ตอนที่ 116 ไปความให้เธออิสระ

ในร้านเสื้อผ้า นิรชามาเลือกเสื้อผ้าเป็นเพื่อนจันทร์ฉาย

“ยัยน้ำ แกว่าชุดนี้เหมาะกับฉันไหม” จันทร์ฉายหยิบกระโปรงสีดำขึ้นมา

เราส่ายหัวเบาๆ สีผิวของจันทร์ฉายมีความเรียบเนียนคล้ายๆกับข้าวสาลี ถ้า ใส่สีดำจะทำให้ดูคล้ำๆ ไม่สดใส เราเดินเข้าไปที่ราวเสื้อผ้า หยิบ ชุดonepieceสีขาวส่งให้เธอ “จันทร์ฉาย แกลองชุดนี่ดูนะ”

จันทร์มีความลังเล “ฉันไม่ใช่คนขาวขนาดนั้นนะแก ใส่ชุดนี้จะไม่ดำยิ่งกว่าเดิม

หรอ

นีรชาสายหัว “แกเป็นคนผิวสีน้ำผึ้ง ใส่สีขาวถึงจะดูเปล่งประกายออกมา

จันทร์ฉายรับชุดนั้นและเข้าไปเปลี่ยนในชุดลองเสื้อผ้า นรชาเลยถือโอกาส เสื้อผ้าให้ตัวเอง

อยู่ๆก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากราวเสื้อผ้าด้านข้างๆ

“สมภพ! ดูเสื้อผ้าพวกนี้สิ มันสวยมากเลย ทั้งหมดก็ต้องโทษคุณคนเดียวเลย ทำร้ายฉันมากๆ ทำให้ฉันตั้งท้อง พอคลอดลูกออกมา ก็กลายเป็นคนอ้วนที่ไม่ สามารถผอมได้อีก” นั่นคือเสียงหวานๆของธวัล สมภพ ชื่อนี้มันช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เมื่อเธอได้ยินชื่อนี้มันทำให้ตัวของเธอเริ่ม

เธอพยายามมองทะลุผ่านจากช่องของราวเสื้อผ้า สมภพมาซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อน

ธวัล

รวัลกลายเป็นคนอ้วนไปแล้ว ใบหน้าที่ขาวๆกลมๆอันมีฐานะร่ำรวย คนที่อยู่ ข้างๆคือ สมภพ หน้าตาของเขายังคงดูดีและดูสง่างามเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ใบหน้าของเขายังมีรอยยิ้มที่สุภาพ แต่คิ้วของเขายังคงดูปกคลุดไปด้วยความ โศกเศร้า

นีรชารีบเข้าไปหลบในห้องลองเสื้อผ้า เธอรู้สึกใจหายใจคว่ำแบบไม่สามารถ ควบคุมอาการได้

สมภพ คือ พี่สมภพของเธออยู่ที่ข้างๆ ระยะความห่างของเราถูกคั่นไว้ด้วยราว เสื้อผ้า

ระยะทางที่ห่างแค่ราวเสื้อผ้ากั้น แต่มันช่างดูห่างไกล…ไกลเหลือเกิน ไกลจน ชีวิตนี้เธอไม่อาจจะมองเห็น

โลกใบนี้ระยะทางที่ห่างกันมากสุด ก็คือความเป็นกับความตาย แต่ฉันยืนอยู่ ตรงข้างหน้าคุณ แต่คุณกลับไม่เคยรู้เลยว่าฉันรักคุณ ประโยคนี้ดังขึ้นมาใน หัวใจของนีรชา มันเป็นคงดูเหมือนคำพูดที่น้ำเน่า แต่ในหัวใจนีรชาไม่เคยลืม เลื่อนความเศร้านี้ไปได้เลย

พี่สมภพ พี่คงมีชีวิตที่ดีนะ พี่แต่งงานกับธวัล มีลูกแล้วตั้งหนึ่งคน ดูเป็นชีวิตที่มี

