ตอนที่ 133 เธอมันขี้โกหก

ตอนที่ 133 เธอมันขี้โกหก

จันทน์ฉายแอบย่องกลับเข้าห้องของเธอ รีบไปยังห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำ

เมื่อคืนวานนรุตม์บ้าจริงๆ เธอต้องรีบทำความสะอาดร่างกาย ตัวเองที่นรุตม์ทิ้งร่องรอยไว้

ตอนเช้าถือโอกาสตอนที่นรุตม์ยังหลับอยู่แอบย่องกลับมา เธอกังวลว่าเดี๋ยวนีรชาจะมาเรียกเธอไปทานข้าวเช้าด้วยกัน

จันทน์ฉายมองกระจกในห้องน้ำ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ที่คอ ที่หน้าอก หลายแห่ง ล้วนเป็นรอยสีแดงสดที่เกิดจาก สัมผัสของนรุตม์ทั้งนั้น แล้วเธอจะออกไปพบผู้คนได้อย่างไร กัน

โชคดีที่เป็นฤดูหนาว ต้องสวมเสื้อผ้าหลายชั้น ถ้าเป็นฤดูร้อน ละก็ จบเห่กันพอดี

เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว เธอสวมเสื้อผ้า และไม่ลืมที่จะใช้ผ้าพัน คอพันให้มิดชิด จันทน์ฉายโทรหานีรชาที่ห้อง กะว่าจะชวนเธอไปทานข้าวเช้าด้วยกัน เมื่อคืน…..แทบจะไม่ได้นอน

ทั้งคืน เธอหิวจะตายแล้วตอนนี้

“ตร๊ด….” เสียงเรียกดังอยู่นาน ก็ไม่มีคนรับสาย

จันทน์ฉายขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ นีรชาไปไหนหรือ ทำไมไม่อยู่ที่ห้อง ถ้าเธอจะไปทานอาหารเช้า ก็ควรจะมา เรียกฉันสิ

หรือว่ากำลังอาบน้ำอยู่ถึงไม่ได้ยิน จันทน์ฉายนอนลงบน

เตียง รอประเดี๋ยวค่อยโทรไปใหม่

หมอนอันฟูฟ่องรองรับศรีษะของเธออย่างอ่อนนุ่ม ทำให้เธอ

รู้สึกผ่อยคลาย หลับตาลง สมองนึกทบทวนเรื่องเมื่อคืน

ใบหน้าของจันทน์ฉายแดงขึ้นทันที เธอเอาหน้าของตัวเอง ซุกเข้าไปที่หมอน แต่ว่าทำอย่างไรก็ไม่อาจสั่งให้สมองหยุด คิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนได้

เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อคืนนี้ทำให้จันทน์ฉายทั้งอับอาย

และมีความสุข

เพิ่งแยกจากกันเมื่อครู่ เธอกลับพบว่าตัวเองเริ่มคิดถึงนรุตม์

อีกแล้ว
นิ้วมือขาวดุจกระเบื้องเคลือบยื่นไปที่โทรศัพท์ ลังเลใจอยู่ว่า จะโทรไปที่ห้องนรุตม์ดีไหม

เขาในตอนนี้ยังคงหลับอยู่หรือเปล่า เมื่อคืนคงจะเหนื่อยมาก จันทน์ฉายคิดไปยิ้มไป ถอยมือกลับมา

คิดอยู่สักพักเธอก็โทรหานีรชาที่ห้องอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีคน รับ เธอโทรเข้ามือถือนีรชา ก็ไม่มีคนรับ จันทน์ฉายเริ่มรู้สึกเป็น ห่วงนีรชา

เมื่อวานหลังจากแยกกับนีรชาแล้ว ก็ไม่เห็นเธออีก เธอคงไม่

เป็นอะไรนะ

จันทน์ฉายรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน เธอหิวจนตาลายแล้ว เธอ ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์แล้วออกไปทานข้าวที่โรงอาหาร

พอก้าวเท้าออกจากห้อง ก็เจอหน้าวีวี่พอดี

นี่ไม่ใช่นางแบบคนที่ภัสกรณ์พาไปด้วยหรือ จันทน์ฉายยิ้ม อย่างมีมารยาทให้กับวีวี่ เห็นใต้ตาของเธอดำคล้ำชัดเจน เหมือนคนอดนอนมาทั้งคืน

