ตอนที่ 69 ดื้อรัน
ตอนที่ 69 ดื้อรัน
เพื่อปกปิกความสับสนของตัวเอง นีรชาจึงพลิกข้อมือ เพื่อดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ “พี่สมภพคะ น้ำเหนื่อยแล้ว น้ำอยากพักผ่อนค่ะ”
สมภพผิดหวังมาก ผิดหวังนี้ก็เหมือนเหมือนมีดที่คม ทำให้แข็งแรงที่น้ำแกล้งทำทั้งหมดหายไป น้ำหันหลัง
กลับและพยายามเบิกตาให้กว้าง
เพียงเบิกตาให้กว้าง น้ำตาก็จะไม่สามารถไหลออก มาง่ายๆ เพียงเบิกตาก็จะทำให้มองโลกนี้ชัดเจนขึ้น ทำให้รู้ว่าเมียเก็บไม่สามารถครอบครองผู้ชายที่เพรียบ พร้อมอย่างพี่สมภพได้
“น้ำ…”เอวที่เบาะบางถูกกอดอีกครั้ง สมภพโอบกอด นีรชาจากด้านหลัง อ้อมกอดที่อ่อนโยน เบาๆ แต่กลับ ทำให้นีรชาอดทนกลั้นน้ำตาอยู่นานมากแต่มันกลับไหล
ออกมาอย่างรวดเร็ว
นีรชาแยกมือที่สั่นเทาออก ค่อยๆแยกแต่ละนิ้วของสมภพที่โอบรอบเอวของเธอออกอย่างช้าๆ แต่ดูเหมือน กับว่าสิ่งที่แยกออกนั้นใช่นิ้วของสมภพ แต่เป็นหัวใจที่ ปวดร้าวของตัวเธอเอง
นีรชาพยายามทำให้เสียงเปลี่ยนเป็นเย็นชา และพูด เป็นคำๆ”พี่สมภพรีบกลับไปเถอะค่ะ พี่ธวัลต้องรอพี่อยู่ แน่ๆเลย” นีรชาพยายามอย่างมากที่จะควบรุมเสียงสะอื้น ในลำคอของเธอ
“น้ำ พี่ขอโทษ เพราะพี่คิดว่าพี่จะหาน้ำไม่เจออีกแล้ว พี่ เลยหมั้นกับธวัล พี่ขอโทษ”เสียงของสมภพเต็มไปด้วย ความรู้สึกผิด เป็นเพราะตัวเขาเองที่ไม่ควรจะสิ้นหวังเร็ว เกินไป และเขาไม่ควรประนีประนอมให้กับคุณปู่
เขาตามหาเธออย่างลำบากตลอดสามปี เขาไม่ยอม แพ้ ถ้าหากเขายอมแพ้ บางทีเขาอาจจะต้องรอไปอีก สามปี
“พี่สมภพอย่าทำแบบนี้เลย “นีรชาไม่สามารถควบคุม เสียงสั่นเทาของตัวเองได้
พี่สมภพ ทำไมไม่ยอมแพ้สักทีอย่ากอดฉันไว้อย่างนี้ เลย จิตใจของฉันไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น หากเพียง อีกหนึ่งนาที สิ่งที่ฉันแกล้งทำไว้อาจจะแสดงออกมา ทั้งหมด
นีรชากัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนเลือดไหลออกมาจาก มุมปาก เพียงความเจ็บปวดเท่านั้น ที่เป็นแรงกระตุ้น ไม่ให้เธอหมุนตัวกลับไปกอดเขา และบังคับตัวเองที่จะ ไม่บอกเขาไปว่า ตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา เธอนั้น คิดถึงเขาตลอดเวลา
สมภพกอดนีรชาไว้แน่น เธอเป็นเพียงสิ่งเดียวใน
โลกนี้ที่เขาจะกอดไว้ และไม่ยอมปล่อยมือจากเธอ
นีรชากัมหน้าลง และไม่ทำให้น้ำตาหยดลงบนมือของ เขา แต่แสงแหวนหมั้นกลับสะท้อนเข้าในตาของเธอ
แหวนหมั้นเป็นสิ่งที่แสดงถึงความรักและคำสัญญา เช่นเดียวกับแสงที่สะท้อนเข้ามาในตาของเธอ
เธอต้องควบคุมตัวเอง แม้ว่าจะเจ็บปวดและเสียดายเพียงใด เธอก็ต้องควบคุมตัวเองให้ได้ เพราะสุดท้าย
แล้วพี่สมภพก็ไม่ใช่ของเธอ
“พี่สมภพ น้ำมีแฟนแล้วนะคะ”นีรชาพูดเสียงเย็นชาและ สงบนิ่ง มีเพียงไหล่ที่สั่นไหวเท่านั้นที่จะเปิดเผยความ ลับของเธอได้
ร่างกายของสมภพสั่นเทา มือสองข้างค่อยๆคลาย
