ตอนที่ 145 โลกมันกลมจริงๆ

ตอนที่ 145

โลกมันกลมจริงๆ

ถึงแม้จะมีร่มของพรยศ แต่นีรชา ก็โดนฝนไปไม่น้อย ตื่นเช้าเลย รู้สึกไม่ค่อยสบาย ปวดหัว เจ็บคอ ยิ่งไปกว่านั้นคือเธอได้รับแจ้งจาก บริษัทเอฟเอส เรื่องสัมภาษณ์รอบ สองด้วยอีก

นีรชารีบไปที่บริษัทเอฟเอส พลัน หันไปเห็นข้างๆตึกมีร้านขายยาอยู่ พอดี เธอรีบเดินเข้าไปในร้านขาย ยา กะว่าจะซื้อยาแก้หวัด สักหน่อย ถ้าเกิดนั่งสัมภาษณ์ไป

น้ำมูกไหลไป คงจะน่าอายแย่ ขณะที่กําลังเลือกดูยาแก้หวัดอยู่ นั้น นีรชาได้ยินเสียงผู้หญิงสองคน ที่กําลังเลือกยาอยู่พูดคุยกัน

น้ำเสียงผู้หญิงที่ตัวสูงออกแนว ใจจืดใจดำหน่อยๆ : ” แฟนคุณภัส กรณ์นี่แบบเรื่องเยอะ สงสัยกลัว ชั้นจะว่างมั้ง รีบโทรมาสั่งชั้นว่า อย่าลืมซื้อยาให้คุณภัสกรณ์ด้วย

ผู้หญิงที่ตัวเตี้ยหน่อยมีน้ำเสียง ประหลาดใจ : ” นี่เธอจะซื้อยาให้ คุณภัสกรณ์เหรอ ? คุณภัสกรณ์ เป็นไรอ่ะ ? ”

ผู้หญิงคนตัวสูงทำท่ายักไหล่ : เหมือนว่าจะเป็นหวัดนะ ตอน ประชุมเมื่อเช้าเห็นไอค่อกแค่ก ตลอดเลย ! สงสัยเมื่อวานนี้คงจะ โดนฝนล่ะมั้ง ! ”

ผู้หญิงคนตัวเตี้ยพูดหยอกเย้า : คุณภัสกรณ์ไอแต่ละที คงจะทำสาว น้อยสาวใหญ่พากันปวดใจเลยสินะ

ผู้หญิงตัวสูงออกอาการไม่เชื่อ : ” เธอก็พูดไป ! แต่ก็คงจะ

จริง ! ฉันก็ยังคิดๆนะ คุณภัสกรณ์ เองก็มีแฟนแล้ว ทำไมยังผู้หญิง คลั่งไคล้ตามปลื้มเขาอยู่อีก ทำยัง กับว่าที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปไม่มี ผู้ชายคนอื่นแล้วอย่างงั้นแห

ละ !” ที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป คุณภัส กรณ์งั้นเหรอ

ชัดเลย พวกเธอกำลังพูดถึงคุณ ภัสกรณ์ที่ฉันรู้จักดี

ที่แท้ เขาก็มีแฟนแล้ว

นีรชาพยายามเก็บอาการขุ่นมัน นั้นไว้ รู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่ไม่ น้อย ทําไมนะ ไปที่ไหนๆก็ต้อง ได้ยินได้ฟังเรื่องของภัสกรณ์อยู่ ตลอดเลย ?

นีรชารีบเลือกๆอยา เดินดิ่งไปที่ เคาน์เตอร์จ่ายเงิน จู่ๆผู้หญิงคนตัว สูงก็ชี้ไปที่หน้าต่าง สะกิดไหล่ผู้ หญิงคนตัวเตี้ยให้หันไปดู : ” เฮ้ๆ – ดูนั่นสิ ! พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา แฟนคุณภัสกรณ์มาโน่นแล้ว ! ”

นีรชาหันตามกลับไปมองที่ หน้าต่างบานนั้น

ริมถนน ข้างๆแปลงดอกไม้นอก หน้าต่างนั้น มีสาวสวยผมลอนยืน อยู่ สวมชุด One-Piece แต่งด้วย ผ้าลูกไม้สีขาวทั้งตัว ดีไซน์เรียบหรู สวยสง่า ที่คอพันรอบด้วยผ้าพัน คอ Hermès ใบหน้าสวยใส ขาว เนียนผุดผ่อง

ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ “ว้าวววว ! เพราะสวยขนาดนี้ นี่เอง ถึงได้โดดเด่นกว่าสาวๆคน อื่นๆ จนคว้าใจคุณภัสกรณ์ไปครอง

ได้ สวยมากเลยเนาะ ! ”

ผู้หญิงคนตัวเตี้ยตะลึงจนตาค้าง ในความสวยของเธอ

นีรชาเบนสายตาออกจากตรงนั้น หันมาหยิบยาแล้วรีบเดินออกไป

ตั้งแต่ตอนคิดเงิน จนเธอเดิน ออกมาจากร้านขายยา สาวในชุด ลูกไม้ก็ยังคงยืนอยู่ริมถนน

เธอกําลังโทรศัพท์ นิ้วเรียวยาว เล็บสีแดงสด สวยสองแสงระยิบ ระยับสะท้อนแสงดวงอาทิตย์

ภัสกรณ์ ฉันรอคุณอยู่ด้านล่าง ตึกนะคะ วันนี้อากาศอุ่นขึ้นหน่อย แล้ว แต่ดันใส่ผ้าพันคอมาด้วย ร้อนจะแย่อยู่แล้ว คุณรีบๆลง มานะ ! ”

น้ำเสียงอ่อนหวาน นุ่มนวล

นีรชารีบสาวเท้าเดินเข้าไปด้วย ความตื่นเต้น ใจก็อยากเห็นเธอสัก ครั้ง

นีรชาได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของเธอแว่วมา : ” คุณยังจะมา ถามฉันอีกนะ ก็เมื่อคืนอ่ะ คุณฝาก รอยไว้ที่คอฉันเพียบเลย แดงเป็น ไร่สตรอเบอร์รี่เลยเชียว แล้วถ้าฉัน ไม่พันผ้าพันคอไว้ แล้วจะปิดรอย ดูดได้ยังไงล่ะ ? ”

เมื่อคืนนี้รึ คอ สตรอเบอร์รี่

นีรชารู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาทันที รีบสาวเท้าเข้าไปอีก

11 เฮ้ คุณผู้หญิง ! คุณทำของ หล่นน่ะ !” หญิงสาวเอามือปิด ที่โทรศัพท์ หันมาตะโกนเรียก นีรชา พร้อมชี้ไปที่ด้านหลังของ

เธอ

11

เอ่อ

นีรชาก้มลงมอง ยาที่ อยู่ในถุงไม่รู้หล่นลงไปตั้งแต่ตอน ไหน เธอไม่ทันได้สังเกตจริงๆ

” ขอบคุณมากค่ะ ! ” นีรชาหันไป มองที่หญิงสาวในชุดลูกไม้ รู้สึก สับสนในตัวเองอย่างแรง

หญิงสาวหันไปส่งยิ้มให้นีรชา ทำท่าทางบอกเธอว่าไม่เป็นไรๆ ปากก็กลับไปคุยกับคนใน โทรศัพท์ต่อ : ” ไม่มีอะไรค่ะ พอดี เมื่อกี้มีผู้หญิงคนนึงทำของตกน่ะ ค่ะ ฉันก็เลยบอกเค้า แล้วนี่คุณดี ขึ้นบ้างรึยังคะ ? ฉันเป็นห่วงคุณ มากเลยรู้มั้ย ……

นีรชาเดินเข้าไปที่ตึกเอฟเอส ขณะที่กำลังเอายาเก็บใส่กระเป๋า อยู่นั้น เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่ากล่อง ยามีสภาพบุบบี้ไปแล้ว

การสัมภาษณ์ทุกรอบดำเนินไป อย่างราบรื่น รวดเร็ว แทบจะรู้ผล สัมภาษณ์ทันทีในวันนั้นที่ สัมภาษณ์เลยล่ะ

หลังสัมภาษณ์เสร็จ นีรชาคิดๆ แล้วว่าควรไปขอบคุณพรยศสัก หน่อย

โดยปกติแล้วบริษัทใหญ่ๆแบบนี้ ขั้นตอนการสัมภาษณ์จะใช้เวลา ค่อนข้างนาน จากสัมภาษณ์รอบ แรกไปจนนัดรอบสอง ต่าๆก็กิน เวลาประมาณหนึ่งอาทิตย์ได้

