ตอนที่99 เกลียดเขาขนาดนี้เลยหรอ

ตอนที่99 เกลียดเขาขนาดนี้เลยหรอ

นีรชานอนซมอยู่บนเตียงนานเป็นเดือน จิตวิญญาณของเธอ จึงค่อยๆฟื้นฟูกลับมา

มุกมณีและระพินทร์ทิ้งเงินไว้ให้เธอก้อนหนึ่งแล้วทั้งคู่ก็บิน ไปเที่ยวฝรั่งเศสกัน เป็นอย่างนี้ก็ดี เพราะตอนนี้เธอก็ไม่ได้ อยากเห็นหน้าพวกเขาสักเท่าใด

ถึงแม้จะรู้ว่าพี่สาวทำไปก็เพื่อตัวของเธอเอง แต่หน้าของ ลูกที่เสียไปขณะที่คลอดพี่ก็ไม่ยอมให้เธอได้เห็นแม้สักครั้ง

รวบรัดจัดการกันไปเองแบบนี้ เรื่องนี้เธอรับไม่ได้

ข้างนอกอากาศดีมาก เรขาคิดอยากออกไปเดินเล่น ตั้งแต่ มาถึงชิคาโก เธอยังไม่เคยได้ออกไปไหนเลย

เสื้อผ้าที่ใส่ตอนตั้งครรภ์ก่อนหน้านี้ก็ใส่ไม่ได้แล้ว โชคดีที่มุก มณีมีเสื้อผ้ามากมาย นีรชาเลือกอยู่ตั้งครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็

เจอกระโปรงสีดำตัวหนึ่งที่ดูไม่โป๊นัก

นีรชาสวมชุดเดรสสีดำ มัดผมหางม้าอย่างเรียบง่าย พันผ้า พันคอสีเบจบางๆ เก็บของใส่กระเป๋าเตรียมตัวออกจากบ้าน
ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงิน บนท้องถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่ใส่เสื้อผ้า สีฉูดฉาด เต็มไปด้วยผู้คนแปลกหน้า ทันใดนั้นนีรชาก็รู้สึกว่า ตัวเองกำลังคิดถึงบ้าน ในตอนนี้ที่เมืองCเป็นฤดูกาลที่ดอกไม้ กำลังผลิบาน ชวนให้นึกถึงกลิ่นจางๆของดอกไม้ที่ส่งกลิ่น หอมคลุ้งอยู่ในอากาศ

พ่อจะเป็นอย่างไรบ้าง ร่างกายฟื้นฟูแข็งแรงดีขึ้นแล้วหรือยัง

นะ

พี่สมภพล่ะ จะเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้น่าจะแต่งงานไปแล้ว

แล้วยังมี ยังมีคนคนนั้นอีก ภัสกรณ์ล่ะ เขาจะเป็นอย่างไร เขา ลืมไปแล้วหรือยังว่าโลกนี้ยังมีนีรชาคนนี้อยู่ เวลาผ่านไปเพียง ไม่กี่เดือนโลกของเธอช่างกลับตาลปัตรไปหมด

ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งยืนอยู่บนถนนสายใหญ่ สีหน้าสงบนิ่ง หลังจากที่ได้รับบาดแผลทางใจขนาดใหญ่ ใบหน้าที่ซีดขาว ท่ามกลางแสงแดดในยามบ่ายที่สว่างจ้า เผยให้เห็นชัดเจน ถึงความงามตามแบบฉบับของหญิงสาวชาวตะวันออก สะกด สายตาของชาวอเมริกันและชาวยุโรปที่เดินผ่านไปมา…

เหล่าช่างภาพถือกล้องอยู่ดาษดื่นทั่วทุกแห่ง มองหาหญิง สาวที่เหมาะสมเป็นว่าที่คู่หมั้นคุณภัสกรณ์และถ่ายรูปส่งให้คุณพ่อบ้าน คนนี้แหละ ไม่ต้องสวยเด่น แต่ต้องดูนิสัยดี มองดู ไร้เดียงสา ผู้หญิงตรงหน้านี่ไง….นี่แหละตรงตามที่คุณชลธีคาด หวังจากว่าที่ภรรยาของคุณภัสกรณ์

