ตอนที่ 72 ทำให้วุ่นวาย
นีรชารู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่าตลกเท่าที่เคยได้ยินมา : ” ฉันได้ลองชุด นั้น แล้วชุดก็หายไป แล้วฉันก็เป็นคนขโมยชุด ?”
พนักงานที่จับแขนนีรชา ผลักนีรชาออกไปอย่างรุนแรง : ” ฉันว่าแล้ว ว่าเธอเป็นคนขโมย ไม่อย่างนั้นทำไมถึงไม่กล้าเปิดกระเป๋าให้เราดู ?”
พื้นลื่นมาก นีรชาเลยไม่ได้ระวังตัว ถูกผลักลงไปกับพื้น สะโพก กระแทกกับพื้นอย่างแรง เจ็บปวดไปถึงหัวใจ
นีรชาตกใจจนหน้าซีด ลูกรัก ลูกในท้องของเธอ ลูกต้องไม่มี อันตราย
รีบใช้มือลูบไปที่ท้องของตัวเอง นีรชาเป็นห่วงมากจนน้ำตาไหลออก มา : “ลูกรัก ลูกไม่เป็นอะไรนะ ลูกเจ็บหรือเปล่า ? แม่ไม่ระวังเอง ลูก รัก อย่าเป็นอะไรไปนะลูก”
นีรชาร้องไห้พร้อมทั้งพูดกับลูกที่อยู่ในท้อง พนักงานที่ดูเป็นมิตรที่ อยู่ข้างๆคนนั้นก็ยืนตกใจ ตายแล้ว บาปกรรม ผู้หญิงคนนี้กำลังตั้ง ครรภ์
พนักงานคนที่ผลักนีรชายังคงไม่หยุดด่าเธอ : ” ไม่ต้องแกล้งทำเป็น ตั้งครรภ์ รีบเอาชุดคืนมานะ ไม่อย่างนั้นวันนี้อย่าหวังว่าจะได้ก้าวขา ออกไปจากที่นี่ ”
นีรชาไม่สนใจคำพูดเธอเลย แค่ใช้มือลูบท้องตัวเอง ก้มมองดูท้องที่ ที่นี่เสียงตั้งจังเลย สมภพ พวกเราไปดูเสื้อผ้าร้านอื่นเถอะ ” เสียง หวานๆของผู้หญิงตั้งขึ้น
สมภพ ชื่อนี้เหมือนคาถาเวทมนตร์จัง นีรชาประหลาดใจและหัน กลับไป สบสายตาเข้าพอดี และจ้องมองตาค้าง
ทันใดนั้นสมภพก็ยืนอยู่หน้าประตูร้าน มือของธวัล ถูกเขาจับเอาไว้
ไม่นะ เธอไม่อยากให้พี่สมภพเห็นเธอในสภาพแบบนี้ ไม่อยากให้พี่ สมภพรู้ว่าเธอกำลังท้อง
นีรชารีบหันกลับมา ไม่อยากให้สมภพเห็นหน้าตัวเอง
แต่ว่าไม่ทันเสียแล้ว
สมภพปล่อยมือของธวัล แล้วเดินมุ่งหน้าเข้ามา แขนที่มีพละกำลัง ค่อยๆพยุงนีรชาลุกขึ้นมา น้ำเสียงเสียงแข็งๆนั้นเต็มไปด้วยความ ห่วงใยและเจ็บปวด : ” นีรชา คุณเป็นอะไร ? ใครรังแกคุณ ? ”
นีรชารีบเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าทันที แล้วส่ายหน้า : ” ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉัน
โอเค”
ในใจของธวัลเริ่มคิดสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำไมสมภพถึงรีบ ร้อนแบบนี้ ?
เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ดูเหมือนคุ้นหน้า แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน
ดึงแขนเสื้อของสมภพ แล้วไม่พูดไม่จาแยกสมภพกับนีรชาออกจาก
กัน ” สมภพ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ?”
