ตอนที่ 107 กล้าขึ้นเสียงใส่ฉันหรอ
“ ผมไม่เป็นอะไร รีบวิ่ง ! ” ภัสกรณ์จูงมือของนีรชารีบวิ่งอย่างสุด
ชีวิต
ดูเหมือนว่าด้านหลังจะมีคนกลุ่มหนึ่งตามมา ปังๆเสียงปืนรัวออกมา กระสุนปืนลอยข้ามหัวของพวกเขา ในใจของนีรชาเต้นรั้วหวาดกลัว
มาก
ตอนที่วิ่งเข้าไปในตรอกเล็กนั่น ทันใดนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งกระโจน ออกมาประชิดตัวพวกเขา
” คุณชาย วางปืนลง ! “ ทันใดนั้นมีปืนสองกระบอกอยู่ด้านหลังภัส กรณ์ก้บนีรชา
ในวันเดียวกันถูกปืนจ่อหัวถึงสองครั้ง ความรู้สึกแบบนี้ มันแย่
มากๆ
ภัสกรณ์รับหุบมือ โอบอยู่บนไหล่ของนีรชาทันที
“มีปัญหาอะไรเอามาลงกับฉัน ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไป ! ” ภัสกรณ์ เอ่ยปากอย่างเย็นชา สายตาคู่นั้นค่อยๆเหลือบมอง หาโอกาส หลบหนีเอาชีวิตรอด
ชายชุดดำข้างหลังส่งเสียงหัวเราะเยาะออกมา : “ ทำไมฉันต้องฟัง
คำพูดแก ? ”
เสียงของภัสกรณ์แหบห้าว : “ ถ้าพวกแกแตะต้องเธอแม้แต่ปลาย ผม ฉันเอาพวกแกตายแน่ !!
“ ถ้าฉันแตะต้องเธอล่ะ ? ” ชานคนหนึ่งยื่นมือใหญ่ๆขนดกออกมา
บีบตัวนีรชาอย่างรุนแรง
นีรชาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
เพียงช่วงเวลาสั้นๆดวงตาเย็นชาคู่นั้นของภัสกรณ์เปลี่ยนเป็น สายตากระหายเลือด!
บิดตัวในองศาที่เหลือเชื่อ ภัสกรณ์ยกขาถีบปืนกระบอกนั้นที่จ่อ อยู่ข้างหลังนีรชาหล่นลง และใช้ข้อศอกกระแทกชายชุดดำ กระเด็นออกไปไกล
ชายชุดดำสองคนผิวปากเรียก รอบข้างมีคนพุ่งตัวออกมามากกว่า เดิม กำหมัดแล้วพุ่งเข้าหาภัสกรณ์ ทั้งแตะทั้งต่อย พละกำลัง ทั้งหมดใส่ไปที่ภัสกรณ์อย่างเต็มแรง ภัสกรณ์ทั้งหลบหมัด และแอบส่งสายตาให้เราหลบหนีไป หา โอกาสวิ่งหนีไปเร็ว
ภัสกรณ์ถูกต่อยล้มลงกลิ้งไปมาอยู่กับพื้น ความอัปยศแบบนี้นีรชา
ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
นีรชาทนไม่ไหวอีกต่อไป
“พอแล้ว !” เธอรีบพุ่งไปอยู่ตรงหน้าคนกลุ่มนั้นที่แตะต่อยภัส กรณ์แล้วตวาดใส่
“อย่าต่อยอีกนะ ! ฉันแจ้งตำรวจแล้ว ! ตำรวจกำลังจะมา ! ”
“แปะๆๆ ” เสียงปรบมือดังออกมาจากข้างในรถบูกัตติ เวย์รอนสี
คําที่อยู่ข้างๆ
นีรชาหันหน้าไปมอง เบาะด้านหลังมีคนคนหนึ่งนั่งอยู่
คนนั้นผิวปากเพียงครั้งเดียว ชายชุดดำทั้งหมดก็หยุดทันที โค้ง คำนับอย่างพร้อมเพียงและตะโกนว่า “ คุณโศธิน ”
คุณโศธิน ? นีรชายังไม่ได้ตั้งตัว ข้างๆหูก็มีเสียงเบาๆลอยออกมา “พ่อ “ ฟอ ? นีรชา าปากค้าง !
