ตอนที่179 หายตัวไป

ตอนที่179 หายตัวไป

เด็กน้อยงอแงอยากไปสวนสัตว์ โชคดีที่อากาศเป็นใจ นีรชาจึงยิ้ม และพยักหน้า “เอาล่ะ พวกเราไป สวนสัตว์กัน ไปดูสิงโตตัวยักษ์กัน เถอะ!”

คนขับรถที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง ของนีรชาและปาลหัวเราะขึ้นและ พูดว่า “คุณนีรชาครับ ถนนทางที่จะ ไปสวนสัตว์ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ รถติดมากนะครับ เตรียม ใจไว้ด้วยนะครับ” นีรชาคิดว่าไม่น่าจะเป็นไร แต่ ทันใดก็คิดขึ้นได้ถึงทางออกที่ดี กว่านั้น เธอจึงรีบเอ่ยถามปาล “ปาล หนูเคยขึ้นรถไฟใต้ดิน เปล่า”

มีสถานีรถไฟใต้ดินสถานีหนึ่งที่ อยู่ติดกับสวนสัตว์ เดินทางไปจาก บ้านหมื่นสานั้นง่ายมาก แค่ให้คน ขับรถส่งพวกเขาที่ทางเข้าสถานี รถไฟใต้ดินก็พอแล้ว

พอปาลได้ฟังก็ดวงตาเป็น ประกาย “ไม่เคยเลยครับ! น้านีรชา น้าพาผมนั่งรถไฟใต้ดินไปสวน สัตว์ทีนะครับ! นีรชาพยักหน้า “ไปรถไฟใต้ดิน ไม่ติดแน่นอน สะดวกสบายด้วย ปาล หนูอยากขึ้นใช่ไหม”

ปาลพยักหน้ารัวเหมือนกับลูกไก่ จิกหาข้าวเปลือก “อยากครับ อยาก ครับ อยากขึ้นมากครับ!” ทุกครั้งที่ ปาลออกไปข้างนอกถ้าไม่นั่งรถ ของคุณพ่อก็นั่งรถของคนขับรถ น่าเบื่อจะตาย!

คนขับรถก็ดูเหมือนจะชอบใจ ส่ง นีรชาและปาลที่ทางขึ้นรถไฟใต้ดิน อย่างง่ายดาย เขาโบกมือลาแล้ว จึงขับกลับไป

นี่เป็นครั้งแรกที่ปาลได้ขึ้นรถไฟ ใต้ดิน เขาเห็นอะไรก็รู้สึกตื่นตาตื่น ใจไปหมด ชี้ทุกสิ่งทุกอย่างใน รถไฟใต้ดินและถามคำถามโน่นนี่ นั่นไม่หยุด เขารู้สึกตื่นเต้นจริงๆ

ทุกอยากเป็นไปด้วยดี แค่มี เหตุการณ์ไม่คาดคิดนิดหน่อยใน ขณะที่กำลังจะเข้าสถานี บัตรรถไฟ ใต้ดินของนีรชากลับเสียบ ไม่เข้า

พนักงานรถไฟที่ทั้งหนุ่มทั้งหล่อ ที่อยู่ใกล้ๆเห็นเข้าจึงรีบเข้ามาช่วย เหลือ เขานำบัตรของนีรชาเข้าไป แตะกับเครื่องในห้องทำงานอยู่ สองสามครั้ง ในที่สุดก็สามารถ แก้ไขปัญหาได้ นีรชารู้สึกขอบคุณมากจึงกล่าว “ขอบคุณนะคะ รบกวนคุณแล้วค่ะ”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างจริงใจ “ไม่ เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของผมอยู่ แล้วครับ”

เขาเห็นปาลคอยเดินตามนีรชา ต้อยๆ ชายหนุ่มจึงเอ่ยปากถาม ออกไป “น้องชายคุณหรือครับ เขา น่ารักมาก!”

