ตอนที่ 5 เมื่อคืนไปไหนแล้ว

แสงแดดยามเช้าส่องกระทบหน้าต่าง ลอดผ่านผ้าม่าน หนาทึบเข้ามายังเตียงกว้างสีขาวสะอาดตา ผมยาวสลวย แพร่กระจายบนฟูกนุ่มอย่างสวยงาม บนตัวเต็มไปด้วยร่อง รอยฟกช้ำ

ขนตางอนยาวปกคลุมดวงตาอันสดใสจมูกเรียวเล็ก และ ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อดั่งลูกเชอร์รี่ที่ถูกแต่งแต้มด้วยรอย เลือด..

“ฮู…” เสียงถอนหายใจแผ่วเบา นีรชาตื่นขึ้นมาพร้อมกับ ความรู้สึกหัวตื้อและเจ็บแปลบไปทั้งตัว

ลืมตาคู่สวยขึ้นมา เธอตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า จนต้อง

ปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกไป

พอเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ข้างๆ ยิ่งทำให้ดวงตาคู่ สวยของเธอเบิกโตขึ้น

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ราวกับฉากหนึ่งในภาพยนตร์ เป็น

ฉากการปล้นสวาทที่แสนจะเจ็บปวดและทุกข์ทรมานที่สุด นีรชาตัวสั่นเทิมและร้องไห้ไม่ยอมหยุด

น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอก้าวลงมาจาก เตียงอย่างหวาดระแวง หยิบกระโปรงขึ้นมาจากพื้น หวังจะ นำมาห่อหุ้มตัว แต่กลับพบว่ากระโปรงถูกฉีกซะจนขาดวิ่น จากกระโปรงสภาพเหมือนกับผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่ง ที่ไม่ต้องใช้ แรงก็ฉีกขาดได้อย่างง่ายดาย

จะทำยังไงดีล่ะทีนี้ เธอควรจะทำยังไงดี ผู้ชายที่อยู่นอน บนเตียงอาจตื่นได้ตลอดเวลา เธอต้องหนี หนีไปให้พ้นจาก ห้องนี้โดยเร็วที่สุด

ในบรรดาเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้น มีเสื้อเชิ้ตสีขาวของ ผู้ชายและกระโปรงของเธอพันกันอยู่ เธอใช้แขนทั้งสอง ข้างโอบรอบหน้าอกตัวเองไว้ แล้วค่อยๆ ไถลลงจากเตียง ช้าๆ เอื้อมมือไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนั้นขึ้นมาใส่

หันไปมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง ก็เห็นว่าเขายังคงนอน หลับและไม่มีเสียงใดๆ ทำให้เธอใจชิ้นขึ้นมาเล็กน้อย

กระโปรงขี้ริ้วของเธอถูกสวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตตัวยาวจนกลายเป็นชุดกระโปรงที่สามารถใส่ออกไปข้างนอกได้ นีรชาใช้มือสางผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง และจ้องมองแผ่น หลังอันแข็งแกร่งของชายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะหนีออกจาก ห้องไป

ที่กระท่อมซอมซ่อหลังหนึ่ง

ในห้องที่มืดมิด นีรชารีบถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออก กลิ่น กายของชายคนนั้นยังติดอยู่บนเสื้อ ความเลือดเย็น ความ ชั่วร้ายป่าเถื่อน และพลังที่พร้อมจะทำลายทุกอย่าง กลิ่น นี้เป็นเครื่องเตือนความจำว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เป็น เหมือนกระแสน้ำที่พัดผ่านไปและไม่มีวันย้อนกลับ

เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคน นั้นเป็นใคร

“แกร๊ก” ประตูถูกผลักออกอย่างแรง มุกมณีเดินตัวหอม ฟังเข้ามาในห้อง

“ยัยน้ำ แกหายไปไหนมาทั้งคืน บ้านช่องไม่ยอมกลับ” มุก มณีถามด้วยท่าที่โกรธ เมื่อเห็นว่านีรชาใส่เสื้อผ้าเพียงครึ่ง ท่อน ผิวหนังเปลือยเผยให้เห็นรอยช้ำที่เกิดจากคิสมาร์ก มุกมณีทั้งสะใจและทั้งริษยา

คลื่นลูกใหญ่ที่ซัดเข้าใส่เธอเมื่อคืน ร่างกายอันบริสุทธิ์ ผ่องแผ่วถูกชายชั่วคนหนึ่งกระทำจนป่นปี้ เจ็ดปวดแสน สาหัส แต่ว่าผู้ชายคนนั้นกลับเป็นคุณภัสกรณ์ที่สาวๆ หลาย คนต่างก็อยากนอนร่วมเตียงกับเขากันทั้งนั้น

มุกมณีหรี่ตาลง พยายามซ่อนอารมณ์ที่แท้จริงของตัวเอง

ไว้

ฟังจากที่มุกมณีพูด นีรชาก็เชื่อทันทีว่ามุกมณีไม่มี ส่วนรู้เห็นอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วใครกันที่แอบอ้างชื่อ พี่สาวเธอ หลอกล่อให้เธอไปที่คลับนั่น

ไม่ได้ จะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้พี่สาวเธอรู้ไม่ได้ เด็ดขาด เธอยอมเก็บความเจ็บปวดไว้คนเดียว ไม่ต้องการ ให้ใครรับรู้เรื่องนี้

นีรชาลดตาลงต่ำ ขนตาเธองอนยาว แก้มขาวนวลดู บอบบางเหมือนกับตุ๊กตาผ้า สวยงามจับตา

“พี่มุก เอ่อ…คือว่า เมื่อวานนี้เป็นวันเกิดเพื่อนน่ะ พวกเราเลยไปฉลองกัน” นีรชาที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียวปิดบัง ร่างกายเอาไว้ กับน้ำเสียงที่ฟังดูมีพิรุธ

มุกมณีแสยะยิ้มออกมา ยังเด็กนี่ ดูท่าจะไม่ยอมบอก ความจริงแน่ๆ แต่ก็ดีแล้วแหละ เพราะเธอมีเรื่องต้อง สะสางอีกเยอะ

มุกมณีปรายตามองเสื้อเชิ้ตสีขาวที่นีรชาใส่มา เธอยกขึ้น มาดู ก็เห็นว่าเป็นเสื้อเชิ้ตธรรมดาตัวหนึ่ง ที่ราคาน่าจะแพง อยู่ ตรงข้อพับมีด้ายสีทองปักตัวอักษร ที เอ เอ็น

ที เอ เอ็น อ่านว่า แทน เป็นไปไม่ได้ เสื้อตัวนี้เป็นของคุณ แทนอย่างนั้นเหรอ แล้วเสื้อตัวนี้มาอยู่กับนีรชาได้ยังไง มุก มณีถามขึ้นมาด้วยความคับข้องใจ “ยัยน้ำ แกได้เสื้อตัวนี้ มาจากที่ไหน”