ตอนที่138 ถ้ารักก็ปล่อยฉันไป
นีรชานิ่งเงียบมองดูภัสกรณ์ เมื่อ สักครู่เขายังช่วยเธอสวมใส่ รองเท้า จูบเธออย่างหลงใหล เกาะติดเธอเชื่องราวกับลูกสุนัขตัว หนึ่ง ทันใดก็เปลี่ยนมาเป็นคน ใจร้ายและขมขื่นอย่างหน้ามือเป็น หลังมือ
ที่แท้ ในใจเขา ไม่เคยให้ความ เคารพต่อเธอเลยจริงๆ
เธอคิดว่าเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว แต่ที่จริงนั้น เขาเพียงแต่ต้องการที่ จะได้ตัวเธอเท่านั้น
เขา ที่จริงแล้วไม่เคยให้เกียรติ เธอเลยแม้สักนิด ในสายตาของ เขาเห็นเธอเป็นเพียงแค่ของเล่น ของเล่นบนเตียงที่อบอุ่นของเขา เท่านั้น!
เมื่อเห็นสีหน้าอันซีดเผือกของ นีรชาที่จ้องมองภัสกรณ์อย่างนิ่ง เงียบ เธอดูแสนทุกข์ทรมานเป็น อย่างมาก หัวใจของสมภพก็แทบ จะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ค่อยๆแกะมือของธวัลออก สมภพ รีบไปที่ด้านหน้าของภัสกรณ์ “ภัส กรณ์ คุณพูดกับผู้หญิงอย่างนี้ได้ อย่างไร! คุณนี่มันพ่อแม่ไม่สั่งสอน จริงๆ!”
“ฮ่าๆๆ … พ่อแม่ไม่สั่งสอน พ่อ แม่ฉันจะสั่งสอนหรือไม่สั่งสอน ก็ ไม่ต้องให้คุณมาสั่งสอนฉันหรอก คุณสมภพ คุณจำเอาไว้นะ ว่าคุณ น่ะไม่มีค่าพอกับผู้หญิงของฉัน หรอก” ภัสกรณ์พูดอย่างหยิ่งยโส
แมงป่องสีดำกำลังเดินเข้าสู่ ความชั่วร้าย
ฟังคำของภัสกรณ์ นีรชาก็ตก ตะลึง ใบหน้าขาวซีดราวกับ กระดาษ
สมภพมองนีรชาอย่างกังวลใจ สายตาของเขาประสานกับสายตา อันหนักอึ้งของนีรชา
เธอดูหมดหวัง และทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองสมภพไปอย่างนั้น หัวใจ ของสมภพราวกับถูกฝ่ามือใหญ่ บีบรัดเอาไว้ เจ็บปวดราวกับกำลัง ถูกมือนั่นบดขยี้
ภัสกรณ์ที่มองอย่างเย็นชาอยู่ทาง ด้านข้าง เห็นนีรชาและสมภพ ประสานสายตากัน สายตามองดู เหมือนมองเห็นความว่างเปล่าแต่ ในใจกลับโกรธจนแทบคลั่ง!