“แชะ แชะ แชะ” ชัตเตอร์กล้องกระพริบรัวๆ ภัสกรณ์นั่งอยู่ใน ร้านกาแฟหัวมุมถนนไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเกิดอะไรขึ้นอีกด้าน หนึ่งของถนนนั้น นีรชายืนอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์อันอบอุ่น ความเจ็บปวดและความเศร้าโศรกดูเหมือนจะค่อยๆ เจือจางลง ไปจากใบหน้า ขนตาอันเรียวยาวมองลงเป็นอารมณ์ที่เงียบ

สงบสวยงามราวกับภาพวาด

“คุณชายครับ คุณลองดูหน่อยครับว่าเป็นอย่างไรบ้าง” ทันที ที่ภัสกรณ์กลับถึงบ้าน พ่อบ้านหยิบรูปถ่ายออกมาส่งให้กับเขา

ภัสกรณ์เหลือบไปมองครู่หนึ่ง ในใจรู้สึกเบื่อหน่าย “ยังไม่พอ

อีกหรอ ยังจะหาอีกหรือนี่!”

“คุณชายครับ” พูดด้วยความเสียใจ “คุณชายดูสักหน่อยเถิด ครับ! อีริคบอกว่าภาพชุดนี้ดูดีมาก มีแต่สเปคคุณชายทั้งนั้น ลองหยิบขึ้นมาดูสักหน่อยนะครับ!”

ภัสกรณ์ถอดเนคไทออกแล้วนั่งลงบนโซฟา ยื่นมือออกไปม หยิบรูปภาพที่วางไว้โดยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ภาพทั้งหมดเป็นภาพของหญิงสาวสวยที่ถ่ายจากตามท้อง ถนน ในห้างสรรพสินค้า และในร้านกาแฟ ขอแค่เป็นสเปค ของเขา ช่างภาพก็รีบถ่ายเพื่อมาให้เขาได้อย่างรวดเร็ว ชิคาโกเป็นเมืองที่ตระกูลหมื่นสามีหูตากว้างขวาง

นี่คือปณิธานของคุณปู่ชลธี ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้น คุณปู่ช่างเป็น กังวลซะจริง

พลิกดูไปเรื่อยๆ แล้วโยนบางภาพลงบนด้านหน้าของโซฟา ทันใดนั้นก็มีภาพใบหนึ่งตกลงไปที่เท้าของเขา

ภาพถ่ายพลิกงอขึ้นมา ภัสกรณ์นั่งลงยองๆ แล้วมองดูใน ภาพถ่าย มีหญิงสาวใบหน้าเล็กๆ ผิวขาวใส พันผ้าพันคอสีเบจ กําลังหลับตาพริ้มอาบแดดอย่างเพลิดเพลิน จะเป็นใครไปได้ อีกถ้าไม่ใช่นีรชา

“ลุงจริม! พาผมไปหาผู้หญิงคนนี้” ภัสกรณ์เอ่ยขึ้นด้วยเสียง อันสั่นเล็กน้อย

นีรชา มิน่าล่ะฉันแทบพลิกแผ่นดินหาเธอในเมืองCแต่ยังไงก็ หาไม่พบ ที่แท้เธอมาแอบหลบอยู่ที่ชิคาโกนี่เอง!

