ตอนที่ 2 ผู้ชายที่อยากแต่งงานกับ

ลัมโบร์กินีคันงามขับผ่านไป แต่ไม่วายที่จะเหยียบน้ำ โคลน สาดใส่ตัวนี้รชาจนเปียกโชก เธอนั่งอยู่บนพื้นแล้ว น้ำตาร่วงด้วยความโกรธ ยื่นมือไปหยิบนามบัตรสีทองใบ นั้นขึ้นมา พยายามฉีกมัน แต่ฉีกยังไงก็ฉีกไม่ขาดสักที แม้แต่นามบัตรของชายผู้นี้ยังกลั่นแกล้งเธอเลยเหรอนี่

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น

รีบยัดนามบัตรใส่ลงในกระเป๋า แล้วดูที่หน้าจอโทรศัพท์ ซวยแล้ว ตมิสาแม่เลี้ยงของเธอโทรมา

“นังน้ำ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมถึงยังไม่กลับบ้านมาทำ กับข้าวอีก แกอยากให้พวกฉันหิวตายหรือยังไง”

ไม่ทันพูดอะไรสักคำ ได้ยินแต่เสียงของตมิสาแผด ออกมาจากโทรศัพท์ เสียงดังซะจนแก้วหูเธอแทบแตก ความจริงเธอควรกลับถึงบ้านตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะ อุบัติเหตุนี้ ป่านนี้ก็คงทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ
ไม่รู้ป่านนี้พ่อของเธอจะหิวข้าวแค่ไหน นึกถึงภาพของ

พ่อที่กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้คนไข้ นีรชาจึงพยายามลุกขึ้น

ยืนและเดินโซซัดโซเซกลับบ้าน

เนื้อตัวเธอเปียกโชก พอมีลมพัดมาจึงเย็นยะเยือกไป

หมด

ประตูบานใหญ่ที่เกรอะสนิมถูกผลักออก นีรชาเตรียมที่จะ ถอดรองเท้า ก็ได้ยินเสียงของดังออกมาจากในห้อง “กิน กินกิน จะกินอยู่ได้ ตัวเองหาเงินไม่ได้ แถมยังมีหนี้ท่วมหัว ยังหวังจะให้ฉันมาคอยดูแลอีก”

แม่เลี้ยงพูดจาดูถูกพ่อที่ไร นีรชาก็รู้สึกเจ็บใจทุกครั้ง เธอ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกโชกออก แล้วเดินก้มหน้าไปที่ห้อง ครัว ล้างไม้ล้างมือแล้วเริ่มทำกับข้าว

กับข้าวสองอย่างและซุปหนึ่งอย่างถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะ มีผักดองและผัดผักอย่างละจาน และก็มีซุปมะเขือเทศใส่ ไข่อีกหนึ่งชาม นีรชาตักข้าวมาหนึ่งถ้วย เติมกับข้าวลงไป อย่างละน้อย จากนั้นก็ถือถ้วยใบนั้นเดินเข้าไปในห้อง

ภายในห้องมีสิทธิ์ชานน พ่อของเธอนอน เขาเป็นอัมพาตครึ่งซีก ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่บริษัทล้ม ละลาย เขาเครียดมากจนเกิดหัวใจวาย และกลายเป็นแบบ

นี้

นีรชาประคองศีรษะของพ่อมาไว้บนตัว แล้วค่อยๆ ป้อน

อาหาร เธอมองหน้าพ่อแล้วเศร้าใจ

เสียงแหลมๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น “แม่ กินกับข้าว พวกนี้เข้าไปได้ยังไง” ลูกสาวของแม่เลี้ยงชื่อมุกมณี ที่ ไม่ค่อยกลับบ้านเลยตั้งแต่พ่อล้มละลาย วันนี้ไม่รู้ลมอะไร หอบเธอมา