พ่อของภัสกรณ์นั่งอยู่ในรถ มองลูกชายถูกลูกน้องของตัวเองแตะ
ต่อยจนกลายเป็นสภาพแบบนี้ ?
ความจริงแล้ว เขาส่งชายชุดดำพวกนี้มา
บนโลกนี้มีพ่อแบบนี้อยู่ด้วยเหรอ ?
เห็นภัสกรณ์สภาพหน้าเขียวบวม ในใจของนีรชาก็ลุกเป็นไฟ พุ่ง ไปที่หน้ารถแล้วตะโกนเสียงดัง : “ คุณเป็นพ่อของภัสกรณ์ ? คุณ กล้าลงมือรุนแรงแบบนี้ได้ยังไง ? คุณบ้ารึเปล่า ! มีพ่อที่ไหนทำ แบบนี้กับลูกชายตัวเอง ”
คนในรถไม่พูดอะไร
นีรชา ถูกปืนพกกระบอกหนึ่งจ่อไปที่หัว
” หยุดนะ ! ” ภัสกรณ์ตะโกนเสียงดังอยู่ข้างหลังนีรชา ตะโกน เสียงแหบสุดพลัง : “พวกนายกล้าแตะต้องเธอ ! ฉันจะฆ่าให้หมด!
” พอแล้ว แยกย้ายได้ ! ” คนในรถพูดขึ้นทันที ถือว่าปล่อยพวก เขาไป
รถแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นบนถนนเหลือแค่นีรชากับ ภัสกรณ์อยู่สองคน เหมือนกับเมื่อสักครู่ไม่ได้เกิดการต่อสู้กันอย่าง ดุเดือด
“ นีรชา ! ” ภัสกรณ์จะโกนเรียกนีรชา
นีรชาหันหลังกลับไป ภัสกรณ์ยังคงนอนอยู่บนพื้น บนหน้าเขียว และบวมเต่ง มุมปากมีรอยเลือดไหล ผมและเสื้อผ้ายุ่งเหยิงไป หมด ดูสภาพเหมือนคนจนมุม ในตาโกรธแค้น ใช้เสียงตวาดเธอ : ” ใครสั่งให้คุณเข้ามายุ่ง! คุณรู้ไหมว่าเมื่อสักครู่นั้นมันอันตรายมาก !
“ คุณ ! ” นีรชากำลังจะบอกว่าเขาควรจะขอบคุณเธอต่างหาก ตา
ของภัสกรณ์ก็ปิดลงในทันที
นีรชารู้สึกว่าแย่แล้ว รีบพุ่งเข้าไปดู ภัสกรณ์สลบไปแล้ว
โรงพยาบาลเซนต์หลุยส์
หน้าห้องฉุกเฉิน นีรชาเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย มือกำเสื้อผ้า แน่นโดยไม่รู้ตัว วันนี้ผ่านไปอย่างตื่นเต้นจริงๆ
เธอคิดว่าภัสกรณ์เป็นคุณชายที่ถูกเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมมาโดย ตลอด นิสัยถึงได้รุนแรงและเย็นชาอย่างนี้
คิดไม่ถึงเลยว่า เขามีพ่อเป็นคนใหญ่คนโตขนาดนี้ สั่งให้ลูกน้อง แตะต่อยเขาแบบไม่มีเหตุผล แล้วยังใช้ปืนจ่อหัวลูกชายตัวเองอีก
นีรชารู้สึกว่าเธอเจอครอบครัวบ้าเสียสติเข้าแล้ว
“คุณนิรชา ! คุณนิรชา ! “ลุงจริมพ่อบ้านพาสาวใช้จำนวนมากมา ถึงอย่างรีบเร่ง
เมื่อสักครู่นีรชาใช้โทรศัพท์ของภัสกรณ์โทรหาเขา ไม่กล้าบอก คุณชลธี กังวลว่าเขาจะร้อนใจจนป่วยขึ้นมา
” คุณนีรชา คุณเป็นยังไงบ้าง ? คุณชายเป็นอะไรกันแน่ ? ”
” ยังไม่รู้ค่ะ กำลังรักษาอยู่ ” นีรชาเหลือบมองไปที่ประตูห้อง ฉุกเฉินที่ถูกปิดอยู่
ในใจของนีรชาเครียดจนไม่รู้จะพูดอะไร เธอรู้ ที่ภัสกรณ์ถูกตีนั้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอบ้างแหละ ถ้า หากไม่ใช่เพื่อปกป้องเธอ เขาก็จะไม่ถูกรุมจนสลบแบบนี้
ตอนที่เขาถูกรุมแตะอยู่กับพื้น ยังนึกถึงเธอ ส่งสัญญาณให้เธอหนี ในสายตาเป็นกังวลและเจ็บปวด ออกมาจากข้างใน โดยไม่ได้ แสดงออกมาเลย
ในใจของนีรชารู้สึกหวาดกลัว
ภัสกรณ์ หรือว่าเขาชอบเธอจริงๆ ?
