ตอนที่ 78 ต้องการกอด

ถนนเล็กๆสายนี้เดินยากไม่เหมือนถนนสายอื่น เป็นถนนดินลูกรังเป็น หลุมเป็นบ่อ โส่รองเท้าส้นสูง นีรชาเดินลำบากมาก

“คนมีตังค์พวกนี้ทำไมขี้เหนียวจัง อย่างน้อยก็เอาปูนซีเมนต์มาปูก็ยังดี ก็ จะได้เดินสะดวกหน่อย นีรชาซุบซิบในดงหญ้า

ทันใดนั้น แขนอันทรงพลังข้างหนึ่งก็เข้ากอดเธอจากด้านหลัง นีรชาศิต ว่าเป็นภัสกรณ์ ” คุณไม่ได้ไล่ฉันไปเหรอ” พูดจบ มือใหญ่ๆข้างหนึ่งก็

ปิดปากเธอไว้

ไม่ใช่ไม่ใช่ภัสกรณ์ ตัวของภัสกรณ์จะมีกลิ่นโคโลญอ่อนๆ ผู้ชายที่อยู่ ข้างหลังคนนี้เขามีกลิ่นเหงื่อเต็มตัว เป็นใครกันแน่นะ

นีรชาตกใจกรีดร้องขึ้น แต่กลับถูกปิดปาดไว้แน่นขึ้น เสียงกรีดร้องของ

เธอถูกอุดไว้อยู่ในลำคอ กลายเป็นเสียง ” อือ อีอ ” ทึบทึบ

“อย่าร้อง ถ้ายังร้องอีกผมจะกรีดหน้าของเธอ ” แท่งเหล็กเยป็นๆจี้ที่คอ ของเธอ นีรชาไม่หายก็เดาออก มันคือมีดสั้นที่แหลมคม

หุบปากเอาไว้ซะ นีรชานึกถึงวิชาป้องกันตัวสมัยตอนที่เรียนมหาลัย ถ้า เจอโจรเรียกค่าไถ่ ไม่ต้องยั่วโมโหเขา ต้องใช้สติปัญญาต่อสู้ ในนี้ เป็นบ้าหญ้า ดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่ได้มาคนเดียว เธอร้องจนคอ แตกก็ไม่มีประโยชน์

ดูเหมือนว่าโจรเรียกค่าไถ่จะพอใจที่นีรชาร่วมมือ เก็บมีดสั้นลงไป แต่ใน ทันใดนั้นก็เอาเชือกป่านหนามัดไว้ที่ข้อมือของนีรชา ปากก็ถูกเทปปิดไว้ อย่างแน่หนา

นีรชาฉุดคิดขึ้นมาทันที นีรชาก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีอำนาจบารมี พวกเขาลักพาตัวเธอทำไม ? หรือว่าเพื่อขู่ภัสกรณ์เหรอ ?

นีรชาส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น เป็นไปไม่ได้ นีรชาเธอไม่ได้เป็นคน สำคัญอะไร เอาเธอมาเพื่อขู่ภัสกรณ์ภัสกรณ์เขาจะสนใจอะไร ?

นีรชาถูกยัดเข้าไปในรถบ้านสีดำคันหนึ่ง ตามแนวป่ามีถนนสองสาย เส้นหนึ่งเป็นถนนเล็ก ทะลุไปยังถนนหลักด้านนอก อีกเส้นกว้างหน่อย ทะลุไปยังเขาสีเขียวที่อยู่หลังคฤหาสน์

นีรชาถูกทิ้งไว้ท้ายรถมองไม่เห็นสถานการณ์ข้างนอกเลยแม้แต่นิด เดียว เธอพยายามเอียงหูฟัง หวังว่าจะได้ยินเสียงรถหรือเสียงคนบนถนน

น่าเสียดายข้างหูนั้นมีแต่ความเงียบ มีแต่เสียงเครื่องยนต์ นีรชาหาหูใจ ดูท่าทางรถคันนี้จะเอาตัวเธอไปที่ภูเขาเขียวนั้น ภูเขาเขียวห่างไกลมาก คนพวกนี้คงจะไม่ใช่แค่ลักพาตัวธรรมดาแน่ สักพักน้ำตาก็ไหลออกมา ลูกรัก ลูกของเธอยังไม่ทันได้ลืมดาดูโลกนี้ จะ ต้องจากโลกนี้พร้อมแม่ไปอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่แสล้วเหรอ ?