แต่ครั้งนี้ถือว่าเร็วมาก ต้องยก ความชอบให้พรยศ เป็นเขาแน่ๆที่ คอยช่วยเหลือเธออยู่

ในห้องทำงานของพรยศ หลัง จากได้ฟังคำขอบคุณจากนีรชา พร ยศยิ้มตอบเธอ : ” น้ำ จริงๆแล้ว ผมเองนี่แหละที่ไปเร่งให้ทางฝ่าย บุคคลรีบจัดวันสัมภาษณ์ให้คุณ แต่ผมเองก็ทำเพื่อผลประโยชน์ ของตัวเองเหมือนกัน เพราะฉนั้น คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ”

ผลประโยชน์ของตัวเอง ? ” นีรชาไม่เข้าใจที่เขาพูด พรยศยิ้มอย่างอ่อนโยน : ” ครั้งนี้ พวกเราใช้ความพยายามไปอย่าง มาก สุดท้ายก็ได้งานชิ้น ใหญ่มาจากบริษัทที.เอส พร็อพเพ อร์ตี้กรุ๊ปจนได้ คุณน่าจะเคยได้ยิน ชื่อบริษัทนี้ใช่มั้ย ? บริษัทชั้นนำ ของเมือง C และเป็นบริษัทที่มี ฐานะการเงินที่แข็งแกร่งมั่นคง มาก ”

นีรชาพยักหน้ารับ ขณะที่พรยศยัง คงพูดต่อไป

” ประธานกรรมการบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป จำกัด มีวิสัย ทัศน์กว้างไกล นโยบายธรรมดาๆ ทั่วไปไม่ได้อยู่ในสายตาของเขา เลย ผมเห็นในเรซูเม่ของคุณ ที่ เขียนไว้เกี่ยวกับกองทุนช่วยเหลือ เด็กออทิสติกในโลก แผนงาน ประชาสัมพันธ์โปรเจกต์นั้นของ คุณผมเคยเห็นนะ เป็นอะไรที่มี ความคิดสร้างสรรค์และแปลกใหม่ ดีมากๆ ดังนั้นผมก็เลยอยากรีบรับ คุณเข้ามาร่วมงานกับเรา ร่วมทำ โปรเจกต์วางแผนและ ประชาสัมพันธ์กับที.เอส พร็อพเพ อร์ตี้กรุ๊ป เพื่อให้โปรเจกต์นี้ประสบ ความสำเร็จและออกมาดีที่สุด ”

พรยศถอนหายใจยาวหลังพูดจบ รอดูปฏิกิริยาของนีรชา ภัสกรณ์อีกแล้ว ……

นี่เป็นปฏิกิริยาแรกของนิรชา ทั้งนี้ ทั้งนั้น นีรชาก็ยิ้มให้พรยศพร้อมทั้ง ตอบเขาอย่างสุภาพสมเป็นมือ อาชีพ : ” นอกจากฉันจะได้โอกาส ร่วมงานกับทางเอฟเอส แถมยังได้ ร่วมทำโปรเจกต์ใหญ่ด้วย แค่นี้ฉัน ก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากแล้วล่ะ ค่ะ ฉันจะตั้งใจทำโปรเจกต์นี้อย่าง สุดความสามารถค่ะ!”

พรยศพยักหน้ารับด้วยความ

พอใจ พูดเสริมต่ออีกว่า : ” นีรชา แต่คุณต้องเตรียมใจไว้เลยว่า โปร เจกต์นี้ค่อนข้างหินพอสมควร แล้ว ยิ่งกรรมการผู้จัดการใหญ่ของ ที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป ให้ความ – สำคัญกับการวางแผนโปรเจกต์นี้ มากๆ ถึงตอนนั้นแผนงานของคุณ ก็ต้องผ่านความเห็นชอบจากเขา ด้วย การทำงานต้องมีการติดต่อ ประสานงานกันอยู่ตลอด ”

ต้องได้พบปะติดต่อประสานงาน กันอยู่ตลอดงั้นเหรอ ? งั้นก็ หมายความว่าเธอก็หลีกเลี่ยงไม่ ได้ที่จะต้องเจอภัสกรณ์อยู่บ่อยๆน่ะ สิ ?

