ตอนที่100 สิทธิที่คุกคามเธอ

ตอนที่100 สิทธิที่คุกคามเธอ

“ภัสกรณ์! คุณไม่เพียงแต่ทำลายฉัน คุณต้องการให้ฉันทำ อย่างไรคุณถึงจะยอมหยุด คุณมันเป็นปีศาจจิตใจอำมหิต นีรชาต่อว่าเสียงดังพร้อมกับร้องไห้ออกมา ร้องไห้ให้กับเรื่อง เศร้าโศกเสียใจทั้งหมดที่เธอต้องเผชิญมา

เรื่องนี้ทั้งหมดเป็นเพราะภัสกรณ์เพียงคนเดียว ถ้าหากเธอไม่ ต้องคอยหลบหนีการตามล่าของเขา ถ้าเธอไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ ลูกของเธอ ก็อาจจะเกิดมาแข็งแรงสมบูรณ์ก็เป็นได้

ถ้าหากเขาไม่ได้ใจร้าย ตอนนี้พ่อของเธอก็อาจจะแข็งแรง และยังมีชีวิตอยู่!

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาเพียงคนเดียว ชีวิตของเธอตั้งแต่ได้ พบเจอกับเขาก็มีแต่เรื่องวุ่นวาย

ได้ฟังนีรชากล่าวหาเขาด้วยความโกรธแค้น ภัสกรณ์ก็เริ่มที่ จะโมโหเช่นกัน ผู้หญิงคนนี้ทำไมช่างโง่เขลา

เขาจับศีรษะของเธอไว้เพื่อที่จะหันหน้าของเธอเข้ามาใกล้ “นีรชา อย่าลืมสิ สัญญาการเป็นภรรยาของเธอยังไม่สิ้นสุดนะ”

ใบหน้าของนีรชาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาจ้องมองภัส กรณ์อย่างเกลียดชัง “แล้วคุณล่ะ คุณได้ทำตามสัญญารึเปล่า พ่อของฉันตาย คุณต้องรับผิดชอบ”

“อะไรนะ คุณสิทธิ์ชานนตายแล้ว” ภัสกรณ์รู้สึกแปลกใจแต่ก็ ไม่ได้เอะใจในเรื่องนี้

ดวงตาของเขาจ้องมองที่นีรชา “มันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะ ต้องรักษาและทำตามคำสัญญา เธอก็ต้องทำตามสัญญาเช่น กัน”

“นี่มันอะไรกัน เสียงดังอะไรกัน” คุณชลธีเดินเข้ามา พร้อม แม่นมซึ่งอุ้มทารกน้อยอยู่ที่ด้านข้าง และเดินตรงเข้ามาใน ห้องนั่งเล่น

ภัสกรณ์ปฏิบัติต่อชลธีด้วยความเคารพ เขาปล่อยมือจาก ศีรษะของนีรชา พูดเสียงดังกังวาน “คุณปู่ เขาขยับสายตาไป มองเด็กน้อยในมือของแม่นมในทันที

ทันใดชายร่างเล็กก็ตื่นขึ้นมา เขามองไปที่ผู้ใหญ่ที่อยู่ราย

ล้อมอย่างอยากรู้อยากเห็น
นีรชาเห็นทารกน้อยในมือของแม่นม เธอรู้สึกเจ็บแปลบที่ หัวใจ คิดถึงลูกน้อยของตนที่ตายจากไป ปวดร้าวที่หัวใจขึ้นมา ในทันที

ดวงตาที่สดใสของนีรชามองไปรอบๆ กับท่าทีที่ดูฉลาดหลัก แหลม นีรชามองดูเด็กน้อย ทันใดนั้นความรักของผู้เป็นแม่ ก็ได้มาเติมเต็มหัวใจของเธอไว้อย่างท่วมท้น

ชลธีเห็นที่นีรชามองดูเด็กน้อย ดวงตาเปล่งประกายด้วย ความเมตตาและแสนอบอุ่น หัวใจของเขาก็พองโตขึ้น มีความ รู้สึกประทับใจในตัวหญิงสาวที่ผอมบางและซีดขาวคนนี้เป็น อย่างมาก

ขอแค่เพียงรักเหลนของเขา เท่านี้ก็น่าจะนับว่าเป็นคนดี นี่คือ

ตรรกะของคุณชลธี

“ภัสกรณ์ นี่มันเรื่องอะไรกัน” ชลธีถามขึ้นอย่างสง่าผ่าเผย

“คุณปู่ นี่แฟนของผมครับ เธอหายตัวไปสักพักแต่ตอนนี้เธอ

ได้กลับมาแล้วครับ” ภัสกรณ์กล่าวขึ้นอย่างภูมิใจ

นีรชาทั้งตกตะลึงและประหลาดใจในคำพูดของเขา

“แฟน” ชลธีมองไปที่นีรชาอยู่ครู่ใหญ่ ผู้หญิงคนนี้ผอมเกินไป แต่ก็ดูไม่เลว ให้เวลาชุบตัวสักหน่อย ก็น่าจะสวยสง่า ได้เลยทีเดียว สิ่งสำคัญที่หายากคือความรักที่บริสุทธิ์ใจ สายตาเธอดูดีมีความจริงใจ ท่าทางดูเป็นผู้หญิงที่ดี