ไฟในห้องฉุกเฉินก็ดับลง หมอเดินออกมาใช้ภาษาอังกฤษอธิบาย รัวๆ พูดเร็วจนทำให้คนตกใจ นีรชาฟังด้วยความมึนๆงงๆ ได้แต่ใช้ สายขอความช่วยเหลือมองลุงจริม
“ กระดูกซี่โครงหัก นอกนั้นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ” ลุงจริมถอน หายใจพูดกับนีรชา
สักพักหนึ่งภัสกรณ์ก็ถูกเข็นออกมา สวมท่อออกซิเจน หมดสติอยู่ รอบเลือดที่มุมปากถูกหมอเช็ดออกไปแล้ว
ถึงอย่างนั้น ดูแล้วก็ยังรู้สึกน่าสงสารมาก ภัสกรณ์ถูกเข็นเข้าไปในห้องพักฟื้นที่ดูหรูหรามีอุปกรณ์การ แพทย์ที่ดีที่สุด การตกแต่งและจัดวางในห้องนี้ เป็นของดีทั้งหมด และยังมีพยาบาลสี่คนดูแลอยู่ในห้องพักฟื้น
นีรชานั่งอยู่ข้างหน้าต่างของภัสกรณ์ ในใจสับสนไปหมด
ภัสกรณ์ยังคงหลับสนิทอยู่ ใบหน้ามีร่องรอยบาดแผลเต็มไปหมด ผมก็ยุ่งเหยิง ประกายความหล่อเหลาหายไปมากทีเดียว
เฝ้ามองภัสกรณ์ในสภาพนี้ ในใจของนีรชาสับสนมาก
สิ่งที่เขาทำในวันนี้ทำให้เธอประหลาดใจขึ้นอีกครั้ง ทั้งหมดเหมือน จะอธิบายอะไรบางอย่าง : “ ภัสกรณ์ ชอบเธอจริงๆ
มือจับผ้าของกระโปรงไว้แน่น กระโปรงตัวนี้เป็นเงินแสน แต่ วินาทีนี้กลับเปื้อนสกปรกเต็มไปด้วยฝุ่นและรอยเลือด
ภัสกรณ์ซื้อของให้เธอโดยไม่เคยคิดเสียดาย ไม่ว่าอะไรก็จะเลือก สิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอ
เธอคิดว่าเพราะภัสกรณ์เป็นเจ้านายที่ใจกว้างมาโดยตลอด สิ่งที่ เขาให้เธอ นั่นเพราะว่าเขามีเงินเยอะ ไม่ได้มีความหมายอะไร ดูเหมือนว่าตอนนี้ ไม่ได้เป็นอย่างสิ่งที่เขาคิดทั้งหมด
นีรชาปวดหัวและเอาหน้าไปแนบบนฝ่ามือเขา
ถ้าหากภัสกรณ์ชอบเธอขึ้นมาจริงๆ เรื่องมันก็จะวุ่นวายขึ้น
” คุณนิรชา ดื่มอะไรสักหน่อย ! “ลุงจริมยกน้ำชามะนาวแก้วหนึ่ง มาให้นีรชา มองภัสกรณ์ที่นอนอยู่บนเตียง : “ คุณนีรชา ด้านในมี เตียงนอน คุณไปนอนพักสักจีบ คุณชายคงยังไม่ฟื้นขึ้นมาในตอนนี้ หรอก ”
“ ไม่เป็นไร ฉันไม่ง่วง ” นีรชาพูดขอบคุณด้วยน้ำเสียงเบา
ตอนนี้เธอจะหลับลงได้ยังไง ? ไม่ใช่เป็นห่วงอาการของภัสกรณ์ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มากมาย สมองของเธอยังนึกถึงเรื่องพวก
นั้นอยู่
ชายชุดดำาเลือดเย็น คุณโศธินผู้ลึกลับ
บ้านหมื่นสาไม่ใช่กลุ่มบริษัทมหาเศรษฐีเหรอ ? ทำไมถึงทำตัว เหมือนพวกโจรป่าเถื่อน ?
