ตอนที่ 129 อามรมณ์ดีขึ้น

ไม่ได้ออกมาข้างนอกนานมาก การได้ไปเที่ยวน้ำพุร้อนครั้งนี้ นีรชารู้สึกตื่นเต้นมาก

เพียงแค่ใส่เสื้อกันหนาวง่ายๆสีดำกางเกงยีนสีเทาบวกกับร้อง เท้ากันหิมะสีดำนีรชาก็เตรียมออกจากบ้านได้แล้ว

“น้ำเธอแต่งตัวได้จืดมาก ผู้หญิงที่บริษัทของฉันแต่งตัวกันสวย มากเธอแต่งตัวแบบนี้เทียบกับพวกเขาไม่ได้เลยนะ”จันทร์ฉาย เห็นการแต่งตัวของนีรชาถึงกับขมวดคิ้ว

เธอลากนีรชาเข้าไปในห้อง เพิ่มหมวกสีแดงและผ้าพันคอขน สัตว์สีเทาให้เธอ และดันเธอไปที่กระจก “ดูสิ แบบนี้สวยขึ้นเยอะ เลย”

และแน่นอนว่า หมวกสีแดงใบสวยนั้นช่วยขับใบหน้าขาว นวลของนีรชานั้นสว่างขึ้น

ดวงตาคู่งามสดใสใบหน้าเล็กๆขาวนวล บวกกับชุดสวยสง่างาม มองในกระจกนั้นนีรชาสวยมาก

จันทร์ฉายพานีรชาไปน้ำพุร้อนด้วยนั้นจริงๆแล้วเธอเพียงอยาก จะแนะนำนีรชาให้รู้จักกับผู้จัดการคนใหม่ เรวัตนั้นจบจากมหาวิทยาลัยสิบอันดับชั้นนำของโลก พ่อแม่ ของเขาเป็นผู้บริหารระดับสูงเขาหน้าตาหล่อเหลาและเป็น สุภาพบุรุษ จันทร์ฉายรู้สึกว่าเขาและนีรชานั้นเหมาะสมกันและ นีรชานั้นก็วควรจะเดินออกจากเงาของการทําร้ายตัวเองครั้ง ก่อนได้แล้ว

เมื่อมาถึงทางเข้าบริษัท จันทร์ฉายก็เห็นเรวัตยืนคุยโทรศัพท์ อยู่ข้างรถบัสคันใหญ่

เมื่อเรวัตเห็นจันทร์ฉายพาผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาด้วยจึงวางสาย โทรศัพท์อย่างสุภาพ

“สวัสดีครับ จันทร์ฉาย พาคนที่บ้านไปด้วยกันเหรอครับ”เรวัต ทักทายอย่างสุภาพ

“ใช่ค่ะ นี่คือนีรชาเพื่อนสนิทของฉันค่ะ น้ำนี่คุณเรวัตผู้จัดการ ของฉัน”

เรวัตและนีรชาสบตาทักทายกัน ทั้งสองฝ่ายชะงัก

เรวัตชะงักงันเป็นเพราะว่าสายตาหญิงสาวด้านหน้าเค้านั้นมี ความพิเศษ ใบหน้าเธอนั้นมีความซีดเซียวเล็กน้อยดูเหมือนจะ มีความลังเลใจอยู่แต่ดวงตาสีดำคู่นั้นบนใบหน้าของเธอกลับ เติมเต็มทุกๆอย่าง ดวงตาคู่นั้นทำให้คนได้เจอนั้นยากที่ลืม มัน อธิบายด้วยคำพูดไม่ได้เลย ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์เฉพาะตัวที่เขานั้นไม่เคยเจอมาก่อน เรวัตจึง รู้สึกแปลกใจมาก จันทร์ฉายที่มีลักษณะคล้านทอมบอยทําไม ถึงมีเพื่อนเป็นเทพธิดาเช่นนี้เธอ

นีรชาก็ชะงักงันเป็นเพราะว่าผู้ชายคนนี้มีลักษณะคล้ายกับ

สมภพมาก

สุภาพอ่อนโยนคิ้วสีอำพันยังมีความเป็นสุภาพบุรุษล้วนแล้ว เหมือนสมภพมาก จึงทำให้แวลานั้นเธอรู้สึกดีกับเรวัตมาก

จันทร์ฉายมองดูเรวัตก็รู้ว่าเค้านั้นประทับใจนีรชาเหมือนกัน

ดวงตาโตเบิ่งขึ้นทำเหมือนอึดอัด “เอ่อ น้ำ จู่ๆฉันก็รู้สึกปวดท้อง ขึ้นมา ขอไปห้องน้ำก่อนนะ ผู้จัดการคะช่วยพาน้ำขึ้นไปที่รถ