ความสุขมากๆเลย แบบนี้ก็ดีแล้ว ชีวิตของพี่สมภพ มันก็ควรจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว

ถึงแม้ธวัลจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่นั่นก็ไม่สำคัญอะไร แค่เขารัก สมภพ นั่นมันก็ เพียงพอแล้ว

มือของนีรชาบีบแน่นไปที่ราวเสื้อผ้า เหมือนกับความเจ็บที่มันยังเจ็บปวดใน หัวใจ

“ธวัล ถ้าคุณไม่ชอบเสื้อผ้าพวกนี้ คุณก็ไปดูที่ร้านอื่นก็ได้นะ” สมภพพูดอย่าง ยิ้มแย้ม และจับมือธวัลไปร้านข้างๆ

นีรชารู้สึกโล่งอก เพราะสมภพและธวัลมาไม่ได้เดินมาตรงนี้

เธอไม่ได้เตรียมใจมาก่อน ว่ะต้องเจอสมภพและธวัล ถ้าเป็นไปได้ ชีวิตนี้เขาไม่ อยากพบเจอเขาอีกเลย อยากเก็บเขาไว้ในส่วนของความทรงจำที่ดีที่สุด

ค่อยๆมองภาพสมภพและธวัลเดินห่างออกไปอย่างช้าๆ นีรชาไม่รู้ตัวว่าดวงตา ของตัวเองคลอๆไปด้วยน้ำตา

“เว่ยยยยย แกมัวแต่เหม่ออะไรอยู่” เสียงของจันทร์ฉายเรียกสตินีรชากลับ

คืนมา

นีรชารีบเช็ดน้ำตาของดวงตาของตัวเอง และหันไปยิ้มให้จันทร์ฉาย “แกเปลี่ยน

เสร็จแล้วหรอ” จันทร์ฉายไม่ทันได้สังเกตุเห็นความผิดปกติของนิรชา เธอก็เลยหมุนตัวรอบตัว เองให้นิรชาดกระโปรงตัวขาวของเธอ

“ยัยน้ำ เป็นยังไงบ้าง สวยไหมแก พอที่จะดึงดูดผู้ชายได้ไหม

งานเลี้ยงของวันพรุ่งนี้ ต้องเจอพนักงานของบริษัทฯดังๆหลายคน ว่ากันว่าพวก เขาเป็นผู้ชายที่มีการศึกษา รายได้สูง หน้าตาดี มีความไร้เดียงสา

กระโปรงสีขาวดูเป็นอะไรที่ง่ายๆ แต่สีผิวของจันทร์ฉาย เมื่อเข้ากับกระโปรง สีขาว มันชั่งเปล่งประกายและน่าดึงดูดจริงๆ เพิ่มรอยยิ้มอันหวานๆ ฟัน ขาวสวย ก็เป็นผู้หญิงที่งดงามไม่แพ้ใครเลย

นีรชา ชมจันทร์ฉายด้วยความจริงใจ “จันทร์ฉาย แกสวยมากเลย ฉันเชื่อว่า ผู้ขายพวกนั้นต้องหลงใหลแกแน่นอน

จันทร์ฉายเอามือลูบไปที่ผมของตัวเอง “อืมมมม ในคืนวันพรุ่งนี้ฉันจะต้องโดน ผู้ชายอย่างน้อยหนึ่งคนควงฉันออกไป ในปีนี้ฉันจะต้องแต่งงานให้ได้!!