“ถ้าแกไม่อยากกินของพวกนี้ ก็จับผู้ชายรวยๆ ให้ได้สิ ถึง ตอนนั้นอยากจะกินอะไร ก็ได้กินทั้งนั้นล่ะ” ตมิสาไม่ได้ รู้สึกดีใจที่เห็นหน้าลูกสาวตัวเองเลย

ป้อนข้าวพ่อเสร็จ นีรชาก็นำถ้วยไปล้าง แล้วกลับเข้าห้อง ของตัวเองว่าจะอาบน้ำแล้วค่อยซักผ้า

“ยัยน้ำ แกไปได้อันนี้มาจากที่ไหน” มุกมณีชูนามบัตรขึ้น ดวงตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้

“อ๋อ” เธอมองนามบัตรที่อยู่ในมือของมุกมณี กลับเห็นแต่หน้าไอ้คุณชายจอมหยิ่งคนนั้น “วันนี้ฉันโดนรถชน แล้วเจ้าของรถเขาให้มานะ” นีรชาพูดอย่างแผ่วเบา

“นี่เธอไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเขาเป็นใคร” ฟังน้ำเสียงของ นีรชาแล้ว มุกมณีไม่อยากจะเชื่อ เธอใช้นิ้วชี้ไปที่ชื่อใน นามบัตร “เขาคือคุณแทน ภัสกรณ์ ธนกิจโกศล ประธาน บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด”

“บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด ภัสกรณ์” นีรชา ยังคงไม่เข้าใจอากัปกริยาที่มุกมณีแสดงออกมา

“บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด กลุ่มธุรกิจ อุตสาหกรรมชั้นนำของโลก เกี่ยวข้องกับอสังหาริมทรัพย์ สถานบันเทิง การ ขนส่ง การขุดน้ำมัน ที่ครอบคลุมทั้งทวีป เอเชีย แอฟริกาและละตินอเมริกา ผู้อยู่เบื้องหลังการเลือก ตั้งผู้นำในหลายๆ ประเทศ เขาถูกจัดอันดับโดยนิตยสา รพาวเวอร์ ว่าเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงต้องการแต่งงานด้วยมาก ที่สุด ทรงอิทธิพล แถมยังหล่ออีกต่างหาก มีผู้หญิงมานับ ไม่ถ้วน แต่ผู้หญิงพวกนั้นก็อยู่ได้แค่ไม่เกินเจ็ดวันหรอก”

นีรชามองปากแดงๆ ของมุกมณีที่กำลังพูดพล่าม เธอรู้สึก ว้าวุ่นใจเล็กน้อย คุณภัสกรณ์คนนี้รวยมาก เขากับนีรชาจะ มาเกี่ยวข้องกันได้ยังไงมุกมณีมองนีรชาผู้ไร้เดียงสา ไม่อยากเชื่อว่าจะมีผู้หญิง คนไหนในโลกที่ได้ยินชื่อคุณภัสกรณ์แล้วจะไม่กรีดร้อง

“นี่ยัยน้ำ แกรู้ไหมว่านามบัตรใบนี้มันหมายความว่ายังไง” จงใจถามไปทางตมิสา เพราะรู้อยู่แล้วว่านีรชาต้องไม่รู้

“หมายความว่ายังไง” นีรชาพูดไปหาวไป ไม่ได้รู้สึก ประทับใจอะไรกับประธานบริษัทจอมหยิ่งคนนี้

“หมายความว่า คนที่มีนามบัตรใบนี้ สามารถเข้าออก ที.เอส คลับ คลับเฮาส์ส่วนตัวของบริษัทได้ ว่ากัน ว่าคุณแทนก็ไปที่นั่นอยู่บ่อยๆ” มุกมณีแสดงอาการตื่นเต้น และมีแผนการอะไรบางอย่างในใจ

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” นีรชาพูดขึ้นมาลอยๆ โดยที่ไม่ได้ สังเกตแววตาอันฉ่ำวาวของมุกมณี เพราะยังมีเสื้อผ้ากอง ใหญ่รอให้เธอไปซัก