ก่อนนะคะ”

พูดจบเธอก็รีบวิ่งไป

นีรชารู้สึกแปลกใจนิดหน่อยกำลังจะเอ่ยปากพูด “จันทร์ฉาย ฉันไปเป็นเพื่อนเธอนะ”จันทร์ฉายก็วิ่งไปแล้ว

“คุณน้ำครับเดียวผมพาไปขึ้นรถนะครับ”ในเมื่อต้องเป็น ตัวแทนของจันทร์ฉายทำให้เรวัตได้ใกล้ชิดกับนีรชามากขึ้น

“ขอบคุณค่ะ”นีรชายิ้มอย่งสุภาพ แต่สายตานั้นกลับไม่กล้าสบ ตาเรวัตตรงๆเพราะดวงตาคู่นั้นช่างเหมือนกับสมภพมากจริงๆ

ระหว่างทางนั้นรถสั่นสะเทือนโคลเคลงตลอดทางทำให้นีรชา นั้นรู้สึกวิงเวียนศรีษะ แต่ไหนแต่ไรนั้นเธอไม่เคยเมารถแต่อาจ เป็นเพราะไม่ได้ออกมาข้างนอกนานทำให้เธอนั้นเกิดอาการเมา

รถ

คุณน้าครับ คุณโอเคไหมครับ”เรวัตถามอย่างเป็นห่วง

ใบหน้าขาวผ่องของเด็กสาวนั้นซีดมากบวกกับคิ้วขมวดแน่นริม ฝีปากสีชมพูก็ซีดเวียวทำให้คนที่เจอนั้นรู้สึกสงสารมาก

“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรู้สึกเมารถนิดหน่อยเดียวก็ดีขึ้นค่ะ”นีรชา ตอบเสียงเบา

โชคดีที่ลานนาพุร้อนนั้นใกล้จะถึงแล้ว ถ้าหากว่าไปอีกสิบนาที นั้นนีรชาต้องอ้วกออกมาแน่ๆ

“น้ำ ระวังนะครับ”เรวัตช่วยประคองนีรชาลงจากรถ ไม่รู้เมื่อ ไหร่กันที่เข้านั้นเรียกเธอจากคุณน้ำเป็นน้ำเฉยๆ”

ภัสกรณ์และนรุตม์ขับรถมาก็ใกล้จะถึงแล้ว ทั้งสองยืนสูบบุหรี่ อยู่ข้างๆรถรอรอทุกคนมารวมตัว

ภัสกรณ์สูบบุหรี่อยู่ ตาก็มองเห็นรถบัสคันใหญ่กำลังแล่นเข้า มา

นีรชาและจันทร์ฉายน่าจะอยู่รถคันหลัง ทันใดนั้นหัวใจของ

ภัสร์ก็เต้นเร็วขึ้น

มันคือความคาดหวังเหรอเขารู้สึกกลัว เขากลัวว่าจะควบคุมตัว เองไม่ได้ ครั้งนี้เขาพาแฟนใหม่มาด้วย จะทำให้นีรชานั้นรู้ว่าเขา นั้นก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธออีกแล้ว

“แทนคะคุณกำลังมองอะไรคะ”วีวี่นางแบบสาวอายุสิบเจ็ดคุ ยกับภัสกรณ์แต่เขานั้นไม่ได้ยิน สายตาคู่นั้นของเขาจดจ่ออยู่ กับรถบัสคันหลังที่กำลังเข้ามา

ภีรกรณ์ดับก้นบุหรี่ หันไปมองวีวี่แต่กก็ไม่ได้พูดอะไร

วีวี่เป็นนางแบบใหม่รูปร่างของนางมารร้ายถึงแม้อายุยังน้อย แต่อยู่บนเตียงนั้นเธอก็เปิดเผยมนุษย์สัมพันธ์ของเธอนั้นก็เป็นที่ หนึ่ง

ตอนนี้ภัสกรณ์นั้นชอบให้ผู้หญิงติดหนึบ แต่นีรชานั้นไม่ติดคน เลย ทำให้เขานั้นหงุดหงิด

วีวี่กำลังหยิ่งทะนงตัวแต่หลังจากที่มองไปที่ภัสกรณ์นั้นกลับ ตกใจตาโต สายตาแบบนี้มันคืออะไรกัน