ออก ยืนด้านหลังของเธอ จู่เสียงของสมภพที่อ่อนโยน ก็ เปลี่ยนเสียงแหบแห้ง คล้ายกับว่าแสงไฟแห่งชีวิตได้ ดับลง”ขอโทษ”
นีรชายิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ”
ไม่เป็นไรจริงๆ พี่สมภพไม่ต้องขอโทษ ทุกอย่างมั่นผ่าน ไปแล้ว สามปีที่ว่างเปล่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว น้ำ ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่น่ารัก ขาวสะอาดคมเดิมอีกต่อไปแล้ว ตัวเธอเอง มีความลับและสิ่งที่น่ารักเกลียดมากมาย เขาไม่สามารถรอเธอได้ และในสามปีเธอก็ไม่สามารถ รักษาดูแลตัวเธอเองได้ พวกเขาต่างไม่มีอะไรติดค้างกัน พลาดไปแล้วก็คือพลาดไป
ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ลืมกันและกันไปก็ดีกว่า พี่สมภพลืม กันและกันไปแบบนี้จะดีกว่า
นีรชาพยายามยิ้มอ่อนโยนให้กับสมภพ แต่เธอรู้สึก ภายในใจของเธอนั้นเจ็บปวดมาก เป็นความรู้สึกที่ไม่เคย สัมผัส ราวกับถูกหินก้อนใหญ่บดขยี้ไปที่หัวใจ สายตา เหนื่อยล้าถึงขีดสุด
โทรศัพท์มือถือของนีรชายังคงอยู่บนโซฟา สมภพเดิน ไปหยิบโทรศัพท์ และกดเบอร์ลงไป
“น้ำนี่เป็นเบอร์โทรศัพท์สวนตัวของพี่ ไม่เกินสี่คนที่รู้ เบอร์โทรศัพท์นี้ น้ำต้องจำให้ได้และโทรหาพี่นะ
มองสมภพตั้งใจกดเบอร์โทรศัพท์ สายตาของนีรชา ก็รู้สึกเลือนราง เธอมองร่างสูง และ สง่างาม เพียง ต้องการที่จะจำเขาไว้ ทุกอริยาบทของเขา เธอเพียงแค่ อยากจดจำไว้นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกัน
พวกเราล้วนมีเส้นทางของตัวเอง เขาไปตามทางของ เขา เธอเองก็ไปตามทางของเธอจากนี้เป็นต้นไป ควรจะลืมกันและกันไปเสีย
เขากดเบอร์โทรศัพท์ทั้งสิบเอ็ดหลักอย่างช้าๆ เพียง เพื่อสามารถเพิ่มเวลาที่อยู่ร่วมกัน แต่งานเลี้ยงย้อมมี เวลาเลิกลา
วินาทีสุดท้ายที่ประตูจะปิดลง สมภพใช้มือของเขาจับ ประตูไว้ และถามเสียงต่ำ “เขา ดูแลเธอดีไหม”
นีรชากัดริมฝีปาก เธอพบว่าตัวเองไม่มีวิธีไหนที่จะตอบ คำถามของสมภพได้ ภัสกรณ์ดูแลเธอดีไหม
เขาดีกับเธอไหม เขาเป็นคนอารมณ์รุนแรงไม่มีเหตุผล เขาทำให้เธอเป็นเมียเก็บที่ดูแย่ เขามักจะใช้ความรุนแรง จนทำให้เธอเจ็บช้ำตามร่างกายบ่อยครั้ง
เขาดูแลเธอไม่ดีหรือ เธอเป็นไข้ และทั้งคืนเขาก็อยู่กับ เธอ เธออุ้มท้องลูกของคนอื่น และเขาก็ไม่ได้บังคับให้ เอาเด็กออก
ภัสกรณ์ เขาดูแลเธอดีไหม
อย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะตอบคำถามนี้ ตอนนี้ เธอควรจะให้สมภพรีบออกไปก่อน เขาอยู่ที่นานเกินไป แล้ว ถ้าหากภัสกรณ์กลับมาพบเขาเข้า จะเกิดปัญหาขี้ นอีก
เธอไม่อยากให้ภัสกรณ์เจอกับสมภพ ในเวลาเดียวกัน เธอก็ไม่อยากให้พี่สมภพรู้ว่าเธอเป็นเพียงลูกนกขมิ้นที่ ถูกเลี้ยงดูไว้ ขนของเธอได้สิ้นแสงไปแล้วเมื่อสามปีก่อน
ใบหน้าขาวนวลเงยขึ้น เผยร้อยยิ้มหวาน เสียงของนีรช าทั้งสดใสมีความสุข “เขาดีกับน้ำมาก!”