ในอพาร์ทเม้นต์ นีรชากำลังเก็บข้าวของอยู่ เธอคิดอยาก กลับไปที่ประเทศจีน ตอนนี้เธอก็ไม่มีลูกแล้ว ดังนั้นเธอก็ไม่ต้องหลบซ่อนจากภัสกรณ์อีกต่อไปแล้ว เธออยากจะกลับบ้าน

เพื่อไปอยู่กับพ่อ

“พี่มุก พี่บอกว่าพ่อของฉันอยู่ที่โรงพยาบาลอะไรนะ ฉัน อยากจะกลับไปหาพ่อ” นีรชากดโทรศัพท์โทรหามุกมณี

มุกมณีกับระพินท์กำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียง แต่ก็ต้องถูก ขัดจังหวะโดยสายเข้าจากนีรชาทำให้รู้สึกหงุดหงิดโมโห ดัง นั้นจึงตอบนีรชาไปอย่างหัวเสีย “มีเรื่องอะไร! พ่อแกตายไปตั้ง บาบแล้ว!”

พอมุกมณีพูดจบ ก็หันมาเห็นดวงตาอันเบิกโดจ้องขมิ้งของระ พินทร์ ทันใดนั้นเธอจึงรู้สึกตัวว่าตัวเองพูดบางสิ่งที่ผิดพลาด ไปแล้ว!

ช่างเถอะ ก็พูดไปแล้วนี่ บอกความจริงกับเธอไปเถอะ ยังไง ตอนนี้เงินหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ก็มาถึงมือเราแล้ว ตอนนี้นีรชา ก็หมดความหมายกับเราแล้วล่ะ!

“พี่มุก พี่พูดอะไรนะ” นีรชาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ถึงมุกมณี จะอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่เรื่องแบบนี้จะมาสุ่มสี่สุ่มห้าพูดกันไม่ ได้!

“ฉันบอกว่า พ่อของเธอคุณสิทธิ์ชานน่ะ ตายไปตั้งนานแล้ว!” มุกมณีเอ่ยออกมาง่ายๆอย่างคึกคะนอง “พอได้ยินว่า แกหนีมา ภัสกรณ์ก็ไปคุมตัวพ่อของแกไว้ พ่อของแกก็เลยไม่ ได้รักษาต่อ สุดท้ายปล่อยให้พ่อของแกตายไปเอง!”

นีรชารู้สึกจุกเสียดขึ้นมาที่หัวใจ เหมือนถูกฝ่ามือใหญ่ๆบีบรัด เอาไว้ เสียงหายไปเหมือนเป็นคนใบ้ “พี่บอกว่า ภัสกรณ์จับตัว พ่อเอาไว้และไม่ให้รักษาต่ออย่างนั้นหรือ

“ใช่แล้ว! ตอนนั้นฉันคิดว่าจะย้ายคุณลุงสิทธิ์ชานนไปที่อื่น แต่คนของภัสกรณ์ก็คุมเข้ม ฉันหมดหนทางจริงๆ! เรื่องนี้โทษ ฉันไม่ได้นะ ถ้าจะโทษก็ไปโทษนายภัสกรณ์นั่น! มุกมณีปิด ความรับผิดชอบทั้งหมดไปให้แก่ภัสกรณ์ เปลี่ยนขาวเป็น

“ถ้าอย่างนั้น…. ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมพี่ไม่บอกฉันตั้งแต่แรก นีรชาเสียงสั่นเกือบจะไม่สามารถพูดออกมาได้จบประโยค

“ตอนนั้นเธอท้องอยู่ ถ้าพี่บอกเธอตอนนั้น แล้วเธอเกิดตกใจ แท้งขึ้นมาจะทำอย่างไร!” มุกมณีมีข้อแก้ตัวอยู่เสมอ

พอกันที ฟางเส้นสุดท้ายของนีรชา ความหวังสุดท้ายของ เธอ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ทุกคนที่ตนเป็นห่วงเป็นใยได้ตายกันไป หมดสิ้นแล้ว
เธอเหลือเพียงตัวคนเดียว มีเธอเพียงคนเดียวบนโลกกว้าง ใหญ่ใบนี้แล้วสินะ เธอไม่เหลือใครอีกต่อไปแล้ว!

