ตอนที่90 เหมือนคนคนหนึ่ง

ตอนที่90 เหมือนคนคนหนึ่ง

นีรชาพยายามดึงผมลงมาปิดหน้าด้านข้างของตัวเอง

ช่างเถอะ น่ารังเกียจก็น่ารังเกียจ ขอเพียงอย่าจำเธอได้ก็

พอ

เธออยากเรียกพนักงานเพื่อคิดเงินแต่ปุ่มเรียกพนักงาน บนโต๊ะของเธอนั้นเสียและเธอก็ไม่กล้าตะโกนเรียก พนักงานมาที่โต๊ะ ทำได้เพียงส่งสายตาจากระยะไกลให้ พนักงานและหวังว่าพนักงานจะสังเกตเห็นเธอ

พนักงานไม่ได้สังเกตเห็นเธอ แต่นิรุตม์ที่อยู่ด้านเอียงถัด ไปเข้าทำตามองอย่างสงสัย

เธอกลัวเลยไม่กล้าตะโกนเรียกพนักงาน ได้แต่หวังว่าให้ ภัสกรณ์และนิรุตติ์รีบทานให้เสร็จแล้วรีบออกไป

นีรชาก้มหัวลงแกล้งทำเป็นดื่มน้ำ แต่กลับอดไม่ได้ที่จะไม่ แอบเงี้ยหูฟังการสนทนาของภัสกรณ์และนิรุตม์
“แทน ตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวของคุณน้ำเลยเหรอ”ทันใดนั้น เมื่อนีรชาได้ยินเพียงสามคำเข้ามาให้หูก็ทำให้เธอตกใจตัว สั่นไปทั้งตัว

เกิดอะไรขึ้น ภัสกรณ์ยังตามหาเธอหรอ คุณพระถ้าหาก

เขารู้ว่าเธอนั่งธอยู่ด้านข้างเขานั้นทุกอย่างต้องจบเห่แน่

มือของนีรชาเริ่มสั่นทำให้ช้อนในมือของเธอส่งเสียง กระทบแก้วน้ำ

นีรชาตกใจเสียงกระทบของช้อน นีรชาจึงแอบมองออก ไปจากซอกของต้นไม้ แต่ดูเหมือนภัสกรณ์และนิรุตม์จะไม่ ได้ยินเสียงที่เธอทำออกมา

นีรชาจึงถอนหายใจ ตั้งใจฟังคำตอบของภัสกรณ์

ไม่มี” ภาสกรตอบอย่างเรียบ แต่น้ำเสียนั้นกลับดูขมขึ่น แม้แต่นีรชาไม่ได้สนใจแต่ก็ฟังออก

มีความรู้สึกแปลกๆใจหัวใจ บอกไม่ได้ว่ามันเป็นความ เศร้าหรือความกังวล แต่สรุปได้ว่ามันเป็นความรู้สึกที่ยาก

จะรับได้
นิรุตม์ตบไปที่มือของภัสกรณ์เบาๆ “ของมันไม่ใช่ของเรา

ก็ไม่ต้องไปฝืนใจ คืนนี้ไปดื่มสักสองสามแก้วที่ไนท์บาร์ ของฉัน ฉันจะหาผู้หญิงให้”

ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว “ร้านแกฉันไม่เอาหรอก มีแต่ของมือ

สองของแก”

นิรุตม์พูดล้อเล่น “คุณชายภัสกรณ์เปลี่ยนไปแล้วเหรอ เปลี่ยนเป็นพระไปแล้วหรอ”

ภัสกรณ์ฮัมเสียงต่ำไม่ตอบโต้

นิรุตม์นั่งตัวตรง พูดอย่างจริงจัง “แทน แกไม่ได้ทำเพราะ รักคุณน้ำใช่ไหม”

“ซาด”ภัสกรณ์ดีไปไหลของนิรุตม์ นิรุตม์หัวเราะเสียง ดัง “ให้ฉันเดานะ คุณน้ำคนนี้เธอเก่งมากเลยนะ ที่สามารถ ทำให้แกตกหลุมรักได้

นีรชานั่งอยู่ด้านข้าง เธอตกใจเมื่อได้ยินชื่อของตัวเองถูก พูดถึงบ่อยๆครั้ง แต่แม้แต่หัวก็ยังไม่กล้าเงยขึ้น จะหายใจ ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่าจะทำให้เขารู้ว่าเธอนั้นอยู่ข้างๆ
“กริ้งๆ…ทันใดนั้นโทรศัพท์ของนีรชาก็ดังขึ้นจึงรีบกดวาง สายอย่างลุกลี้ลุกลน เมื่อกดวางไปแล้วครั้งหนึ่ง มันกลับ ดังขึ้นมาอีก ซึ่งเป็นมุกมณีที่โทรเข้ามา เธอคาดว่าน่าจะมี เรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่นีรชาก็ยังไม่กล้ารับโทรศัพท์