น้องชาย นีรชารู้สึกปิติยินดีขึ้น มาในใจ เธอและปาลดูเหมือนเป็น พี่สาวน้องชายกัน นี่เธอยังสาว ขนาดนั้น ยังสวยขนาดนั้นเลยหรือ “เอ่อ ไม่ใช่ค่ะ นี่ลูกของเพื่อนค่ะ” นีรชาพยายามระงับสติ อารมณ์ไร้สาระภายในใจ เธอยิ้ม และตอบชายหนุ่มไป

นีรชามีใบหน้าที่ขาวใสดูอ่อนโยน เวลายิ้มดวงตาของเธอโค้งเป็นวง เหมือนพระจันทร์เสี้ยงสองวง เธอ ดูราวกับไข่มุกสีขาวนวลที่เปล่ง ประกายงดงามอยู่ในเปลือกหอย

ชายหนุ่มมองดูเธอด้วยความ ตะลึงเล็กน้อย ในยุคนี้สมัยนี้หญิง สาวเวลาออกนอกบ้านทีก็จะแต่ง หน้ากันจัดมาก คนที่สวยงามตาม ธรรมชาติโดยไม่ต้องตกแต่งนั้น หาได้ยากมาก! ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็หยิบ

โทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้ว ถามนีรชา “ผมขอเบอร์โทรศัพท์ คุณไว้ได้ไหมครับ เราแลกเบอร์กัน ไว้ดีไหมครับ!”

ต๊ะ? นี่เป็นการต้มตุ๋นหลอกลวง เปล่านะ แต่นีรชาก็หยิบโทรศัพท์ ออกมาตามมารยาท ไม่กล้าที่จะ ปฏิเสธไปตรงๆ บอกเบอร์โทรของ เธอให้กับชายหนุ่มไป

หลังจากจูงปาลเดินเข้าไปใน สถานี ปาลยังคงขบคิดถึงคำถาม เมื่อสักครู่ “น้านีรชาครับ คุณอาคน เมื่อสักครู่เขาจีบคุณน้าใช่ไหม ครับ” ว่าไงนะ นีรชาอดไม่ได้ที่จะ หัวเราะออกมา แล้วเคาะหัวปาล เบาๆ “เด็กน้อยคนนี้พูดเรื่องอะไร กัน รู้ดีเกินไปแล้วนะเรา… หนูเข้า ใจรึเปล่าว่า “จีบ” แปลว่าอะไรคะ”

ปาลยืดอกขึ้น “น้านีรชา ผมโต แล้วนะครับ ผมไม่ใช่เด็กน้อยอีก ต่อไปแล้ว จีบแปลว่าอะไรทำไมผม จะไม่รู้ จีบหมายถึงผู้ชายชอบ ผู้หญิง เขาเลยอยากจะชวนเธอไป ทานข้าวน่ะสิครับ!”

นีรชาหัวเราะไปส่ายหัวไป จูงมือ ปาลเดินต่อ “ตัวแสบ รีบไปกัน เถอะ!” ถึงสวนสัตว์แล้ว นีรชาซื้อตั๋วเสร็จ เรียบร้อยก็พาปาลเดินเล่นดูบริเวณ รอบๆอย่างมีความสุข

รอบนอกเป็นเขตที่อาศัยของลิง นานาพันธุ์ พวกมันซุกซนมาก กระโดดไปมาบนต้นไม้สูง ปาลดู อย่างสนุกสนานเป็นอย่างมาก

นีรชาหยิบกล้องเข้าออกเพื่อถ่าย ภาพไปเยอะมาก แต่ก็ไม่รู้สึก เหน็ดเหนื่อย กลับรู้สึกมีความสุข อันหอมหวานอย่างบอกไม่ถูก

เที่ยวสนุกกันมาครึ่งวันแล้ว ก็พา กันมาที่ร้านอาหารเด็กในธีมของ สวนสัตว์กัน รับประทานอาหารเมนู ของเด็ก นีรชาเห็นว่าปาลเริ่มจะ รู้สึกเหนื่อยแล้ว จึงพาปาลนั่งรถ แท๊กซี่เพื่อจะพากลับไปส่ง

เมื่อรถเริ่มเข้าใกล้คฤหาสน์หมื่น สา นีรชาเริ่มรู้สึกวิตกกังวลอย่าง ไม่มีสาเหตุ เธอกลัวที่จะต้องเจ อกับภัสกรณ์ แต่ลึกๆเธอกลับมี ความหวังอยู่ในใจ

น้าแขรีบออกมารับ นีรชายิ้มและ ส่งปาลให้กับน้าแข “น้าแขคะ ปาล ง่วงมากแล้วค่ะ ขึ้นเตียงปุ๊บก็น่าจะ หลับทันทีเลยค่ะ”

น้าแขยิ้มและยื่นมือออกไป ปาล กลับกอดรัดคอของนีรชาแน่น “ไม่! ผมไม่ไป! ผมจะให้น้านีรชาไปกับ ผม!”