นีรชารู้สึกเศร้าใจขึ้นมา เจ็บปวดเหมือนใจจะขาด

สมภพวิ่งอย่างรวดเร็วบนถนนสายเล็ก แต่ที่จริงแล้วก็ห่างกันไกลมาก สายตาเห็นนีรชาเลี้ยงตรงมุม แล้วหายไปในป่าด้านหลัง บ้าด้านหลังมี ถนนสายเล็กทะลุไปถึงถนนใหญ่ด้านนอก นีนีรชาอาจจะไปนั่งรถแท็กซี่ แล้ว

สมภพวิ่งเร็วกว่าเดิม เสียงสมพัดหวีดหวิวอยู่ข้างหู ไม่รู้ว่าทำไม เขามีลาง สังหรณ์ไม่ดี ถึงแม้ว่าที่นี่มีความสงบเรียบร้อยดี แต่เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เดินคนเดียวกลางดึก ก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี

เลี้ยวฝ่านป่าไปก็จะเห็นถนนใหญ่ด้านนอก สมภพอ้าปากอยากร้องเรียก ชื่อนีรชา เสียงตะโกนก็หยุดชะงักอยู่ในปาก : ริมถนนที่ว่างเปล่า ไม่มี แม้แต่เงาของนีรชา

นีรชา นีรชา สมภพร้อนรนจนหน้าผากเริ่มมีเหงื่อซก นีรชาไปไหนนะ ทำไมไม่เห็นเงาของเธอเลย

เสียงตะโกนของเขาดังสะท้อนในอากาศ ดูเย็นชายังไงก็ไม้รู้

สมภพเหลือบมองไปรอบๆด้าน หวังว่านี่คงเป็นเรื่องที่นีรชาล้อขาเล่น เธอกำลังหลบอยู่หลับต้นไม้ต้นไหนนะ อีกสักพัก เธอก็คงส่งเสียงยิ้ม ใสๆออกมา ฟี่สมภพ ฉันอยู่ นี่ ” ก็เหมือนกับสามปีก่อน

แต่ว่า ความปรารถนาของสมภพสมเหลวแล้ว เสียงของเขาใกล้จะแหบ แห้งแล้ว นีรซาก็ยังไม่ปรากฏตัว

ทันใดนั้น สายตาของเขาถูกบางอย่างจับจ้องแล้ว ใต้โคมไฟข้างถนน บนถนนที่ทะลุไปภูเขาเขียวเส้นนั้น มีดอกไอริสสีฟ้าตกอยู่

สมภพก้มลง หยิบดอกไม้นั้นขึ้น บนพื้นมีรอยเท้าเต็มไปหมด รอย รองเท้าส้นสูง และยังมีรอยรองเท้าหนังของผู้ชายสองสามคน

ไม่ใช่ ต้องเกิดอะไรขึ้นกับนีรชาแน่ๆ

สมภพหันกลับวิ่งไปทางโรงรถอย่างบ้าคลั่ง

ในภูเขาเขียว คนร้ายที่มีรอยแผลเป็นเต็มหน้าฉีกเทปที่ติดปากนีรชา ออก ยิ้มอย่างน่ากลัว : สาวน้อย พูดอะไรสั่งเสียหน่อยสิ ไม่อย่างนั้นจะ พูดไม่ได้อีกแล้วนะ”

นีรชาระงับความกลัวไว้ ทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูแล้วปกติหน่อย : ” ใครสั่งพวกนายมา ?”

ผู้ร้ายที่มีแผลเป็นยิ้มน่ากลัว : ใครสั่งมานั้นไม่สำคัญ เธอรู้ว่าวันนี้เป็น วันตายของเธอก็พอแล้ว” ผู้ร้านอีกคนที่ผอมหน่อยจ้องมองนีรชาอย่างทับจะกลืนเธอเอื้อมมือออก ไปจับบนหน้าอกเธอ พูดกับผู้ร้ายที่มีแผลเป็นอย่างลามกว่า พี่สอง อย่า ดูว่าแม่สาวน้อยคนนี้ผอม สัตส่วนก็ตใหญ่ใช้ได้ ผมว่านะ ฆ่าเธอตามง่ายๆ นาเสียดายมาก หรือไม่พวกเรา อิอิ”

นีรชารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ถ้าหากจะต้องถูกสองคนนี้ข่มเหงจริงๆ เธอก็ คงบอมตายซะดีกว่า

ผู้ร้ายที่มีแผลเป็นสะพายหน้า : ทำงานต้องเด็ดขาด ลูกค้าสั่งมาแล้วว่า ต้องทำให้เรียบร้อย ไม่ให้มีร่องรอย

