ตอนที่ 215 รอยเปื้อนที่ใหญ่ที่สุดใน ชีวิต

ตอนที่ 215 รอยเปื้อนที่ใหญ่ที่สุดใน ชีวิต

นีรชาวิ่งหนีออกจากรถของพรยศ เหมือนมีผีไล่ตามหลัง รีบถอดกระโปรง ออกแล้วกินยาแก้ปวดสองเม็ดจากนั้นก็ อาบน้ำอุ่นๆนีรชาถึงจะรู้สึกสบายตัวขึ้น

พึ่งคลานขึ้นไปบนเตียงกำลังจะเตรียม ตัวนอนโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

บนจอโทรศัพท์คือชื่อของภัสกรณ์ นีรช าจ้องไปทางจอโทรศัพท์ลังเลไปสักแป๊บ ถึงจะรับสาย

โทรศัพท์อีกทางไม่มีเสียงอะไรตอบ

กลับ “ฮัลโหล?”นีรชาพูดเบาๆ ภัสกรณ์ก็ยัง ไม่มีสียงตอบกลับ

เป็นอะไรหนะ?โทรผิด?นีรชากำลังจะ วางสายก็ได้ยินเสียงหายใจแรงๆดังขึ้น

เธอเอาโทรศัพท์มาชิดกับหู ใช่เธอฟัง ไม่ผิดเป็นเสียงหายใจของภัสกรณ์ เหมือนกำลังควบคุมอะไรไว้อยู่

เป็นบ้าจริงๆเลย ในเวลานี้เขาควรจะจู๋จี๋ กับนภนัยอยู่ไม่ใช่เหรอ?โทรมาทำไม หนิ?มาอวดความรักเหรอ?

นีรชาโมโหขึ้นมาทันทีแล้วตะคอกไป ทางโทรศัพท์ “ภัสกรณ์ ต่อไปกรุณาอย่า มารบกวนฉันอีก!”

พูดจบไม่สนว่าเขามีปฏิกิริยาอะไรก็วาง สายไปแล้วโยนโทรศัพท์ไปบนโต๊ะที่อยู่ ข้างโต๊ะกระชากหมอนปาปิดที่หัวแล้ว นอน

ผู้ชายบ้าอะไรเนีย ความรักบ้าบออะไร! เทียบกับผลประโยชน์?แล้วความรักไม่ใช่ อะไรเลย!

นีรชาฟื้นอีกทีในเวลาเที่ยงของพรุ่งนี้ อีก8นาทีก็12นาฬิกาแล้ว

เธอลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันช้าๆ แล้วเปิดโน็ตบุ๊คกำลังจะสมัครงาน

ถ้ายังไม่หางานเธอก็จะไม่มีใช้ไม่มีกิน แล้ว

ในหมู่บริษัทที่รับสมัคร บริษัท ง อ บริษัทเอช.เอส.เคจำกัดชี่โดดเด่นมาก นี่ คือบริษัทที่ติดท็อปอันดับที่30ในวงการ แต่แค่ด้อยกว่าบริษัทเดิมที่เธอทํางานนิค เดียวเอง

สำหรับนีรชาแล้วบริษัทนี้มีความดึงดูด เธอมาก

พึ่งทำประวัติเสร็จกำลังจะส่งไป นีรชาก็ นึกได้ว่าพรยศเคยบอกว่าเขาสนิทกับ ประธานบริษัท

คิดไปคิดมานีรชาก็โทรไปหาพรยศ ถ้า พรยศแนะนำเธอนิดนึงก็มีโอกาส มากกว่าคนอื่นไปครึ่งนึงแล้ว!

“ฮัลโหล!”เสียงของพรยศฟังแล้วรู้สึก แหบๆเหมือนอารมณ์จะไม่ดี

คำพูดที่เตรียมไว้จะพูดนีรชาก็หยุดพูด แล้วเปลี่ยนไปเป็นคำพูดความเป็นห่วง “ฉันโทรมารบกวนไหม?ตอนนี้ยุ่งอยู่ ไหม?” พรยศยิ้มขมขื่น “ไม่มีอะไรรบกวนไม่ รบกวน ฉันไม่ยุ่ง ฉันโดนบริษัทไล่ออก แล้วในระยะเวลาสั้นๆนี้คงจะไม่ยุ่งอีก แล้ว”

อะไรนะ?โดนไล่ออกจากบริษัทแล้ว?

นีรชาตกใจจนอ้าปากค้าง “คือ…….ทำไม บริษัทถึงไล่ออก?”

พรยศทำงานได้ดีเยี่ยมเป็นมือขวามือ ซ้ายของหัวหน้าปยุต พนักงานดีเด่นใน ทุกปีก็มีเขาตลอดแล้วทำไมเอฟเอสถึง ไล่เขาออกหละ?

พรยศเก็บของบนโต๊ะทำงานไปด้วยพูด ไปด้วย “หัวหน้าปยุตบอกว่ามีคนกดดัน เขา ถ้าเขาไม่ไล่ฉันออกบริษัทก็จะเสีย เงินไปจำนวนมาก” กดดัน?นีรชางงไปหมด “หัวหน้าพรยศมี ความแค้นกับใครหรือเปล่า?”