จันทน์ฉายอดขำไม่ได้ ดูเหมือนเมื่อคืนสู้รบกับภัสกรณ์อย่าง

ดุเดือด
เมื่อคืนหลังจากวีวี่ถูกภัสกรณ์ไล่ออกมา เธอมาที่บาร์ของ น้ำพุร้อนกินเหล้าเมาอย่างหนัก ดื่มถึงตีสองตีสามจึงกลับห้อง กลับถึงห้องก็พบว่าห้องว่างเปล่า ไม่ต้องคิดเลย ภัสกรณ์อยู่ กับนีรชานั่นแน่ๆ

พอเห็นหน้าจันทน์ฉายเข้า สายตาของเธอเต็มไปด้วยแรง อาฆาต เพื่อนของศัตรูก็คือศัตรูนั่นแหละ จันทน์ฉายเป็นเพื่อน รักกับนีรชา ถ้างั้นก็คงไม่ใช่คนดีอะไร

เห็นจันทน์ฉายส่งยิ้มให้ตน ความโกรธแค้นยิ่งแสดปะทุออก มาทางสีหน้า คำพูด3คำหลุดออกมาจากปากอย่างเย็นชา

“หน้าไม่อาย”

ได้ฟังวีวี่พูดแบบนั้น จันทน์ฉายแปลกใจหันกลับไปมอง ไม่มี ใครอยู่ใกล้เธอ งั้นประโยคที่วีวี่พูดเมื่อกี้ก็พูดกับตนนะสิ

แปลกจัง ยังไม่ทันได้ทักทายถามไถ่ พอเจอหน้าอ้าปากได้ผู้ หญิงคนนี้ก็ด่าคนแล้ว

จันทน์ฉายสะดุดหูกับคำพูดของวีวี่ เธอหยุดเดินทันที แล้ว เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชากว่าวีวี่ “คุณว่าใครหน้าไม่อาย

วีวี่เงยหน้ามองจันทน์ฉายที่สูงกว่าเธออย่างหยิ่งๆครู่หนึ่ง “พูดลอยๆไปงั้นแหละว่าคนนั้นน่ะหน้าไม่อาย หลีกทางไปสุนัขที่ดีเขาไม่ขวางทางหรอก” พูดไปก็หาทางแทรกตัวออก

ไปจากจันทน์ฉาย

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” จันทน์ฉายโกรธอย่างเอาเป็นเอาตาย ดึง แขนของวีวี่เอาไว้ “เธอพูดให้ชัดเจนซิ ตกลงเมื่อกี้เธอว่าใคร

“ว่าแกนั่นแหละ แล้วก็ยัยนีรชานั่นด้วย เพื่อนดอกทองนั่น ของเธอไงล่ะ ก็แค่พวกชั้นต่ำหน้าไม่อาย” วีวี่ถึงแม้อายุยัง น้อย แต่คำที่พูดออกมาไม่น่าฟังเอาซะเลย

“แก” จันทน์ฉายโกรธจนพูดไม่ออก แม้ว่าเธอจะเป็นคนเข้ม แข็ง แต่พอเจอคนปากเสียอย่างนี้ ทำให้มีความรู้สึกเหมือน ตอนที่ฉิวไฉเจอทหารตามท้องเรื่อง

เธอสาบานว่า หากวีวี่ยังต่อว่านีรชาอีกละก็ เธอจะลงมือกับ

เธอทันที

วีวี่เห็นจันทร์ฉายไม่โต้ตอบอะไร ก็เข้าใจว่าจันทน์ฉายคิดว่า ตัวเองผิด ยิ่งเพิ่มน้ำเสียงให้ดังขึ้นไปอีก “หรือว่าฉันพูดไม่ถูก ต๊ะ ฉันกำลังอาบน้ำอยู่กับแฟนฉันดีดี นีรชาถือโอกาสตอนที่ ฉันออกไปหยิบของ เปลือยกายเดินเข้าไป นี่ไม่เรียกดอกทอง แล้วจะเรียกว่าอะไรจ๊ะ หน้าไม่อายจริงๆ
“ต๊ะ” จันทร์ฉายชะงักทันที เธอรู้ว่านีรชาคงไม่ทำอย่างทีวีวี่ พูดแน่ๆ ตั้งใจเข้าไปอ่อยภัสกรณ์อะไรนั่น แต่ว่านีรชาตอนนี้ก็ ไม่ได้อยู่ที่ห้องของเธอจริงๆ

หรือว่านีรชาเมื่อคืนอยู่กับภัสกรณ์ทั้งคืนจริงๆ

ไหนว่าไม่ชอบภัสกรณ์เลยไง ไม่อยากจะเกี่ยวข้องใดๆกับ เขาทั้งนั้น ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้นะ