“คุณคะ ดิฉันไม่ใช่แฟนของเขาค่ะ…” นีรชารีบอธิบายแก้ตัว แต่หลังจากนั้นเธอกลับพูดอะไรไม่ออก ถ้าไม่ใช่แฟน แล้วเรา เป็นอะไรล่ะ เป็นชู้รักอย่างนั้นหรือ

นีรชาหันหน้าไปมองชายชราผู้ใจดี แต่เธอก็ไม่สามารถพูด

อะไรต่อไปได้อีก

“นีรชา อย่างอนไปเลยน่า เมื่อก่อนฉันมันไม่ดีเอง เธอหาย โกรธฉันเถอะนะ ต่อไปนี้เราจะได้ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความ สุข ตกลงนะ” อยู่ต่อหน้าคุณปู่ ภัสกรณ์ต้องแกล้งแสดงนิด หน่อย เห็นท่าทีของนีรชาเมื่อครู่ เขาก็มั่นใจว่านีรชาไม่กล้า บอกความจริงกับคุณปู่

น้ำเสียงอ่อนโยนของภัสกรณ์ ชวนให้นีรชาขนลุก ผู้ชายคนนี้ ไม่เพียงแต่เลือดเย็นเท่านั้นยังเป็นคนเสแสร้งอีกต่างหาก!

พวกผู้ใหญ่กําลังคุยกันอยู่ จู่ๆชายร่างเล็กในอ้อมอกของ แม่นมก็เกิดรู้สึกเหงาขึ้นมา เริ่มส่งเสียงอ้อแอ้ ดวงตาของนีรช าก็ไปหยุดอยู่ที่ทารกน้อย และไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้อีกเลย

“คุณทน คุณลูสิคะคุณหนูช่างน่ารักจริงๆ” แม่นมกล่าวกันกั กรณ์ด้วยความชื่นมั่น

คุณทบุรี นิวซารู้สึกตกใจขึ้นมา ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูก ของสกรณ์ ดูแล้งเด็กคนนี้น่าจะอายุราวหนึ่งเดือนเศษ กัส กรณ์ช่างสอนจริงๆ ไข่ทิ้งไว้ไปทั่ว มีซากรุ่นค่ในใจ

แต่เล็กน้อยก็น่ารักน่าชัง นิรซาอดไม่ได้ที่จะแอบมองอีกรอบ หนึ่ง

มีรชายิ่งมองก็ยังรู้สึกคุ้นเคย เด็กคนนี้ช่างดูคุ้นหน้าเสียจริง ราวกับว่าเคยพบกันที่ไหนมาก่อน มีความรู้สนิทสนมกันอย่าง บอกไม่ถูก

คุณชง ชอบหยอกเหลนชายของเขามาก สั่งกับแม่นมว่า “แม่นม ฉันว่าเขาหัวแล้วหละ ตอนนี้สองเดือนกว่าแล้ว ดูสีตัว เล็กเหมือนกับเพิ่งคลอดออกมาอย่างไรอย่างนั้น โคช้าเสีย จริง นี่มันเหลนชายคนเดียวของฉันนะ แม่นมเธอดูแลให้ดี หน่อยนะรุใหม่”

แม่นมรีบรับคำด้วยความเคารพ นายท่านวางใจเถิดค่ะทารกน้อยก่อนนี้อาจจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างไม่ถูกวิธีถึงได้ผอม และตัวเล็กเช่นนี้ ดิฉันจะจัดการขุนเขาให้อ้วนเองค่ะ

พอได้ฟังบทสนทนาระหว่างคุณชลธีและแม่นม นิรชาจึงหมด ข้อสงสัยภายในใจ ที่แท้เด็กชายคนนี้อายุสองเดือนกว่าแล้ว ลูกสาวของเธอเองก็ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็คงจะอายุเดือนเศษๆ

ด้วยเห็นว่าเราจ้องมองเด็กอยู่ตลอดเวลา ชลธีจึงพูดกับ แม่นมว่า “ลองเอาให้แม่หนูอุ้มดูสิ”

มีรธาดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ จริง คุณชลธ ยอมให้เราอุ้มเด็กอย่างนั้นหรือ