น้ำเสียงของธวัลยังคงนุ่มนวล แท้จริงแล้วถูกสอนมาอย่างดี ถึงแม้จะ โกรธเพียงไหนก็ยังรักษาหน้าต่อทุกคน
“ธวัล เธอชื่อนีรชา นีรชา ธวัลเธอเป็นคู่หมั้นของผม ” สมภพแนะนำ ตัวให้ทั้งสองรู้จักกันว่าที่คู่หมั้นคำนี้ สมภพพูดอย่างอีกๆอักๆ
นีรชา ? สักพักธวัลก็นึกขึ้นได้วันนั้นที่โรงพยาบาล สมภพคุ้มคลั่งวิ่ง ออกไปหาคนรู้จัก ใช่ชื่อนี้แหละ
หลังจากนั้นเธอไปสอบถามพยาบาล พยาบาลบอกว่าสมภพอยู่ใน ห้องรักษาตัวของผู้หญิงคนนี้หนึ่งชั่วโมง
ผู้ชายผู้หญิงอยู่ด้วยกันตามลำพังหนึ่งชั่วโมง บอกว่าเป็นเพื่อนเก่านั่ง คุยกันเฉยๆ เธอไม่เชื่อ
ดูจากสายตาที่สมภพมองนีรชา ธวัลก็รู้ว่า คู่แข่งของเธอมาแล้ว ความรู้สึกของผู้หญิงบอกเธอ ระหว่างสมภพกับนีรชาต้องมีอะไรแน่ๆ
ส่งยิ้มอ่อนๆ ธวัลหันหน้าไปหานีรชาแล้วยื่นมือออกไป : ” คุณนีรชา ยินดีที่ได้พบกันค่ะ” ส่งสายตาเย็นชาตรวจสอบนีรชาตั้งแต่หัวจรด เท้า
นีรชาส่งยิ้มให้ธวัลอย่างไม่เต็มใจ เธอเป็นห่วงลูกในท้องของเธอ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรอื่น
” พี่สมภพ คุณธวัล ฉันขอตัวก่อนนะคะ พวกคุณเดินช้อปปิ้งกันต่อ เถอะ นีรชาลูบท้องเบาๆ เตรียมจะเดินออกไป ” ไม่ให้ไป ถ้าไม่ชดใช้ค่าชุดเธอก็ไปไหนไม่ได้พนักงานก้าวร้าวยืน ขวางทางนีรชา
“เรื่องอะไรกัน ? ” เสียงนุ่มๆของสมภพเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเข้มขึ้น เดินไปข้างๆนิ้วชา แล้วดึงตัวเธอมาอยู่ข้างหลัง
” เธอขโมยชุดของร้านเราพนักงานก้าวร้าวชี้ไปที่จมูกของนีรซา
ธวัลเดินเข้ามากระตุกแขนเสื้อของสมภพ : “สมภพ นี่เป็นเรื่องส่วน ตัวของคนอื่น พวกเราอย่าเข้าไปยุ่งดีกว่า ? ”
เธอไม่อยากจะช่วยนีรชาต่างหาก และอยากจะดูเรื่องขายหน้าของ เธอ แต่ภายนอก กลับแสร้งทำเป็นว่าอย่าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น
สมภพไม่สนใจสิ่งที่ธวัลพูด น้ำเสียงเข้มงวดมาก ” ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ ขโมยเสื้อผ้าของพวกคุณ ถ้าพวกคุณยังมารบกวนเธอ ก็จะต้องโทร แจ้งความแล้วแหละ”.