การกระทำของนีรชาดูน่าสงสัยมากจนทำให้นิรุตม์ซึ่งนั่ง ตรงข้ามรู้สึกสงสัย เหลือบไปมองสายตาของนีรชา แต่ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าสายตาผู้หญิงคนนี้มันช่างคันเคย

เขามองนีรชามองแล้วมองอีก ด้วยความที่เธอแต่งหน้า หนามากจนทำให้มองเคล้าเดิมของหน้าไม่ออก หัวของ เธอก็ส่วมวิกสีทองราคาถูก กรีดอายไลน์เนอร์สีดำเข้ม เขา จึงตัดสินใจได้ว่าเขาไม่ได้รู้จักกับผู้หญิง

“แทน เรื่องการร่วมมือหาแหล่งพลังงานใหม่ของที.เอ สกับเยอรมันนีความคืบหน้าตอนนี้ถึงไหนแล้ว” นิรุตม์และ ภัสกรณ์เริ่มคุยงานกันเสียงเบา

นีรชาดูโทรศัพท์มือถือที่ปิดเสียงเงียบไว้ บนหน้าจอแส ดง12สายที่เธอไม่ได้รับ ทั้งหมดล้วนเป็นมุกมณีที่โทรเข้า มา ทำอย่างไรดีพี่มุกมณีต้องมีเรื่องจะคุยกับเธอแน่ๆแต่ ตอนนี้เธอไม่กล้ารับโทรศัพท์เลย หากเธอรับความจริงต้องเปิดเผยออกมาแน่

หรือเธอจะเสี่ยงเรียกพนักงานมาคิดเงินแล้วรับออกไป ด้านนอกเพื่อโทรกลับหามุกมณีเพื่อจะได้รู้ว่ามีเรื่องอะไร เกิดขึ้น

เมื่อเห็นพนักงานคนหนึ่งเดินมาจากอีกโต๊ะข้างๆ นีรชาจึง รีบดึงตัวไว้ หลังจากนั้นพนักงานก็เข้าใจว่าเธอต้องการที่ จะให้คิดเงินค่าอาหาร

ผู้หญิงคนนี้ทำไมแปลกจังตอนสั่งอาหารก็ยังพูดได้ ทำไมตอนนี้ถึงเป็นใบ้เขาเต็มไปด้วยความสงสัย พนักงาน นำใบเสร็จมาให้นีรชา

เมื่อเห็นใบเสร็จนีรชาถึงกับตกใจเบิกตาโต 5000กว่าบาท ทำไมถึงได้แพงแบบนี้

เป็นไปไม่ได้ เพราะตอนเธอสั่งอาหารเธอเห็นแล้วว่ามัน ไม่ได้แพงขนาดนี้

จึงตัดสินใจถามพนักงานสาว เป็นผลทำให้พนักงานสาว สวยคนนั้นกลับหยิ่งยโสขึ้น “เมนูอาหารแสดงเป็นปอนด์ ค่ะ”
นีรชาท้อแท้จนอยากจะอ้วกออกมา ไม่ได้กินอาหาร อังกฤษนะทำไมถึงเป็นหน่วยปอนด์ นี่มันหลอกกันชัดๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองทานอาหารมื้อเดียวแพงขนาดนี้ ให้ตายยัง ไงเธอก็ไม่มาอีกแล้วแล้วตอนนี้จะทำยังไงดีล่ะ ทั้งเนื้อทั้ง ตัวเธอก็มีอยู่แค่ห้าพันบาทแล้วยังต้องไปตรวจครรภ์อีก เงินไม่พอแน่

หรือจะโทรหาพี่มุกมณีแต่ก็ไม่กล้าโทรอีก ถ้าหากโทร ออกไป เธออยากออกไปถอนเงิน แต่พนักงานก็ดึงตัวเธอ ไว้ไม่ปล่อย กลัวว่าเธอจะหนีไป

ภัสกรณ์และนิรุตม์ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆก็ขมวดคิ้วพร้อมกัน หันไปมองทางนี้ชา

นีรชาหันหลังให้กับเขาทั้งสอง เธอกำลังอยากจะขอ พนักงานลดราคาให้เธอ แต่ไม่ทันสังเกตุว่าเธอถูกภัสกรณ์ และนิรุตม์กำลังมองเธออยู่นานแล้ว