นีรชายื่นมือออกไปรับเด็กน้อยมาจากแม่นม พอได้อุ้มแล้วไม่ อยากวางอีกเลย ดวงตาสีดำของเด็กน้อยมองไปที่เธอ แอบ มองดูเธอเงียบๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ยิ้มโชว์เหงือกที่ไม่มีฟันของ เขาขึ้นมา ดวงตาที่โค้งได้รูป ช่างน่ารักเหมือนเสี้ยวพระจันทร์

หัวใจของพีรชาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักอันลึกซึ้งของผู้เป็น แม่ เด็กคนนี้ช่างมีความผูกพันกับเธอ! เธอหลงรักตั้งแต่เมื่อ แรกเห็น! ถึงแม้จะไม่ใช่ลูกของตน แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทันทีที่ได้อุ้มเด็กคนนี้เธอรู้สึกถูกชะตามาก เธอรู้สึกมีความสุขมากที่สุด

บางที อาจเป็นเพราะเธอกำลังคิดถึงลูกสาวของเธออยู่ก็เป็น

น้ำตาหยดลงไหลลงบนใบหน้าอันซีดผาดของนีรชา แล้ว หยดลงบนใบหน้าของเด็กน้อย ทันใดนั้นเด็กน้อยจึงร้องไห้ขึ้น

มา

ชลธีมองนีรชาด้วยสายตาไม่พอใจ แม่นมรีบเดินเข้ามารับ

เด็กไปจากนีรชาแล้วรีบเดินออกไป

“นีรชา แล้วลูกของเธอล่ะ เดี๋ยวฉันให้ลุงจริมไปรับมานะ” ภัส กรณ์เอ่ยถามโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วเหลือบตามองที่หน้าท้องอัน

แบนราบของนีรชา

คำพูดประโยคเดียวทำให้น้ำตาของนีรชาพรั่งพรูออกมา

“ลูกสาวของฉัน… พอคลอดออกมา ….ก็…ก็สิ้นใจไป” น้ำตา ของนีรชาไหลลงมาไม่หยุดราวกับลูกปัดที่หลุดออกจากสร้อย

นีรชาร่ำไห้เสียใจ ชลธีไม่อาจจะทนฟังได้ กวักมือบอกกับภัส

กรณ์ “ปลอบเธอซะ ปลอบเธอซะ” หลังจากนั้นก็รีบเดินหายหนีไป

น้ำตาเริ่มไหลยาวเป็นสาย ไหลนองเต็มใบหน้าไปหมด กระดูกไหลที่เห็นชัดเจนจนแทบจะทะลุเสื้อโค้ทออกมาและ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง

ภัสกรณ์เดินเข้าไปหาเธอ เขากอดนีรชาเอาไว้ในอ้อมอก เขา ตัดสินใจที่จะไม่สนใจเรื่องในอดีตของนีรชาอีกต่อไป

ร่างที่เย็นยะเยือกของนีรชาสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดของภัส กรณ์ เธออยากจะดันตัวเองออกมา เธอผลักแขนของภัสกรณ์ แต่ภัสกรณ์กลับกอดแน่นเข้าไปอีก หน้าอกอันอบอุ่นช่างมี พลังแห่งการปลอบโยน ร่างกายอันกำยำทำให้เกิดความรู้สึก อบอุ่นไว้วางใจ

นีรชายอมแพ้แล้วหยุดดิ้น ยอมให้ภัสกรณ์กอดเธอไว้แล้ว

ร่ำไห้ออกมา

ความทุกข์ที่สะสมมาเป็นเวลานานในที่สุดก็ได้ระบายมันออก มา นีรชาร้องไห้อยู่เป็นเวลานานแสนนาน ภัสกรณ์ก็ยังคงกอด เธอไว้อย่างนั้น กอดเธออยู่เป็นเวลานาน มืออันแสนอบอุ่นนั้น คอยลูบปลอบใจเธออยู่ตลอดเวลา

นีรชาร้องไห้จนหมดแรง หลายวันมานี้เธอแทบจะไม่ได้พักผ่อนเลยสักนิด ในที่สุดก็ร้องไห้จนหลับไปในอ้อมแขนของส กรณ์

ภัสกรณ์อุ้มตัวนีรชาอย่างเบามือ พาเธอขึ้นไปข้างบนแล้ววาง เธอลงบนเตียงนอนของเขา

ภัสกรณ์มีความสำอางเล็กน้อย ด้วยตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำจึง ไม่อยากขึ้นไปเปรอะบนเตียง แต่เขาก็สามารถใส่เสื้อคลุมกัน หนาวให้กับนีรชาที่นอนอยู่บนเตียงได้สำเร็จ

ขณะถอดรองเท้าให้กับนีรชา ภัสกรณ์ที่ทำหน้าย่น ผู้หญิงตัว เล็กๆคนนี้ใช้ชีวิตแบบไหนกันนะ รองเท้าแทบจะนั่งอยู่แล้วยัง ไม่รู้จักซื้อคู่ใหม่