เห็นรอยยิ้มอันสดใสของจันทร์ฉาย ทำให้เธอรู้สึกอิจฉาในใจเบาๆ เธอรู้สึก อิจฉาจันทร์จริงๆ ถึงแม้ที่ผ่านมาจันทร์ฉายจะไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่เธอก็ยังคง เป็นสาวที่บริสุทธิ์ไม่มีร้อยแปดเปื้อน ทำงานแบบเรียบง่าย มีความรักแบบเรียบ ง่าย ในอนาคตก็คงมีชีวิตแต่งงานที่เรียบง่าย ทุกๆอย่างดูสดใสเหมือนดวง อาทิตย์ แต่ฉันมันช่างต่างจากเธอ ชีวิตเหมือนตรงกันข้าม ดำเนินอยู่ในความ มืดมน ไม่มีแม้แต่แสงสว่างที่จะส่องเข้ามา งานเลี้ยงครั้งนี้เป็นงานเลี้ยงที่ไม่ธรรมดา เพราะคนที่ไปร่วมงานนั้นล้วนแล้วแต่ เป็นชายหล่อ หญิงสวย แม้ว่าอาจจะมีคนที่ดูเหมือนจะธรรมดาอยู่บ้าง แต่คารม นั้นเป็นชั้นหนึ่ง

เมื่อมองไปรอบๆ เราก็ถอนหายใจ วันนี้ที่มาคงทำถูกแล้วแหละ งานเลี้ยงหาคู่ คืนนี้เธอไม่ได้รู้สึกสนใจอะไรเป็นพิเศษ เพียงแค่อยากมาเป็นเพื่อนจันฉายเฉยๆ ช่วยเธอหาคู่ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะต้องมาเจอผู้หญิงที่สวยๆ ผู้ชายที่หล่อๆขนาด นี้ ดูเหมือนว่าหนุ่มหล่อ สาวสวยที่กำลังโสดทั้งเมืองนั้น มารวมตัวกันที่นี่

จันทร์ฉายรู้สึกตื่นเต้นมากๆ ดีใจจนพูดกับนีรชาว่า “ฉันรู้สึกว่า กิจกรรมในวันนี้ ฉันคงจะทํามันสําเร็จ

งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้มีการทำหลายเลขจับคู่ นีรชาจับได้หมายเลข7 คู่ของเธอ คือหมายเลข17 จันทร์ฉายจับได้หมายเลข23 ส่วนคู่ของเธอคือหมายเลข 33

มองเห็นรชาเอาหมายเลขแอบวางไว้ที่ข้างๆโต๊ะ จันทร์ฉายไม่เห็นด้วยอย่าง รุนแรง “ยัยน้ำ ทำไมแก่ใจแคบจังงงงง แกไม่ใช่ว่าโสดอยู่หรอไง ถ้าแกไม่อยาก หาแฟน ก็คิดซะว่าคืนนี้ได้รู้จักเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นก็ได้หนิ ทุกคนเขาก็มาสนุกกัน เป็นวัยรุ่นกันทั้งนั้น ถ้าเกิดว่าเธอรู้สึกว่าไม่เหมาะกับเธอ เธอรู้สึกไม่ค่อยชอบ ไม่ต้องทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้เขา โอเคไหมมมม

นีรซาคิดไปคิดมา ก็ใช่อยู่นะ ไหนๆเธอก็มาแล้ว ก็คิดสะว่าได้รู้จักเพื่อนใหม่เพิ่ม

ขึ้นก็แล้วกัน ดูตามลำดับเลขที่นั่งที่วางไว้หน้าโต๊ะ ที่นั่งของหลายเลข 17 อยู่ไหนกัน นะ แผ่นหลังที่เห็นแล้วมันช่างดูคุ้นเหลือเกิน นีรชาพยายามสงบจิตสงบ ใจ เดินตรงไปหาผู้ชายคนนั้น

“สวัสดดีค่ะ” คําทักทายที่ออกมาอย่างไม่เต็มปากเต็มคำ

ภัสกรณ์!!! ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้น ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเป็นภัสกรณ์ ใบหน้าที่ น่าสยดสยอง จ้องมองไรมาอย่างโมโห

คะคะคุณ………ที่นี่ได้ยังไงกัน” นีรชาใจตกลงไปที่พื้น ตัวหดเหลือนิด เดียว และเอ่ยปากถามอย่างแผ่วเบา

