ตอนที่ 123เจ็บเหมือนโดนแทง

ได้ยินคำพูดของนรุตม์ จันทร์ฉายก็ตกใจขึ้นมา “น้ำ ดีเลย! เธอจะเป็นอิสระ แล้ว! ต่อไปเธอจะมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้ว!”

คำพูดอวยพรได้ยินไปถึงในหูของภัสกรณ์ แสดงถึงความประชดประชนเป็น อย่างมาก ดวงตาที่ดุดันจ้องเอาเป็นเอาตายที่นีรชา หน้าตาที่เคร่งขรึมกลับ ไม่มีอาการอย่างไรเลย

นีรชารู้สึกใจสับสนทันที ทำไมพอในที่สุดตอนที่เธอจะได้รับอิสระจริงๆ เธอ กลับไม่ได้ดีใจขนาดนั้น? เหมือนกับว่ามีอะไรสักอย่างทำให้รู้สึกว่าในใจว่าว เปล่า

ไม่อยากจะไปคิดมากอะไรอีกแล้ว นีรชาหลับตาลง พูดประโยคเบาๆว่า “ขอบคุณค่ะ”

ขอบคุณ? ภัสกรณ์หรี่ตา นีรซานี่เป็นคำพูดที่กำลังคุยกับเขาเหรอ? เธอ ขอบคุณเขา ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ขอบคุณเขา จากนี้จะเป็นแค่คนแปลกหน้า

ขอบคุณค่ะ…ภัสกรณ์รู้สึกว่าใจของตัวเอง ไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน

จันทร์ฉายไม่ได้รู้สึกถึงคลื่นใต้น้ำระหว่างทั้งสองคน ดึงมือของนีรชาอย่างตื่น

เต้น “ไปกันน้ำ พวกเราไปฉลองกัน”

นรุตม์ลุกขึ้นดึงทั้งสองคนไว้ “แม้จะชีวิตจะแยกจากกันแล้ว งั้นพวกเราก็ยัง เป็นเพื่อนกันได้นะครับ พบเจอแล้วก็จากลา ข้าวมื้อนี้ถือว่าเลี้ยงจากลาเถอะ

น้ำ คุณจำเป็นต้องทานนะ” นีรชาไม่มีเหตุอะไรที่จะปฏิเสธอีก ทำได้แค่นั่งลงอย่างเงียบๆ

จันทร์ฉายพูดอย่างไม่สนใจใคร นรุตม์ งั้นคุณเลี้ยงใช่ไหม?

นรุตม์ยิ้มตาหรี่อย่างเต็มใจ ตอบกลับอย่างไว ได้สิ อยากกินอะไร พวกคุณ สั่งได้ตามสบาย พูดเสร็จก็เอาเมนูให้กับีรชาและจันทร์ฉาย

นีรชาไม่อยากกินอะไร นั่งอย่างโดดเดี่ยวอยู่ข้างๆ มองไปที่โต๊ะไม้และไม่

อยากจะพูดจา

จันทร์ฉายแปลกใจ มีอิสระภาพแล้ว น้ำทำไมถึงยังไม่มีความสุข? อ่อ อาจจะ เพราะมีภัสกรณ์นั่งอยู่ นีรชาไม่ชอบกินข้าวด้วยกันกับภัสกรณ์ ต้องแบบนี้แน่ๆ จันทร์ฉายในใจพยายามหาเหตุผลแก้ตัวให้กับนีรชา

แม้ว่านรุตม์จะเลี้ยง ถึงจะไม่กิน จันทร์ฉายไม่เกรงใจเลยสักนิด ชี้บนเมนู อย่างรวดเร็ว “อันนี้ อันนี้… เอาหมด!”

นรุตม์ยิ้มตาหรี่ที่จันทร์ฉาย รู้สึกผู้หญิงคนนี้มีความน่ารักจริงๆสุดๆ

ผู้หญิงคนอื่นที่เคยกินข้าวกับเขา ต่างสำรวมระมัดระวังตัวมากเกินไป กินนิดๆ หน่อยๆก็อิ่มแล้ว กลัวว่าเขาจะว่าไม่เรียบร้อย แต่จันทร์ฉายกลับไม่ทำเช่น นั้น เหมือนพยายามไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้เลี้ยง

เปิดเผยดี เขาชอบ

สั่งอาหารเสร็จ จันทร์ฉายก็พูดมาอีกประโยค “ฉันยังต้องการน้ำถั่วคั้นสดอีก”