นีรชารู้สึกลำบากใจ “ปาล น้าต้อง กลับบ้านแล้วค่ะ ปาลนอนเอง ได้ไหมคะ”

“ไม่เอา ไม่เอา ผมจะไปกับน้านีรช าแค่คนเดียวเท่านั้น!” ปาลเริ่มจะ อารมณ์เสีย

เขาเห็นว่านีรชาไม่ยอมตามใจ ปาลก็ยิ่งโกรธยิ่งงอแง เขาร้องไห้ ออกมาแขนของเขากอดคอของ นีรชาเอาไว้แน่นจนแทบไม่ยอมให้ อากาศเข้า น้าแขเข้าใจจิตใจของนีรชา เธอ เลยพูดเป็นนัยย์ว่า “คุณนีรชาคะ นายน้อยกับคุณนภนัยเพิ่งจะออก ไปข้างนอกเมื่อสักครู่ เห็นบอกว่า ไปทานอาหารเย็น คงไม่กลับมาอีก ครูใหญ่ค่ะ คุณหนูปาลใจแข็งค่ะ ถ้าคุณกลับไปจริงๆ ไม่รู้ว่าน้า ปลอบจนมืดค่ำเขาจะยอมหยุดร้อง รึเปล่าน่ะสิคะ”

นีรชาทำตัวไม่ถูก ยิ่งเขาทำให้ ปาลเสียใจ เธอจึงตัดสินใจที่จะอุ้ม เขาขึ้นไปบนห้อง “เอาล่ะ เอาล่ะ น้าจะนอนเป็นเพื่อนปาลนะครับ ปาลเงียบนะ ไม่ร้องแล้วนะครับ”

โชคดีที่ภัสกรณ์และนภนัยไม่ได้ อยู่ที่ห้องนั่งเล่น ห้องของบาลอยู่ที่ ชั้นสอง น้าแขเดินนำทางไป นีรชา อุ้มปาลขึ้นบันไดไปอย่างเบาไม้ เบามือ ในใจก็หวังว่าภัสกรณ์กับนภ นัยจะกลับมาช้าสักหน่อย

พอถึงห้องนอนของปาล นิรชา ช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เขาเล็กน้อย แล้วอ่านนิทานให้ฟังสองเรื่อง ไม่ นานปาลก็ผล็อยหลับไป

นีรชามองดูเขานอนหลับอย่าง เงียบสงบ อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว แล้วหัวเราะ เด็กน้อยหลับไป อย่างรวดเร็ว วินาทีก่อนนี้ยังถาม คำถามอยู่เลย วินาทีต่อมาก็หลับ ปุ๋ยไปเสียแล้ว นีรชาลุกขึ้นจากข้างเตียง แล้ว วางหนังสือนิทานในมือลง เธอ บรรจงช่วยปิดประตูห้องให้ปาล อย่างเบามือ เตรียมตัวที่จะลง บันไดออกไป ทันใดนั้นก็ได้ยิน เสียงดังลั่นเอี๊ยด

เสียงดังกระหึ่มดังมาจากห้องมุม ของชั้นสอง นีรชาตัวสั่นขึ้นเล็ก น้อย มือขาวซีดจับราวบันได ทองคำที่แกะสลักด้วยสีดำเอาไว้ แน่น

นี่มันเสียงอะไรกัน แม้คนที่อ่อน ต่อโลกก็ยังรู้ได้ หัวใจของเธอ เหมือนถูกหินก้อนโตทับเอาไว้ เจ็บ ปวดซ้ำๆ ได้ยินนภนัยบรรยายถึงความสุข ในการขึ้นเตียงกับภัสกรณ์ก็เป็น เรื่องหนึ่ง แต่เมื่อได้ยินกับหูกลับ เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

น้าตาที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ก็ไหล ร่วงลงมา หยดเงียบๆลงบนพรมขน สัตว์ไร้เสียงใดๆ มันหายไป อย่างรวดเร็วและไร้ร่องรอย

นีรชาปิดหูของเธอ แล้ววิ่งอย่าง สุดชีวิต น้าแขที่กำลังจัดแจกัน ดอกไม้อยู่ในห้องนั่งเล่นเห็นไม่ชัด ว่าเกิดอะไรขึ้น นีรชาวิ่งพุ่งออกไป ไวเหมือนลูกศร วิ่งออกไปไกล แสนไกล