ตอนที่ 175 เศร้าโศก

ตอนที่ 175เศร้าโศก

ชีวิตกลับเข้าสู่สภาวะเงียบสงบ เหมือนปกติ เงียบซะจนขาดชีวิต ชีวา

หลังจากที่จันทร์ฉายรู้ว่านีรชา และภัสกรณ์ยุติความสัมพันธ์ลง แล้ว ก็กระโดดโลดเต้นดีใจ “น้ำ ดี จังเลย อารมณ์ของเธอสองคนแรง เกินไป อยู่ด้วยกันก็มีแต่ต่างฝ่าย ต่างเจ็บเปล่าๆ เลิกกันน่ะดีแล้ว ถ้า งั้นพรุ่งนี้ฉันนัดเรวัตให้ เธอดีกว่าไหม” นีรชาทอดสายตาอ้างว้างของเธอ นั่งจมเบาะอยู่ที่โซฟา เหม่อลอย มองหัวไชเท้าสีเขียวที่ริมหน้าต่าง “ไม่เอาหรอก ตอนนี้ฉันเลิกสนใจ ผู้ชายแล้วล่ะ”

จันทร์ฉายส่งเสียงเกินจริง “อะไร นะ เธอเปลี่ยนรสนิยมเป็นเลสหรือ ฉันบอกเธอไว้ก่อนเลยนะ อย่าได้ มาหลงรักฉันเป็นอันขาด ไม่อย่าง นั้นเธอจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต เพราะว่าฉันน่ะ ชอบผู้ชาย…

นีรชาแอบยิ้มแล้วมองจันทร์ฉายที นึง “วางใจเถอะ ขนาดเธอเปลือย กายต่อหน้าฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลย” “โอ้โห น้ำ เธอนี่ทะลึ่งจริงๆ ใน สมองคิดแต่เรื่องพวกนี้หรือไง นั่น แน่ ต้องเป็นภัสกรณ์แน่ๆที่ทำให้ เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้” จันทร์ฉาย ทำท่าตะลึง

ภัสกรณ์… สายตาของนีรชามืดมัว ไปชั่วครู่ รีบเปลี่ยนประเด็นเรื่องคุย “อาทิตย์หน้าเธอก็จะเข้าพิธี แต่งงานแล้วสินะ เตรียมการ เรียบร้อยหรือยัง”

จันทร์ฉายพยักหน้า “เรียบร้อย แล้วล่ะ เหลือเพียงเป็นห่วงเรื่อง เลือกเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวนี่ล่ะ”

จันทร์ฉายมีเพื่อนเจ้าสาวทั้งหมด 4 คน หนึ่งในนั้นคือนีรชาและนภ

นัย

ภัสกรณ์ก็เป็นหนึ่งในเพื่อนเจ้า บ่าวเช่นกัน

นีรชาลากเก้าอี้เข้ามาใกล้เพื่อ ตกแต่งหูกระต่าย ก้มหน้าไม่พูด อะไร

จันทร์ฉายรีบร้อน “นี่ เธอคงไม่คิด จะทิ้งฉันหรอกนะ เธอกับภัสกรณ์นี่ เหมือนกันไม่มีผิด ทั้งอารมณ์ แปรปรวน และชอบทิ้งคนอื่น”

“ภัสกรณ์ไม่ได้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว หรือ” นีรชารีบถามด้วยน้ำเสียง สบายๆ

“อืม เมื่อวานเขายังโทรหานรุตม์ บอกว่าอาทิตย์หน้าจะไปต่าง ประเทศ คงไม่ได้มาร่วมงานแต่ง หึ นี่มันเพื่อนประสาอะไรหา ช่วง เวลาสำคัญอย่างนี้ทิ้งกันซะดื้อๆ ฉันกะจะบอกให้นรุตม์เลิกคบกับภัส กรณ์ไปเลยดีกว่า” จันทร์ฉาย พึมพำแบบไม่ค่อยพอใจ

“ถ้างั้นฉันคงไม่ทิ้งเธอหรอก เธอ ไม่ต้องไปหาเพื่อนเจ้าสาวแล้วล่ะ” ท่าทีของนีรชากลืนไม่เข้าคายไม่

