ตอนที่ 135 ทายาให้

เด็กคุณระวังหน่อยนะภัสกรณ์วางนิราลงอย่างเบามือ รอยจูบไว้ริมฝีปากเธอหนึ่งครั้ง

นิราพบว่าขอเพียงเธอพูดกับเขา ขอร้องอ้อนวอน ภัสกรณ์ก็จะยอมเธอแต่ โดยเหมือนภัสกรณ์จริงไม่ได้รับมือยากขนาดนั้น เมื่อก่อนเธอช่างเสียจริง เอาแต่เถียงเขาอย่างเดียว

ห้องพักจันทร์ฉายอยู่นั้น ปลายทางเดินห้องออกกำลังกายอยู่ นีรชาบอก ให้ภัสกรณ์เข้าไปข้างในนั้นก่อน คุณรอฉันอยู่ก่อนนะคะ ฉันขอคุยกับ จันทร์ฉายเป็นการส่วนตัวก่อน

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่พยายามฆ่าตัวตาย จากนั้นมาจันทร์ฉายก็เกลียดกรณ์เข้ากระดูก เธอกลัวว่าจันทร์ฉายจะพูดอะไรไม่สมควรออกมาต่อหน้าภัส กรณ์ ทำให้ทุกคนตั้งตัวไม่ติด

ทำไมหรือ พาฉันไปหาเพื่อนด้วยมันน่าอายมากนักหรือเห็นนีรชาไล่เขา ตลอด ภัสกรณ์ชักจะมีอารมณ์ขึ้นมาบ้าง

ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็ นีรชาก็ทะเลาะกับเขาไปแล้ว ตอนนี้เธอได้เรียนรู้จาก ประสบการณ์มาบ้างจึงค่อยๆดึงข้อศอกของภัสกรณ์อย่างอ่อนโยน กระซิบ เสียงเบาว่า “คุณแทน มันไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างกะทันหัน ฉันกลัวว่าจันทร์ฉายจะตกใจเข้าเท่านั้นเอง คุณอย่าคิดไปไกลถึงขนาดนั้น

ภัสกรณ์ได้แต่ทำตาปริบๆ มองแบบรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม สุดท้าย สกรณ์ ยอมเธอ โค้งตัวลงมาพูดต่อหน้าเธอ “เอาละ รีบไปเถอะ ฉัน รอคุณที่นั่นนะ”

เสียงเคาะประตู จันทร์ฉายเปิดประตูห้องพบว่าเป็นนิรชา ก็โล่งอก “น้ำ เมื่อ คืนวานเธอไปไหนมา ฉันอุตส่าห์ออกไปตามหาเธอ

ดวงตาของจันทร์ฉายแดง พอเห็นก็รู้แล้ว่าเพิ่งร้องไห้มา

ในใจนีรชาร้อนรนขึ้นมาทันที รีบจับที่ข้อศอกของจันทร์ฉาย “จันทร์ฉาย ฉัน ขอโทษ เมื่อคืนฉัน…เออคือ ฉัน….

นีรชาไม่รู้จะอธิบายกับจันทร์ฉายอย่างไรจริงๆ

“เมื่อคืนวานเธออยู่กับภัสกรณ์ใช่ไหม” จันทร์ฉายถามขึ้นมาแทน

“หือ” นีรชากังวลเล็กน้อยว่าจันทร์ฉายจะไม่พอใจ เงยหน้ามองนัยน์ตาเธอ ๆอึ้งๆบอกว่า “จันทร์ฉาย คืนนั้นฉันกับภัสกรณ์อยู่ด้วยกัน

เกินคาด จันทร์ฉายไม่ได้โกรธอะไร เพียงแค่มองเธออย่างตั้งอกตั้งใจ “น้ำ เธอแน่ใจนะว่าเธอต้องการอยู่กับภัสกรณ์ ฉันรู้สึกว่าเขากับเธอไม่เหมาะสมกัน เลย”

“อ๋อ ฉันรับปากเขาจะลองคบกันแค่ 1 เดือนเท่านั้นแหละ จันทร์ฉายเธอไม่ ต้องกังวลแทนฉันหรอก ฉันต้องจัดการได้ สบายมาก” นีรชาไม่อยากคุยกับ จันทร์ฉายเรื่องนี้อีก รีบเปลี่ยนประเด็นทันที “ตาของเธอเป็นอะไรน่ะ เธอ ร้องไห้หรือ”

ก่อนหน้าที่นีรชาจะมาถึง จันทร์ฉายเอาแต่ร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียวจริงๆ เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอกเข้าแล้วจริงๆ นรุตม์ไม่ได้จริงจังกับเธอเลยแม้แต่ นิดเดียว ก็แค่เล่นๆ แค่สนุกๆเท่านั้น ไม่ได้จริงจังอะไร

จันทร์ฉายรู้สึกอับอาย ลังเลใจที่จะบอกกับนีรชาเรื่องระหว่างเธอกับนรุตม์

เห็นจันทร์ฉายไม่ตอบอะไร นิรชาจึงเข้าใจว่าเธอร้องไห้เพราะว่าเป็นห่วงตัว เอง รีบพูดอย่างร้อนรนว่า “จันทร์ฉาย เธอหาฉันไม่เจอก็เลยตกใจมากใช่ไหม ขอโทษนะ คราวหลังฉันจะบอกเธอทันทีว่าฉันอยู่ที่ไหน จันทร์ฉาย ฉัน ขอโทษ…

