ตอนที่ 242 ลึกลับ

ตอนที่ 242ลึกลับ

หลังจากที่ตีนจากนอนกลางวัน เราก็ไปเดินเล่นที่สวน สาธารณะเป็นเพื่อนหนูปาล หลังจากที่เดินเล่นเสร็จ กำลังจะ เดินกลับ ก็เห็นรถของภัสรกรณ์อยู่ไกลๆ

ภัสกรณ์บีบแตรรถเบาๆ แล้วยื่นมาออกมาจากหน้าต่างและ โบกทักทายสองแม่ลูก

ปาลรีบหันไปทางรถทันที “คุณแม่ครับ คุณพ่อกลับมาแล้ว ครับ”

นีรชาก้มลงจูบบนหน้าผากของปาลเบาๆ “ลูกรัก หนูฉลาด มากเลยลูก ใช่แล้วจ้ะ คุณพ่อกลับมาแล้ว

เธอจูงมือปาลให้มายืมที่ใต้ต้นไม้เพื่อรอภัสกรณ์

ภัสกรณ์จอดรถเสร็จ มองเห็นภาพที่แสนงดงาม พระอาทิตย์ ที่กำลังตกดิน หญิงสาวที่แสนอ่อนโยนกำลังจูงมือลูกชายให้ มายืนที่ใต้ต้นไม้เพื่อรอเขา

สายลมที่อบอุ่นพัดมาในฤดูร้อน กลิ่นหอมของดอกไม้ที่พัดโชยมา อากาศที่แสนสดชื่นและหอมหวาน ทำให้มีความสุขจน แทบอยากจะหยุดเวลานี้ไว้

อยู่ๆภัสกรณ์ก็รู้สึกแสบเบาๆที่จมูก

ที่แท้ก็เป็นเพราะเขามีความสุขมาก มากจนอยากจะร้องไห้ ออกมา

“เจ้าหนูน้อย คุณพ่อกำลังเดินมา หนูอยากเดินไปรับพ่อไหม จ้ะ” นีรชาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“อยากครับ! “ปาลปล่อยมือนีรชาออก ได้แต่เดินตามความ รู้สึก และวิ่งกระโดดไปหาภัสกรณ์ “คุณพ่อ! คุณพ่ออออ! ผมอยู่ที่นี่ครับ คุณพ่ออยู่ที่ไหน”

ภัสกรณ์รีบก้าวเดินออกไป และอุ้มปาลให้นั่งบนไหล่ของตัว เอง “เจ้าปาล พ่อมาแล้ว”

ภัสกรณ์ยื่นมือจับที่แขนของปาล อีกมือนึงจับที่เอวของนีรชา อย่างเป็นธรรมชาติ “หิวหรือยัง”

นีรชาแกล้งอ้อนและทำท่าทีน่าสงสาร “หิวมากเลยค่ะ นี่ก็ กำลังรอคุณมาเลี้ยงอาหารมือใหญ่ “
ภัสกร หยุดเดิน “นํา คุณปู่อยากเจอเธอ คืนนี้เราไปหาท่าน ที่บ้านเก่ากัน และไปทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนท่านดีไหม

นีรชาไม่ได้ฟังอย่างตั้งใจ และพนักหน้าตอบรับ “ได้สิคะ ว่า แต่ทําไมคุณปู่ถึงไม่ยอมมาอยู่กับคุณที่บ้านหลังใหม่หรอคะ ที่ บ้านเก่าหลังนั้นยังมีคนอยู่อีกเหรอคะ”

จริงๆแล้วเธอก็แค่พูดออกไปเฉยๆ แบบไม่ได้คิดอะไร แต่ อยู่ๆมือของภัสกรณ์ที่แกว่งอยู่ก็หยุดชะงัก

นีรชามองที่เขาอย่างประหลาดใจ พบว่าในหน้าของเขานั้น ซีดขาวกว่าปกติ ก็ยิ่งเป็นห่วงจึงถามออกไป “ค เป็นอะไร หรือเปล่า ไม่สบายเหรอคะ”

แขนของภัสกรณ์ยิ่งรักเธอแน่นมากกว่าเดิม “ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ”

ภัสกรณ์ร้องเรียกถิรา จูงมือนีรชาและปาลมาด้วย ทั้งสี่คนขึ้น รถส่วนตัวของบ้านหมื่นสา

ยังดีที่บนรถมีปาลอยู่ บรรยากาศในรถเลยไม่ค่อยอึดอัดเท่า ไหร่ ถิราและปาลพูดไปหัวเราะไป จนลืมเรื่องบาดหมางใจ ระหว่างเธอและนีรชาไปเลย
“จริงๆแล้วที่บ้านเก่านั้นยังมีคนอยู่ แต่ว่า…..เธอคงไม่เคยพบ เจอเค้ามาก่อน”

นีรชาลืมสนิทไปเลยว่าเคยถามคำถามนี้ เพิ่งจะนึกออกตอ นที่ภัสกรณ์พูดขึ้นมา

เอ่อ? นีรชามองไปที่ภัสกรณ์ ก็พบว่าเขาจ้องมองไปที่ถนน ด้านหน้าด้วยความหนักอกหนักใจอย่างถึงที่สุด

นีรชาก็ยิ่งสงสัยและเกิดความอยากรู้อยากเห็นมากกว่าเดิม หรือจริงๆแล้วภัสกรณ์จะยังมีพี่ชาย พี่สาว น้องชาย หรือน้อง สาวอีกนะ ทำไมถึงมีท่าทีแบบนี้

นีรชาได้แต่ครุ่นคิดในใจ

บ้านหมื่นสานี่ลึกลับเสียจริงๆ เธอจะเป็นสะใภ้ของบ้านนี้แล้ว แท้ๆ แม้แต่หน้าแม่แท้ของเขา เธอก็ไม่เคยเจอ