ผู้ร้ายผอมส่ายหัวด้วยความเสียดาย : ” สาวน้อยขาวเนียนแบบนี้ ตาย ง่ายๆอย่างนี้ เสียดายจริงๆ”

นีรชายิ่งฟังยิ่งตกใจ ไม่ได้ เธอจะตายแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างนี้ไม่ได้ เธอต้องยื้อเวลา ไม่แน่อาจจะมีโอกาสรอด

* พี่ชาย พวกพี่เห็นว่าฉันใส่อัญมณีอะไรไหม ? เครื่องประดับชุดนี้มูลค่า มหาศาล โดยเฉพาะแหวนบนมือฉันวงนี้ มูลค่าหลายสิบล้าน ของพวกนี้ ฉันให้พี่ ดีไหม ?”

ผู้ร้ายหน้าบากหัวเราะดัง ฮ่าๆ : ” เธอตายแล้ว แน่นอนของพวกนี้ก็ต้อง

เป็นของเรา

นีรชารู้สึกกลัว ดูแล้วผู้ร้ายพวกนี้ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ไม่ปล่อยเธอแน่ ไม่รู้จริงๆว่าเป็นใคร ถึงได้โหดเหี้ยมอย่าง นี้ ตั้งใจจะเอาชีวิตของเธอ

“ลูกรัก แม่ขอโทษลูก แม่ไม่สามารถปกป้องลูกได้ ถ้าหากชาติหน้ามีจริง หวังว่าลูกจะเกิดมาเป็นลูกของแม่อีก แม่จะปกป้องลูกให้ดี ไม่ให้ใครมา ทำร้ายลูกแน่นอน นีรชาพูดพิมพากับลูกในท้องอยู่ในใจ

ดูเหมือนว่ามีเสียงรถใกล้เข้ามา ผู้ร้ายผอมเดินดูรอบๆ พูดกับผู้ร้ายหน้า บากว่า : ” พีสอง พวกเราลงมือเถอะ เหมือนว่าจะมีรถเข้ามาแล้ว ”

ผู้ร้ายหน้าบากสายหน้าไม่เห็นด้วย : ” กลางตึกกลางดื่น ใครจะสนใจ เรื่องแบบนี้ ให้สาวน้อยคนนี้สั่งเสียอะไรสักหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นเธอจะ ไปไม่สงบ กลัวว่าจะเป็นผีตามมาหลอกหลอนพวกเรา”

นีรชาก็ตั้งใจฟังเสียงรถยนต์ ในใจก็คิดขึ้นได้ แกล้งทำท่ากลัวถึงขีดสุด พูดกับผู้ร้ายนำบากอย่างน่าสงสารว่า : ” พี่ชาย ดูท่าว่าวันนี้ฉันจะต้องตาย จริงๆ ตายก็ตายเถอะ ยังไงซะคนเราก็ต้องตาย แต่ว่าหลังจากที่ฉันตาย พวกนายจะเอาร่างของฉันไปฝังให้”

หนุ่มหน้าบากหัวเราะอย่างกำเริบเสิบสาน : เธอไม่มีสิทธิ์จะต่อรองกับ พวกเรา”

นีรชาพยายามฝืนยิ้มออกมา : ฉันมีทรัพย์สมบัติเก็บไว้ในตู้เซฟของ ธนาคาร มานี่สิ ฉันจะบอกความลับให้ เงินจำนวนนี้ ถือว่าเป็นเงินค่าทำศพ ฉันก็แล้วกัน” ผู้ร้ายผอมมองผู้ร้ายหน้าบากด้วยความอิจฉา ผู้ร้ายหน้าบากได้ยินว่ามี สมบัติ สายตาก็เป็นประกาย แล้วรีบเดินไปข้างๆนีรชา เหลือบมองผู้ร้าย ผอมเร่งนีรชา : เธอบอกมา

นีรชาพูดเสียงเบา : ” พี่ชายฉันดูพี่ใจดีอยากจะบอกแค่พี่คนเดียว ที่

เอียงหูมา”

ผู้ร้ายหน้าบากเอียงหูไปใกล้ปากนีรชาด้วยความดีใจ

สายตานีรชามีรังสีของความโกรธลูกรัก แม่แก้แค้นให้ลูกแล้ว อ้า ปาก ใช้กำลังที่มีอยู่ทั้งหมด กัดเข้าไปที่หูของผู้ร้ายหน้าบากอย่างเต็มที่