ดื่มน้ำชามะนาวที่ลุงจริมยกมา นีรชาถามเบาๆ : “พ่อของภัส กรณ์ เป็นคนยังไงคะ ? ”
ดูเหมือนจะได้ยินอะไรที่ไม่ควรได้ยินอะไรอย่างนั้น สีหน้าของลุง จริมเปลี่ยนไปมาก มองหน้านีรชาอย่างเคร่งเครียดพูดว่า : “คุณ นีรชา เรื่องที่ไม่ควรพูดอย่าพูดถึงมันอีกเลย ปล่อยให้มันย่อยหาย ไปในท้องดีกว่า ”
สุดท้ายแล้วเขามีอะไรลึกลับกันแน่ ? ทำไมถึงพูดถึงเขาไม่ได้ ? บ้านหมื่นสามีความลับอะไรกันแน่ ?
นีรชาเดาอยู่ตั้งนานก็เดาไม่ออก แล้วก็ไม่คิดมันอีก
บนเตียงผู้ป่วย หลอดยาที่ลำเลียงเลี้ยงส่งยาต่อยๆหยดยาลง ภัส กรณ์ที่หลับสนิทอยู่ ริมฝีปากบางๆค่อยๆแห้ง
นีรชาใช้สำลีชุบน้ำให้ชุ่ม แตะบนปากเขาเบาๆ ใช้นิ้วค่อยๆสางผม ที่ยุ่งเหยิงของเขา
ภัสกรณ์นอนหลับจนถึงรุ่งเช้าถึงจะฟื้นขึ้น ดวงตาคมลึกคู่หนึ่งมอง
เห็นนีรชาอย่างสลัวๆ ” ตื่นแล้ว ? ” นีรชานั่งเงียบๆมองเขาอยู่บนเก้าอี้หน้าเตียง
“ อืม ” ภัสกรณ์ยันตัวอยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่ส่งเสียงร้องเจ็บปวด ออกมาทันที ฝ่ามือใหญ่ๆลูบไปที่หน้าอกของตัวเอง
ฟอลงมือรุนแรงขึ้นทุกวัน!