เหลือบไปดูเสื้อโค้ทราคาถูกของเธอ คิ้วของภัสกรณ์ก็ขมวด ขึ้นอีกครั้ง

นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมผู้หญิงของเขาถึงน่าสมเพชเช่นนี้

นีรชาหลับสนิทมาก เธอไม่ได้นอนหลับสนิทมาเป็นเวลานาน มากแล้ว

ภัสกรณ์นั่งอยู่ข้างเคียงมองดูใบหน้าของนีรชาในความเงียบ สงัด ใบหน้าซีดและฝ่ายผอมมาก เด็กสาวคนนั้นได้หายไปแล้วอย่างสิ้นเชิง นีรชาตอนนี้ทั้งร่างกายทรุดโทรม อย่างหนักทั้งไม่หลงเหลือความเดียงสาอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว

ผอมแห้งขนาดนี้ไปได้ยังไง! ผู้หญิงของเขาจะผอมแห้งแบบ นี้ได้อย่างไร ภัสกรณ์ใช้นิ้วชี้ไปตามรูปกายของนีรชา ใจก็เต้น ตึกตัก ในใจคิดว่าพรุ่งนี้จะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่

นีรชานอนหลับสนิทมาก กว่าจะตื่นขึ้นมาท้องฟ้าก็มืดแล้ว

นีรชาเปิดไฟที่หัวเตียงอย่างระมัดระวัง ในห้องนอนให้ความ รู้สึกอบอุ่นและมีกลิ่นหอม ช่างเป็นความสุขใจอันเกิดจาก ความสบายและความอบอุ่นใจซึ่งเธอไม่ได้สัมผัสมาเป็นเวลา นานมากแล้ว

จิตใต้สำนึกของเธอค่อยๆชัดเจนขึ้น นีรซาค่อยๆนึกขึ้นมา

ได้ว่าตนเองกำลังอยู่ในบ้านหมื่นสา! เธอกวาดตามองไปรอบ ตัวอย่างรวดเร็ว ในห้องมีเธอเพียงคนเดียว ภัสกรณ์ไม่ได้อยู่ ในห้องนั้นด้วย

ไม่ได้! เธอต้องไปแล้ว! เธอต้องออกไปจากที่นี่! ตอนนี้เธอ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับภัสกรณ์อีกต่อไปแล้ว เธอไม่ต้องการ เป็นชู้รักที่ถูกกักขัง !
เธอสวมใส่รองเท้า แล้วเดินไปดูที่ริมหน้าต่าง ที่นี่เป็นชั้นสอง แต่มีท่อน้อยู่ถัดจากหน้าต่าง เธอสามารถปืนจากท่อน้ำลงไป

ได้ !

นีรชาปีนขึ้นไปที่ขอบหน้าต่าง และกำลังเตรียมตัวที่จะเปิด บานหน้าต่าง

“นีรชา!” เสียงร้องเรียกดังก้องจนนีรชาเกิดความตกใจ จน เกือบตกจากขอบหน้าต่าง

สีหน้าของภัสกรณ์ตกใจกลัวจนถึงขีดสุด ดวงตาแหลมคมดัง เหยี่ยวจ้องมองไปที่เธอ

“อากาศดีนะ คุณว่าไหม” นีรชาเห็นสีหน้าของภัสกรณ์ ในใจ คิดว่าไม่ได้การณ์แล้ว ต้องหาทางเปลี่ยนเรื่องก่อน

“นีรชา! เธออย่าทำให้ฉันตกใจแบบนี้อีกนะ” ภัสกรณ์เดินเข้า มาอุ้มนีรชาให้ลุกขึ้น แล้วฉุดดึงเธอเล็กน้อยเพื่อให้เธอนอน ลงบนเตียงได้

“นีรชา เธออย่าหนีไปอีกนะ” ภัสกรณ์กล่าวอย่างร้ายกาจ “สัญญาการเป็นภรรยาของเธอยังไม่สิ้นสุดเสียหน่อย!

“ภัสกรณ์ คุณฝันไปหรือเปล่า ตอนนี้ฉันไม่มีใครให้ต้องเป็นห่วงแล้ว คุณไม่สามารถต่อรองกับฉันได้อีกแล้ว” นีรชาพู ดกับภัสกรณ์อย่างคนไม่มีจุดอ่อนอีกต่อไป

“ได้ นีรชา! ถ้าอย่างนั้นฉันจะแสดงให้เธอดู ว่าฉันมีอะไรมา ต่อรองกับเธอได้อีกหรือเปล่า” ภัสกรณ์มีรอยยิ้มปรากฏขึ้น บนใบหน้า ขยับตัวเข้าใกล้นีรชาขึ้นทีละนิดทีละนิด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