ตอนที่ 81 คู่ควรกับผู้ชายที่ดีกว่านี้

“น้ำ ในตู้เย็นมีผลไม้ที่เธอชอบด้วยนะ เธอกินสักหน่อย ผม ทำเก็บกวาดเรียบร้อยแล้วจะพาเธอไปชมห้องชั้นบน” ทาน อาหารเสร็จ สมภพทำความสะอาดห้องครัว คฤหาสน์ใหญ่ อย่างนี้ ไม่มีแม้แต่คนใช้หนึ่งคน นีรชาอยากจะล้างจานแต่กลับ ถูกสมภพดึงไว้

“น้ำ ปล่อยเดี๋ยวผมทำเอง เธอมาล้างจาน ผมทนไม่ได้จริงๆ” สายตาสีเหลืองอำพันของสมภพมองที่นีรชา ถ่ายทอดความรัก อย่างอบอุ่นอย่างไม่สิ้นสุด ทำให้นีรชาหันหน้าไป

แววตาของภัสกรณ์ ถ้าไม่ร้อนแรงเหมือนไฟ ก็เย็นชาเหมือน น้ำแข็ง ไม่เหมือนกับสมภพเลย แววตาของเขาช่างอบอุ่น ตลอดเวลาเหมือนดวงอาทิตย์ในฤดูหนาว อบอุ่นและไม่ร้อน แรงจนเกินไป

ถึงตรงนี้ นีรชาถึงกับตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดีๆถึงได้ เอาพี่สมภพมาเปรียบเทียบกับไอ้หมอนั่นด้วย ภัสกรณ์ ไม่ เพียงแต่เป็นคนที่มีอำนาจและอิทธิพลเท่านั้น แถมยังนิสัยไม่ดี ชอบหยอกเย้าผู้หญิงไปทั่ว เขาจะมาเปรียบเทียบกับพี่ สมภพที่แสนจะอบอุ่นและสง่างามได้ยังไง?

นีรชาขมวดคิ้ว รีบขับไล่หน้าของภัสกรณ์ออกจากความคิด ของเธอ บางที่ภัสกรณ์อาจจะตามหาเธอไปทุกหนทุกแห่งหรือ บางทีอาจจะโกรธมากแต่นั้นมันเรื่องของวันพรุ่งนี้เมื่อถึงวัน พรุ่งนี้ค่อยคิดก็แล้วกัน

“น้ำ เธอกำลังคิดอะไรอยู่?” สมภพล้างถ้วยเสร็จ เดินไปข้างๆ นีรชา ยิ้มพร้อมพูดว่า

“อ่อ ไม่ได้คิดอะไร คุณไม่ใช่จะพาฉันไปชมห้องด้านบนเหรอ ไปกัน!” นีรชามีสายตาละห้อยอย่างขาดความมั่นใจ

สมภพยื่นมือให้กับนีรชา มือของเขาขาวและเรียวยาว แต่ กลับเต็มไปด้วยพละกำลัง เป็นคู่ที่สุภาพเรียบร้อยมาก มือที่ คุ้มค่าต่อการเชื่อใจ นีรชาลังเลอยู่สักพัก แล้วก็ยื่นมือออกไป เอามือของตัวเองไว้ในอุ้มมือของสมภพ

สมภพยิ้ม ในดวงตาเต็มไปด้วยความสุขและความรัก ค่อยๆ จูงมือของนีรชาอย่างเบาๆ เดินขึ้นไปชั้นบน

“น้ำ นี่เป็นห้องที่ผมเตรียมไว้ให้เธอ” สมภพผลักประตูสีชมพู ออก พูดกับนีรชาว่า สีชมพู เป็นสีของภาพความฝันที่ดีนะ! นีรชาพูดกับตัวเอง นี่ เป็นสีที่เด็กนักเรียนหญิงถึงจะชอบถูกไหม? พี่สมภพ พี่ยังคิด ว่าฉันเป็นเด็กอยู่จริงๆด้วย!

