ตอนที่ 75 ไม่เคย

ฟ้าค่อยๆมีดลง มองไม่เห็นว่าภัสกรณ์ทำอะไรอยู่ในสวนดอกไม้นั่น เห็นแค่เขาก้มลง ดูเหมือนว่าจะเด็ดดอกไม้

ทำอะไรหนะ นีรชาเอ่ยปาก คงไม่ใช่จะเด็ดดอกกุหลาบหรือว่าดอกอะไร ให้ฉันนะ ? ไร้เดียงสา หัวโบราณจริงๆ นีรชาซุบซิบ สักพักเขากลับมาจะ ต้องล้อเลียนเขาซะหน่อย

ภัสกรณ์เดินเข้ามา มือขวาซ่อนไว้ข้างหลัง

* นี่ ฉันไม่ชอบดอกกุหลาบนะนีรชาเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางตัดสินใจเข้าจู่โจมภัสกรณ์

จริงเหรอ ? แล้วดอกนี้ล่ะ ?” ภัสกรณ์ยื่นมือขวาออกมาจากข้างหลัง ท่าทางดูสง่างามมาก

ดอกไอริสบานดอกหนึ่งวางอยู่บนมือเขา รูปทรงผีเสื้อที่งดงาม สีฟ้าเข้มๆ เข้ากับอัญมณีสีฟ้าบนตัวเธอมาก

* อือ ? ค่อนข้างแปลกใจ ให้ดอกไอริสดอกเดียวได้ด้วยเหรอ ?

ภัสกรณ์ดึงนีรชา ตัวเข้าใกล้แทบจะติดตัวเธอ คางของนีรชาจะแนบกับ หน้าอกของเขาแล้ว

นี่ นี่ ทำอะไรนี่เป็นเกินเลยนะ นีรชา ตกใจ นึกว่าภัสกรณ์มือยันหน้าอกของภัส กรณ์ไว้ น่าประหลาดใจที่ถูกภัสกรณ์คนบ้ากามแบบนี้เหน็บแนมว่าเราว่าทะลึ่ง นีรชาอยากจะบ้าตาย ยุคนี้ถึงคราวที่คนเลวมาดูถูกคนดีแล้วเหรอ ?

กำลังจะเอ่ยปากโต้เถียงกลับไป มองขึ้นมาเห็นคางแหลมๆของภัสกรณ์ คางโกนออกเกลี้ยง แต่ยังเห็นตอเคราสีเขียวๆ ใต้ชั้นผิวหนัง กลิ่นความเย็น อ่อนๆของโคโลญ สายตาที่มุ่งมั่นตั้งใจยังมีมือที่เรียวๆยาวๆแน่นๆนิ่มคู่นั้น นีรชาก็พบว่า ภัสกรณ์ก็เป็นผู้ชายที่เซ็กซี่คนหนึ่ง

หน้าเริ่มรู้สึกร้อน นีรชาผลักภัสกรณ์ออกไป

สายตาภัสกรณ์สำรวจไปทั้งตัวเธอ ยิ้มร้ายๆออกมา : ดูๆไปแล้ว คุณก็ไม่ ได้น่าเกลียด

* อะไรไม่น่าเกลียด ? ก็เห็นชัดอยู่ว่าสวยเหมือนนางฟ้า โดยเฉพาะเวลา ปืนอยู่ข้างๆเงามืดอย่างคุณ ทำให้ฉันยิ่งสวยมากขึ้นไปอีก สวนเกินคน ธรรมดา นีรชาโต้กลับอย่างไม่เกรงใจเลย ตาโตจ้องภัสกรณ์ด้วยความ เกลียดชัง

ดวงตาทั้งคู่สะท้อนแสงไฟ ดวงตาสดใสอ่อนนุ่ม ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะลุ่ม หลงอยู่ข้างใน กลุ่มเมฆดำมืดอยู่ใกล้ดอกไม้ที่เบ่งบานสวยงาม ทำให้สีผิว ยิ่งดูขาวดุจหิมะ ภัสกรณ์อดไม่ได้ที่จะครอบครองเธอ

โผเข้าไปจูบนีรชาที่ริมฝีปาก ประทับตราของตัวเองให้กับเธอ น้ำเสียงดู ขู่เข็ญ : “รู้ว่าตัวเองสวยขนาดไหนก็ดีแล้ว อีกสักพักเข้าไปในงานเลี้ยงอย่า ไปหว่านเสน่ห์ให้ใครเขา จำไว้ ไม่ได้รับอนุมัติจากผม ไม่อนุญาตให้ไป คุยกับผู้ชายคนอื่น ”

คุณนี่ช่างน่ารำคาญจริงๆ เฮ้อ นีรชายังพูดไม่จบ ก็ถูกภัสกรณ์ลาก เข้าไปในห้องโถงใหญ่แล้ว ประจบสอพลอหลากหลายรูปแบบ ถึงอย่างนั้นภัสกรณ์ก็ไม่ได้สนใจ อย่า พูดถึงพปักหน้าตอบกลับเลย แม้แต่ยังหาบังไม่ซ้ำเสืองมองคนพวกนี้เลย แต่ว่าคนพวกนี้ก็ไม่ได้เคอะเป็นอะไร ความเยือกเย็นแข็งกร้าวของภัสกรณ์ ทุกคนบนโลกก็รู้