นีรชายังไม่ทันได้พูด ก็มีคนพูดอย่างนิ่งๆว่า “น้ำแพ้ถั่ว” นั่นคือภัสกรณ์

นราหันหน้าไปมองเขาอย่างแปลกใจ ตัวเองแพ้ถั่ว เรื่องนี้เมื่อนานมาแล้ว เธอเคยพูดแค่ครั้งเดียว คิดไม่ถึงว่าภัสกรณ์จะจำได้ขนาดนี้

ในใจผ่านความคิดที่วุ่นวายไปอย่างไว นิรชาแยกไม่ออกว่ามันคืออะไร รู้สึก แต่ว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัดมากแล้ว เธออดทนรอไม่ไหวที่จะเดินออกไปจาก

ตรงนั้น

นั่งอยู่ที่นี่ตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับการทรมานเลย

ห้องตกแต่งอย่างหรูหรา ด้านข้างเป็นรูปภาพวัตถุโบราณขนาดใหญ่ แจกัน ดอกไม้ที่สูงๆ ภายใต้ความมืดมิดของแสง ใบหน้าของภัสกรณ์ก็ถูกซ่อนอยู่ใน เงาพอดี นิรชามองหน้าของเขาไม่ชัด

แต่ดวงตาของภัสกรณ์ แม้จะอยู่ท่ามกลางความมืด เราก็รู้สึกถึงสายตาที่ ลึกซึ้งนั้น มันมองมาที่เธอตลอดเวลา

เมื่อก่อนสายตาที่มองนีรชามักจะรุนแรง ทำให้เธอรับไม่ไหว สายตาของเขา ตอนนี้กลับกลบเกลื่อนด้วยความตื่นเต้นทั้งหมด เหลือไว้แต่เนื้อหนังมังสาที่ เย็นแข็ง หดหู่จนทำให้เราหวาดผวา

อาหารยังไม่มา เวลารอมันยาวนาน นรุตม์กลับเสนอให้เล่นเกมส์พูดความจริง กัน และถูกจันทร์ฉายปฏิเสธอย่างไม่ลังเล เกมส์ครั้งที่แล้ว ให้จุดดำของเขา ใหญ่ขึ้น

ภัสกรณ์และนีรชาต่างนั่งอย่างเงียบ ต่างไม่มีใครพูดอะไร นรุตม์ทำได้แค่หา

หัวเรื่องมาพูดกัน คุณจันทร์ฉาย ได้ยินมาว่าคุณลาออกแล้วเหรอครับ นรุตม์มองที่หน้าของ จันทร์ฉาย มองไฝเล็กๆที่ตาข้างซ้าย

เคยได้ยินมาว่า คนที่มีไฝที่ตา เมื่ออดีตที่ตายไปแล้ว คนรักได้กอดและ ร้องไห้ น้ำตาได้หยดลงบนใบหน้าเพื่อสร้างเป็นเครื่องหมาย หลังจากที่เกิด ใหม่ เมื่อเราได้พบกันอีกครั้ง คนรักจะรู้จักคนรักของเขาก่อนหน้านี้จากน้ำตา ไผ่ และคนที่มีไฝน้ำตา เมื่อคุณได้พบกับคนรักของคุณ ชีวิตจะไม่แยกจากกัน อีกตลอดไป

ไม่รู้ว่าจันทร์ฉายเมื่ออดีตสุดท้ายได้ครองรักกับผู้ชายแบบไหน ถึงได้ทิ้งไป

อันนี้ไว้บนหน้าของเธอ

นรุตม์จ้องที่หน้าของจันทร์ฉาย สักพักก็เหมือลอย

“ฮัลโหล~~~ ! ” มือของจันทร์ฉายโบกที่ด้านหน้าของเขาสองสามรอบ จนเขา

กลับมาจากภวังค์

จันทร์ฉายมองเขาอย่างแปลกใจ ใช้มือลูบที่หน้าตัวเอง “คุณนรุตม์ คุณทําไม จ้องหน้าฉันแบบนั้นล่ะ บนหน้าของผู้หญิงตัวเล็กๆมีอะไรติดบนหน้าหรือ เปล่า?”