รู้สึกมันแปลกๆดี และก็รู้สึกตลกดีด้วย นีรชาเดินเข้าไปใน ห้องที่ตกแต่งเต็มไปด้วยสไตล์สาวน้อย

บนผนังต่างตกแต่งไปด้วยกรอบคริสตัลที่ฝังไปที่กำแพงห้อง เหมือนคริสตัลล่ำค่าที่แวววับพร่างพราว ส่องแสงสะท้อน สีชมพูเต็มห้อง ดูเหมือนภาพความฝันมากๆ ถึงแม้ลักษณะ ทั้งหมดทั้งมวลจะมีอายุไม่มาก แต่มองเข้าไปมันดูสง่างามและ มีเสน่ห์มากๆ

นีรชาไม่ทันสนใจ เดินไปที่หน้าต่าง อยู่ในนี้เกือบจะทั้งวัน แล้ว เธอยังไม่ได้ออกไป และก็ไม่รู้ว่าข้างนอกจะเป็นอย่างไร

“น้ำ เธอไม่มาดูตารางคริสตัลนี้สักหน่อยล่ะ ” น้ำเสียงของ สมภพเต็มไปด้วยความหวัง

“ตารางคริสตัลเหรอ” นีรชาเดินไปตามที่นีิ้วของสมภพชี้ไป

แวบแรกยังมองไม่ออกว่าเป็นอะไร รอสักพักนีรชาก็ถึงกับ นิ่งไปเลย! ในตารางคริสตัลนี้มีแต่รูปวาดของเธอ!

ในทุกๆตารางล้วนมีแต่รูปวาดเธอ ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนเป็น สาว! นีรชางงไปเลยชั่วพริบตา!

“พี่สมภพ…นี่คือ…รูปวาดของฉันเหรอ” ถึงแม้นีรชาจะรู้ อย่างแจ่มแจ้งอยู่แล้วว่าในรูปวาดนั้นเป็นตัวเอง แต่นีรชาก็ยัง รู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่อ!

รอยยิ้มบนใบหน้าของสมภพมีร่องรอยของความขมขื่น “ใช่ น้ำ บนภาพวาดทั้งหมดล้วนเป็นเธอ สามปีก่อนที่คุณหายตัวไป ผมตามหาเธอทุกหนทุกแห่งก็หาไม่เจอ ด้วยเหตุนี้ ทุกๆครั้งที่ ผมคิดถึงเธอ ผมก็จะวาดรูปเธอ ผมกลัวว่าวันใดที่ผมวาดรูป เธอไม่ได้ ผมก็จะค่อยๆลืมเธอไป…

นีรชายืนงงนิ่งที่เดิมน้ำตาก็ได้ไหลออกมา ในดวงตากลมใส ของเธอหมุนไปรอบๆ

“พี่สมภพ…” เธอได้ตะโกนเรียกประโยคนี้ ก็ไม่รู้จะพูดอะไร ออกมาอีกแล้ว นี่มันเป็นมิตรภาพที่ลึกซึ้งมาก เธอทำบุญด้วย อะไรมาเนี่ย พี่สมภพถึงได้ใส่ใจเธอขนาดนี้

“ตอนนั้นผมกลัวการเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ผมอาจจะ ค่อยๆลืมเธอ แต่ตอนนี้ผมถึงได้รู้ว่าผมเป็นทุกข์มากไป ผมไม่มี ทางที่จะลืมเธอได้หรอก”

“พี่สมภพ! น้ำตาที่คลอที่เบ้าตา ในที่สุดก็หยดไหลลงมาที่ ใบหน้าสวยของเธอ

สมภพเดินไปข้างๆตัวเธอ โอบกอดที่ไหล่ของเธอเบาๆ

ฟ้าค่อยๆมืดลง วันที่มีความสุขมักจะผ่านไปเร็ว แต่ความ ทุกข์ก็มักจะอยู่กับเรานาน

“ฉัน. .ฉันต้องไปแล้ว….” เงยหน้าขึ้น นีรชายากที่จะกล่าว

กับสมภพ

“น้ำ อย่าเพิ่งไป คุณเลิกกับคุณแทนแล้วพวกเรามาอยู่ด้วยกัน ดีมั้ย” สมภพกรูเข้าไปหานีรชา ทำใจไม่ได้ที่จะปล่อยผู้ชายใน อ้อมแขนของเธอ

นีรชากัดริมฝีปากแน่น พยายามอย่างหนักที่จะต่อสู้กับคำว่า

“โอเค” ที่มาจ่อปากแล้ว

เธอไม่สมควรที่จะรับปากกับสมภพ เธอไม่เหมาะสมกับการ เป็นแฟนของสมภพ สมภพยังไม่รู้ว่าในท้องของเธอมีทารกที่ ไม่รู้ว่าพ่อแม่เป็นใครอยู่ และยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอเป็นเมียเก็บ ในสัญญาของภัสกรณ์

ถ้า ถ้าพี่สมภพทราบเข้า เขาจะดูถูกเหยียดหยามเธอไหม จะ หัวเราะเยาะดูถูกเธอเหมือนกับแทนไหม

ไม่ ไม่ได้ เธอไม่มีทางให้ให้พี่สมภพรู้ความจริงนี้ได้! เธอ ยินยอมที่จะให้ความทรงจำของพี่สมภพอยู่แค่สามปีก่อน หวัง ว่าในใจของเขาเธอจะยังเป็นเด็กผู้หญิงที่สุดใสในวันนั้น มี ความภูมิใจดังเจ้าหญิง และรอยยิ้มที่บริสุทธิ์

“ไม่ พี่สมภพ ไม่ได้ค่ะ!”