โทรศัพท์หลุดตกออกจากมือ นีรชารู้สึกถึงรสหวานในลำ คอ เธอจึงปิดปากแล้วไอ หลังจากผายมือออกมาดู ก็มีเลือด ละอองหนึ่งติดอยู่บนฝ่ามือ

นีรชามีสีหน้าที่ซีดเผือกร่างกายก็ผ่ายผอม เธอเก็บกระเป๋า เดินทางอย่างสงบ มองไปรอบๆอพาร์ทเม้นท์ ที่แห่งนี้ที่ซึ่ง มีความทรงจำที่แสนเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน เธอขึ้นรถ โดยสารประจำทางเพื่อเดินทางไปสนามบิน

สนามบินมักจะมีบรรยากาศของความวุ่นวายอยู่เสมอ นีรชา มองไปที่ผู้คนที่อยู่รอบตัว รู้สึกถึงความอ้างว้างข้างในหัวใจ ใน โลกใบนี้ ไม่เหลือคนที่เธอรักและไว้ใจอีกต่อไปแล้ว

นีรชาลากกระเป๋าไปที่ทางเข้าผู้โดยสาร

“คุณผู้หญิงครับ กรุณารอสักครู่ “ณ มุมหนึ่งของห้องโถง ชาย ชาวจีนรูปร่างสูงใหญ่ใส่สูทสวมแว่นกันแดดสองคนหยุดเธอ

เอาไว้

“ขอโทษนะคะ พวกคุณเป็นใครกัน” จ้องมองดูท่าทีของอีก

ฝ่าย นีรชารู้สึกตกใจเล็กน้อย
“คุณชายตระกูลหมื่นสาส่งพวกเรามาครับ ขอเชิญคุณมากับ พวกเรา” ชายคนที่มีผิวขาวท่าทางดูหยิ่งยโสกล่าวขึ้น

คุณภัสกรณ์น่ะหรือคะ นรชาเริ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี

“คุณภัสกรณ์ครับ” ชายผิวดำตอบอย่างเย็นชา

นีรชารู้สึกชาไปทั้งตัวราวกับเพิ่งจะมีน้ำใส่น้ำแข็งราดรดลง บนศีรษะของเธอ! ภัสกรณ์! เขายังจะตามมาหาเธอถึงชิคาโก อีกหรือนี่

หนี! สิ่งแรกที่นีรชาคิดออกคือต้องหนี นรชารีบลากกระเป๋ หันกลับไปที่ทางเข้าผู้โดยสาร

ชายสองคนที่ด้านข้างดูเหมือนจะรู้ทัน ยื่นมือที่ใหญ่หนาออก มาจับตัวของนีรชาเอาไว้แน่น นีรชาพยายามที่จะร้องตะโกน แต่มือข้างหนึ่งของชายฉกรรจ์ก็ปิดปากเธอเอาไว้

ชายฉกรรจ์มือถือผ้าผืนหนึ่ง บนผ้านั้นมีกลิ่นฉุน เพียงชั่วครู่ นีรชาก็เป็นลมล้มไป

ณ มุมหนึ่งของห้องโถงใหญ่ซึ่งเป็นมุมอับซึ่งมีพื้นที่ว่างอยู่ ชายสูงใหญ่สองคนก็ได้เสร็จสิ้นภารกิจของเขาแล้ว ไม่มีใคร เลยที่สังเกตเห็นพฤติกรรมของพวกเขา
ภัสกรณ์กำลังเป็นกังวลและเดินไปรอบๆ ห้องนั่งเล่น ถึงแม้ อิทธิพลของตระกูลหมื่นสาในชิคาโกนั้นจะกว้างขวางมาก แต่การที่จะหาใครสักคนหนึ่งก็ไม่ใช่เรื่องง่าย นี่ไม่ใช่เรื่อง เล่นๆเลย ผ่านมาแล้วหลายวันนับจากวันที่รูปใบนี้ได้ถูกถ่าย ไว้ ถ้าหากนีรชาเธอแค่แวะมาเที่ยวหละ แล้วถ้าหากเธอเดิน ทางออกนอกชิคาโกแล้วล่ะ

“คุณชายครับ พวกเขากลับมาแล้วครับ” พ่อบ้านรายงานด้วย

ความเคารพ

“รีบพาเข้ามาเร็ว” ภัสกรณ์มีนัยย์ตาแห่งความสงบนิ่งอยู่ เสมอ ไม่แสดงออกถึงความตื่นตระหนกและความกังวลแม้สัก

ชายชุดดำอุ้มนีรชาที่กำลังหมดสติอยู่เข้ามา ขณะที่สายตา

ของเขาตกกระทบลงบนตัวของหญิงสาวร่างน้อย ภัสกรณ์ก็

โกรธมาก “รีบวางลง!