เห็นนีรชาพูดแบบนี้ จันทร์ฉายรู้สึกว่าไม่ควรพูดถึงเรื่องนรุตม์อีก

ช่างเถอะ คิดซะว่าแค่ฝันไปก็แล้วกัน ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เพราะอายุ เธอก็แค่เพียง 22 ปีเท่านั้น ก็ควรเสียสาวสักครั้งแล้วล่ะ

จันทร์ฉายส่งยิ้มออกมา “น้ำ เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของจันทร์ฉายก็ดังขึ้น ใจเต้นรัวๆ หรือว่าจะเป็นนรุตม์โทร มา รีบรับสายทันที “ฮัลโหล”

“ดิฉันโทรจากแผนกต้อนรับค่ะ มีสุภาพบุรุษท่านหนึ่งฝากให้ดิฉันมอบสร้อย คอหยกเส้นหนึ่งให้คุณค่ะ” เสียงผู้หญิงพูดจาสุภาพกล่าว

“คะ” จันทร์ฉายแตะดูที่คอของเธอ พบว่าที่แท้สร้อย

หายไป เมื่อคืนคงจะตกอยู่ที่ห้องของนรุตม์แน่ๆ

คอหยกที่คอของเธอ

แต่ว่าทำไมเขาถึงไม่เอามาคืนเองนะ ยังไปรบกวนพนักงานแผนกต้อนรับให้ เอามาคืนให้เธอ หรือว่าเขา ไม่อยากพบเธอถึงขนาดนี้เลยหรือ เหมือนกับมีมีดเล็กๆค่อยๆกรีด ลงที่กลางใจเธอ จันทร์ฉายเจ็บปวดใจจนสีหน้าซีดเซียว

“จันทร์ฉาย เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” เห็นสีหน้าจันทร์ฉายไม่สู้ดี นีรชาถาม ด้วยความเป็นห่วง

“อ๋อ ฉันไม่สบายนิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรมาก นอนพักเดี่ยวเดียวก็หายแล้ว” จันทร์ฉายในตอนนี้ไม่มีอารมณ์คุยกับนีรชา

เห็นสีหน้าจันทร์ฉายดูซีดเซียว นึกขึ้นได้ว่าภัสกรณ์กำลังรอเธออยู่ นีรชา บอกอย่างรู้งานว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอพักผ่อนก่อนละกันนะ ฉันขอตัวก่อน เดี๋ยว ฉันค่อยมาเรียกเธอไปกินข้าวอีกที”

“อืม” จันทร์ฉายพยักหน้าอย่างคิดหนัก ในตาเริ่มมีหยดน้ำออกมา เธอกัดริม ฝีปากไว้แน่น ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาต่อหน้านีรชา

นีรชาไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของจันทร์ฉาย ค่อยๆก้าวเท้าออกมา พยายามสะกดท่าทางการเดินของตัวเองให้ดูปกติ แต่อาการปวดบวมในหว่าง ขากลับทวีความรุนแรงขึ้นอีก จนเธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น

ภัสกรณ์วิ่งอยู่ในห้องออกกำลังกายแล้วสักพักหนึ่ง รู้สึกเริ่มร้อนอบอ้าว ไกล ออกไปเห็นเราเดินมาอย่างยากลำบาก

รีบลงมาจากลู่วิ่ง วิ่งไปหานีรชาข้างๆ กอดเธอแล้วพูดว่า “คุยกับจันทร์ฉาย แล้วใช่ไหมครับ”

“อืม” นีรชาอยู่ในอ้อมกอดอันแนบแน่นของเขา มองไปรอบตัว กลัวว่าใครจะ มาเห็นพวกเขาเข้าในตอนนี้ “ไปกันเถอะ กลับไปฉันจะหามาให้คุณเอง” เห็นท่าเดินไรซาลำบากขนาดนั้น ภัสกรณ์รู้สึกเจ็บปวดใจ เมื่อคืนเขาไม่ควรรุนแรงขนาดนั้น ต้องโทษนีรชาติ เธอมีเสน่ห์เหลือเกินจนเขาอดใจไม่ไหวจนต้องรบกวนเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

มาถึงห้องภัสกรณ์ นีรชาทนไม่ไหวยื่นมือไปทางภัสกรณ์ “ขอยาหน่อยคะ ฉัน จะไปทาในห้องน้ำ”

ภัสกรณ์หัวเราะร่า “ยังต้องไปห้องน้ำอีกหรือ เธอไปนอนหาที่เตียงไม่ง่ายกว่า หรือ

นีรชายังไม่เข้าใจความหมายที่แอบแฝงของเขา กล่าวอย่างไร้เดียงสาว่า “ ถ้างั้นคุณไปหลบในห้องน้ำก่อน ฉันทาเสร็จแล้วจะเรียกนะ คุณค่อยออกมา

ภัสกรณ์มองดูสายตาไร้เดียงสาของนีรชาแล้ว อารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันที เขา ชอบที่นีรชาน่ารักใสซื่อแบบนี้ เขาจูบลงที่ปากเล็กๆของเธอ ไออุ่นจากตัวเธอ ช่างหอมหวานยิ่งนัก

นีรารู้สึกว่าข้างล่างเริ่มมีอะไรบางอย่าง เธอตกใจรีบผลักภัสกรณ์ออกไป “เดี๋ยวค่ะ ฉันยังเจ็บตรงนั้นอยู่ คุณเลิกคิดไปได้เลย”

ภัสกรณ์หัวเราะร่า อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ทำให้เขาเสียภาพพจน์หนุ่มหล่อ “ใน สมองคุณเต็มไปด้วยอะไรหึ ฉันก็แค่อยากจะทายาให้คุณด้วยตัวเองเท่านั้น แหละ”