ตอนที่ 159 ความชอบจาก หัวใจ

ตอนที่ 159 ความชอบจากหัวใจ

นีรชาเพิ่งจะเตรียมตัวออกจาก บ้านไปกับภัสกรณ์ โทรศัพท์ของ เขาดังขึ้น

ภัสกรณ์มองไปที่หน้าจอ ทั้งรับ โทรศัพท์และยิ้มให้นิรชา : “ เป็น สายของปาล ”

เพื่อที่จะให้นีรชาได้ยินเสียงของ ปาล ภัสกรณ์ตั้งใจเปลี่ยนโหมด โทรศัพท์เป็นโหมดแฮนด์ฟรี เสียงของปาลดังใสแจ๋วออกมา จากโทรศัพท์

* ฮัลโหล ! คุณพ่อ อยู่ไหนครับ ? น้านีรชาล่ะ ? ปาลอยากไปสวน สนุกครับ คุณพ่อ ไปได้ไหมครับ ?

เสียงเด็กที่คมชัด พูดอย่างไม่ มั่นใจ ประโยคสุดท้าย “ คุณพ่อ ไป ได้ไหมครับ ? ” เต็มไปด้วยเสียง อ้อนวอนและกลัวที่จะถูกปฏิเสธ ฟังจนหัวใจของนีรชา ค่อยๆเจ็บแปลบๆ

ภัสกรณ์ตอบด้วยเสียงนุ่มนวล : “ ลูกรัก พ่ออยู่กับน้านีรชา กำลังจะ ออกเดินทางไปรับลูก ลูกอยากไป สวนสนุก อยากไปพิพิธภัณฑ์สัตว์ น้ำ ได้ทั้งนั้น วันนี้พ่อกับน้านีรชาจะ อยู่กับลูกทั้งวัน ”

ปาลดีใจยกใหญ่ : “ คุณพ่อ จริง ไหมครับ ? อยู่กับผมทั้งวัน ? ”

ภัสกรณ์ยิ้ม : “ จริงสิ ครั้งนี้พ่อพูด

จริงทำจริง ”

นีรชาเหลือบตามองภัสกรณ์ “ ครั้งนี้พูดจริงทำจริง ” เมื่อก่อนคง ผิดสัญญาหลายครั้งสินะ ? ไม่ แปลกที่ปาลไม่ยอมเชื่อ

ปาล ลูกจะพูดกับน้านีรชาไหม ? ภัสกรณ์ทั้งถามปาล ทั้งส่งสายตา ถามความสมัครใจของนีรชา

หัวใจของนีรชาก็พองโตขึ้น รู้สึก ว่าหัวใจเต้นตุ๊บป่องๆขึ้นมาทันที

ปลายสายของโทรศัพท์นิ่งไปสัก พัก เสียงเล็กๆของเด็กตะโกน ออกมาเบาๆ : “น้านีรชา ”

นีรชาตื่นตระหนกพยักหน้าอย่าง รวดเร็ว : “ ครับ ปาล เด็กดี ! ”

พูดไปประโยคเดียว กลับไม่รู้ว่า จะพูดต่อยังไง จุกแน่นข้างในหัวใจ รู้สึกว่าจมูกจะมีน้ำมูกไหล ภัสกรณ์เห็นว่านีรชาทําตัวไม่ถูก โอบเข้าไปที่เอวของเธอ ยิ้มแล้ว หยิบโทรศัพท์ : “ปาล ลูกรอพ่อกับ น้านีรชาที่บ้าน พวกเรากำลังกลับ บ้านไปรับลูก ”

“ครับ บ๊ายบายคุณพ่อ บ๊ายบาย น้านีรชา ! ” เสียงคมชัดของลูก เห็นได้ชัดว่าเขามีความสุขมาก

นีรชาไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึก เจ็บแปลบในหัวใจของตัวเองยังไง ทำไมทุกคำพูดของเด็กคนนี้ ถึง สัมผัสรับรู้ไปถึงข้างในหัวใจของ เธอ ?