ท่าทางของสมภพทำให้พนักงานตกตะลึง ผู้ชายที่ดูอบอุ่น ถ้าโมโห ขึ้นมา ก็น่ากลัวมากๆ
แต่ว่าเธอก็ยังไม่ยอมจะปล่อยตัวนี้รชาไป : ” ความจริงก็เห็นๆกันอยู่ ยังจะแจ้งความอีกเหรอ ? ให้เธอเปิดกระเป๋าสิ เสื้อผ้าอยู่ในนั่นแน่นอน
สมภพกำลังจะเอ่ยปากพูด นรชายกมือขึ้น ห้ามเขาไว้
นีรชารู้สึกเหนื่อย เหนื่อยมากๆ เหนื่อยไปทั้งกายและใจ และอยากจะ หยุดเรื่องน่าขำขันนี้เร็วๆ ยกมือเปิดกระเป๋า นีรชายื่นกระเป๋าไปต่อหน้าพนักงาน : ” ตรวจสอบ ดู”
พนักงานมองข้างในกระเป๋าด้วยความคาดหวัง ตกใจทำตาโต ใน กระเป๋ามีแค่โทรศัพท์มือถือ กุญแจ และกระเป๋าสตางค์ นอกนั้นไม่มี อะไรเลย
สมภพมองหน้าที่อ่อนแรงของนีรชาด้วยความเจ็บปวด พูดนิ่งๆกับ พนักงาน ตอนนี้สามารถให้คุณผู้หญิงไปได้แล้วใช่ไหม ? ”
ดวงตาของพนักงานล่อกแล่ก ชุดนี้ตั้งหลายหมิ่นหยวน ปล่อยเธอไป อย่างนี้ ค่าเสียหายก็ต้องรับผิดชอบเอง ไม่ได้ แม้ว่าเธอไม่ได้ขโมย เสื้อผ้าไป ก็ต้องยัดเยียดความผิดให้เธอ
พนักงานเดินนำหน้า จับแขนนีรชาไว้: “อย่างไรก็ตามชุดหายหลัง จากที่เธอลอง ชุดหายไปแล้ว ฉันก็มาเอาผิดกับคุณ ”
นีรชาโกรธจนเบิกตาอ้าปากค้าง บนโลกนี้ยังมีคนที่ไร้ยางอายแบบนี้ อยู่? เบิกวิสัยทัศน์จริงๆ
สมภพดึงพนักงานที่อยู่ข้างๆนีรชาออก ทำสายตาโหดเหี้ยม กับผู้ หญิงที่ไม่มีเหตุผลแบบนี้ เขาขี้เกียจจะพูดด้วยแล้ว
ล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา เขียนตัวเลขลงในเช็ค โยนให้พนักงาน ด้วยความเป็นชา : ” เอาไปสิ เงินนี้พอที่จะจ่ายได้สองชุดเลย”
” เพลง ” เสียงดังมาก เสียงแตกหักทำให้คนในร้านตกใจ
หันกลับไปดู ผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างหลัง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ภัสกรณ์ เขามาได้ยังไง แค่นี้ก็วุ่นวายมากพอแล้ว
นีรชามองหน้าสมภพ แล้วก็หันมองหน้าภัสกรณ์ มีความรู้สึกว่าพายุ กับลังจะมา
แตะเศษแก้วออกจากเท้า ภัสกรณ์เดินมาตรงพนักงาน หยิบเช็คใน มือถือเธอแล้วค่อยๆฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ
พนักงานด้วยความที่ตกใจท่าทางที่เขาโหดเหี้ยมอำมหิต ก็ลืม
โต้ตอบ
แสดงความเป็นเจ้าของ ภัสกรณ์จึงโอบนีรชาเข้ามาในอ้อมกอด พูด นิ่งๆว่า ” ผู้หญิงของผม ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาออกเช็คให้ ”
สายตาจ้องไปที่สมภพ เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
สมภพยิ้มอย่างมีมารยาทให้กับภัสกรณ์ น้ำเสียงอ่อนโยน : ” คุณ คือ ? ”
ภัสกรณ์ไม่สนใจสมภพเลย กวาดสายตาหยิ่งผยองจ้องมองทุกคนใน ร้าน ทันใดนั้นพนักงานทั้งสองคนก็ตกใจจนตัวสั่น
ทีแรกก็คิดว่าผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมากแล้ว ผู้ชานคนนี้น่ากลัวยิ่งกว่า พูดง่ายๆคือปีศาจสิงร่าง
ภัสกรณ์ปล่อยนีรชา เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าพนักงานก้าวร้าวคนนั้น ยืน แล้วจ้องมองเธอ ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ว่าเปลวไฟใน พนักงานถูกเขาจ้องจนขนลุก ก้าวถอยหลัง ตัวสั่นมองภัสกรณ์ : ” ฉัน ฉัน ฉันก็ไม่มีทางเลือก เธอ เธอขโมย ”