ออก

อยากเจอเขาไหม ไม่อยากเจอ เขางั้นหรือ ทั้ง2คำถามนี้ต่างไม่มี คำตอบทั้งคู่

หลังจากมีปากเสียงกันที่โรงแรม วันนั้น เขาก็พูดจริงทำจริง ไม่มาให้ เธอเห็นหน้าอีกเลย

ไม่มีเลยสักครั้งที่ได้ยินเสียง โทรศัพท์แล้วใจของเธอเต้นรัว รีบๆร้อนๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอ แต่ว่าสายที่โทรเข้ามา ปรากฏบนมือถือ ทุกครั้งไม่ใช่เขา เลย

เขาได้หายไปแล้วจริงๆ ได้หาย ไปจากชีวิตของเธอแล้วจริงๆ จันทร์ฉายออกไปแล้ว นีรชานั่งดู ทีวีอยู่คนเดียวสักพัก ขณะกำลัง ปิดทีวียังจำไม่ได้เลยว่าดูรายการ อะไรอยู่

เธอเริ่มหิวข้าว จึงต้มบะหมี่ทาน คนเดียวอย่างเดียวดาย ขณะนั่งลง ที่โต๊ะเล็กๆเริ่มทานบะหมี่ร้อนๆจาก เตานั้น ทันใดนั้นก็หวนนึกถึงค่ำคืน นั้นก็เป็นแบบนี้ ภัสกรณ์นั่งอยู่ตรง ข้ามเธอ เขากุลีกุจอเอาไข่เจียวใน ชามตัวเองส่งให้เธอ “กินเยอะๆ หน่อย ผอมแบบนี้ พาไปไหนขาย หน้าผมหมด”

ไข่เจียวสีเหลืองทองอร่าม ส่ง กลิ่นหอมน่ากินเหมือนกันท่ามก ลางแอร์ที่เปิดไว้ในห้อง เพียงแต่ ฝั่งตรงข้ามไม่มีคนคนนั้น ที่คอย เสียสละให้เธอ ให้เธอทานเยอะๆ จะได้อ้วนหน่อย

ในใจแสนจะทุกข์ระทม ไม่อยาก จะกินอะไรอีก นีรชาเอาบะหมี่ที่ เพิ่งทำเสร็จเททิ้งไป โทรศัพท์ที่ วางบนโซฟาก็ดังขึ้น

5ทุ่มกว่าแล้ว จันทร์ฉายตอนนี้ กำลังเลี้ยงเด็กอยู่ ทุกคืนเข้านอน เวลา 4 ทุ่มตรง ใครกันนะที่โทรหา เธอดึกป่านนี้

นีรชาเลือดสูบฉีดไปทั้งตัวตั้งแต่ หัวจรดเท้า วิ่งไปกระโดดไปตรงไป ยังโซฟา แต่กลับลังเลไม่กล้าดูที่ หน้าจอ

ในมือยังคงถือโทรศัพท์ที่ส่งเสียง เรียกต่อเนื่องเอาไว้ นีรชามือสั่น เทายกโทรศัพท์ขึ้นดู ชื่อชื่อหนึ่ง ส่องเข้าตาพอดี ภัสกรณ์

ศรีษะของเขา รอยยิ้มที่ส่งมาให้ เธอ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบาง แล้วยังสายตาที่หยิ่งยโสเอาแต่ใจ อย่างนั้น

ทันใดนั้นในหัวใจก็เปี่ยมล้นไป ด้วยความปิติยินดี นีรชาสูดลม หายใจเข้าลึก กลั้นมันเอาไว้จน แสบจมูก ตอบรับด้วยเสียงอันเบา “ฮัลโหล”

“คุณน้านีรชาครับ น้องปาลคิดถึง จังเลยครับ ทำไมไม่มาหาผมบ้าง เลยครับ หรือว่าไม่รักน้องปาล แล้ว…”