นรุตม์ถูกจันทร์ฉายยั่วเย้า ไม่โกรธ แต่ยังคงพูดตาหรี่ว่า “ที่มองคุณ เป็น

เพราะว่าคุณน่ามอง

การประจบสอพลอแบบนี้ ทำให้จันทร์ฉายถึงกลับหน้าแดง

จันทร์ฉายนิสัยไม่ชอบคนใจใคร พวกผู้ชายส่วนใหญ่คิดว่าเธอเป็นเพื่อน ถึง แม้ว่าเธอจะสวยมาก แต่ผู้ชายมักจะคิดไม่ถึงเรื่องนี้ ตั้งแต่เด็กยันโตเธอไม่ ค่อยมีความสัมพันธ์กับเพศตรงข้าม บนปากกลับไม่แสดงอาการอ่อนข้อเลยแม้แต่นิดเดียว “คุณไม่ต้องพูด ฉัน รู้ตัวเองอยู่แล้วว่าสวยเหมือนดอกไม้

นรุตม์นัยตามีประกายยาวอย่างแปลกๆ เริ่มที่จะทำกับดักจันทร์ฉาย “คุณ จันทร์ฉาย บริษัทของเราต้องการผู้ช่วยที่ดูดีอยู่พอดี ไหนๆคุณก็ลาออกแล้ว ทำไมไม่ไปทำงานที่บริษัทของฉันล่ะ”

ฟังคำพูดของนรุตม์ จันทร์ฉายก็ยังคงไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไร บ้านของนรุตม์ อยู่ในแหล่งสถานบันเทิงและแหล่งจัดพิมพ์จำหน่ายที่เกี่ยวข้องมากมาย จันทร์ ฉายสนใจเป็นอย่างมาก เพราะอนาคตอยากจะพัฒนาในพื้นที่นี้ แถมบริษัท ของนรุตม์ยังเหมาะสมมากๆ

จันทร์ฉายลังเลอยู่พัก หันกลับไปนั่งข้างๆนีรชาที่กำลังล่นโทรศัพท์อย่าง เงียบๆ “น้ำ เธอคิดว่าข้อเสนอของคุณนรุตม์เป็นยังไง?

นีรชาที่เล่นเกมส์อยู่ จริงๆกำลังเล่นอะไรอยู่เธอก็ไม่แน่ใจ นิ้วมือได้อยู่บน โทรศัพท์ พยายามที่จะรู้ให้ได้ว่าตัวเองทำไมถึงมีความรู้สึกผิดหวัง

ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ

นิ้วไม่ระวังเผลอกดไปเปิดโฟลเดอร์ รูปภาพภาพหนึ่งสะท้อนเข้ามาที่ม่านตา

นั่นเป็นภาพคู่ระหว่างเธอและภัสกรณ์ ภัสกรณ์โอบกอดเธออยู่ ใบหน้าแนบ ชิดที่หน้าของเธอ มีรอยยิ้มที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มของเด็กที่ได้กินขนมหวานถึง ฉีกยิ้มออกมา

หน้าอกของเรชาจู่ๆก็มีความรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ภาพใบนี้เป็นภาพ ที่ภัสกรณ์ถ่ายแกล้งเธอ ตอนนั้นเธอกำลังใช้โทรศัพท์มือถือของเธอถ่ายรูป ต้นไม้บนระเบียง จู่ๆกัสกรณ์ก็วิ่งมาแย่งโทรศัพท์ของเธอ กอดเธอไว้ในอ้อม แขนของเขา ถือโทรศัพท์ไว้ข้างหน้า ถ่ายรูปกันสองคน

“นิรชา ในโทรศัพท์ของฉันมีรูปของเธอเยอะมาก แต่ในโทรศัพท์ของเธอกลับ ไม่มีรูปภาพของฉันเลยสักใบ ไม่ยุติธรรมเลย!” คำพูดของภัสกรณ์ดังก้อง เข้ามาที่หูของนิรชา

จริงด้วย ในโทรศัพท์ของภัสกรณ์มีรูปของนิรชามากมาย รอยยิ้มของเรา นีรชาที่ไม่พูด นีรชา วิ่ง นีรชาที่กินข้าว และนีรชาที่กำลังตื่นเช้าอย่าง ขมุกขมัว

แต่ในโทรศัพท์ของนีรชา ส่วนใหญ่เป็นรูปวิวและภาพสัตว์ตัวเล็กๆ ไม่มีรูป

ของภัสกรณ์เลย

นี่เป็นเพราะว่าภัสกรณ์เป็นคนบ้าถ่ายรูป แต่ตัวเองไม่ใช่ นรชาคิดแบบนั้น

นีรชากัดริมฝีปาก ยื่นนิ้วมือออกไป กดค้างที่บนรูปภาพสักพัก ก็มีตัวเลือกขึ้น มา “แน่ใจนะว่าต้องการจะลบรูปอะ?”