สมองของจันทร์ฉายรู้สึกสับสนไปหมด ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

วีวี่ที่สวมรองเท้าส้นสูงก้าวเดินอย่างภาคภูมิใจ เดินไปพูดไป ลอยๆ “สาวแก่ล้วนหิวกระหายขนาดนี้เลยหรือ แค่เห็นผู้ชายก็ รีบวิ่งเข้าไปถวายตัว”

จันทร์ฉายไม่มีอารมณ์จะสนใจความร้ายกาจของวีวี่ เธอรีบ เดินผ่านทางห้องนรุตม์ออกไป เธอไม่รู้ว่าภัสกรณ์อยู่ที่ไหน มี แต่นรุตม์คนเดียวที่รู้

จันทร์ฉายมาถึงหน้าห้องของนรุตม์ ก็พบว่าประตูห้องเปิดอยู่

ที่ยืนอยู่หน้านรุตม์คือหัวหน้าเรวัตและยังมีหัวหน้าอาวุโสอีก 2 คนที่เธอไม่รู้จัก
ทั้ง4คนมองมาทางจันทร์ฉายที่ยืนอยู่หน้าห้อง ทรงผมเป็น

ระเบียบหันมามอง

จันทร์ฉายคิดไม่ถึงว่าเช้าอย่างนี้จะมีเพื่อนร่วมงานเข้ามา รายงานเรื่องงาน รีบกลับมายืนที่เดิมทันที

เช้าขนาด จันทร์ฉายวิ่งมาหานรุตม์ถึงห้อง และเห็นพวก เขาอยู่ด้วยกัน ดูท่าทางอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก มันน่าแปลก

เหลือเกิน

หัวหน้าอาวุโสอีก2คนก้มหน้าอยู่ แอบส่งสายตาอันอบอุ่นให้

กัน

ความสัมพันธ์ของจันทร์ฉายคนนี้กับนโต ต้องไม่ปกติแน่ๆ จะ

ต้องเกี่ยวกับความรักแน่ๆ

สายตาของทั้ง2คนที่มีพิรุธถูกจันทร์ฉายมองอยู่ ในใจยิ่งรู้สึก อึดอัดมากขึ้นไปอีก ใบหน้าก็แดงขึ้นทันตา ราวกับมีคนเห็น เธอเปลือยยังไงยังงั้น อยากให้ใครก็ได้มาพาเธอออกไปที

จันทร์ฉายมองทีนรุตม์แบบขอความช่วยเหลือ หวังให้เขา ช่วยชีวิตเธอ แม้ว่าเขาจะพูดไปแล้วประโยคหนึ่ง ว่าเขาเรียก จันทร์ ฉายมาเพื่อให้รายงานเรื่องงาน ยิ่งทำให้เธออึดอัดใจมากกว่ายืนคนเดียวตรงนี้เสียอีก

แต่ว่านรุตม์กลับแค่หันมามองเธอทีนึง จันทร์ฉายรับทราบ เขายังเลิกคิ้วให้เธออีก แสดงออกว่าตอนนี้ไม่สะดวกให้เธอ เข้ามา

“คุณจันทร์ฉายมีเรื่องอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียงไม่ใส่ใจถาม ขึ้น ทำให้จันทร์ฉายรู้สึกว่าระหว่างเธอและนรุตม์มีระยะห่างกัน มากขึ้น ดูแปลกจนเหมือนเมื่อวานพวกเขาไม่ได้มีเรื่องอะไร ใกล้ชิดกัน

ใจเย็นวาบไปครึ่งหนึ่ง จันทร์ฉายรู้สึกเหมือนมีก้อนน้ำแข็งเท

ลงบนหัวเธอ

เธอสะกดไว้ซึ่งรอยยิ้มเจื่อนๆและอึดอัด จันทร์ฉายกล่าว เสียงดังว่า “อ๋อ ไม่มีอะไรคะ คือฉัน ฉันจะมาถามนรุตม์ว่าเห็น น้ำบ้างไหมคะ”

นีรชา หัวหน้าอาวุโสสองคนนั้นต่างมองหน้ากัน ที่แท้จันทร์ ฉายจะพูดคือนีรชาคนนั้นกับนรุตม์มีเรื่องอะไรกัน แล้วทำไม ต้องมาหานรุตม์เช้าขนาดนี้

ได้ยินจันทร์ฉายพูดถึงนีรชา เรวัตที่ในมือที่ถือเอกสารมาราย งานนรุตม์ก็หันมาถามด้วยความเป็นห่วงว่า “จันทร์ฉายน้าเป็นอะไรหรือ

จันทร์ฉายคาดไม่ถึงว่าเหตุผลที่ตัวเองบอกออกไปจะดึงดูด ความสนใจของคนได้มากขนาดนี้ รู้สึกอายมากขึ้นไปอีก หน้า แดงอย่างกับถูกเผามายังไงยังงั้น พูดจาติดๆขัดๆ “อ้อ น้ำไม่ เป็นอะไร ฉัน ฉันจะไปตามหาเธอก่อน……..