“เธอจะไม่เลิกกับคุณแทนใช่ไหม น้ำ ฉันรู้ว่าในใจเธอมีผมอยู่ ผมสึกได้ พวกเราไปอยู่ด้วยกันเถอะ โอเคไหม” น้ำเสียงของ สมภพเร่งรีบมาก

“ฉัน ฉันรักเขา ฉันเลิกกับเขาไม่ได้ ” นีรชากัดริมฝีปากแน่น กล่าวอย่างเจ็บปวด

สมภพกุมที่แขนของนีรชาทั้งสองข้างวางลงอย่างเศร้า ระหว่างเขากับภัสกรณ์ น้ำเธอก็ยังเลือกภัสกรณ์ ปล่อยเขา ไปเถอะ

ต้องสูญเสียไหม ใช่ สูญเสียมาก แต่สมภพก็ยังไม่เต็มใจที่จะ ปล่อยมือนี้ เขาโหยหาผู้หญิงคนนี้มาหลายปี ตอนนี้อยู่หน้าเขา แท้ๆ ทำไมเขาถึงจะต้องยอมแพ้ง่ายๆด้วย!

ทำใจไม่ได้ ทำใจไม่ได้จริงๆ

“น้ำ เธอไม่ใช่อยากไปทะเลมาตลอดเหรอ ผมพาเธอไปทะเล ดีไหม”สมภพพยายามกลืนความข่มขื่นในใจ พยายามบีบรอย ยิ้มออกมา

“ไปทะเลเหรอ”นีรชามีความแปลกใจเล็กน้อย

สมภพดึงมือของนีรชาไปที่ประตูหน้าต่าง เปิดหน้าต่าง

“ว้าว!”นีรชาตะลึงไปพักหนึ่ง เสียงร้องด้วยความประหลาดใจ นอกหน้าต่างนั่น มันคือทะเล! ที่แท้นี้ก็คือสถานพักต่างอากาศ ที่ใหญ่ใกล้วิวทะเล!

หลังจากที่ธุรกิจของพ่อล้มละลาย เธอนานมากที่ไม่ได้เห็น ทะเล มั่วแต่วุ่นวายแต่กับการดำเนินชีวิต จะมีเวลาที่ไหนไป ทะเล

ปรนเปรอตัวเองอีกสักครั้งเถอะ!ให้เวลาที่มีความสุขนี้ได้ยืด ยาวอีกสักหน่อยlอาจจะเวลานี้เป็นต้นไป เท่าที่เธอทำได้ เหลือ ไว้เพียงความทรงจำกับพี่สมภพ

รอให้ดูทะเลเสร็จ เธอก็จะไปแล้ว เธอต้องไปในชีวิตจริงของ เธอ กลับไปน้อมรับโชคชะตาของเธอที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้

ลมทะเลเย็นสบายมาก สูบเข้าร่างกายแสนสบาย บนหาด ทรายที่สะอาด คิดไม่ถึงว่าจะมีแค่พี่สมภพและน้ำแค่สองคน

“พี่สมภพ น่าแปลกจัง บริเวณนี้ทำไมถึงไม่มีคนอื่นเลย ช่วงนี้ ไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยวเหรอคะ”

“เด็กโง่เอ่ย นี่มันเป็นหาดส่วนตัวที่ผมซื้อมา แน่นอนอยู่แล้วที่ จะไม่มีคนอื่น”

นีรชาแปลิ้นออกมา เธอเคยชินแต่กับความจน ลืมไปแล้วว่า สิทธิพิเศษส่วนตัวที่คนมีเงินเขามีกันมันเป็นยังไง “น้ำ เธอเคยไปทะเลกับแฟนด้วยกันไหม”

“..ไม่เคย”เสียงของนีรชาได้หยุดลง ภัสกรณ์เป็นเพียงเจ้า

นายของเธอ

คลื่นซัดเบาๆที่เท้าของพวกเขา นกนางนวลที่บืนมาจากทาง ไกลบินอย่างร่าเริง นีรชาและสมภพเดินเคียงข้างกันบน ชายหาด ฟังเสียงคลื่นทะเลอย่างเงียบๆ

