ตอนที่ 68 เคยคิดถึงฉันไหม

ตอนที่ 68 เคยคิดถึงฉันไหม

สมภพรอเธอมาสามปี จนกระทั่งครอบครัวตกอยู่ใน ภาวะวิกฤต เพื่อความอยู่รอดของครอบครัว คุณปู่ได้ คุกเข่าลงและขอร้องให้เขาแต่งงานกับตระกูลเหลียง แต่ทว่าสามปีที่ผ่านมานั้น ในทุกๆวัน เขาเฝ้าคิดถึงแต่น้ำ

ในรายชื่อผู้ป่วยของโรงพยาบาล เพียงสมภพเห็นชื่อ ของน้ำ ก็ทำให้หัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความสุข มือ ที่สั่นระรัวของเขาเคาะไปยังประตูห้องพักผู้ป่วยที่น้ำพัก อยู่ สมภพรออย่างกระสับกระส่ายหลังจากที่แยกทาง กับน้ำเป็นเวลาสามปี ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น น้ำ จึงคิดว่าเป็นน้าแข ในมือของเธอถือถ้วยชาพร้อมกับ เดินมาเปิดประตู

ประตูเปิดออก สายตาของเธอก็ตกตะลึงกับใบหน้าอัน หล่อเหลาของสมภพ มีแต่ความประหลาดใจและความ หวาดหวั่นภายในดวงตาของเขา แก้วชาในมือของเธอ ตกกระแทกลงบนพื้น เศษกระเบื้องกระเด็นไปทั่วทิศทาง ทำให้เกิดเสียงดังขึ้น แต่น้ำและสมภพดูเหมือนจะไม่ ได้ยินมันเลย
มองลึกเข้าไปใบหน้าของกันและกัน สายตาประสาน กัน คำพูดมากมายที่อยากพูดแต่กลับไม่รู้จะเริ่มต้นจาก ตรงไหน

“น้ำ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” สมภพถามเสียงเบา เสียง ของเขาสั่นเล็กน้อย แต่มันกลับเป็นความทรงจำอันแสน อบอุ่นและแรงดึงดูดของน้ำ เพียงได้ยินประโยคนั้น ถามขึ้นน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาทันที เธอเงยมอง ทั้งน้ำตา น้ำจ้องมองสมภพอยู่อย่างนั้น

ใบหน้าอันหล่อเหลาและสง่างามของเขา ตัวเขานั้นมี กลิ่นมิ้นท์อ่อนๆ สูดดมแล้วทำให้รู้สึกสะอาด สดชื่นมีชีวิต ชีวา ช่างเหมาะกับความอ่อนโยนและความสะอาดของ เขาเสียเหลือเกิน เธอพยายามที่จะพูด แต่กลับสะอึก สะอื้นพูดออกมาไม่เป็นคำ

“น้ำ ในที่สุดผมก็หาคุณพบแล้ว” สมภพพูดอย่างอ่อน โยน กระซิบเรียกชื่อเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก สองมือกอดไว้ใน อ้อมแขน

เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่นราวกลัวว่าจะเสียเธอไป แน่นจนเธอนั้นแนบไปกับอกอันอบอุ่นของเขา เธอได้ยิน เสียงหัวใจของเขาเต้นแรง น้ำอยู่ในอ้อมกอด ศีรษะพิงอยู่ที่หน้าอกของเขา อยากที่จะกลั้นไม่ให้ น้ำตาไหลได้

“น้ำหลายปีมานี้คุณไปอยู่ที่ไหนมา ผมตามหาคุณไป ทุกหนทุกแห่ง” สมภพถามน้ำด้วยเสียงตำหนิ แต่มากไป กว่านั้นมันเป็นความปิติยินดีที่ได้เจอเหมือนของที่หาย ไปและได้กลับคืนมา

“น้ำ…ขอโทษค่ะ…”น้ำพูดอย่างไม่เต็มประโยค

“น้ำไม่ต้องขอโทษพี่หรอก” สมภพมืออันอบอุ่นค่อยๆ ลูบผมยาวของเธอ และพึมพำถามเธอว่า “น้ำ ที่ผ่านมา คุณเป็นอย่างไรบ้าง”

น้ำ คุณเป็นอย่างไรบ้าง หยุด เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น

เธอสบายดีไหม เธออุ้มท้องเด็กที่ไม่รู้ว่าพ่อของเด็ก เป็นใคร เธอกลายเป็นเมียเก็บที่ไร้ศักดิ์ศรี ถูกจ้องจำ กักขัง หากวันไหนเจ้าของตัวเธออารมณ์ดี ก็จะมอบ ความรักให้เธอบ้าง แต่หากอารมณ์ไม่ดี ก็จะโมโหและ ดูถูกเธอ

น้ำตาของเธอไหลไม่
เธอสบายดีไหมหรอ

เธอไม่ได้สุขสบายเลย

“น้ำคุณมีเบอร์โทรศัพท์ของผม ทำไมคุณไม่โทรหา ผมล่ะ”สมภพถามอย่างกระตือรือร้น เสียงของเขาสั่น เล็กน้อย สองมือกอดเธอไว้แน่น อยากจะฝั่งเธอไว้ใน ร่างกายเขา ไม่แยกจากกันอีก

นีรชาเกือบจะยกมือที่บอบบางของเธอ กอดตอบเขา แต่ทว่าเธอกลับลังเลและค่อยๆดึงมือกลับ เธอไม่คู่ควร