สมภพ คุณอาลัยอาวรณ์อะไรเธอ “ นักหนา เธอน่ะแค่ทำเป็นหน้าใส ซื่อบริสุทธิ์”
ภัสกรณ์ออกแรงใช้ฝ่ามืออันใหญ่ โตของเขา จับเชยคางนีรชาขึ้นมา อย่างรุนแรง บิดใบหน้าของเธอให้ หันมาทางเขา เพื่อบังคับให้เธอ มองหน้าเขา
นีรชาใบหน้าซีดเซียว แต่เธอไม่ ได้ดิ้นรนหนีแม้แต่นิดเดียว กลับ ปล่อยให้ฝ่ามือของภัสกรณ์บีบ บังคับเธอราวกับจะยอมให้ตัวเอง ถูกบดขยี้
“ภัสกรณ์ ปล่อยน้ำเดี๋ยวนี้นะ คุณ จะทำแบบนี้กับเธอไม่ได้!” สมภพ รีบวิ่งเข้าไป กำปั้นของเขาพุ่งไป ทางภัสกรณ์
ภัสกรณ์เอียงหลบ เพื่อหลีกหนี กําปั้นของสมภพ ในดวงดาอันเย็น ชาและดุดันปนไปด้วยความโหด เหี้ยมอำมหิตย์นี้ทำให้ ร่างกายของนีรชาสั่นสะท้านไปทั้ง ร่าง
ภัสกรณ์และสมภพพยายามที่จะ เอาชนะซึ่งกันและกัน ในหลังสนั่น… ไปด้วยเสียงกรีดร้องของธวัล
หัวใจของนีรชาสลายกลายเป็น เถ้าถ่าน ไม่อยากเห็น และไม่อยาก ได้ยิน ราวกับว่าโลกนี้ไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกับเธออีกแล้ว
นีรชาลืมไปแล้วว่าตัวเองถูกธวัลผู้ ซึ่งร้องไห้ไปด่าไปตบไปจนตัว เองไปกองอยู่ที่พื้นได้อย่างไร และ ลืมไปแล้วว่าภัสกรณ์ทั้งดุร้ายและ น่ารังเกียจ ได้ใช้หลังมือตบธวัลไป ได้อย่างไร…
มีเพียงสีแดงของเลือดที่ไหล
ออกมานองอยู่เท่านั้นที่อยู่ในความ ทรงจํา…
นีรชาฏกภัสกรณ์ลากไปยังที่จอด รถ และยัดตัวเธอเข้าไปในรถ…
ภัสกรณ์ขับรถไปตลอดทาง ผ่าไฟ แดงไปไม่รู้กี่ด่าน รถบนถนน พากันหลบแต่ก็ไม่ทัน มีหลายคันที่ ชนกัน ถนนทั้งสายมีเสียงดัง ราวกับเสียงผีสางกำลังร่ำไห้…
นีรชาเอนกายลงบนที่นั่งผู้ โดยสาร มือทั้งคู่ประสานกันที่ หน้าอก ไม่พูด ไม่ร้องขอความ เห็นใจ แล้วสั่งที่เลวร้ายที่สุดก็เกิดขึ้น เธอคิดว่าอยากจะให้โอกาสตัวเอง และภัสกรณ์อีกสักครั้ง เธอคิดว่า ภัสกรณ์น่าจะเปลี่ยนไปแล้ว ผ่าน ไปหนึ่งเดือน เธอตกหลุมรักภัส กรณ์เข้าแล้วจริงๆ
แต่ว่าเธอคิดผิดไปเสียแล้ว ภัส กรณ์ที่แท้ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย ใจดำ เลือดร้อน เอาแต่ใจ เป็น สันดานไปแล้วไม่สามารถเปลี่ยน แแปลงอะไรได้
ภัสกรณ์ปิดปาก เงียบนิ่งไม่พูดจา นีรชาไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร แต่ เขาก๋ามือแน่นทั้งสองข้าง เธอเลย รู้แต่ว่าในใจของเขากำลังโกรธเป็น อย่างมาก
เพราะเธอเองที่ไร้เดียงสาเกินไป! ที่เธอคิดว่าจะลองคบหากับภัส กรณ์ดู
นีรชากัดริมฝีปากแล้วพูดอย่าง เหน็ดเหนื่อย “คุณแทนคะ คุณส่ง ฉันที่บ้านของจันทร์ฉายเถอะ เรา จบกันแล้ว”
นําเสียงที่เหนื่อยหน่ายและ หมดอาลัย ราวกับผู้สูงอายุที่ผ่าน เรื่องราวชีวิตอันวุ่นวายมามากมาย “หุบปากซะ! เธอยังจบไม่ได้!” ภัส กรณ์หันกายมาอย่างดุดัน แมงป่อง คู่หนึ่งอยู่ท่ามกลางฤดูหนาวอัน หนาวเหน็บ “น้ำ เธอมันผู้หญิง หลอกลวง! ฉันเกือบจะเชื่อ จริงๆไปแล้วว่าสมภพเป็นเพียงแค่ เพื่อนบ้านของคุณ! ฉันมันไอ้หน้า โง่!