” ภัสกรณ์ เสียงไพเราะนาฟังของผู้ชายดังขึ้น

ภัสกรณ์ได้ยินเสียงแล้วก็หยุดนิ่ง นีรชามองไป ที่แท้ก็นรุตม์เอง

หน้าตาของนรุตม์ยังคงเหมือนเดิม มีรอยยิ้มที่สดใส ยื่นมือขวาออกไปทาง นีรชา เตรียมจะจับมืออย่างเกรงใจ : 4 คุณนีรชาวันนี้สวยมากๆครับ”

ภัสกรณ์ปัดมือนรุตม์ออกไป : ” มืออย่าจับไปทั่ว ” แล้วดึงนี้รชาเข้าใกล้ อ้อมแขนของตัวเอง

นีรชาก้มหัว ไม่สนใจคำพูดของภัสกรณ์และการทักทายของนรุตม์

นรุตม์แปลกใจและมองนีรชา นีรชาในความประทับใจของเขาคือเป็นคนที่ มีมารยาท เป็นผู้หญิงถูกปลูกฝังคุณธรรมมาเป็นอย่างดี ทำไมวันนี้ถึงเสีย มารยาท ?

ภัสกรณ์เล็กคิ้วขึ้น สับสนเล็กน้อยจับคางของนีรชาเงยขึ้น : ” ทำไมไม่ พูด ? ไม่สบายหรือเปล่า ? ”

นีรชาจ้องภัสกรณ์ : “สบายดีมาก ”

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วหนาๆของเขา ดวงตาลีกลับค่อยๆเฟ่งมอง : แล้วทำไม

ถึงไม่พูด ? ” นีรชายักไหล่ พูดตรงๆอย่างมั่นใจ : ไม่ได้รับอนุมัติจากคุณ ฉันไม่กล้า จริงๆ ระบายความแค้นให้ผมได้ ในที่สุดก็มีคนควบคุมภัสกรณ์ได้แล้ว

” ยัยตัวแสบ ตอนเย็นกลับไปค่อยคิดบัญชีกับเธอภัสกรณ์คว้านตามอง นีรชา กดเสียงต่ำขู่เข็ญเธอ

นีรชารู้สึกเจ็บปวด ไม่พอใจจ้องมองภัสกรณ์ : ” คุณนี่เอาใจยากจริงๆ”

* เอ๊ะ ใครกันนะ ช่างกล้าพูดว่าประธานภัสกรณ์ของพวกเราเอาใจยาก เอาความกล้าหาญมาจากไหน ? ” กลิ่นฉุนของน้ำหอมก็โซยมา หญิงสาว เซ็กซี่สวยหยาดเยิ้มก็ปรากฏตัวขึ้น

นีรชาจำเธอได้ การแต่งหน้าที่ละเอียดลออ ผู้หญิงที่สวมชุตราตรีแหวก กว้างจนจะถึงสะดือ เป็นโมรีที่คลอเคลียกับภัสกรณ์คืนนั้นแบบไม่สนใจใคร

เมื่อเร็วๆนี้ก็ถ่ายหนังเรื่องใหม่ กระแสกำลังแรง มีโฆษณาของเธอเต็มไป

หมด

นีรชาหันหน้าหนี ไม่อยากจะสนใจ คำพูดเหน็บแนมของโมรี ใครเขาก็ ฟังออก ถ้าเธอยังพูดต่อไป ก็เหมือนกับว่าตบหน้าตัวเองแท้ๆ

เห็นนีรชาไม่สนใจเธอเลย หน้างามๆของโมรีแดงด้วยความโกรธ สถานที่ที่ โมรีเธอปรากฏตัว เป็นจุดสนใจของทุกคน ยิ่งตอนนี้ยืนอยู่กับประธาน บริษัทที.เอสพร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัดและนรุตม์หัวเรือใหญ่วงการบันเทิง สายตาของคนทั้งห้องโถงก็จ้องมองมาทางนี้ นีรชาไม่ตอบเธอ ไม่ใช่ไม่ให้ เกียรติเธอต่อหน้าสาธารณะเหรอ ?

กลบเกลื่อนสายตาที่แผ่รังสีความเกลียดชัง โมรีสบัดเอวเบาๆ เดินไปทาง ภัสกรณ์ วงแขนที่ขาวเนียนโอบไปที่เอวของภัสกรณ์ : ” ภัสกรณ์ ไม่เจอกัน นานเลย คุณลืมฉันแล้วหรือยัง ? ” เหมือนว่าภัสกรณ์กับโมรีจะมีความในใจที่อยากเล่ามากขนาดนั้น ถ้าอย่าง นั้นนีรชาออกไปปล่อยให้เขาคุยกันสองคนเถอะ

กำลังจะก้าวขาเดินไปด้านหลัง ภัสกรณ์ก็ขยับตัวอย่างเงียบๆ ขวางทาง นีรชาไว้ เรื่องสนุกกำลังเพิ่งจะเริ่มขึ้น เขาจะปล่อยนางเอกออกจากฉากได้ ยังไง ?

ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงชอบหยอกล้อนีรชา ชอบเห็นเธอหึงเมื่อเห็นฉันกับผู้ หญิงคนอื่น แต่ว่า นีรชาเหมือนจะไม่เคยหึงเขาเลย คิดเรื่องนี้ที่ไร กัสกรณ์ ก็ทำหน้าบูดหน้าบึงไม่ค่อยพอใจ

นรุตม์ที่ยืนอยู่ข้างๆยิ้มกริ่ม เห็นสถานการณ์ทั้งหมด เห็นภัสกรณ์ขวางทาง เดินของนีรชา นรุตม์เดินเข้ามาใกล้ๆ กระซิบข้างหูภัสกรณ์ : ” อย่าเล่นแรง เกินไปนะ ”

พูดจบ ถือแก้วไวน์แล้วรีบเดินออกไป กลัวว่าถ้าขึ้นช้ากว่านี้ จะถูกสายตา ที่แหลมคมของภัสกรณ์เฉือนเป็นชิ้นๆ

โมรีเห็นภัสกรณ์ท่าทางไม่ปกติ และจำได้ว่านีรชาเป็นคนที่ดูเธอแสดงใน คืนนั้น ทันทีนั้นในใจก็รู้สึกอึดอัดไม่สบายใจขึ้นมา คนรักของภัสกรณ์ มากมาย แต่เห็นได้ชัดเลยว่าในใจของเขายัยคนนี้สถานะไม่เหมือนคนอื่น

โมรีใช้สายตาจับผิดสำรวจนีรชา ใบหน้าดูใช้ได้ แต่รูปร่างก็ไม่อยากจะ ชม คนผอมขนาดนั้น แต่มีหน้าท้อง รูปร่างอย่างนี้ยังมีหน้ามาเข้าใกล้กัส กรณ์ พูดตรงๆคือไร้ยางอาย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

รู้สึกว่าตัวเองชนะเห็นๆ เสียงของโมรีก็ยิ่งหวานขึ้นราวกับน้ำผึ้ง : ” ประธานภัสกรณ์ คุณพาฉันไปชมพระจันทร์บนตาดฟ้าได้ไหมคะ ? วันนี้ แสงจันทร์สวยมากเลย” หางตาช้ำเหลืองมองปฏิกิริยาของสาวน้อย ปีรชาไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ ตาโตๆทั้งคู่ยังคงจ้องมองภาพวาดน้ำมันที่แขวนอยู่บนผนัง ดูเหมือนว่าตู อย่างตั้งใจ

ในสายตาของภัสกรณ์โกรธมาก โอบกอดโมรี ตั้งใจเดินผ่านหน้านี้รซาไป ในดวงตาโกรธแค้น ใบหน้ายังคงอมยิ้งกอมมองโมรี เหมือนว่าเขาดีใจมากที่ ได้เจอโมรี

บนผนังแขวนภาพเหมือนของเปียโตรแอนจีนิกิจากอิตาลี่ผู้เชี่ยวชาญด้าน จิตรกรรมสีน้ำมันที่วาดให้เจ้าหญิงมาร์กาเรต ภาพวาดนี้ เธอเคยเห็นในงาน ชื่นชมศิลปะโลก นั่งอยู่ใต้ต้นซากุระในมหาวิทยาลัยกับสมภพ ไหล่ชนไหล่ ชมภาพด้วยกัน

เมื่อสามปีก่อน ลมเบาๆพัด มา กลีบดอกซากุระตกลงมาบทหนังสือ ตกลง บนพื้น บนศรีษะเธอ

สมภพช่วยเอากลีบซากุระออกจากผมเธอย่างนุ่มนวล ส่งยิ้มให้เธอ ดวงตา ของเขา สว่างไสวกว่าดวงดาวซะอีก

ทันใดนั้นนีรชารู้สึกว่าแสบตามาก บวมมาก

คุณนิรขาทำไมอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะคะ ? ” อ้อ ใช่สิ เมื่อสักครู่ฉันเห็นภัส กรณ์แฟนของคุณอยู่กับโมรีบนดาดฟ้านั่น เสียงนุ่มนวลแต่เต็มไปถ้อยคำ กัดแซะทำให้นีรชาได้สติขึ้นมา

เป็นธวัล นีรชารู้สึกตกใจ ตั้งใจมองไปข้างๆเธอ ข้างเธอไม่มีใคร สมภพไม่ ได้ปรากฏตัว

ใจลอยๆก็ถูกดึงกลับมาในทันใด นีรชายิ้มและพยักหน้าให้ธวัล เตรียมที่ จะเดินทางไปทางอื่น คุณนรชา คิดว่าคุณน่าจะรู้ว่าฉันกับสมภพหมั้นกันแล้ว ถ้าคุณคิดอะไร เกินเลยกับสมภพ ฉันขอให้คุณเรีบตัดใจซะ แม้ว่าประธานกัสกรณ์ไม่ได้ จริงจังกับคุณ คุณก็ไม่ควรคิดถึงคู่หมั้นคนอื่น “