นีรชาอยากจะเอ่ยปากถามพรยศ แต่สุดท้ายก็เก็บเอาไว้ในใจดีกว่า

การสัมภาษณ์กินเวลาไปเกือบ ช่วงบ่าย ขณะที่นีรชากำลังเดิน ออกจากตึกเอฟเอส ก็ได้ยิน เสียงท้องตัวเองร้องจ๊อกๆ

ฮัลโหล จันทร์ฉาย เธอถึงรึยัง

อ่ะ ? ”

นีรชาหยิบมือถือออกมาโทรหา จันทร์ฉาย สองสาวมีนัดทานมื้อ เย็นกัน

” ใกล้จะถึงแล้วจ้า ข้างๆตึกเอฟ เอสมีร้านอาหารเวียดนามอยู่ร้าน นึง เธอเข้าไปรอในร้านก่อนนะ! น้ำเสียงของจันทร์ฉายดูจะแฮปปี้

มาก นีรชาวางสาย แล้วเดินเข้าไปใน ร้านอาหารอาหารเวียดนามที่อยู่ ข้างๆตึก ตามที่จันทร์ฉายบอก นีรช าเลือกโต๊ะริมหน้าต่าง ระหว่างที่รอ จันทร์ฉายก็นั่งมองดูวิวด้านนอกไป พลางๆ

นีรชาเพิ่งจะมีเวลาเพ่งพินิจ มองดู ตึกสีขาวสูงเสียดฟ้าของที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป ที่ตั้งตระหง่าน อยู่ตรงหน้า จันทร์ฉายก็เดินยิ้ม แฉ่งเข้ามาในร้าน

สองสาวสั่งอาหารขึ้นชื่อของร้าน ไปหลายอย่าง จันทร์ฉายก็ยิ้ม กรุ้มกริ่ม หันมาทางนีรชา : ” น้ำ ฉันมีข่าวดีจะบอกเธอ ! ” ” ข่าวดีอะไรอ่า ? ” นีรชามองดู จันทร์ฉายที่กำลังยิ้มระรื่น ก่อนจะ เริ่มซักไซ้เพื่อนสาว : ” อย่าบอก นะว่า ….. เธอกำลังจะแต่งงาน ? ”

จันทร์ฉายกับนรุตม์ก็คบกันมาได้ 5 ปีแล้ว ก็น่าจะแต่งๆกันได้แล้ว

” ฉลาดจริงๆเธอเนี่ย ! เดาเก่ง อีกละ ! ” จันทร์ฉายเขยิบเข้ามา ใกล้นีรชา ส่งสายตาปิ๊งๆให้เพื่อน : ” แต่ว่า ….. เธอเดาถูกแค่ครึ่ง เดียวนะจ๊ะ ยังมีข่าวดีอีกเรื่องนึง นะ ! ”

นีรชากรอกตาเบาๆ : ” เธอท้อง

ใช่มั้ย ? ” ” เฮ้อออ ! ” จันทร์ฉายเอนหลัง

ไปพิงพนักพิง ท่าเหมือนเป็น ฝ่ายพ่ายแพ้ : ” เบื่อจริงๆคนรู้ทัน เนี่ย จะเซอร์ไพรส์ซักหน่อยก็ดัน รู้ทันอีก ! อะไรๆก็เดาถูกไปหมด ฮีย ! ”

” บ๊ะ ! นี่ฉันเดาถูกจริงๆเหรอ ! นีรชาดึงมือเพื่อนมาจับไว้ด้วย ความดีใจ : ” จันทร์ฉาย ! ยินดี ด้วยนะแก ! มีข่าวดีเข้ามาพร้อมๆ กันเลย ! เยี่ยมไปเลยเพื่อน ! นี่ ฉันกำลังจะได้เป็นแม่ทูนหัวแล้วใช่ มัย !”