“ดูเหมือนว่าคนใบ้คนนั้นจะเงินไม่พอจ่ายค่าอาหารนะ พนักงานไม่ยอมปล่อยให้เธอไปสองคนนั้นกำลังทำเสียง เอะอะโวยวายกันอยู่” นิรุตม์กำลังดูสีหน้าท่าทางของทั้ง สอง แล้วเห็นว่าผู้ตั้งครรภ์คนนี้มีความน่าสนใจ ทำไมถึง แต่งตัวได้ไม่สุภาพแบบนี้ แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะเข้าใจปฏิบัติ นะ เพราะดูจากอาหารบนโต๊ะที่เธอเลือกนั้นก็รู้แล้วว่าเธอนั้นมีรสนิยม

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น เอะอะเสียงดังแบบนี้คงนัด ทานข้าวกับนิรุตไม่ได้

ผู้หญิงคนนั้นสมควรตาย ถ้าไม่มีเงินก็ไม่ควรมากินสิ สอง คนนั้นกำลังฉุดกระชากกันอยู่ทำให้กระทบต่อการทานข้าว

ของเขา

ภัสกรณ์จึงยกมือเรียกพนักงาน “พนักงาน!”

พนักงานผู้หญิงจึงรีบเข้ามา แขกโต๊ะนี้เพียงมองก็รู้แล้ว ว่ามีฐานะ เธอจะต้องไม่ทำผิดพลาด จึงปล่อยผู้หญิง ท้องบ้าคนนั้นไปก่อน

“คุณผู้ชาย ท่านต้องการอะไรหรือเปล่าคะ”

“ปีงเสียงของบัตรสีทองถูกโยนลงบนโต๊ะด้านหน้า ภัส กรณ์ยืนมือชี้ไปทางนีรชาอย่างหงุดหงิด “บิลของผู้หญิง โต๊ะนั้น ใบบัตรนี้จ่าย”

ประโยคนั้นสะท้อนเข้ามาในหูของนีรชาอย่างชัดเจน เธอ

รู้สึกประหลาดใจ
ภัสกรณ์เขามองไม่ออก แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะเป็นคนช่วย เหลือคนอื่น แน่ล่ะเพราะอยู่กับเธอตั้งหลายเดือน ความคิด ที่แสดงออกมาก็พัฒนาขึ้น ประหลาดใจมาก นีรชารู้สึก ภูมิใจในตัวเอง

เธอได้ยินภัสกรณ์พูดอย่างเหย่อหยิ่ง “รีบให้เธอออกไป เร็วๆ ถ้าเช่นนั้นคุณชายเห็นแล้วไม่เจริญอาหาร”

จะอ้วก นีรชาคิดในใจทำท่าเหมืนอยากจะอ้วกออกมา

ก็ได้ภัสกรณ์คนรวย ถ้าอย่างนั้นฉันรีบไปก็ได้ คุณไม่ อยากเห็นฉันฉันก็ไม่อยากเห็นคุณ นีรชาคิดในใจ

เธอรีบก้าวเท้าออกจากร้านไป กันหัวจนต่ำ เธอเดินออก ไปด้านนอกอย่างตื่นเต้น

“รอเดี๋ยว” ร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ นี่มันอะไรกัน ทันใด นั้นนีรชารู้สึกสับสนมาก ตอนแรกคิดว่าจะผ่านด่านได้แล้ว แต่คิดไม่ถึงจะมีคนมายืนรออยู่ตรงนี้

“คุณภัสกรณ์ช่วยเธอจ่ายค่าอาหาร เธอจะไม่ขอบคุณสัก คำเลยเหรอ” น้ำเสียงของนิรุตมม์ชัดเจน
แล้วมันธุระกงการอะไรของคุณ หรือว่าคุณตกหลุมรัก ภัสกรณ์แล้วอยากได้ความรักงั้นเหรอ นีรชาสาปแช่งเขาใน ใจที่นิรุตม์เข้ามายุ่ง

แต่สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้อง

เผชิญหน้ากับภัสกรณ์แล้ว

แกล้งทำเสียงเหมือนคนใบ้และหูหนวก นีรชาเดินไปด้าน หน้าของภัสกรณ์ โค้งตัวคำนับไปที่เขา

ภัสกรณ์เดิมทีก็ไม่ได้มองเธอ การโค้งคำนับของนีรชา สักนิดเขาก็ไม่สนใจใยดี ในใจของนีรชาแอบดีใจเงียบๆ ดีจังเลย!ดีจังเลย! ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพระอัลลอฮ์ ขอบคุณเจ้าแม่กวนอิมพระโพธิสัตว์!

นีรชายังไม่ทันจะกล่าวจบคำกล่าวลาจู่ๆมือขนาดใหญ่ก็ ยื่นมาจากจากไหนไม่รู้ ดึงไปที่สร้อยเงินที่บนคอของเธอ “อันนี้ เธอได้มาจากไหน?”

