ตอนที่ 162 ยอมรับความผิด

ตอนที่ 162 ยอมรับความผิด

พอเห็นปาลเป็นแบบนี้นีรชารู้สึก ว่าเหมือนมีมีดมากรีดที่หัวใจตัวเอง ถึงแม้จะมีผู้ใหญ่บอกไว้ว่าอย่า ทะเลาะกันต่อหน้าเด็ก แต่ตอนนี้ เธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

เธอไปกอดร่างที่เล็กๆของปาล แล้วตะคอกไปทางภัสกรณ์ “คุณ เป็นบ้าเหรอ!เด็กอายุแค่นี้งอแง เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ?คุณ กล้ายกมือตบเด็กเหรอฮะ?”

ทีแรกภัสกรณ์อยากจะสั่งสอน ปาลให้เหมือนลูกผู้ชายอย่าเหมือน เด็กผู้หญิงที่อะไรนิดๆหน่อยๆก็ ร้องไห้ แต่พอเห็นหน้าตาที่น่า สงสารของปาลเขาก็รู้สึกผิดขึ้นมา ทันทีเลย

ภัสกรณ์รีบนั่งย่อๆมองไปทางปาล ด้วยสายตาที่รู้สึกผิด “ปาล ขอโทษ พ่อ……พ่อแค่…… แค่อยากให้ลูก เข็มแข็งหน่อยพ่อไม่ได้ตั้งใจ……

เห็นปาลงอตัวอยู่ในอ้อมกอดของ นีรชา สายตาทั้งคู่เต็มไปด้วย ความหวาดกลัวก็ทําให้หัวใจของ ภัสกรณ์เจ็บมากไปกว่าเดิม

เขารู้สึกผิดมากๆยื่นมือไปทาง ปาลอยากจะไปอุ้มตัวเขามา เขา ทำใจไว้ล่วงหน้าแล้วว่าปาลจะ ปฏิเสธเขา

ปาลมองไปทางภัสกรณ์ลังเลไป ประมาณสองวิก็พุ่งไปในอ้อมกอด ของเขาเลย “พ่อ ไม่เป็นไรครับ ปาลเป็นคนงอแงใส่น้านีรชาเอง พ่อโกรธก็ไม่ผิดครับ ปาลเป็นเด็กดี ไม่ให้น้านีรชาไปเล่นเป็นเพื่อน แล้ว”

บนขนตาของปาลยังมีน้ำตาหยด เล็กๆติดอยู่แต่บนใบหน้านั้นกลับมี รอยยิ้มที่สดใส

ตาของภัสกรณ์แดงขึ้นมาทันที เขากอดปาลแน่นๆ ลูกชายของเขา เข้าใจคนจนรู้สึกสงสาร!

“ไป ลูกพ่อไปนั่งรถไฟเหาะกัน ลูก”ภัสกรณ์อุ้มเด็กขึ้นมานั่งบน ไหล่ของตัวเองแล้วพูดกับนีรชาว่า “ทางนั้นมีร้านน้ำดื่ม เธอไปนั่งรอ พวกเราที่ร้านก่อน

นีรชาไม่สนใจเขาเงยหน้าขึ้น มองไปทางปาลยิ้มอ่อนๆแล้วพูดว่า “ที่รักจ๋า น้านีรชาไปเล่นเป็นเพื่อน นะครับ!”

ปาลดีใจจนทำตาโตค้าง จากนั้นก็ ส่ายหัวต่อ “น้านีรชาครับ น้าไม่ ชอบนั่งรถไฟเหาะก็ไม่ต้องไปกับ ผมแล้วครับ ผมเป็นลูกผู้ชายจะไม่ ตามตื้อน้านะครับ”

นีรชายิ้ม “ไม่ครับ ตอนนี้น้าอยาก จะนั่งรถไฟเหาะแล้ว”

หลังจากที่นั่งรถไฟเสร็จก็ไปเล่น อย่างอื่นอีกมากมาย พอปาลเล่น จนอิ่มก็ไปลูบที่ท้องตัวเองแล้วพูด กับนีรชาว่า “น้านีรชาครับ ผมหิว แล้ว”

ภัสกรณ์ไปจูงมือของเขา “ไป พวกเราไปหาร้านอาหารที่อร่อยๆ ไปกินให้อิ่มท้องเลย”

ปาลจับมือของภัสกรณ์และนีรชา คนละหนึ่งข้างแล้วโดดไปโดดมา ดีใจเหมือนลิงที่ได้กินขนม

ระหว่างทางภัสกรณ์พยายามจะ คุยกับนีรชา แต่นีรชาก็ไม่สนใจเขา รอยยิ้มที่อ่อนหวานของเธอมี ให้แต่ปาลผู้เดียวเท่านั้น

