ตอนที่ 206 เป็นความผิดของเธอ

ตอนที่ 206 เป็นความผิดของเธอ

มุกมณีเห็นเหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้น ตอนแรกได้แต่อึดอัดในใจ เพราะไม่มี ทางที่จะหนีออกไปได้ ใครจะคิดว่า ฟ้ามี ตา ถึงให้เกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันเกิด ขึ้น!

เธอค่อยๆเดินออกจากที่นั่นทีละก้าว ที ละก้าว สายตาของเธอมองเห็นทางที่จะ เดินออกไป ผลสุดท้ายคุณพ่อบ้าน ก็ดึง เธอไว้“คุณยังไปไหนไม่ได้”

มุกมณีพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆและหัวเราะ กลบเกลื่อน“ที่นี่ไม่มีธุระอะไรที่เกี่ยวกับ ฉันแล้ว ฉันคิดว่าฉันควรรีบไปได้ แล้ว”

คอพ่อบ้านของชำเลืองมองลมไม่ใช่ แม่แท้ๆของคุณหนูปาลหรอกเหรอ คุณ หนูปาลได้รับบาดเจ็บ คุณกลับ พูดว่าไม่มี อะไรที่เกี่ยวกับคุณ”

ในปีนั้นเขาเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับ เรื่องนี้มาบ้าง และเขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคน นี้ทำตัวน่าสงสัยจริงๆ

ภัสกรณ์เดินฝ่าผู้คนเข้าไปกับพ่อบ้าน เลยได้ยินสิ่งที่คุณพ่อบ้านพูด จึงออกคำ สั่งอย่างเย็นชา“เอาผู้หญิงคนนี้ ไปโรง พยาบาลด้วย ดีเหมือนกันจะได้ ตรวจDNAไปด้วยเลย”

ทำการนำส่งปาบลไปโรงพยาบาลด้วย ความวุ่นวาย แต่ห้องฉุกเฉินไม่อนุญาต ให้ใครเข้าไป ดังนั้นทุกๆคนจึง ทำได้ เพียงยืนรอที่ระเบียงทางเดิน

หัวใจของนีรชาถูกบีบแน่นไปหมด น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย เธอไม่ สามารถนั่งลงได้เลย สายตาของเธอได้ แต่ จ้องมองไปที่ห้องฉุกเฉิน

คุณชลธีมองดูอยู่ข้างๆ ในใจแอบคิด ถ้า เทียบกับผู้หญิงคนเมื่อกี้ นีรชายังดู เหมือนแม่ที่แท้จริงของปาลมากกว่า อีก ตอนที่นีรชาอยู่บ้านของภัสกรณ์เขาเองก็ เคยมีความรู้สึกนี้ ผ่านมาแล้วห้าปี ความ รู้สึกนี้เหมือนจะชัดเจนมากกว่าเดิม

คุณชลธีมองใบหน้าของนีรชาอย่าง ละเอียด ยิ่งมองก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม ดูเหมือนว่ารูปร่าง หน้าตา โครงหน้า ของ เธอจะคล้ายกับปาลจริงๆ

โดยเฉพาะรูปทรงของคางและหน้าผาก เหมือนกับแม่พิมพ์ที่คัดลอกกันออกมา

ในระหว่างที่ทุกคนรออย่างใจจดใจจ่อ คุณหมอก็ได้เดินออกมา“ดวงตาของเด็ก โดนแสงเลเซอร์ที่เป็นอันตราย ต่อ ดวงตา กระจกตาได้รับบาดเจ็บอย่าง รุนแรง ตอนนี้หมอให้ยาชาระงับความ รู้สึก เด็กได้นอนหลับไปแล้ว”

