ตอนที่ 65 ความคิดที่แข็งแกร่ง

ตอนที่65 ความคิดที่แข็งแกร่ง

นีรชาพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเกือบห้าวันแล้ว ถึงแม้ว่านีรช าจะได้พักห้องที่สบายมีทุกอย่างครบครัน น้าแขก็ดูแลอย่างดี ครบด้าน แต่นีรชาก็ยังคงรู้สึกทุกข์ใจ

ใส่ผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์บางๆ นีรชาสวมใส่ชุดผู้ป่วยที่หลวมๆ เดินเรื่อยเปื่อยในสวนดอกไม้

แสงแดดที่สดใสและไม่ร้อนมากของฤดูใบไม้ผลิ ส่องมาบน ตัวเธออย่างอบอุ่นนุ่มนวล ทำให้สภาพจิตใจที่ไม่เบิกบานของ น้ำที่มีมาเป็นเวลานานมีร่องรอยของความอบอุ่นขึ้น

เดินไปอย่างช้าๆบนเส้นทางบนสนามหญ้า นีรชาหรี่ตาเพื่อ เพลิดเพลินกับแสงแดดที่แสนอบอุ่น

ทันใดนั้น ก็มีอะไรสักอย่างชนเข้า ขาของเธอ ทำให้นีรชา กรีดตกใจด้วยความกลัว จองมองสักพัก ที่แท้ก็หมาน้อยน่ารัก พันธุ์ปักกิ่งนี่เอง ทั่วทั้งตัวขาวราวหิมะ ที่คอมีปลอกคอสีชมพูที่

งดงามมากแขวนอยู่

ชนเข้าที่คน หมาน้อยก็ไม่มีความกลัว เงยหัวขึ้นมองน้ำด้วย ความสงสัย ดูมันจะซุกซนและสดใสมากนีรชาก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนตัวเองอยู่มัธยมปลายนั้น ก็อยาก เลี้ยงหมาพันธุ์ปักกิ่งตัวสีขาวแบบนี้มากๆ น่าเสียดาย ยังไม่ทัน ที่ฝันจะเป็นจริงเลย บริษัทของพ่อเธอก็ล้มละลายเสียแล้ว จากนั้นเป็นต้นมา การเลี้ยงน้องหมาก็กลายเป็นการเพ้อฝันที่ ไม่มีทางเป็นจริงตลอดกาล

นีรชาถูกเจ้าหมาน้อยที่น่ารักตัวนี้ดึงดูดเข้าแล้ว นั่งยองๆและ ลูบที่หัวของเจ้าหมาน้อย “เด็กน้อย หนูชื่ออะไรคะ เจ้าของไป ไหน หนูหลงกับเจ้าของรึเปล่า”

เจ้าหมาน้อยก็ทำเหมือนเข้าใจคำพูดของเธอ เห่าเรียกออก มาสองครั้ง หางแกว่งดุ๊กดิ๊กอย่างมีความสุข

เห็นท่าทางเจ้าหมาน้อยที่น่ารัก นรชาก็เริ่มสนุกสนานขึ้นมา ยกใหญ่ หยิบลูกสนที่อยู่บนสนามหญ้าเอามาเล่นเกมส์โยน บอลกับเจ้าสุนัขน้อย

“เจ้าหิมะ เจ้าหิมะ…..เสียงของผู้หญิงที่กังวลใจจากระยะ

ไกลถึงใกล้ น้ำเงยหน้าขึ้น เห็นเงาไกลๆว่าเป็นผู้หญิงเอว บางร่างน้อยเลี้ยวมาทางนี้

ตบเบาๆบนหัวของเจ้าหิมะ นีรชาพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้า หิมะ เจ้าของของเธอมาแล้วนะ รีบไปหาเธอซะ”
แต่เจ้าหิมะไม่ได้ยินเสียงเรียกของเจ้าของ ตั้งหน้าตั้งตาเล่น ลูกสนที่อยู่บนพื้น

นีรชาหมดหนทาง จึงอุ้มเจ้าหิมะไปหาผู้หญิงคนนั้น

เห็นเจ้าหมาน้อยในอ้อมแขนของนีรชา ผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งมา แต่ไกล ทั้งคู่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตอนที่มองหน้าของผู้หญิงคน นั้นชัดๆ ใจของนีรชาเต้นระรัว มันบังเอิญมากๆ คาดไม่ถึงว่าจะ เป็นเธอ

น้ำเคยอ่านข่าวซุบซิบบนหน้าหนังสือพิมพ์ เห็นรูปที่เธอโดน ปาปารัสซี่แอบถ่าย ในรูป เธอควงแขนของสมภพอย่างแน่น รอยยิ้มบนใบหน้าเธอมันสามารถละลายน้ำแข็งที่แข็งได้

ธวัล ลูกสาวของนายกเทศมนตรีเหลียง คู่หมั้นหญิงของ

สมภพ

หน้าของนีรชาเปลี่ยนเป็นซีดเผือกทันที ยังไม่ทันจะวางเจ้า หิมะลงและหลีกตัวออกไป ธวัลก็วิ่งหอบมาด้านหน้าของเธอ แล้ว

“โอ้ สาวน้อยคนนี้ ขอบคุณมากนะฉันนึกว่าจะหาเจ้าหิมะไม่ เจอสะแล้ว มันเป็นแก้วตาดวงใจของแฟนฉันมากเลย ถ้ามันหายไป เขาจะต้องโกรธฉันตายแน่ๆ! ขอบคุณเธอมากจริงๆ นะ” ธวิลกล่าวขอบคุณนิรชา พอเธอรับเจ้าหิมะไว้ที่อ้อมอก เธอก็กอดมันอย่างแน่น จับบนหัวของเจ้าหิมะอย่างเอาเป็น เอาตาย

“เจ้าหิมะ เธอมันช่างร้ายกาจ แม่เผลอแป๊บเดียวก็วิ่งไปทั่ว กลับไปบ้านแม่จะอบรมเจ้า!” ธวิลใช้นิ้วบีบที่จมูกเล็กๆของเจ้า หิมะ

นีรชามองที่ธวิล ไม่เถียงเลยว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ช่างงดงาม ผิวที่ขาวผ่อง เพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติที่ละเอียดอ่อน นิสัย เฉพาะตัวที่ล้ำค่า มองก็รู้ว่าเป็นบุตรสาวของครอบครัวมั่งมีที่ คาบช้อนงอนช้อนทองมาเกิด

เธอและพี่สมภพช่างเหมาะสมกันมากจริงๆ นีรชาเริ่มมีน้ำตา

เด็กผู้หญิงแบบนี้ที่ไม่เข้าใจความทุกข์ของมนุษย์ ในชีวิตมี แต่สีสัน เสียงปรบมือและคำสรรเสริญ ถึงเหมาะกับพี่สมภพ

เมื่อเทียบกับธวิล น้ำเธอมันก็แค่ฝุ่นธรรมดา

“เจ้าหิมะ พ่ออยู่โรงพยาบาลคนเดียว พวกเรารีบไปดูแลดี กว่ามั้ย?” เสียงของธวิลที่นุ่มนวลก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
กลับทำให้น้ำที่หันหลังกลับออกไปแล้วถึงกับแข็งที่อ

พ่อ ใช สมภพไหม? พี่สมภพ พี่ก็อยู่ที่นี่เหรอ พี่ป่วยเป็น อะไรเหรอ หนักไหม

ความคิดนี้รุนแรงพรั่งพรูออกมาในใจของน้ำ ไปหาเขาสิ ไป หาพี่สมภพ!