นีรชายิ้มให้ตัวเอง อาจจะเป็น เพราะว่าเราแก่แล้ว เริ่มมีความรัก ของแม่ ปาลก็เคยกินนมของเธอ ความรู้สึกจะต้องมีอะไรส่งถึงกัน บ้างสิ

รถของภัสกรณ์จอดอยู่ข้างล่าง ตึก รถ Lamborghini SUV จอด อยู่ท่ามกลางรถธรรมดาๆ เป็นที่ สะดุดตาของผู้คน

ภัสกรณ์ขับรถเร็วมาก เร็วอย่าง กับสายลม ไม่นานก็ถึงบ้านตระกูล หมื่นสาแล้ว

ตอนที่เห็นประตูเหล็กดัดสีดำที่ คุ้นเคย นีรชามีความคิดนับพันใน หัว ห้าปีก่อน เธอออกไปจากที่นี่ ห้าปี ต่อมา เธอก็กลับมาอีก ชีวิตของ เธอ จะหมุนวนกลับไปที่เดิมจริงๆ เหรอ ?

คนที่ดูเหมือนพี่เลี้ยงพาเด็กผู้ชาย ตัวเล็กยืนอยู่ใต้ต้นไม้ไม่ไกลจาก ประตู คอยมองหา

นั่นเจ้าปาล ! ทันใดนั้นนีรชาก็ หายใจเร็วขึ้น มองดูร่างเล็กๆตรง นั้นไม่คลาดสายตา

มีความคาดหวังเล็กน้อย แต่ก็ กลัวว่าเขาจะชอบตัวเองไหม ? ยัง จําตัวเองได้ไหม ? ในหัวของนีรชา คิดสับสน ภัสกรณ์กับนีรชาลงจากรถ ให้ คนใช้ไปจอดรถ ดึงนีรชาเดินไปหา ปาล

พี่เลี้ยงมองเห็นก็รีบเดินเข้ามา : “ คุณชายใหญ่กลับมาแล้ว คุณชาย เล็กส่งเสียงดังลั่นว่าจะรอคุณอยู่ ตรงนี้ ” พูดยังไม่จบ เธอก็หยุดพูด ไป ตกใจจับมือของนีรชา : “ คุณ นีรชา ใช่คุณนีรชาไหม ?

นีรชาเพิ่งจะสังเกตเห็น ที่แท้ก็ เป็นน้าแข เมื่อสักครู่มัวมองแต่เจ้า ปาล ไม่เห็นน้าแข

น้าแข ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ” ใน ใจของนีรชารู้สึกทำตัวไม่ถูก เมื่อ ก่อนเดินออกไปน่าเกลียดมาก ตอนนี้ก็ยังกลับมากับภัสกรณ์อีก ไม่รู้ว่าน้าแขจะมองเธอยังไง

ไม่คิดว่าน้าเบจะนําตาไหล : ” คุณนีรชา คุณกลับมาก็ดีแล้ว หลายปีมานี้ คุณชายใหญ่คิดถึง คุณมาโดยตลอด

น้าแข กลับไปทำงานเถอะ ! ” ทันใดนั้นภัสกรณ์ก็ได้ส่งเสียง ขัดจังหวะน้าแบ

น้าแขทำตัวไม่ถูกเช็ดๆน้ำตา ส่ง ปาลให้ภัสกรณ์ แล้วยิ้มให้นิรชา เสร็จก็หันหลังเดินกลับไป ชัดเจนมาก ว่าเมื่อสักครู่ภัสกรณ์ ตั้งใจขัดจังหวะน้าแข เมื่อสักครู่น้า แขจะบอกอะไรนะ ?

ความคิดนี้เกิดขึ้นอยู่ในหัวของ นีรชาสักพัก ความสนใจของเธอก็ ถูกปาลครอบงำไปหมด

ใบหน้าเล็กๆขาวๆ ดวงตาโตสีดำ จ้องมองเธอ มีความมึนงงเล็กน้อย

นีรชาทนไม่ไหวนั่งลงโดยไม่รู้ตัว จ้องตาของปาล พูดเบาๆว่า : “ ลูก จำน้าได้ไหม ? ”

ใบหน้าเล็กๆกลมๆน่ารักมากจริงๆ นีรชาอยากจะยื่นมือออกไปบีบ แก้มจริงๆ

ปาลหลบสายตา เขินอายเล็ก น้อยและหลบอยู่ข้างหลังขาของ ภัสกรณ์ แต่ความอยากรู้อยากเห็น ของเด็กน้อย ก็ทนไม่ไหวยื่น หัวออกมาจากหลังขาครึ่งหนึ่ง แอบมองไปที่นีรชา