คำพูดมั่วไปหมด จันทร์ฉายไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่

“พวกคุณออกไปก่อนเถอะ” นรุตม์โบกมือ ให้ทั้งสามหนุ่ม ออกไปก่อน

“น้ำเป็นอะไรหรือ” คิ้วของนรุตม์ยังคงขมวดจากการฟัง

รายงานเมื่อสักครู่อยู่ โค้งตัวลงมองจันทร์ฉาย

จันทร์ฉายนิ่งมองนรุตม์ ทันใดรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เหมือนคน

แปลกหน้าดูห่างเหิน

เมื่อคืนทั้งสองยังรักกันอย่างดูดดื่ม แต่ตอนนี้สายตาที่เขา มองเธอ กลับไม่มีความอ่อนหวานเลยสักนิด

ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว หากเป็นแฟนกันแบบเป็นทางการ เขาจะต้องรีบเข้ามากอดเธอแล้ว หรืออาจจะเข้ามาจูบเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ท่าทีของเขาช่างเย็นชาเหลือเกิน

จันทร์ฉายทันใดรู้สึกเหมือนว่าเธอถูกเขาหลอก ที่แท้ก็ เหมือนพวกผู้ชายทั่วไป ได้แล้วก็ทิ้ง

ทันใดน้ำตาของเธอค่อยๆไหลลงมาที่ข้างแก้ม เมื่อเธอรู้สึก

ว่าตัวเองถูกหลอก

นรุตม์เพิ่งถามได้ประโยคเดียว กลับเห็นจันทร์ฉายร้องไห้

ออกมา

ใจยิ่งร้อนรน ตกลงนีรชาเกิดอะไรขึ้น

สองมือจับไหล่จันทร์ฉายอย่างมาดมั่น ถามอย่างร้อนรน “อย่าเอาแต่ร้องไห้สิครับ น้ำเป็นอะไร

ได้ยินคำพูดของเขา จันทร์ฉายกลับยิ่งโกรธเข้าไปอีก เขา เป็นห่วงนีรชาก็ไม่มีอะไรแปลก แต่ว่าทำไมถึงไม่มาปลอบเธอ ก่อน”

หรือว่าแค่เล่นๆแล้วก็โยนทิ้ง ดูไม่ออกจริงๆ ไม่น่าเชื่อนรุตม์ จะเป็นคนแบบนี้
จันทร์ฉายเงยหน้าขึ้นแบบอารมณ์ฉุนเฉียว ดวงตาทั้งสองเดิม

ไปด้วยความสิ้นหวัง ถลึงตามองนรุตม์อย่างดุดัน “คุณมันคน

โกหก ฉันเกลียดคุณ

พูดจบ ก็กระแทกเท้าวิ่งออกไป

บรุตม์ยืนอยู่ในห้อง สับสนไปหมด

เมื่อสักครู่เขาฟังรายงานของคุณเรวัต สาขาหนึ่งของบริษัท เกิดปัญหาใหญ่มาก เขากำลังเคร่งเครียด เห็นจันทร์ฉายเข้า มาบ อกว่านีรชาหายไป ใบหน้าของเธอออกแดง แบบตื่นเต้น ทำให้เขาพลอยตื่นเต้นไปด้วย

อุตส่าห์ปล่อยเรื่องด่วนจี้ของบริษัท ละทิ้งลูกน้อง อยากจะ ฟังเธอเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมต้องเสียใจขนาดนั้นด้วย เธอ กลับตะคอกใส่ “คุณมันคนโกหก”

บรุตม์รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเลย จันทร์ฉายผู้หญิงตัวเล็กๆคน นี้ ช่างไม่รู้จักถูกผิดเอาเสียเลย

เอาแต่ใจตัวเองเหลือเกิน เขาคงต้องดัดนิสัยเธอเสียแล้ว

อารมณ์แบบนี้ จะทำงานในบริษัทได้อย่างไรกัน เพื่อนร่วม งานคงรำคาญแย่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