ใบหน้าของจันทร์ฉายเปี่ยมไป

ด้วยรอยยิ้ม ” งานแต่งจะจัด ขึ้นเดือนหน้า อีกสองสามวันฉันจะ เอาการ์ดแต่งงานมาให้เธอนะ แล้ว เธอต้องรับปากฉันนะว่าจะมาเป็น เพื่อนเจ้าสาวให้ฉันด้วย ! ”

นีรชาพยักหน้าอย่างไม่ลังเล : มันแน่นอนอยู่แล้ว ! เพื่อนรักฉัน แต่งงานทั้งที เพื่อนเจ้าสาวถ้าไม่ ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครไปได้ฮะ ! ”

” จันทร์ฉาย นี่เธอท้องกี่เดือน แล้ว ? ” นีรชาถามเพื่อนรัก

จันทร์ฉายตอบแบบเขินอาย พลางเอามือลูบที่ท้องน้อยๆ : ฉันก็เพิ่งรู้วันนี้นี่เอง นีรชาเห็นรอยยิ้มของเพื่อนรัก เธอรู้สึกอบอุ่นและสุขใจ

หลังกินข้าวเสร็จ สองสาวนั่งคุย เรื่องงานแต่งงานกันอยู่ เสียงผู้ หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นข้างๆ : จันทร์ฉาย ! เธอก็มาทานข้าวที่นี่ ด้วยเหรอ บังเอิญจังเลย ! ”

นีรชากับจันทร์ฉายหันขวับไปมอง

โลกมันแคบจริงๆ

นี่มันผู้หญิงคนนั้นนี่ หญิงสาวใน ชุดลูกไม้ One-Piece -!

จันทร์ฉายหันไปมองหน้านีรชา ก่อนจะลุกขึ้นยืน ยิ้มทักทายหญิง – สาวในชุดลูกไม้สีขาว : ” นภนัย เธอก็มานี่ด้วยเหรอ ? ”

จันทร์ฉายแนะนำสองคนให้รู้จัก กัน : ” น้ำ นี่คุณนภนัย เป็นแฟนข องเพื่อนนรุตม์น่ะ นภนัย นี่นีรชา เพื่อนสนิทฉันเองค่ะ ”

นีรชานึกอยากจะขำออกมา ยังจะ บอกว่าเป็นแฟนของเพื่อนนรุตม์ อีกนะ ! จันทร์ฉายคงจะกลัวว่า นภนัยจะรู้เรื่องระหว่างเธอกับภัส กรณ์ล่ะมั้ง !

แต่ทว่าที่จันทร์ฉายพูดออกไป แบบนั้นมันก็เหมาะสมที่สุดแล้ว ไม่ มันลุกโชน

นภนัยจำนีรชาได้ ก่อนจะยิ้มและ ยื่นมือไปทักทาย : “คุณ นั่นเอง ! ”

นีรชาจับมือกับนภนัยอย่างมี มารยาท : ” เรื่องวันนี้ ต้อง ขอบคุณคุณนภนัยด้วยนะคะ

จันทร์ฉายทำหน้าเหวอ : ” นี่เธอ สองคนรู้จักกันด้วยเหรอ ? ”

นภนัยเล่าเรื่องวันนี้ให้จันทร์ฉาย ฟัง พร้อมทั้งเอ่ยปากชม : ” เพื่อน เธอดูดีนะจันทร์ฉาย ! บุคลิก ท่าทางดูโอเคเลย ” จันทร์ฉายรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ยิ้ม เนียนๆไป : ” น้ำเค้าเพิ่งกลับมา จากเมืองนอกน่ะ วันหน้าพวกเรา ก็มาพบปะพูดคุยกันได้นะ ”

ทักทายกันอยู่พักหนึ่ง เสียงมือ ถือของจันทร์ฉายก็ดังขึ้น

เธอรับสาย คุยอยู่ไม่กี่ประโยค ก่อนจะหันมาขอโทษกับนภนัย พร้อมพูดว่า : ” นรุตม์มารับฉัน พอดีเลย ฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ น้ำกับฉันกลับทางเดียวกัน เดี๋ยว ฉันไปส่งเธอเองนะน้ำ! ”

นภนัยยิ้มละมุน : ” ไม่เป็นไรจ้า

อีกเดี๋ยวภัสกรณ์ก็เลิกงานละ ฉันจะ รอทานข้าวเย็นกับเขาที่นี่แหละ

สองสาวขึ้นรถ นีรชาแสดงความ ยินดีกับนรุตม์ ว่าที่เจ้าบ่าวและว่าที่ คุณพ่อมือใหม่ นรุตม์เองก็แซวนีร ชา : ” น้ำ ได้ยินว่าจันทร์ฉายเค้า เตรียมพาหนุ่มโสดโปรไฟล์ดี มาแนะนำให้เธอรู้จักนี่ ดูท่าแล้วคง อีกไม่นานก็จะได้ดื่มเหล้ามงคล ของเธอแล้วล่ะมั้ง ? ”