ชายชุดดำตกใจมากที่ภัสกรณ์โกรธจัด รีบวางร่างของนีรชา

ลงบนโซฟา

พวกนี้สมควรตาย ทำไมเวลาที่เขาเห็นชายอื่นแตะต้องตัว ของนิรชาก็รู้สึกโกรธมากจนแทบทนไม่ได้
ภัสกรณ์เดินมาที่ข้างโซฟา ย่อตัวลงมองดูผู้หญิงตัวเล็กๆ หลังจากนั้นคั่วของเขาเลิกขึ้น

มีรชา ทำไมคุณซูบผอมขนาดนี้ ใบหน้าคุณเคยมีน้ำมีนวล กว่านี้ ความสง่างามก็หายไปหมดสิ้น แก้มก็ตอบ แต่ยังดู งดงามกว่าหญิงทั่วไปเล็กน้อย ตัวผอมบาง ไหลแบบราบคิด กับเสื้อโค้ท

ภัสกรณ์รู้สึกราวกับว่ามีแสงสว่างสองมาที่เขาเมื่อได้ยินเสียง ครางของมีรชา เธอค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

สายตาที่พร่ามัวค่อยๆปรับโฟกัสมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เธอ พยายามเพ่งมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า หัวใจเธอเต้นรัว แต่ พยายามอดทนที่จะสะกดอารมณ์บางอย่างเอาไว้

ภัสกรณ์มองดูบูรณาอย่างใจจดใจจ่อ ผู้หญิงคนนี้ ทำไมผอม รูปลงถึงขนาดนี้!

“มีรชา ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้” ภัสกรณ์ใช้มือ สัมผัสไปที่แก้มของนิรชาเบาๆ

การสัมผัสครั้งนี้ ถึงกับทำให้ความโกรธของนีรชาประทุขึ้นมา ในทันที เธอต้นตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟา ยื่นมือตบหน้าภัสกรณ์ไป หนึ่งจาก
ภัสกรณ์ถูกตบไปหนึ่งฉาด ! ความโกรธของเขาก็พุ่งซัดขึ้น มา ในขณะที่ฝ่ามือหนึ่งหนีบเอวเธอเอาไว้ อีกมือหนึ่งก็บีบ กรามที่เรียวแหลมบนใบหน้าของเธอ “นีรชา เธอกล้าดียัง ไง ! ”

ความโกรธของนีรชาที่สะสมมานานได้ปะทุขึ้นจนถึงขีด สุด ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ใดๆเอาไว้ได้อีกต่อไป วาจา เอ่ยออกไปเสียงดังสนั่น “ภัสกรณ์ คุณมันเป็นสัตว์เดรัจฉาน คุณหลบไปเดี๋ยวนี้ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” มือและเท้าของนีรชา พยายามสะบัดดิ้นรนเพื่อต้องการที่จะหลุดพ้นจากการโอบรัด ของภัสกรณ์

“นีรชา เธอเป็นบ้าอะไร” ภัสกรณ์รวบมือของนีรชาเอาไว้แน่น บ้าจริง! ความสุขที่ได้พบเธอเลือนหายไปหมดสิ้น ไม่คาดคิด ว่าไม่ได้เจอกันหลายเดือน ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ดูไม่มีความ สุขที่ได้เจอเขาเลย หนำซ้ำยังกล้ามาตบหน้าเขาอีก!

เธอเกลียดฉันถึงเพียงนี้เลยหรือ