พรยศส่ายหัว “ไม่น่าใช่มั้ง?ช่วงนี้บริษัท ก็ไม่มีเรื่องอะไรฉันก็ไม่มีโอกาสไปสร้าง ความแค้นกับใคร”ตอนที่พูดเขาชะงักไป “นอกจากว่าคนที่แค้นฉันไม่ใช่คนในเอฟ เอส”

คนที่แค้นไม่ใช่คนในเอฟเอสและยังมี อำนาจบังคับให้เอฟเอสไล่พนักงานดีเด่น ออก

แล้วคนๆนี้จะเป็นใคร?

นีรชาตกใจกับความคิดของตัวเองเพราะ แววตาที่เหมือนอินทรีของภัสกรณ์นั้นมา โผล่ในหัวสมองของเธอ เธอตกกะใจไปหมดหรือจะเป็นภัส กรณ์จริงๆ?

เมื่อวานที่ตัวเองอยู่กับพรยศทำให้เขา โมโหก็เลยกดดันให้เอฟเอสไล่พรยศ ออก?

ความโกรธในใจของนีรชาเริ่มขยาย ไอ้ ภัสกรณ์ชั่ว!เขาไม่รักษาตัวเองดีๆและไม่ ยอมให้คนอื่นมาทำดีกับตัวเอง!

เขาให้ความรักและความเคารพกับเธอ ไม่ได้และไม่ยอมให้ชายอื่นมามอบความ รักและความเคารพให้กับเธอ!

ในโลกใบนี้ยังมีผู้ชายที่เห็นตัวเองเป็น ใหญ่มากกว่าเขาไหม!

นีรชาโทรไปทางสายของภัสกรณ์ด้วย ความโมโห ไม่นานโทรศัพท์ก็ถูกรับ ภัสกรณ์รับสาย แล้วพูดคำว่าฮัลโหล รอบข้างเขาเหมือน จะวุ่นวายมากเหมือนกำลังประชุมอะไร อยู่

“ภัสกรณ์!เรื่องที่พรยศถูกไล่ออกนาย เป็นคนทำใช่ไหม?”นีรชาไม่อ้อมค้อมกับ เธอถามไปตรงๆ

ภัสกรณ์เดินออกกจากห้องประชุมแล้ว ยักคิ้ว “ใช่ ฉันทำเอง ทำไม เธอจะมาแก้ แค้นแทนเหรอ?”

นีรชาไม่รู้จะตอบโต้ยังไงแล้ว “นาย ทำให้ฉันอยากจะอ้วกจริงๆ!นอกจากใช้ อำนาจรังแกคนทำอะไรเป็นอีก?ก็แค่มี เงินเยอะ ก็สามารถรังแกคนอื่นได้แล้วเห รอ?นายมีเงินแล้วเท่ห์เหรอ?ก็เงินที่ได้ มาจากผู้หญิงน่ะแหละ ไปเกาะกินลูก ข้าราชการ! “

นีรชายิ่งพูดก็ยิ่งโมโห “ฉันดูถูกนาย!แค่ นึกถึงว่าฉันเคยรักนายก็อยากจะบีบคอ ตัวเองตาย!การที่อยู่กับนายคือคราบที่ สกปรกที่สุดในชีวิตฉัน

“นีรชา!เธออยากตายใช่ไหม!”ภัสกรณ์ กัดฟันแล้วพูดคำนี้ออกมา นีรชากำลังด่า ได้สะใจอยากจะกระทบกระเทือนเขาต่อ ก็ได้ยินเสียงดังปิ้งขึ้นมา

จากนั้นโทรศัพท์ก็เงียบไปเลย

สมน้ำหน้า!โมโหจนพังโทรศัพท์น่ะดิ! นีรชาคิดแบบนี้แล้วก็อยากจะให้รางวัล กับตัวเองจริงๆแต่หน้าของเธอแข็งจนยิ้ม ไม่ออก

หัวหน้าฝ่ายต่างๆที่อยู่ในห้องประชุม ได้ยินเสียงดังปิ้งนั่นหมด

ทุกคนต่างมองหน้ากัน ภัสกรณ์เดินเข้า มาก้าวใหญ่สีหน้าน่ากลัวตาเหมือนจะพุ่ง ไฟหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความ โกรธแค้นเหมือนยมทูตที่มาจากนรก

ภัสกรณ์เป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเอง จัดการเรื่องทุกอย่างได้อย่างเยือกเย็น หัวหน้าชั้นสูงทั้งหลายไม่เคยเห็นหน้าที่ เขาโมโหแบบนี้เลย ในใจต่างก็กลัวกัน มาก

“เลิกประชุม!”ภัสกรณ์สั่งด้วยน้ำเสียงที่ เยือกกเย็น ร่างที่สูงใหญ่เอียงไปข้างๆ เกือบจะล้มลงไป

“ท่านประธานเป็นไรไหมครับ?”ทุกคน ตกกะใจไปหมดรีบไปพยุงตัวขา ภัสกรณ์ขมวดคิ้วสีหน้าแย่มากแล้ว ยกมือสายไปส่ายมา “ไม่เป็นอะไรมากก็ แค่ปวดหัวใจนิดเดียวนั่งพักแป๊บก็ดีแล้ว ตอนนี้ออกไปให้หมด!