“ กระดูกซี่โครงคุณหัก สองสามวันนี้ก็นอนอยู่บนเตียงห้ามขยับไป ไหนมาไหนจะดีกว่า ” นีรจากดปุ่มที่อยู่บนเตียง ให้เตียงค่อยๆยก สูงขึ้น
“สมควรตาย ! ” ภัสกรณ์ขมวดคิ้วด่าเสียงเบาๆ
“คุณนอนพักอีกสักหน่อยเถอะ ! “นีรชากระซิบบอกภัสกรณ์
พยาบาลที่ควรผลัดกันมาดูแลผู้ป่วยในตอนนี้ก็ทนง่วงนอนไม่ไหว หลับอยู่บนโซฟาข้างนอกห้องไปแล้ว
บนหน้าที่ขาวใสของนีรชาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและซีดเซียว ดูเหนื่อยกว่าเมื่อเช้าซะอีก
ทำให้ภัสกรณ์ไม่พอใจมาก “นีรชา ไปนอนซะ ! ” ภัสกรณ์ตวาดเสียงเบา
“ฉันไม่ง่วง “ นีรชาลดสายตาลง ” ฉันปลอกแอปเปิ้ลให้คุณ ? ”
“ อย่าดื้อ ! ไปนอนซะ ! ” ภัสกรณ์ตวาดอย่างไม่พอใจมาก กระดู ซี่โครงตรงหน้าอกเจ็บขึ้นมา
นีรชาไม่สนใจเสียงตวาดอย่างโมโหของเขา แล้วหยิบแอปเปิ้ลขึ้น
มาปลอก
“ นีรชา ! คุณเห็นคำพูดของผมเป็นลมข้างหูเหรอ ! ” ภัสกรณ์โกรธ มาก : ” เหมือนคุณอยากจะลองดี ? ”
ผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งไม่เชื่อฟังเขาแล้ว ! ไม่รู้ว่าผมหวังดี
ตอนที่เขาถูกรุมทําร้ายเธอก็รีบเข้ามาตวาดใส่ตาแก่นั่น
เขาเป็นลูกของตาแก่นั่นจริงเหรอ สั่งสอนสักหน่อยก็พอ ไม่ใช่จะ ลงมือฆ่าเขาจริงๆ
แต่เธอนั้นไม่เหมือนกัน ถ้าหากว่าตาแก่นั่นโมโหที่เธอตวาดใส่ขึ้น มาจริงๆ เธอจะมีสิบชีวิตก็ช่วยไว้ไม่ได้ นีรชาไม่สนใจเสียงตวาดของภัสกรณ์ ตั้งใจปลอกเปลือกแอปเปิ้ล
ภัสกรณ์โกรธจนคิ้วหนาๆของเขาขมวดเข้าหากัน ยื่นมืออยากจะ ดึงเธอเข้ามา แต่ว่าขยับนิดเดียวก็กระทบไปถึงหน้าอก เจ็บจนเขา เปล่งเสียง ” โอ๊ย ”
ได้ยินเสียงของเขา นีรชาหยุดปลอกแอปเปิ้ลทันที มองเขาด้วย ความเป็นห่วง : “ เจ็บมากไหม ? ฉันช่วยเรียกหมอให้
“ ไม่ต้อง ” เสียงเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง
บาดเจ็บเล็กน้อยอย่างนี้เขาทนไม่ไหว ก็ไม่ใช่ภัสกรณ์หรอก ?
ทั้งสองคนไม่พูดอะไร ภัสกรณ์ก็ไม่ได้ไล่นีรชาอีก
ภัสกรณ์พิงอยู่บนเตียงครึ่งตัว สายตามองนีรชาปลอกแอปเปิ้ล
เธอปลอกแอปเปิ้ลอย่างเงียบๆ สีหน้าท่าทางเงียบสงบ ดูเหมือนว่า ไม่ใช่คนคนเดียวกันกับที่ไปตวาดใส่ตาแก่นั่น
“ นีรชา คุณกล้ามากเลยนะ กล้าไปตวาดใส่ตาแก่นั่น คุณรู้ไหมว่า ตาแก่คนนั้นเขาเป็นใคร ? ” ” เขาเป็นใคร ? เจ้าของผู้ลึกลับของบริษัทมหาเศรษฐีในยุโรป ? ” โรซาถามกลับไปนิ่งๆ
ผู้หญิงคนนี้ไร้เดียงสาจริงๆ มองเห็นแค่เพียงผิวเผิน
หัวหน้าครอบครัวบ้านหมิ่นสา ไม่ได้ธรรมดาเหมือนที่เธอคิดอย่าง นั้น
“เขาทำอะไรล้วนแต่ใช้อารมณ์ตัดสิน มีครั้งหนึ่งบอดี้การ์ดที่คุ้ม กันเขามานานหลายปีพูดไม่เข้าหูเขา ถูกเขายิงสองนัด จนเป็น อัมพาตตลอดชีวิต ” ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม มองหน้าเธออย่าง ใจจดใจจ่อ รอดูปฏิกิริยาของเธอ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