ในสายตาเธอนั้นรู้สึกโกรธมากและอิจฉาตาร้อนผสมผสานกัน สายตาอึมครีมนั้นแทบจะลุกเป็นไฟขึ้นมาหากว่าใช้ไฟในตาเธอ นั้นทําลายโลกคงสะอาดหมดจด

วีวี่ตกใจปิดปากไม่กล้าออกเสียง มองตามภัสกรณ์ไปที่รถบัส คันนั้น

ผู้หญิงขาวผอมคนหนึ่งถูกประคองลงจากรถโดยผู้ชายหน้าตา หล่อเหลา ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดสีดำกางเกงสีเทาและสวมหมวก สีแดงขับผิวขาวราวหิมะให้สะดุดตา

ในกลุ่มคนนั้นภัสกรณ์มองเห็นนีรชาแล้ว

แต่ว่าเขาคิดไม่ถึงว่านีรชานั้นจะมีแฟนใหม่เร็วขนาดนี้ ผู้ชาย คนนั้นประคองนีรชาอย่างระมัดระวังราวกับกลัวว่าเธอนั้นจะลื่น ล้มไป

แต่นั้นก็เป็นพื้นหิมะ ถึงกับต้องรักกันมากขนาดนั้นเลยหรือ ความโกรธของภัสกกรณ์ไหลเชี่ยว มือใหญ่จับกระจกรถด้าน หลังรถไว้แน่นเกือบจะบิดมันให้หลุดไป

นิรุตม์นั้นเห็นภัสกรณ์นั้นไม่ปกติเหมือนเดิม มองตามภัสกรณ์ ไปก็ถึงกับตกใจ นั้นมันผู้จัดการคนใหม่ของบริษัทไม่ใช่หรือ ทำไม่ถึงอยู่กับนีรชาได้

คิ้วขมวด เดาว่าน่าจะเป็นเพราะจันทร์ฉายแนะนำให้ ผู้หญิงคน นี้กลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวายหรือยังไง

เขามองไปทุกทางเพื่อหาจันทร์ฉาย ในที่สุดก็หาเธอเจอใน กลุ่มคน นิรุตม์ยิ้มในใจหลายเดือนมานี้เขาไปดูงานหลายที่ เก็บกดความรู้สึกไว้ภายในใจ การมาน้ำพุร้อนครั้งนี้เขาจะต้อง จัดการจันทร์ฉายให้ได้

ได้สูดอากาศสดชื่นก็ทำให้นีรชารู้สึกดีขึ้นมามาก เงยหน้าไป ยิ้มกับเรวัต “ขอบคุณคุณเรวัตมากนะคะที่คอยดูแลฉัน ต้อง ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ”

เรวัตมองหน้างดงามละเอียดอ่อนของนีรชา รู้สึกเต็มใจเต็มร้อย “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำ คราวหน้าเรียก ผมวัตก็ได้นะครับ”

“ตกลง ค่ะ วัต ขอบคุณค่ะ”นีรชายิ้มขอบคุณเรวัต ทันใดนั้น คลื่นในหัวในก็ทําให้เธอนั้นหันไปมองทางด้านขวามือ

เพียงพริบตาก็รีบหันกลับมาที่เดิม

ภัสกรณ์ต้องเป็นภัสกรณ์แน่ๆ ในอ้อมแขนของเขามีผู้หญิงสวยมากๆคนหนึ่ง กําลังคุยกับน ตม์แต่สายตานั้นกับมองไปที่เธอ

นีรชาใจสั่นผ่านมาแล้วสามเดือน เธอคิดว่าตัวเองนั้นสงบจิต สงบใจลงมากแล้ว

แต่เมื่อมาเผชิญหน้าอีกครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองนั้นไม่เคยลืมเขา

ได้เลย

ในใจนั้นสับสนวุ่นวายมากอยากจะร้องออกมา นีรชานั้นก็ไม่รู้ แขนของเขานั้นช่างดูไม่เข้าตา

ว่าตัวเองนั้นทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ เพียงรู้สึกว่าผู้หญิงในอ้อม

ไม่เข้าตาและทิ่มแทงจิตใจ

ในค่ำคืนที่มืดมิดในค่ำคืนที่นอนไม่หลับ เมื่อเธอนั้นพยายามที่ จะลืมเขาแต่กลับลืมไม่ได้และยังเจ็บปวดในใจ ภัสกรณ์กลับทิ้ง เธอไว้ข้างหลังและมีผู้หญิงคนใหม่

นีรชาถอนหายใน เป็นแบบนี้ก็ดี เธอเองไม่ใช่หรือที่ขอเลิกกลับ ภัสกรณ์เอง ตอนนี้ภัสกรณ์ก็เลิกกับเธอจริงๆแล้ว เธอจะเจ็บปวด ะไรอีก อะ