เสียงของภัสกรณ์เยือกเย็นอย่างไม่มีระดับ

สร้อยเส้นนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่พ่อมอบให้กับฉัน ตอน นั้นที่บ้านได้ล้มละลายแล้ว กลัวว่าเจ้าหนี้จะทวงหนี้ คุณพ่อเลยไม่ได้งานเป็นหลักแหล่ง ทำงานเก็บเงินได้ นิดหน่อยก็ซื้อสร้อยเส้นนี้ให้ฉัน ลักษณะมันก็ธรรมดาๆแต่ กลับฝังไว้ด้วยความรักของพ่อที่ไม่มีที่สิ้นสุด

นีรชาใส่ไว้ที่คอตลอดไม่เคยเอาออกห่างตัว ในใจสะดุ้ง

ตกใจ ภัสกรณ์รู้จักสร้อยเส้นนี้แล้ว?

ทำยังไงดี! นีรชาเดือดร้อนใจอย่างมาก หยาดเหงื่อเม็ด เล็กๆเริ่มไหลมาจากปลายจมูก หัวของเขากัมไปที่หน้าอก ทำให้ผมแยกเป็นสองข้างผกคลุมไปครึ่งหน้าของตัวเอง จ่านีรชาก็รู้สึกว่าอากาศเริ่มบางเบา

“ยังไง? เจ้าสร้อยเส้นนี้มีความพิเศษอะไรไหม” นิรุตม์ก็ มาดู สร้อยเส้นนี้แสนธรรมดามากก็ไม่ใช่สิ่งของมีค่าอะไร ร้านค้าเล็กๆทั่วไปก็มีขาย

ไม่มีอะไร เคยเห็นคนใส่แบบนี้” ดูเหมือนจะถูกนิรุตม์ดู ความคิดของเธอออก ภัสกรณ์คลายมือ เอา

นีรชาถอนหายใจ ไม่มีอะไรโค้งคำนับภัสกรณ์อย่างจริงใจ ขนาดนี้แล้ว ก้างขาก็พร้อมที่จะไป

หมุนตัวอย่างไว ทันใดนั้นก็ชนเขาที่พนักงานด้านข้างที่กำลังยกจานอยู่

ถ้วยน้ำซุปขัน ทั้งหมดราดไปที่บนแขนของนีรชา!

“โอ๊ย!” กรีดร้องจากจิตใต้สำนึก! นีรชาตอบสนองอย่าง รวดเร็ว ปิดที่ปากตัวเอง ไม่กล้าเงยหน้า กลัวภัสกรณ์จะ ได้ยินเสียงของเธอ!

“คุณคะ ขอโทษค่ะ ฉันช่วยคุณเช็ด” พนักงานตกใจรีบพูด ขอโทษ น้ำซุปกำลังร้อนๆออกจากเตา ร้อนมากๆ ได้ราด มาบนแขน สร้างความเดือดร้อนให้กับแขก เธอจะต้องถูก ผู้จัดการขับออกไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่ๆ

“อุป..” นี่รชาไม่กล้าออกเสียง ยังดีกั้นพนักงานไว้ได้ อย่างฉุกละหุก ตัวเองใช้มือถูมั่วไปหมด แค่อยากจะออก ไปจากที่นี่ไวๆ

ความกดดันใกล้เข้ามา นีรชาแอบบ่นในใจเงียบๆ เธอรู้ เลยว่าความโชคดีของเธอไม่ได้ดีขนาดนั้น! เธอรู้เลยว่า สรรค์ไม่ได้เป็นใจขนาดนั้น!เมื่อกี้ยังขอบคุณกันยกใหญ่ ตอนนี้กลับถูกเอาคืนไปหมด!
ขายาวสองข้างของภัสกรณ์ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้านี้รชา เสียง ที่เยือกเย็น “เงยหน้าขึ้นมา!”

ผู้หญิงที่กร็ดเมื่อกี้ ฟังแล้วคุ้นมาก เหมือนใครสักคน! ถึง แม้จะรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้แต่เขากลับเลิกสงสัยไม่ได้

นีรชาก้มหน้าลงต่ำ บีบตาอย่างสุดชีวิตเพื่อให้น้ำตาซึม ออกมา ทำหน้าให้เขาดูไม่ชัดหน่อย แค่นี้ภัสกรณ์ก็ ยากจะดูออกแล้ว!

แต่บีบแล้วก็ไม่มีน้ำตา ภัสกรณ์ส่งเสียงเอ๊ะใจอย่างใจร้อน “เอ๊ะ?”

ในมือยังมีน้ำซุป นีรชาตัดสินใจอย่างแน่วแน่เอาน้ำซุปที่ บนมือลูบไปที่ตา แกล้งทำเป็นกลัวและร้องไห้ ค่อยๆเงย หน้าขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