เหล้ามงคลเหรอ ….. ยังห่างไกล วันนั้นอยู่อีกเยอะ

จู่ๆ นีรชาก็รู้สึกจิตใจหดหู่ อารมณ์เศร้าหมองขึ้นมาอีกแล้ว นรุตม์ไม่ได้สังเกตอารมณ์ขุ่นมัว ของนีรชา หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่คน เดียว : ” คงตามไม่ทันผมกับจัน ทร์ฉายแล้วล่ะ ! แต่ว่าน่าจะทันคู่ ภัสกรณ์นะ เดี๋ยวสิ้นปีเขาก็แต่งละ

จันทร์ฉายกระทุ้งแฟนหนุ่ม : พูดอะไรของคุณน่ะ ! ยัยน้ำจะแต่ งงานทำไมต้องตามอะไรคนอื่นเค้า ด้วยล่ะ ? ”

นรุตม์รีบเถียง : ” ไม่มีอะไรสัก หน่อย ก็แค่แซวเล่นเอง ! ”

นีรชายิ้ม : ” จันทร์ฉาย นี่เธอจะ โหดไปไหน ! แค่แซวกันขำๆก็ไม่ เว้นหรือไง ! ”

จันทร์ฉายฝืนยิ้มแหยๆ แต่ไม่รู้ว่า ทำไมหน้าเธอถึงได้รู้สึกเกร็งๆชาๆ ยิ้มไม่ค่อยออก

รถแล่นมาจอดที่บ้านพักของนีรช า นรุตม์เดินออกไปส่งนีรชาเข้า บ้านเรียบร้อย กำลังจะเดินกลับมา ที่รถ จันทร์ฉายบิดที่หูเขา เริ่มตำ หนิแฟนหนุ่ม : ” คุณนี่ก็ พูดไม่คิด ไม่ดูตาม้าตาเรือเอาซะ เลย ! นึกยังไงพูดเรื่องภัสกรณ์ต่อ หน้ายัยน้ำบ๊ะ ! ”

นรุตม์งงๆ ปนประหลาดใจ : “พูด ถึงแล้วยังไงอ่า มันไม่เห็นจะเกี่ยว อะไรกันเลย ! เรื่องมันผ่านมาเป็น ชาติแล้ว !

จันทร์ฉายจ้องเขาตาเขม็ง : “วัน นี้ฉันกับยัยน้ำบังเอิญเจอนภนัยล่ะ ต่อให้ยัยน้ำไม่พูดอะไร แต่ฉันดู ออกว่าน้ำรู้สึกอึดอัด ต่อไปคุณก็ อย่าพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็แล้ วกัน ! ”

เมียเริ่มหัวร้อนแล้ว นรุตม์มีเหรอ จะกล้าหือ รีบทำท่าสาบาน ต่อไปนี้ จะสงบปากสงบคำ

รถแล่นเข้ามาในเขตหมู่บ้านของ จันทร์ฉาย คืนนี้แสงจันทร์สุกสว่าง จันทร์ฉายรบเร้าสามีจะออกไปเดิน เล่น : ” พวกเราเดินไปที่ป่าต้น แปะก๊วยฝั่งตะวันออกกันเถอะ ไป นั่งเล่นกัน ! จะรีบเข้าบ้านทำไม วันนี้อากาศดีดี ไม่ออกไปเดินเล่น นี่เสียดายแย่ ! ”

นรุตม์จอดรถไว้ด้านนอกหมู่บ้าน เขากุมมือจันทร์ฉายค่อยๆพากัน เดินไปตามทางป่าต้นแปะก๊วย

แสงจันทร์ส่องแสงนวลมายังผืน ป่า นรุตม์พาจันทร์ฉายมานั่งตรง เก้าอี้ไม้ ใต้เงาต้นแปะก๊วย สายลม อ่อนๆพัดมา ทั้งสองคลอเคลีย อิง แอบแนบชิดกันอยู่เงียบๆ อย่างสุข สบายใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