ผู้ชายมากตัณหาอย่างภัสกรณ์ข้างกายเขานั้นไม่สามารถขาด ผู้หญิงได้ ไม่มีเธอเขาก็หาผู้หญิงคนอื่นได้ มองนีรชสหันกลับมามองเขา ภัสกรณ์นั้นก็ไม่ได้หลบเลี่ยง สายตาเขามองตรงไปที่เธอ

นีรชา เธอผอมลง แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้เธอก็ผอมแบบนี้ มาตลอดเลี้ยงตัวเองไม่ได้หรืออย่างไร

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วไม่พอใจเมื่อเขาเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ สายตาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ทุกคนนำสัมภาระไปวางที่ห้องพักก่อนและ มารวมตัวกันที่ห้องอาคเพื่อกินข้าว

ต้องบอกเลยว่านรุตม์นั้นเป็นคนใจกว้างเพราะพนักงานทั้งหมด นั้นพพักห้องละหนึ่งคนเพื่อความเป็นส่วนตัวของทุกคน

นีรชาวางสัมภาระเสร็จแล้วจึงไปหาจันทร์ฉายที่ห้อง เธอมา ครั้งนี้ก็ไม่รู้จะทำอะไร เธอมาในฐานะญาติของจันทร์ฉายจริงๆ ควรจะนอนห้องเดียวกันกับเธอ แต่คนจัดกลุ่มนั้นกลับแยกเธอ กับจันทร์ฉายพักห่างกันมาก นีรชานั้นพักอยู่ชั้นสามส่วนจันทร์ ฉายอยู่ชั้นห้า

ลิฟต์เปิดออก นีรชากลังจะเข้าไปแต่ก็ต้องชะงักไป

ในลิฟต์นั้นมีภัสกรณ์และแฟนเขาอยู่ แฟนใหม่ของเขานั้นสวมชุดเสื้อคลุมสีขาวขนสัตว์ อายุเธอ ยังน้อยแต่กลับแต่งตัวอย่างหรูหรา มันดูสวยงามแต่ก็ขี้อวดอยู่ หน่อย

ภัสกรณ์และนีรชาเผชิญหน้าตรงข้ามกัน สายตาแหลมคมของ ภัสกรณ์นั้นทิ่มแทงไปที่ก้นบึ้งของหัวใจของนีรชา

นีรชาลดสายตาลงต่ำพูดอย่างฝืนใจ”พวกคุณไปก่อนเลยค่ะ”

วีวี่นั้นเพียงแปปเดียวเธอก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่ภัสกรณ์

มองอยู่ลานจอรถ สายตาของภัสกรณ์นั้นเพียงมองก็ทำให้รู้แล้ว ว่าสายตาของเขาที่มองผู้หญิงคนนี้นั้นไม่ปกติเลย

ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นคนสวยแต่เขานั้นทะเลาะอะไรกับเธอหรือ ใน ใจวีวี่นั้นรู้สึกไม่พอใจ

ยื่นมือออกไปกั้นประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิด แสดงท่าทียิ้มอย่างไร้ เดียงสา “ไม่ต้องเกรงใจค่ะ ไปพร้อมกันก็ได้ค่ะ”

นีรชานั้นคิดว่าวีวี่นั้นเชิญด้วยใจจริง จึงยิ้มเบาๆขอบคุณและ เข้าลิฟต์ไป

ลิฟต์ขึ้นไปอย่างปลอดภัย ภัสกรณ์และนีรชาไม่ได้พูดอะไรกัน วีวี่กอดแขนภัสกรณ์ไม่ปล่อย มาถึงขั้นห้าแล้ว นีรชากำลังจะเดินออกจากลิฟต์ เสียงที่คุ้นเคย จากด้านหลังก็ดังขึ้นมา “มีแฟนใหม่แล้ว?”

ภัสกรณ์แกล้งพูดออกมาเบาๆแต่ในใจนั้นตื่นเต้นมาก

นีรชาไม่ได้หันไป เธอหันหลังตอบกับภัสกรณ์ “เปล่าค่ะ คน นั้นเป็นเพื่อนร่วมงานของจันทร์ฉาย”พูดจบก็เดินออกจากลิฟต์ ไป

ภัสกรณ์ที่อยู่ในลิฟต์ในใจนั้นรู้สึกดีขึ้นมาก

เพราะการมาร่วมกิจกรรมน้ำพุร้อนนี้เขาเต็มไปด้วยความคาด หวัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