะไม่มีเวลาหาแฟนหรอก ครับ”

“สุทินทร์…บอกที่อยู่ปัจจุบันของสิทธิ์ชานนให้เจ้าหนี้ร้าน เพชรเฮงรู้”

“ครับ ท่านประธาน”

“แล้วก็แจ้งไปที่ธนาคารใหญ่และโรงรับจำนำทุกที่ว่าไม่ให้รับจำนองหรือจำนำอะไรจากครอบครัวของสิทธิ์ชาน

น”

ได้ครับ ท่านประธาน”