ขณะที่ภัสกรณ์กำลังพูดอยู่นั้น รถ ก็ถูกชนสะเทือนไปหลายครั้ง ตัว รถกระทบกระเทือนเสียหายอย่าง รุนแรง หัวของนีรชาชนเข้ากับ กระจกหน้ารถ หลับตาแน่น นีรชาหวังว่าจะเป็น อุบัติเหตุที่รุนแรงยิ่งกว่านี้ ให้เธอ ตายไปเสียก็ดี! เธอรู้สึกเหนื่อย เหลือเกิน ไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับ ภัสกรณ์อีกต่อไป!
หลังจากที่หมุนไปรอบหนึ่ง ภัส กรณ์ก็หยุดรถไว้ได้ เขาหันมองเธอ อย่างเย็นชา แต่ละคำที่พูดออกมา จากลมปาก “ตอนที่เธอยู่บนเตียง เรียกหาพี่สมภพ ที่แท้ก็คือนาย สมภพนี่เอง”
” นีรชาหลับตา ไม่มอง ไม่
ตอบเขา พูด!” มือของภัสกร เอื้อมไป คว้าคอของนีรชา “นํา ตอบฉันมา เดี๋ยวนี้!”
คอที่ถูกบีบรู้สึกเจ็บ อากาศก็เริ่ม บางลงเรื่อยๆ นีรชาเริ่มมองไม่เห็น ภาพอะไรเลย แต่เธอยังคงดื้อดึง และปฏิเสธที่จะพูดตอบ
ภัสกรณ์โมโหมาก ผลักเธอออก ไป หัวของนีรชากระแทกกับกระจก หน้าต่าง!
ภัสกรณ์ไม่สนใจนีรชาอีกต่อไป เหยียบเบรกกระทันหันหลังจาก เพิ่มความเร็ว นีรชาต้องเกาะที่วาง แขนเอาไว้แน่นเพื่อไม่ได้ตัวไหล หล่นลงไปจากที่นั่ง
ในรถเงียบสงัด ทันใดนั้นนีรชาก็ เปิดปากพูดด้วยเสียงทุ้มและเบา
“ใช่ค่ะ”
ภัสกรณ์มองราวกับจะกัดกินเธอ คุณสมภพ พี่สมภพ เขาควรจะรู้ ตั้งแต่แรก!
ช่างน่าหัวเราะ เมื่อเขาพยายามที่ จะเอาใจผู้หญิงคนนี้ เธอกลับกำลัง คิดถึงผู้ชายคนอื่นอยู่ เขาจูบเธอ ด้วยริมฝีปากตรงนั้น ตอนที่เธอสั่น สะท้านไปทั้งตัว เธอกลับเรียกชื่อ ผู้ชายคนอื่น!
น่าขัน ภัสกรณ์ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้ มาก่อน ไม่เคยรู้สึกราวกับว่าตัวเอง เป็นตัวตลกเช่นนี้
นรชาท่าให้เขากลายเป็นตัวตลก กลายเป็นเรื่องน่าขัน โดนสวมเขา มาเป็นเวลานาน เขาไม่ได้รู้เนื้อ รู้ตัวเลย!
ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย!
ทันทีที่หยุดรถ ภัสกรณ์ลากจูง นีรชาให้เดินขึ้นไปบนห้อง เจ็บเหมือนผมจะหลุดออกจากหัว นีรชารู้สึกปวดรวดร้าวหัวใจ ไม่อยากพูดอะไรแม้สักคำ
เธอกับสมภพบริสุทธิ์ใจ เธอไม่ได้ ทำอะไรเสียหาย ยังไงเธอก็จะไม่ ร้องขอให้สงสาร ไม่มีทาง!