บทสนทนาเริ่มขึ้น เสียงเล็กๆอัน สดใสของน้องปาลรู้สึกไม่เป็น ธรรม

นีรชาทั้งตกใจและตื่นเต้น คิดไม่ ถึงว่าน้องปาลจะโทรหาเธอ

น้ำตาถูกบีบคั้นออกมา “เด็กดี น้า…เอ่อคือช่วงนี้น้ายุ่งมาก เลย ไม่มีเวลาไปหาหนูเลย ไม่ใช่ว่าน้า ไม่รักหนูนะจ้ะ หนูเป็นเด็กดีขนาด นี้ น่ารักขนาดนี้ น้าต้องรักหนู มากอยู่แล้วล่ะจ้ะ”

นีรชาเป็นคนปากแข็ง คำพูดอ่อน หวานแบบนี้ เธอไม่เคยพูดมาก่อน แต่กับน้องปาล จำเป็นต้องพูดออก มาอย่างไม่มีทางเลือก

“น้านีรชาครับ ร้องไห้หรือเปล่า ครับ บังเอิญจังเลย วันนี้คุณพ่อก็ ร้องไห้เหมือนกัน” น้องปาลพูด เหมือนผู้ใหญ่

ภัสกรณ์ร้องไห้ นีรชาอดทวน คำถามไม่ได้ “คุณพ่อของหนู ร้องไห้หรือครับ ทำไมละครับ แย่ง ลูกอมกับน้องปาลแพ้หรือครับ”

น้องปาลหลุดขำคำพูดของนีรชา แป๊บนึง จึงปฏิเสธอย่างเศร้าๆว่า “ ไม่ใช่ครับ ช่วงนี้คุณพ่อของผมดื่ม เหล้าเมาทุกวัน เมื่อวานดื่มเหล้า เมาแล้วก็ร้องไห้ น้านีครับ ตอนที่ น้านภเช็ดหน้าให้คุณพ่อ คุณพ่อยัง เพ้อเรียกชื่อน้านีด้วยนะครับ น้านภ โกรธมากเลย ถลึงตามองผม น่า กลัวมากเลยครับ”

ถลึงตามองน้องปาล นีรชาได้ฟัง ดังนั้นก็ปวดใจ รีบปลอบเด็กน้อย ว่า “เด็กดี น้านภคงจะอารมณ์ไม่ ค่อยดีจึงทำอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าเธอ ไม่รักหนูหรอกจ้ะ น้องปาลออกจะ น่ารัก ใครเห็นใครก็รักทั้งนั้นแหละ

น้องปาลพยักหน้า “น้านีครับ น้า อยู่ที่ไหนครับ ผมอยากไปเล่นกับ น้าจังเลย”

เด็กน้อยอยากหาตน ใจของนีรชา เบิกบานทันที ถามอย่างตื่นเต้น “งั้น…คุณพ่อของหนูรู้เรื่องนี้ไหม จ้ะ คุณพ่อของหนูให้หนูโทรมาหา น้าหรือจ้ะ”

“ไม่ทราบครับ คุณพ่อเมาอีกแล้ว ผมคิดถึงน้ามากเลยครับ เลยแอบ เอาโทรศัพท์ของคุณพ่อมาโทร น้องปาลเพิ่งพูดจบ นีรชากำลังจะ พูดต่อ สายถูกส่งต่อไปให้นภ นัย “น้องปาล หนูกำลังคุย โทรศัพท์กับใครครับ อย่าเอา โทรศัพท์ของคุณพ่อมาโทรเล่น แบบนี้สิ ดื้อจังเลยเด็กคนนี้”

น้ำเสียงทั้งแข็งกระด้างและเย็น

ชา

นีรชารีบถือโทรศัพท์มาใกล้หู ใจ ตุ้มๆต่อมๆ นภนัยทำกับน้องปาล อย่างนี้ได้อย่างไรกัน เธอไม่ สบายใจเลย กับเด็กแค่ 5 ขวบ ต้องจริงจังขนาดนั้นเลยหรือ

“น้านภครับ” นีรชาได้ยินเพียง ประโยคนี้ประโยคเดียว สายก็หลุด ไป

เสียงสายหลดทีว่างเปล่า ดังเช่น มือที่มองไม่เห็นเข้ามาบีบหัวใจเธอ อย่างแรงจนเจ็บปวดอย่างไม่มีวัน