เงาอันสูงสง่าของภัสกรณ์ยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาจ้องมองมาที่นี า เสื้อเชิ้ตซับในสีดำปกคลุมตัวเขาไว้อยู่

มองเห็นท่าทางของภัสกรณ์ นีรชาไม่สามารถขยับได้

“นีรชา เธอกล้ามากเลยนะ!!” ภัสกรณ์กัดฟันพูด ใบหน้าอันหล่อเหลา ปกคลุมไปด้วยความเข้มขรึม สายตามองนีรชาอย่างลุกเป็นไฟ

“ฉัน…ฉัน…” นีรชากำลังจะเปิดปากอธิบาย แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง จะบอกว่าเธอแค่มาเป็นเพื่อนจันทร์ฉายเฉยๆแบบนี้อะหรอ หรือจะบอกว่า เธอไม่ได้วางแผนจะมีที่งานเลี้ยงหาคู่สะหน่อย ต่อไปให้พูดไปแบบนี้ภัส กรณีก็คงไม่เชื่อ

ช่างเถอะ ไม่อธิบายแล้ว นีรชาก้มหน้าลง ไม่คิดจะเปิดปากพูด ท่าทีของนีรชาที่ยืนอยู่ตรงหน้าภัสกรณ์รู้สึกผิดเบาๆ เขาจัดการธุระที่ เซี่ยงไฮ้เสร็จ แม้แต่พักก็ไม่ยอมพัก รีบกลับมาหาเธอ ไปหาที่ไหนก็ไม่พบ แต่กลับได้ยินพนักงานในบริษัทพูดคุยกันว่าเธอไปงานเลี้ยงจัดหาคู่กับ จันทร์ฉาย

ความโกรธทวีรุนแรงมากขึ้น จู่ๆภัสกรณ์ก็ลุกขึ้น เขาโกรธจนไม่สามารถ บรรยายออกมาได้ “นีรชา เธออยากตายใช่ไหม ถึงกล้าออกมางานเลี้ยง หาคู่แบบนี้ “

คนรอบข้างเริ่มมองมา โดนผู้คนมองว่า ภัสกรณ์เป็นคนโหดร้าย นีรชา รู้สึกขายหน้ามากๆ อยู่กับภัสกรณ์ที่ไร เธอต้องกลายเป็นจุดสนใจของคน รอบข้างตลอดเลย

นีรชารู้สึกเกลียดความรู้สึกแบบนี้

ขี้เกียจจะสนใจคนโหดเหี้ยมแบบนี้แล้ว นีรชาทำหน้าพอใจและนั่งลง ทำ ทีไม่สนใจภัสกรณ์และพูดว่า “ฉันแค่มาร่วมงานเฉยๆ คุณจะเชื่อไม่เชื่อ

อ่อ นี่กลายเป็นความผิดเขาหรอ กลายเป็นว่าเขาไม่เชื่อใจเธองั้นหรอ

ภัสกรณ์เหมือนโดนนีรชาทำให้โกรธแทบจะบ้า

“มารวมงานเฉยๆงั้นหรอ บังเอิญจังเลยนะที่ออกมาร่วมงานตอนที่ฉันไป ทำงานนอกพื้นที่ มาร่วมงานเฉยๆก็ต้องแต่งตัวขนาดนี้เลยหรอ จะแต่งมา ล่อใครห้ะ” ภัสกร ตะโกนแบบไม่คิดชีวิต กระชากแขนของเราและถามเธอ “ขาดผู้ชายแค่ไม่กี่วัน เธอทนไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอ

ถึงแม้เสียงในเลี้ยงจะดังมาก แต่เสียงตะโกนของภัสกรณ์ก็ดึงความ สนใจของคนรอบข้างไม่น้อย คนรอบๆข้างเริ่มหันมามอง

“ภัสกรณ์ ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี่!” ข้อมือของเราโดนเขาบีบจนเจ็บ