คำว่า “ขโมย เพิ่งออกจากปาก หมัดหนักราวกับเสียงฟ้าร้อง ก็ถูก ต่อยเข้าที่หน้าของเธอ ทันใดนั้นพนักงานหญิงก็ล้มลงกับพื้น
เธอฟนอะไรออกมาจากปาก เธอจับดูที่ปากของตัวเอง เริ่มร้องไห้ เสียงดังด้วยความเสียใจ : ” ช่วยด้วย ฉันถูกทำร้าย ฟันของฉัน ฟัน ของฉัน ”
ภัสกรณ์รีบไปยืนอยู่ข้างเธอโดยเร็ว มือยกขึ้นมาเบา ” เพลัง เสียงที่ แตกราวกับฟ้าร้อง แผ่นกระที่ใช้กั้นวางเสื้อผ้าถูกเขาโยนลงพื้น แตก เป็นเสี่ยงๆ
พนักงานตะโกนร้องหนึ่งที่ ภัสกรณ์ก็โยนของหนึ่งซึ้น
ภายในร้านที่หรูหรางดงาม ถูกโยนของเรี่ยราดเต็มพื้น
ธวัลมองดูของในร้านถูกโยนตามอำเภอใจ ภัสกรณ์ที่โกรธแทนนีรช า ในใจของธวัลก็เกิดความอิจฉา ผู้ชายคนนี้ถึงแม้ว่าจะเยือกเย็นป่า
เถื่อน แต่ว่ายังสามารถปกป้องผู้หญิงของตัวเองได้
แต่ ผู้หญิงคนนั้น คือนีรชา ผู้หญิงที่เธอเกลียดชังมาก
ภัสกรณ์ ประธานบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด ผู้ชายที่หล่อ แฟนของนีรชา
และมีอำนาจมากที่สุดในเมืองCแห่งนี้ ไม่คิดเลยว่าที่จริงแล้วเป็น
บางที เธอควรจะลองไปทำความรู้จักกับเขาดูสักหน่อย อย่างน้อย ธวัลเดินไปข้างๆภัสกรณ์ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อน : ” ท่านประธานภัส กรณ์ พนักงานตัวเล็กๆคนนี้ก็เจ็บตัวมากพอแล้ว วันนี้ปล่อยเธอไป เถอะ ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณกับคุณนีรชา เพื่อปลอบขวัญคุณนีรซา”
ภัสกรณ์หันกลับมา ดวงตาเฉียบแหลมทั้งคู่ทำเอาธวัลตัวสั่น
ผมสั่งสอนพนักงาน คุณอย่าเข้ามาขัดจังหวะ ” น้ำเสียงของภัส กรณ์เยือกเย็นและเผด็จการเหมือนแซ่นเคย
ทันใดนั้นธวัลก็อับอายจนหน้าแดง ดูสายตาของนีรชาที่เยือกเย็นขึ้น เพื่อเด็กน้อยจนๆคนนี้ ภัสกรณ์ยังกล้าทำเธอขายหน้าต่อหน้าสมภพ
“คุณภัสกรณ์ คุณพูดอะไรเกรงใจกันบ้าง น้ำเสียงเย็นๆของสมภพ ใบหน้าที่หล่อเหลาซีดลงเล็กน้อย
เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของภัสกรณ์มาก่อน ในวงการธุรกิจเขาฉลาด และมีประสบการณ์มาก จัดการได้เด็ดขาด แน่วแน่จนเกือบจะโหด ร้ายทารุณ
ได้ยินว่าเขาเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า อยู่กับผู้หญิงทุกคน ไม่เกินเจ็ดวัน นีรชาทำไมถึงอยู่กับผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้ ?
นีรชาตึงแขนเสื้อของภัสกรณ์ : ” ภัสกรณ์ ” นีรชาแต่อยากจะออกไป จากที่นี่โดยเร็ว เคอะเขินที่ทั้งสี่คนมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจอย่างมาก
เบิกตามองสมภพ เขากำลังดึงธวัลไว้ ให้กำลังใจโดยการตบไหล่
เบาๆ ว่าสมภพเป็นคู่หมั้นของธวัล ไม่มีความสัมพันธ์อะไรเกี่ยวข้องกับนีรซา
ระหว่างพี่สมภพเป็นแค่ความทรงจำ ความทรงจำที่ย้อนกลับไปไม่ได้
อีก
ภัสกรณ์โยนแจกันดอกไม้ออกไป ถูกกระจกบานสุดท้ายที่อยู่ไกลๆ บานนั้น กระจกแตกกระจาย ภัสกรณ์โอบเอวของนีรชา แล้วก็เดินจาก ไปโดยฉับพลัน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