ใบหน้าซีดเซียวของสมภพ แสดงรอยยิ้มที่จริงใจเขา เอื้อมมือมาสัมผัสผมของเธอ ดูเหมือนน้ำจะมีความสุข นะ ถ้าเป็นแบบนี้พี่ก็วางใจ”
เด็กผู้หญิงเมื่อสามปีที่แล้ว ส่งยิ้มหวานให้กับเขา “พี่ สมภพช่างดีกับน้ำจริงๆ”
แต่มาวันนี้เปลี่ยนเป็นคนอื่นที่มาดูแลเธอ หรือว่าเป็น แบบนี้ก็ดีแล้วน้ำมีความสุขก็ดีแล้ว ความสุขของน้ำก็เป็นความสุขที่สุดของเขาแล้ว
สมภพยิ้มอีกครั้ง คงถึงเวลาที่ต้องจากกันแล้ว
เขาเอื้อมมืออกไปจับมือเล็กๆ ที่เย็นเฉียบของน้ำ สายตา อ่อนโยนซ่อนความเจ็บปวดไว้ สมภพบอกลาน้ำอย่าง อ่อนโยน “ลาก่อนนะน้ำ”
น้ำจ้องมองสมภพอย่างเงียบๆ เสียงของเธอราบเรียบ
“ลาก่อนค่ะพี่สมภพ”
ประตูห้องค่อยๆปิดลง เมื่อเงาของสมภพลับตาไป น้ำตาของนีรชาเอ่อล้นไหลออกมา เธอทรุดตัวลงนั่ง หน้าประตู ราวกับว่าพลังทั้งหมดที่มีได้ใช้ไปหมดแล้ว ไม่มีแรงจะยืนอยู่ได้
การได้พบหน้าพี่สมภพ ทำไมถึงลำบากเช่นนี้
มันต้องใช้แรงทั้งหมดที่มี เพื่อสกัดกั้นน้ำตา และความ ต้องการที่จะกอดเขาไว้แน่นแน่น
สองมือประสานปิดใบหน้าไว้ นีรชาร้องไห้เงียบๆแต่ทว่าใจนั้นเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
นีรชาปาดน้ำตา และรับโทรศัพท์
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใช่คุณน้ำหรือเปลาครับ”เสียง จากโทรศัพท์ เป็นเสียงจากชายคนหนึ่ง
” ค่ะ ใช่ค่ะ คุณคือใครคะ”
“คุณน้ำครับ ผมนิรุตม์ เป็นเพื่อนของแทนครับ คุณน้ำ มาที่ไนท์บาร์ได้ไหมครับ แทนเขาเมามาก ถ้าหากคุณน้ำ ไม่มา ไนท์บาร์ของผมต้องถูกเขาพังแน่ครับ”
“เอ่อ จำเป็นต้องเป็นฉันไปไหมคะ ฉันให้คนขับรถไปรับ เขากลับมาดีกว่าไหมคะ “อารมณ์ของน้ำตอนนี้ตกต่ำมาก เวลานี้เธอเพียงอยากจะอาบน้ำอุ่นและนอนหลับบนเตียง
“ต้องเป็นคุณเท่านั้นจริงๆครับ เขาเอาแต่ตะโกนเรียก ชื่อคุณ ผมเปิดดูโทรศัพท์เขาจึงหาเบอร์คุณเจอคุณน้ำ โปรดช่วยด้วยนะครับ”
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ นิรุตม์ เกิดความอยากรู้ว่าผู้ หญิงที่เย็นชาคนนี้ แท้จริงแล้วเป็นผู้หญิงอย่างไรกันแน่ คาดไม่ถึงว่าจะทำให้ประธานใหญ่ที่แสนจะดื้อรั้นอย่าง ภัสกรณ์มาเมาที่ไนท์บาร์ของเขาได้