ภัสกรณ์มองมาที่เสื้อผ้าของนีรชา

นีรชาใส่เสื้อคอวีสีดำกับกระโปรง แถมยังเป็นเสื้อที่โชว์ช่วงลำคอของ เธออย่างชัดเจน

ตั้งใจจะแต่งตัวแบบนี้มา ยังจะกล้าพูดอีกว่ามางานเฉยๆ นีรชา ฉันคิดว่า ไม่ควรให้อิสระใดๆกับเธออีกแล้ว

น้ำเสียงอันโกรธ และใบหน้าอันโหดเหี้ยม เขากระชากแขนนีรชาให้ลุก ขึ้น “กลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้”

“ภัสกรณ์คุณจะทำอะไร ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้” นีรชาเริ่มมีอารมณ์โกรธ พูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ

จันทร์ฉายเห็นนีรชาอยู่ตรงนั้นเหมือนกำลังจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงรีบวิ่ง

มา

เห็นผู้ชายที่กำลังเกาะแกะนิรชาคือภัสกรณ์ จันทร์ฉายนิ่งอึ่งจนทำอะไร ไม่ถูก

*ท่านประธานหรอ”

ภัสกรณ์หันกลับไปมอง เห็นเลขาฯจันทร์ฉาย ถึงกับโมโหหนักมากกว่า เดิม นีรชากับจันทร์ฉายมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน การที่เธอมางานเลี้ยงใน คืนนี้ ต้องเป็นว่าจันทร์ฉายแน่ๆ

เขาเปิดปากถามอย่างเย็นชา “คุณเลขาฯจันทร์ฉาย ที่นีรชามางานเลี้ยง วันนี้เป็นเพราเธอใช่ไหม

จันทร์ฉายมองเห็นหน้าอันดุดันของภัสกรณ์ ในใจก็เต็มไปด้วยความกลัว แต่เธอก็ยังพยักหน้า “ใช่ค่ะ ฉันขอให้นีรชามากับฉัน แต่มันก็แค่งานเลี้ยง ที่ให้คนมาเจอกัน รู้จักคนเยอะขึ้นก็ไม่เลวนะคะ”

“รู้จักคนเยอะขึ้นงั้นหรอ หรือจริงๆแล้วอยากรู้จักผู้ชายเพิ่มขึ้นกันแน่ พนักงานหญิงของ บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด เขาทำตัวกัน ง่ายๆแบบนี้หรอ!!” ภัสกรณ์พูดแทงใจดำอย่างเย็นชา

ได้ยินภัสกรณ์พูดแบบนั้น จันทร์ฉายถึงกับไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง นี่ คือคำพูดที่ท่านประธานจะพูดกับพนักงานของตัวเองหรอ ก็แค่มางาน เลี้ยงพบปะสังสรรค์ ไม่ได้เอาความลับของบริษัทไปขายข้างนอก ถึงกับ ต่อพูดขนาดนี้เลยหรอ

“ท่านประธานภัสกรณ์ค่ะ ถึงแม้ว่าพวกเราจะเป็นพนักงานของ บริษัท ที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด แต่เราก็ต้องมีช่วงเวลาส่วนตัวบ้าง ช่วง เวลาหลังเลิกงาน พวกเราจะทำอะไร คงไม่เกี่ยวกับท่านประทานนะคะ” จันทร์ฉายเป็นคนที่ทนไม่ได้กับความไม่ถูกต้องและความไม่ยุติธรรม จึงไม่กลัวที่จะพูดแบบนั้นกับภัสกรณ์ เธอ

“จันทร์ฉาย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากทำงานที่บริษัทที เอส พร็อพเพอร์ ตี้กรุ๊ปจำกัด แล้วล่ะ” ภัสกรณ์ทำใบหน้าที่น่ารังเกียจ และโมโหหนัก มากกว่าเดิม ไม่มีพนักงานในบริษัทฯคนไหน ใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเขา บนโลกใบนี้นอกจากนีรชา ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้