“กร็ง…” โทรศัพท์มือถือของนีรชา ดังขึ้นอย่างกระทันหัน ภัสกรณ์รีบ คว้าโทรศัพท์มือถือของนีรชาไว้ แล้วเลื่อนดูที่หน้าจอ เขาจึง พบเห็นข้อความ
“น้ำ ตอนนี้พี่เลิกกับธวัลแล้ว เรา กลับมาคบกันเถอะนะ พี่รู้ว่าคุณรัก ผม พี่ก็รักคุณ พี่อยากแต่งงาน กับคุณ เป็นเจ้าสาวของพี่นะ! ” เจ้าของข้อความนั้นก็คือ สมภพ
ใบหน้าของภัสกรณ์ดูแย่มาก “เพล้ง” โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือ ของภัสกรณ์ถูกกระแทกลงบนพื้น ชิ้นส่วนต่างๆแตกกระจายกระเด็น ออกไปโดยรอบ
นีรชามองหน้าภัสกรณ์ทันที ไม่ว่า จะสำนึกยังไงก็สายไปเสียแล้ว ภัส กรณ์ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป แน่ พอเห็นใบหน้าอันน่ากลัวของ ภัสกรณ์ เธอก็ต้องยอมรับชะตา
ของตน ภัสกรณ์มองนิรชาด้วยสายตา แห่งความเคียดแค้น
พี่รู้ว่าคุณรักพี่ พี่รู้ว่าคุณรัก … ที่แท้แม้แต่สมภพเองก็รู้ว่านีรชาไม่ ได้รักภัสกรณ์เลย มีเพียงเขา เท่านั้นที่ไม่รู้!
“ฉันไม่รักคุณ คุณก็ไม่ได้รัก
ฉัน….”
“ฉันพูดไปแล้ว ไม่รักไม่รักไม่รัก ให้พูดอีกกี่พันรอบก็ไม่รัก!”
“ภัสกรณ์ คุณมันเดนมนุษย์ จน วันตายฉันก็จะไม่มีวันรักคุณ!
คำพูดของนีรชา ดังกึกก้องอยู่ใน หัวของภัสกรณ์ ณ ตอนนั้น ภัส กรณ์เข้าใจว่าที่เธอพูดเพราะว่า กำลังโมโห แต่เมื่อมาพิจารณาใน ตอนนี้ นั่นอาจจะเป็นเรื่องจริง ถึง จะไม่มีสมภพ นีรชาก็ไม่เคยรักเขา เลยอยู่ดี!
เปลวเพลิงแห่งความโกรธกำลัง ลุกไหม้! ภัสกรณ์มองดูนีรชาด้วย ความดุร้าย กัดฟันแล้วพูด “น้ำ เธอ กับสมภพต้องชดใช้ให้กับฉัน!”
ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงอันน่า กลัวจบ ก็ยกเท้าขึ้น เตะที่ขาข้าง หนึ่งของนีรชา!
“โอ๊ย!..” นีรชาร้อง ก่อนหน้านี้ที่ ถูก สกรณ์ลากทิ้งขึ้นมาชั้นบน สองขาก็เต็มไปด้วยแผลและรอย ฟกช้ำ ยังมาถูกเขาเตะซ้ำอีกครั้ง เหมือนขาแทบจะแตกร้าว เจ็บปวด แทบขาดใจ
นีรชารู้สึกรับไม่ไหวอีกต่อไป! ดวงตามองเห็นทุกอย่างเป็นสีด้า ฉับพลันนั้นก็เป็นลมล้มไป!
ขณะที่นีรชาตื่นขึ้นมา ก็เป็นเช้า
ของวันรุ่งขึ้น เธอถูกทิ้งไว้ที่ห้องที่ใหญ่โตและ ว่างเปล่า ในห้องไม่มีอะไรเลย ดู ไม่น่าอยู่เลย ต้องออกไปจากที่นี่!
แต่ว่าลูกบิดกลับขยับไม่ได้! ประตู ถูกล็อคไว้จากด้านนอก!
ภัสกรณ์ขังฉันไว้ที่นี่!