รู้จักกันมานาน ภัสกรณ์เป็นคนกินเหล้าเก่ง สามารถ ควบคุมการดื่มได้ นิรุตม์เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรกที่เขาดื่มจน เมาขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้ ดูเหมือนว่าจะมีความสำคัญกับ ภัสกรณ์มาก
นิรุตน์เต็มไปด้วยความประหลาดใจต่อนีรชา
นีรชาล้างหน้า แปรงผมตัวเอง เธอมองตาตัวเองใน กระจกทั้งบวมและแดงกร่ำจนเธอไม่อยากออกไปไหน
ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ที่จะไปจัดการเรื่องยุ่งๆของภัส
กรณ์เลย
บางทีในใจลึกๆแล้วยังมีความรู้สึกผิดต่อภัสกรณ์เธอได้เจอกับสมภพ
เมื่อนีรชาปรากฏตัวต่อหน้านิรุตม์ ในที่สุดเขาก็รู้แล้ว ว่า เหตุใดภัสกรณ์ถึงเมาแล้วยังตะโกนเรียกแต่ชื่อของ เธอ
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยที่สุด เสื้อผ้าตัวใหญ่ทำให้ไม่สามารถเห็นรูปร่างของเธอได้ แต่ตาที่อยู่ในใบหน้าขาวนวลนั้นทำให้คนที่พบเห็นลืมไม่
ลง
สายตาคู่นี้ใสจนสามารถมองลึกเข้าไปในจิตใจ คล้าย กับสายตาของสิงโตหนุ่ม ที่แม้ว่าจะมีความไร้เดียงสา ยัง ไม่รู้พลังที่มีอยู่ของตนเอง แต่กลับมีความดื้นรั้นและไม่ ยอมใคร
มีเพียงผู้หญิงแบบนี้ที่จะเอาภาสกรอยู่อย่างนั้นหรือ เดิมที่เขาคิดว่าภัสกรณ์จะชอบผู้หญิงหน้าอกใหญ่ แต่มา ดูตอนนี้รสนิยมของเขาน่าจะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว นิรุตม์ ยิ้มอ่อนก่อนเปิดประตูให้นีรชา
บนโซฟากำมะยีตัวใหญ่ คอเสื้อของภัสกรณ์เปิดกว้างออก คิ้วหนาขมวดแน่น ดวงตาปิดสนิท ในมือของ
เขาถือขวดไวน์เปล่าไว้
นีรชาเดินเข้าไป และใช้นิ้วมือจิ้มไปที่หน้าของเขา “คุณ คนขี้เมา กลับบ้านได้แล้วค่ะ” วิธีการใช้มือจิ้มหน้านี้ นีรชาเธอเรียนมาจากภัสกรณ์ ในที่สุดวันนี้ก็ได้ใช้มัน แล้ว เธอแอบมีความสุขเล็กน้อย
คุณรังแกฉัน วันนี้ฉันจะเอาคืนให้หมด
ภัสกรณ์ลืมตาขึ้น หลังจากที่มองเงาที่อยู่ตรงหน้า แทบ ไม่เชื่อสายตา เขาหลับตาแน่นอีกรอบ ก่อนจะมองให้ ชัดเจนอีกรอบ
นิรุตม์เดินมาแล้วดึงภัสกรณ์ลุกขึ้น นี่ คุณน้ำเธอมาแล้ว นายรีบกลับไปได้แล้ว อย่ามาก่อกวนร้านผมเลย
ในที่สุดภัสกรณ์ก็มองเงาที่อยู่ข้างหน้าชัดเจน เขาอ้า แขนกว้างและดึงนีรชาเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