เพียงแค่ได้ยินว่ากระจกตาได้รับบาด เจ็บอย่างรุนแรง นีรชาก็เกือบเป็นลมลง ไปเลย

ภัสกรณ์ยังอยู่ในความสงบ และคุณ ชลธีก็ได้เข้าไปถามคุณหมออย่าง ละเอียด

คุณหมอพยายามพูดปลอบใจ“ถึงแม้จะ ได้รับบาดเจ็บ แต่การพักฟื้นอาจจะทำได้ ยากในระยะเวลาต่อมา มีความ เสี่ยงที่จะ ตาบอด ต้องรอการรักษาและเฝ้าระวัง อาการไปเรื่อยๆ ” คำพูดของคุณหมอทำให้ทุกคนอยู่ใน ความเงียบ ราวกับว่าอากาศบริเวณนั้นไม่ เพียงพอต่อการหายใจ จนทำให้ ทุกคน รู้สึกกดดัน

“นีรชา! ทำไมเธอถึงได้ซื้อของเล่นที่มี อันตรายกับเด็กมาให้ปาล เธอตั้งใจใช่ ไหม ภัสกรณ์ทิ้งเธอไป เธอก็เลย มา ทำร้ายปาลงั้นเหรอ”นภนัยพูดใส่หน้า นีรชา ยกมือขึ้นและตบที่หน้าของเธอ

ภัสกรณ์กลับไม่ห้ามปรามนภนัยเลย แม้แต่น้อย นีรชาเองก็ไม่หลับและไม่ ขัดขืน และยืนให้นภนัยตบหน้าของเธอ ตามต้องการ ร่างกายของเธอไม่มีความ เจ็บปวดอีกต่อไป มีแค่หัวใจเท่านั้นที่ยัง คงรู้สึก

ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ ถ้าเธอไม่ ซื้อปืนให้ ปาลก็คงจะไม่ต้องมาเจ็บตัว แบบนี้

ทำไมปืนของเล่นถึงได้เกิดข้อผิดพลาด อย่างนี้ เธอยังนึกอะไรไม่ออกเลยตอนนี้ หัวใจของเธอเหมือนถูกฉีกออก เป็นชิ้นๆ เจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดทุกลมหายใจ ที่เข้าออก

นภนัยเห็นนีรชาไม่หลบหลีก และจะยัง ให้เธอตบอีก ภัสกรณ์เดินมาถึงแขนเธอ ไว้“พอได้แล้ว ! ”

เขามองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่มี ความรู้สึกของคู่รักที่ใกล้จะแต่งงานกัน หัวใจของนภนัยรู้สึกชาๆ จึงหันไป ถาม“นีรชาทำให้ปาลได้รับบาดเจ็บ ฉัน สั่งสอนเธอ มันผิดตรงไหน ทำไมคุณ ต้องมาห้ามฉันด้วย หรือว่าจริงๆแล้ว ใน สายตาของคุณ คนรักเก่าของคุณมัน สำคัญกว่าลูกชาย” เห็นภัสกรณ์และนภนัยกำลังทะเลาะกัน มุกณีคิดที่จะแอบเดินออกไป เธอแกล้ง เอามือกุมที่หน้าท้องพูดกับพ่อ บ้าน“ฉัน รู้สึกปวดท้องมากๆเลย ขอไปเข้าห้องน้ำ สักประเดี๋ยวจะได้ไหม”

ห้องน้ำอยู่ที่ปลายทางเดิน พ่อบ้านเห็น ว่าเธอไม่สามารถหลบไปทางเดินใหญ่ได้ จึงพยักหน้าตอบรับเป็นการอนุญาต

มุกมณีแอบดีใจ เดินมาที่ทางเข้าเล็กๆ ของห้องน้ำ เธอเคยมาที่โรงพยาบาลนี้ มาก่อน ห้องน้ำหญิงจะมีระเบียง เชื่อม กับห้องน้ำชาย และด้านข้างของ ห้องน้ำชายนั้นก็คือบันได เพียงแค่เธอ หาทางข้ามไปห้องน้ำชายให้ได้ ก็ สามารถเดินลงบันไดออกมาได้อย่าง สบายๆ