อ้าก ผู้ร้ายหน้าบากร้องออกมาด้วยความตกใจ เลือดไหลลงมาตาม ล่าคอ แต่ว่านีรชายังคงกัดหูของเขาไม่ปล่อย ผู้ร้ายหน้าบากไม่กล้าขยับ ตัว กลัวว่าจะโดนกัดหูจนขาด

* เร็ว ฆ่าเธอเลย ผู้ร้ายหน้าบากสั่งผู้ร้ายผอม

ผู้ร้ายผอมชักมีดสั้นวิ่งมาทางนีรชา น่ากลัวมาก นีรชาหลงตายอมรับ

ชะตากรรม

” ปั้ง เสียงปืนดังขึ้น ผู้ร้ายผอมล้มตึงไปกับพื้น ผู้ร้ายหน้ายากยังไม่ทัน ได้ตั้งตัว ก็มีเสียงปืนดังขึ้น ร่างของเขาก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ล้ม ลงกับพื้น มีรชาสีมตาตัวนความมีนงง น้ำตาคลอเต็มสองตา มองผู้ชายที่วิ่งเข้ามา อย่างเร่งรีบด้วยความคาดไม่ถึง เป็นสมภพ พี่สมภพของเธอ

ในที่สุดสมองที่ดึงเครียดก็ผ่อนคลายลง ไรชาขาอ่อน เป็มลมสัมไป ถูก ผู้ชายที่ตามมาสุดชีวิตรับไว้ โอบไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่น

เมื่อลืมตาขี้มาอีกครั้ง นีรชาพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้

เป็นห้องที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆกระจายอยู่ อากาศเย็นสดชื่น ระยะสิบเมตร ด้านหน้าเตียง มีโต๊ะทำงาน สมภพนั่งหันหลังให้เธออยู่ กำลังจัดการธุระ ในคอมพิวเตอร์

นีรชาอยากจะพูด อ้าปาก แต่ก็ออกเสียงอย่างกับคนเป็นใบ้ : ” อื้อ

เสียงที่อ่อนแรงของเธอทำให้สมภพตกใจ เขายืนขึ้นและเดินมาทางนีรช เสื้อเชิ้ตที่สะอาด กระดุมสองเม็ดปลดอย่างเป็นธรรมชาติ เสื้อคลุมสี กาแฟอ่อนท่าทางดูอบอุ่น ดวงตาสีน้ำตาลคู่หนึ่งในแววตามีความ ประหลาดใจ ปากชมพูอ่อนๆยิ้ม : * นีรชา คุณฟื้นแล้ว”

ทันใดนั้นน้ำตาของนีรซ่าก็ไหลออกมา

เกือบจะในเวลาเดียวกันกับที่สมภพยื่นแขนออกไป เธอเข้าไปอยู่ในอ้อม กอดของสมภพ ความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม หวาดกลัว และบังรู้สึกผิดต่อลูกและ โทษตัวเอง ทำให้น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างโหมกระหน่ำ หยุดไม่ได้ เลย

ไม่ว่าเป็นสัญญา ภัสกรณ์ ชู้รัก นั้นตายไปหมดแล้ว วินาทีนี้ เธอต้องการ อ้อมกอด ที่ทำให้เธอร้องไห้ออกมาอย่างเต็มที่ ปลดปล่อยความทุกข์และ ความกลัวของเธอ

อ้อมกอดของพี่สมภพ อบอุ่นจังเลย เหมือนกับที่เธอคิดไว้เลย

นีรชาเอาหน้าไปซบบนไหล่ของสมภพ ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เหมือนจะ ขาดใจตาย สมภพตบหลังเธอเบาๆ : ” พอแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ไม้ต้องกลัว มีพี่สมภพอยู่ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น ”

ถูกสมภพปลอบด้วยน้ำเสียงที่เหมือนปลอบเด็กเล็ก ความหวาดกลัวของ นีรชาก็ค่อยๆหายไป เสียงร้องที่สนั่นหวั่นไหวก็ค่อยๆเบาลง สุดท้ายก็ สะอึกสะอื้นแทน

* พี่สมภพ สภาพฉันตอนนี้ทำให้ลำบากใจมากไหม ? ” นีรซาเอาหัวซบ ไหล่ของสมภพ สำนึกผิดที่ตัวเองร้องไห้ฟูมฟายเมื่อสักครู่

” ไม่เลย นีรชาของพี่สวยเสมอ ” เสียงของสมภพดังขึ้นข้างหูเธอ อบอุ่น นุ่มลึก เต็มไปด้วยพลังที่ปลอบโยน