ความสิ้นหวังแพร่กระจายออกไป ในใจ นีรชาเดินไปถึงริม หน้าต่าง มีคนรับใช้สองคนยืนอยู่ ใต้ต้นไม้ด้านล่าง พอเห็นนีรชาก็ ทำราวกับเห็นผี ภัสกรณ์ปิดทางออกทั้งหมดของ เธอ
คิดวางแผนไว้อย่างละเอียด รอบคอบมาก…….
ในห้องไม่มีนาฬิกา โทรศัพท์มือ ถือก็ถูกภัสกรณ์ทำตกแตกไปแล้ว นีรชา กลางวันกลางคืนได้ด้วย แสงอาทิตย์เท่านั้น
เมื่อถึงตอนกลางวัน ก็มีเสียง กุญแจมาเปิดประตู
น้าแขและคนรับใช้อีกคนหนึ่งเดิน เข้ามาพร้อมกับถาดสองใบ
“น้ำคะ ทานข้าวค่ะ” น้าแขมองดู สีหน้าของนีรชาด้วยความ ระมัดระวัง
เด็กสองคนนี้ช่างเหลือเกิน เมื่อ วานที่นีรชาย้ายกลับมาอยู่ด้วยยัง ดีใจอยู่เลย พอแค่ออกไปทานข้าว กลับมาก็ทะเลาะกันอีกแล้ว น้าแข คิด
เมื่อวานนายน้อยโมโห พานีรชา มาส่งแล้วก็หงุดหงิดขับรถออกไป เช้าตรู่ถึงกลับเข้ามา หน้าผากมีแต่ รอยเลือด ไม่รู้ไปทำอะไรมา ชอบทําให้คนอื่นเป็นห่วง
นีรชาขดตัวอยู่ที่มุมเตียง หดตัว จนเหลือเล็กนิดเดียว ห้อยหัวลง ผมยาวกระจัดกระจาย เห็นได้เพียง คางที่แหลมเล็กเท่านั้น
“น้ำ ทานข้าวได้แล้วค่ะ” น้าแข เรียกอีกรอบหนึ่ง
นีรชาเงยหน้าขึ้นมองและยิ้มให้ กับน้าแข แล้วพูดเสียงเบามากจน แทบไม่ได้ยิน “ฉันไม่หิว กออกไป เถอะจ๊ะ” “น้ำคะ จริงๆแล้วเจ้านาย….รักคุณ มากนะคะ” น้าแขลังเลอยู่นาน แต่ ในที่สุดก็ตัดสินใจพูดประโยคนี้
แต่ไหนแต่ไรมาเจ้านายเกลียด คนที่โกหกเขาที่สุด ก่อนนี้เคยเกิด เหตุการณ์เช่นนี้ ผู้หญิงพวกนั้นก็ ถูกทิ้งไปหมด ไม่มีทางที่จะได้กลับ มาอยู่ในห้องอย่างนี้หรอก
ไหนยังจะให้ส่งข้าวส่งน้ำให้อีก!
“รักฉันเหรอ ฮ่าๆๆ” นีรชาหัวเราะ ราวกับเพิ่งได้ยินเรื่องราวที่น่าขัน ที่สุด เสียงหัวเราะนั้นไม่ได้ความรู้สึก พึงพอใจอยู่เลย กลับเต็มไปด้วย ความท้อแท้และความเย้ยหยัน
“ถ้าเขารักฉัน เขาจะทำกับฉัน อย่างนี้หรอ ถ้าเขารักฉัน เขาจะ ดูถูกฉันต่อหน้าคนมากมายอย่าง นั้นเหรอ ถ้าเขารักฉัน เขาควรจะ ปล่อยฉันไป!” นีรชาระบายความ ชอกช้ำออกมาให้น้าแขฟัง
น้าแขสายศีรษะและถอนหายใจ เจ้านายหนักข้อกับเธอไปจริงๆ แต่ นีรชาก็เป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอคน หนึ่งเท่านั้น! 
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