นิ้วสั่นเทาเบาๆ ลังเลที่จะกด “ตกลง”

“น้ำ เล่นโทรศัพท์อย่างหมกมุ่นอะ คุยกับคุณก็ไม่ได้ยิน” จันทร์ฉายกระดูก ปากมองที่นีรชา วันนี้เป็นวันอะไร ทำไมทุกคนต่างเมื่อลอย นรุตม์เมอลอย นีรชาเมอลอย แถมภัสกรณ์ก็ไม่พูดสักคำ นิ่งเหมือนก้อนหิน

นิ้วมือรีบกด”ยกเลิก” อย่างรวดเร็ว นีรชาไม่มีเหตุผลที่จะถอนใจ หันไปมองที่ จันทร์ฉายอย่างรู้สึกผิด “จันทร์ฉาย ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ยินเธอพูดว่าอะไร นะ?”

คุณนรุตม์ให้ฉันไปทำงานที่บริษัทเขา เธอรู้สึกยังไง?” จันทร์ฉายมองนีรชา “ อย่างเฝ้ารอ นํ้าเป็นคนที่มีข้อผิดเห็นมาก แถมความเห็นของเธอยังมีความน่า เชื่อถือมากด้วย

“อ๋อ….จันทร์ฉายเธอไม่ใช่อยากไปพัฒนาแหล่งสถานบันเทิงตลอดมาเหรอ? ฉันรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสมากๆ เธอลองคิดดูนะ เธอไปที่นั่นก็จะมีคุณนรุตม์คอย คุ้มครองเธอ ก็จะไม่มีคนแกล้งเธอ” เราหันมองในรุตม์ “ถูก คุณนรุตม์?”

นรุตม์ยิ้มอย่างสดใส แน่นอน ใครจะกล้าแกล้งเพื่อน….เพื่อนของฉันล่ะ?

พูดเสร็จมองที่จันทร์ฉายอย่างขาดความมั่นใจ เมื่อกี้เกือบหลุดปากไปว่า “ใครจะกล้ามาแกล้งผู้หญิงของฉัน” ในใจของจันทร์ฉาย จันทร์ฉายกลายเป็น คนที่ต้องถูกกำจัด และต้องเป็นผู้หญิงที่ต้องกำจัดออกไป

ภัสกรณ์มองไปรอบๆอยู่ข้างๆ มันค่อนข้างน่าตกใจกับการตัดสินใจของนรุตม์

นรุตม์เป็นคนเจ้าชู้ ผู้หญิงมากมายผ่านเข้ามา แต่เขาไม่เคยเอาผู้หญิงของตัว เองเข้าไปในบริษัท วันนี้เป็นอะไรไป? ต้องการจะจัดการปัญหาของจันทร์ฉาย ก็ไม่ควรล้อเล่นกับบริษัทของตัวเองนะ

เลี้ยงข้าวผู้หญิงสักมื้อ ส่งดอกไม้ให้ พาไปเที่ยวต่างประเทศ จ่ายของ สุรุ่ยสุร่ายสักหน่อย ผู้หญิงที่ไหนจะไม่หลง?

ภัสกรณ์ที่กำลังคิด แววตากลับไม่ไปมองที่นีรชา เลี้ยงข้าว ซื้อของแพงๆให้ พาไปเที่ยวที่ต่างๆ ให้ดอกไม้….ทำไมเขาไม่เคยทำเลย? แต่นิรชาก็ไม่ได้ถูก เขาแก้ไขอะไร

ความโลกเข้ามาอีกครั้ง ภัสกรณ์มองนีรชาที่กัดริมฝีปาก ในใจไม่ยอมแพ้ เริ่ม ฟังอย่างเสียดายในความโน้มน้าวของนรุตม์ ที่ปล่อยนีรชาไปมีอิสระแล้ว เขาไม่มีทางปล่อย รับไม่ได้จริงๆ และก็ปล่อยไปลง…

ภัสกรณ์มองใบหน้าเล็กๆ สวยใสของนิรชา คิดถึงถ้าหลังจากนี้เธอไปมี ความสุขในอ้อมกอดผู้ชายคนอื่น คิดว่าเธอไปมีลูกกับชายอื่น อยู่ด้วยกัน ตลอดไปจนแก่ หัวใจก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศกแล้ว

ความโกรธลุกไหม้ในหัวใจ เดือดดาลจนกำปั้นทุบลงบนโต๊ะ!

ที่เหลือสามคนต่างตกใจ ต่างเงยหน้าไปมองที่ภัสกรณี