ภัสกรณารู้ว่าเธอนั้นโกรธที่เขาตบ หัวของปาล ในใจของเขาไม่รู้สึก โกรธเลยแต่กลับรู้สึกมีความสุ ขนิดๆ

นีรชาชอบปาล เรื่องนี้ทำให้เขา ดีใจยิ่งว่าที่นีรชาชอบตัวเอง

ฉวยโอกาสที่ปาลไปเข้าห้องน้ำ ภัสกรณ์ไปคุยกับนีรชาอย่างหน้า ด้านๆ “น้ำ เธอยังโกรธฉันอยู่เห รอ?ขนาดปาลเองไม่โกรธแล้ว ทำไมเธอยังทำหน้างอหละ?”

เขาไม่พูดถึงปาลก็ค่อยยังชั่ว หน่อย แต่พอเขาพูดถึงปาลความ โมโหของนีรชาก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เธอกัดฟันแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “ภัสกรณ์!คุณไม่สมควรที่จะเป็นพ่อ เลย!”

ภัสกรณ์รู้สึกว่าตัวเองน่าสงสาร มากเลย “หนักขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมก็แค่ไปตบที่หัวของเขาเบาๆ เอง!สั่งสอนลูกชายตัวเองก็ต้อง เข้มงวดหน่อยสิ ถ้าเป็นลูกสาวนะ ฉันจะไม่แตะต้องแม้แต่เส้นผม เลย”

นีรชาโกรธจนไม่อยากจะคุยกับ เขา ผ่านไปสักแป๊บถึงจะพูดมาว่า “นั่นคือการสั่งสอนของคุณเหรอ? การลงโทษเด็กนั้นคือวิธีที่ต่ำต้อย มากที่สุด!นั่นคือการทำร้ายเด็ก!คุณ ไม่รู้สึกบ้างเหรอว่าปาลเป็นเด็กที่ เงียบกว่าคนอื่นๆ?เด็กอายุห้าขวบ ควรเป็นเด็กที่รู้จักเล่นอย่างเดียว ถึงแม้บางครั้งจะงอแงบ้างก็แค่ว่า นิดว่าหน่อยก็พอแล้ว แต่คุณหละ จะไปตบเด็ก!อย่าบอกกับฉันว่าคุณ แค่ตบเบาๆ พฤติกรรมของคุณแตก ต่างอะไรกับการตบตีหละ?!” พอนีรชาพูดจบ ภัสกรณ์เงียบไป สักแป๊บแล้วพูดต่อว่า “ที่เธอพูดนั้น ถูก ผมเข้มงวดกับปาลมากเกินไป แล้ว ผมก็แค่กลัวว่าเขาไม่มีแม่แล้ว จะขาดมารยาททางด้านนี้ไป แต่ไม่ คิดว่าวิธีของผมมันผิดไปแล้ว..…….

นีรชานึกไม่ถึงเลยว่าภัสกรณ์จะ ยอมรับความผิดได้เร็วขนาดนี้

เขาเป็นคนที่รู้ทั้งรู้ว่าทางด้านหน้า เป็นทางตันก็จะเดินไปต่อ ทั้งดื้อ ด้านและเอาแต่ใจ แต่ตอนนี้เขา กลับยอมรับความผิด

ห้าปีที่ผ่านมา เขาอาจจะมีการ เปลี่ยนแปลงแล้วจริงๆ…… นีรชาถอนหายใจยาวๆและพูด ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “ต่อไปก็ มีความอดทนกับปาลมากๆนะ ใจ กว้างหน่อย!เขายังเด็กแถมไม่มีแม่ ดูแลอีก ถ้าคุณยังเข้มงวดขนาดนี้ เขาก็น่าสงสารเกินคนไปแล้ว!”

น้ำเสียงของเธอฟังจริงใจและ อ่อนโยน แสงตะวันที่สองมาทาง หน้าของเธอทำให้เธอนั้นดูเหมือน นางฟ้าที่อยู่บนสวรรค์

ภัสกรณ์ซึ้งมาก คำๆนึงเกือบจะ ออกจากปากของเขาแต่ก็ห้ามตัว เองไว้ทัน

ยังไม่ถึงเวลา เขาจะต้องรวบรวม ความแข็งแกร่งในตัวก่อน ทนอีก แค่ปีเดียว

เขาไม่เพียงแต่ต้องดูแลรักษา บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป จํากัดให้ดี ยังจะต้องทําให้บริษัท เติบโตมากกว่าเดิมต่อไปจะได้ให้ ลูกขายสืบต่อ

แต่ในเวลานี้ไม่มีใครที่จะมา แทนที่ของนกนัยได้

แม้กระทั่งนีรชาก็ทำไม่ได้