ท่าทางที่ไร้เดียงสาของเด็กนี้น่า รักมาก ๆ นีรชารู้สึกว่าตัวเอง ใจอ่อนมาก ยิ้มแล้วยื่นมือออกไป หาเขา : “ ลูก ไม่ต้องกลัว น้าชอบ หนู มาๆจับมือกับน้าได้ไหมครับ ? ”

ใบหน้าของนีรชา ส่งรอยยิ้มนุ่ม นวลและอบอุ่นออกมา ภัสกรณ์ กำลังจ้องมองอยู่ ทันใดนั้นในใจก็ รู้สึกมีความสุขมาก พอใจมาก

นีรชาพูดจบ เจ้าปาลยังคงหลบ อยู่ด้านหลังของภัสกรณ์ ถึงแม้ว่า หน้าของเขาจะยิ้มแล้ว แต่ยังเขิน อายอยู่

ภัสกรณ์รู้สึกอับอาย ยื่นมือออกมา ดันตัวเต้าปาลไปข้างหน้า : “ ปาล ลูก หนูเป็นผู้ชาย ทำไมถึงทำตัว เหมือนเด็กผู้หญิง เขินอายแบบนี้ ล่ะ ? นี่ไงน้านีรชา รีบทักทายเร็ว ! ”

เสียงค่อนข้างดุ ปาลมองหน้าเขา รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไป สายตาค่อนข้างลำบากใจ นีรชาโกรธและเจ็บปวดเล็กน้อย ภัสกร คนหยาบคาย ดูก็รู้ว่าเขา เลี้ยงเด็กไม่เป็น พูดแบบนี้ได้ที่ ไหนกัน ? ทําร้ายหัวใจของเด็กเกิน

ไป !

อยากจะจ้องตาดุมสภัสกรณ์ แต่ว่า ต่อหน้าปาล เธอยังต้องอดทนไม่ แสดงอาการออกไป

อยู่ต่อหน้าเด็ก จะต้องให้ความ เคารพต่อพ่อแม่ของเขา

“ปาล ไม่เป็นไรนะ รอให้เจ้า อยากจะทักทายน้า ค่อยมาเล่นกับ น้าดีไหม ? ” นีรชาพยายามลด ความกดดันที่ภัสกรณ์ส่งไปถึงเจ้า ปาล

รอยยิ้มของเธออ่อนโยนและ จริงใจ น้ำเสียงก็ไพเราะมาก เจ้า ปาลดูเหมือนจะได้รับแรงสนับสนุน รีบพยักหน้าให้กับนีรชา

“ ว้าว ! ปาลเก่งมาก ! เจ้าพยัก หน้าตอบรับน้า ก็เหมือนว่าทักทาย กับน้าแล้วแหละ ! ” นีรชาชื่นชม เขาต่อมองดูใบหน้าน่าเอ็นดูของ ปาล เธอก็ยิ้มออกมาโดยปริยาย

คุณชายน้อยได้รับการชื่นชม ดีใจอย่างเห็นได้ชัด เงยหน้ามอง ภัสกรณ์ ดวงตาโตๆเต็มไปด้วย ความคาดหวัง เหมือนกำลังจะพูด ว่า “พ่อดูสิ คุณน้าชมผมแล้ว! ”

รีบชมปาล ! รีบชมปาล ! นีรชาตะ โกนใส่ภัสกรณ์อยู่ในใจ

ดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงในใจ ของนิรชา ภัสกร ก้มลงมา ชมเจ้า ปาลด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอย ยิ้ม : “ เจ้าปาล พัฒนาขึ้นนะเนี่ย ! น้านีรชาชมเจ้าด้วย! ”

เจ้าปาลหัวเราะออกมา นีรชาเงย หน้ามอง ใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่

น้าแขมองดูจากตรงระเบียง ในใจ ก็คิดว่า มีแต่คุณนีรชานี่แหละที่ เหมาะสมกับคุณชายใหญ่ มองดู แล้ว เหมือนพ่อแม่ลูกเลย !

นภนัยคนนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบ ปาล แต่เขาแสร้งทำเป็นรักปาล มาก

แตนีรชา ไม่เหมือนเขาเลย ความรักที่เธอมีให้ปาล ออกมาจาก หัวใจจริงๆ ดูด้วยสายตาก็รู้