นี่เป็นช่วงเวลาแห่งความสุข เป็นความสุขที่ไม่สุขทั้งหมด นีรชาภาวนาในใจเงียบๆหวังว่าเวลาจะเดินข้าลงสักนิด

สมภพหลุดปากออกมา :”น้ำ เธอทายสิว่าผมกำลังคิดอะไร

อยู่

“คิดอะไรเหรอ”

“ผมกำลังภาวนาขอพระเจ้าว่าขอให้เวลาเดินไปช้าสัก นิด”เสียงของสมภพช่างเย็นชา แต่กลับความเจ็บปวดที่ซ่อน

อยู่

นีรซาเบ่งตาด้วยความตกใจ เงยหน้ามองที่สมภพ เสียงริงโทนโทรศัพท์ที่ไพเราะก็ดังขึ้น สมภพทำเหมือนไม่ ได้ยิน ไม่ไปรับโทรศัพท์

“พี่สมภพ โทรศัพท์ของพี่ดังค่ะ “นีรชาเตือนเขาด้วยความ หวังดี เกรงว่าจะเป็นที่บริษัทมีธุระสำคัญ

สมภพมองนีรชา ถอนหายใจ และรับโทรศัพท์

“ฟี่สมภพ พื่อยู่ไหนคะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย เลขาของ คุณบอกว่าคุณไม่ได้เข้างาน คุณไปที่ไหนคะ” เสียงของผู้ หญิงที่นุ่มนวลสะท้อนออกมาจากโทรศัพท์

“ธวิล พื่อยู่ทะเล”

“อยู่ทะเลเหรอ คนเดียวไหมคะ”

“ไม่”

“พี่อยู่กับใครคะ อยู่กับน้ำเหรอ”เสียงอีกด้วยหนึ่งของ โทรศัพท์เริ่มแหลมขึ้นมา

“ใช่ ธวัล พี่มีเรื่องจะคุยกับเธอ…สมภพกล่าวอย่างเด็ด เดี๋ยว

“ไม่ ฉันไม่ฟัง!ฉันไม่ฟังเพื่อย่าพูดนะ!ฉันไม่อยากฟัง!”คำพูด ของสมภพยังไม่ทันพูดจบก็ถูกธวัลตัดบทไปแล้ว

สมภพหายใจเข้าลึกๆ ไม่สนใจคำพูดของธวัล พูดโดยตรงว่า

“ธวัล เราเลิกกันเถอะ!”

นีรชาตกตะลึงตาค้างอีกรอบ เธอคิดไม่ถึงว่าสมภพจะเลิกกับ ธวัลจริงๆ เพราะเธอ อย่างไรเสียธวัลก็เป็นลูกสาวของนายก เทศมนตรี ด้วยแรงช่วยเหลือของพ่อเธอ ทำให้สมภพขยาย ธุรกิจในเมืองCได้อย่างง่ายดายขึ้น

ความเงียบไม่พูดไม่จาที่ปลายสายนั้น สะท้อนเสียงสะอื้นของ ผู้หญิง “พี่สมภพ ฉันทำอะไรตรงไหนไม่ดีเหรอ พี่พูดมา ฉันแก้ ได้หมด”

ใบหน้าของสมภพปรากฏสีหน้าของความเจ็บปวด “ไม่ ธวัล เธอดีมาก เป็นที่พี่ไม่ดีพอ พี่รักคนอื่นไปแล้ว”

“รักคนอื่นไปแล้ว? พี่ชัดเจนมาตลอดว่าไม่เคยลืมเธอ!”เสียง ของธวัลฟังแล้วดูโกรธมาก “พี่อยู่คฤหัสถ์ที่ทะเล ทำไมไม่เห็น เคยพาฉันไปที่นั่น ในนั้นเก็บซ่อนอะไรไว้?” สมภพเงียบไม่พูดไม่จา

เสียงสะอื้นไห้ของธวัลดังซัดขึ้น เหมือนจะร้องตะโกนถามว่า “พี่สมภพ พี่ไม่เคยรักฉันเลยเหรอ?”

“ธวัล พี่ขอโทษนะ เราเลิกกันเถอะ!เธอคู่ควรกับผู้ชายที่ดีกว่า นี้”ดวงตาสีอำพันของสมภพเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน

“พี่สมภพเพี่ทำไมต้องทำแบบนี้กับฉันด้วยเฉันกำลังตั้งท้องลูก ของพี่อยู่นะ!”ธวัลซักถามอย่างโกรธ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