ใช่เธอไม่คู่ควร เธอสกปรก

สมภพ เป็นทายาทรุ่นที่สองของธุรกิจครอบครัว มีทั้ง หน้าตา ฐานะ การศึกษาที่ดี แล้วเธอล่ะ เธอเป็นเมียเก็บ ที่สกปรก และน่าอับอาย ยังเป็นผู้หญิงที่มีลูกทั้งๆที่ยังไม่ ได้แต่งงาน เธอไม่สมควรได้รับอ้อมกอดจากเขาด้วย ซ้ำ

น้ำตาไหลรินไม่หยุด น้ำพยายามกัดริมฝีปากกั้นเสียง สะอื้น ถึงสามารถตอบไปอย่างลำบาก “ฉัน…ฉันสบายดี ค่ะ”
ฉันสบายดีค่ะ ฉันยอมรับโชคชะตาของฉัน ฉันสบายดี คุณไม่ต้องห่วงฉันอีกต่อไปแล้วค่ะ เมื่อได้ยินคำที่น้ำ พูดออกมา ทำให้ร่างกายของสมภพเหมือนถูกกระแทก อย่างแรง เสียงของเธอเป็นเสียงที่ไม่คุ้นเคยและดูห่าง เห็น มันเป็นความเกรงใจ ต่างจากที่เคยคุยแต่ก่อนนั้น เป็นเสียงที่ไม่ได้ดูห่างเหิน เสียงใสๆของเด็กผู้หญิงที่ เรียก”พี่สมภพ” และร้อยยิ้มหวานที่มอบให้เขา

ระยะเวลาสามปีที่แยกจากกัน สมภพค่อยๆคลายมือออก จากเธอ น้ำอยากจะเช็ดน้ำตาออกจากหน้าของเธอ เธอ ไม่อยากให้สมภพเห็นเธอร้องไห้ มันต้องดูไม่ดีแน่ๆ ใน แววตาของสมภพมีแสนเจ็บปวด สมภพค่อยๆจับใบหน้า ของเธอ และกระซิบถาม น้ำ คุณร้องไห้ทำไม” สมภพจับ ใบหน้าของเธอราวกับของรักที่มีค่า ค่อยๆปาดน้ำตาบน ในหน้าของเธอและพูดด้วยเสียงนุ่มนวล”ไม่ร้องแล้วน้า ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี พอเจอหน้าผม คุณก็ร้องไห้เลย ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ” หลังจากที่ได้ยินเขาพูด น้ำตาของน้ำก็ไหลออกมาอีกครั้ง เป็นเพราะสามปีที่ผ่าน มาในใจของเธอเฝ้าคิดถึงแต่เขา เขากลายเป็นหนามใน ใจเธอที่เพียงสัมผัสก็ทำให้เจ็บปวด
แม้ว่ายากมาก น้ำก็พยายามยิ้มออกมา เธอใช้มือปาด น้ำตา สมภพยิ้มเบาๆ รอยยิ้มของน้ำทำให้เขาหวนคิดถึง เด็กผู้หญิงในตอนนั้น หัวใจที่อบอุ่น มือของเขาเอื้อม ไปจับมือของเธอ และอยากพูดอะไรบางอย่าง น้ำ…นีรชากัมหน้าลง บังเอิญไปเห็นแหวนที่นิ้วนางของ เขา แหวนทองคำขาวแสนเรียบง่าย ที่แสดงถึง คำสาบานและความรัก สมภพได้หมั้นกับธวัลแล้ว นีรช าดึงมือของตัวเองกลับมา สมภพ มองไปที่มือของตัวเอง อย่างงงงัน

ไม่เจอกันเพียงสามปี เธอมีท่าทีที่แปลกไปต่อเขาขนาด นี้เลยหรือ แม้แต่การจับมือ เธอก็หลีกเลี่ยงหรือ

“ผมขอโทษ ผมเสียมารยาทกับเธอไหม” สมภพยืนอยู่ หน้าประตู กล่าวคำขอโทษต่อน้ำ สายตาอ่อนโยนที่แฝง ไปด้วยความเจ็บปวด

ใจของนีรชา รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง เขาจะเสีย มารยาทกับเธอได้อย่างไร ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่ได้ทำ

เสียมารยาทกับเธอเลย

แต่ว่า เธอจะพูดอะไรได้อย่างนั้นหรือ จะพูดว่าสมภพคุณหมั้นแล้ว และฉันก็เป็นเมียเก็บของคนอื่น อย่างนั้นหรือ ระหว่างเขาและเธอ มันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่ แรกแล้ว ไม่ได้ เธอจะให้สมภพรู้ความจริงเรื่องนี้ไม่ ได้ เธอหวังเพียงว่า ในใจของเขา จะมีเพียงน้ำที่คนที่ใส สะอาดและสดใสคนนั้นตลอดไป

เงียบ

เขาและเธอยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย ไม่มีคำพูดใดใด เธอไม่อยากให้เขาจากไปอยากให้เวลาหยุดไว้เพียงสัก พัก นีรชาผายมืออย่างสุภาพเชิญ “เชิญเข้ามานั่งก่อน

ค่ะ”

สมภพพยักหน้าเบาๆ “น้ำ คุณไม่สบายหรอ ป่วยเป็น อะไร ร้ายแรงไหม” สมภพถามเธออย่างกังวลใจ

“ค่ะ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่เป็นไข้หวัดเท่านั้น ค่ะ”นีรชาตอบเขาอย่างไม่เต็มปากเต็มคำ ประตูห้อง ปิดลง เธออยู่กับเขาในห้องเพียงลำพัง จู่ๆเธอก็รู้สึกไม่ สบายใจ

อิ้ม งั้นก็ดีแล้วล่ะ”
หลังจากคำถามนั้น ทั้งสองคนก็เข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง

สมภพมองน้ำอย่างอ่อนโยน ผมดำยาวสลวย กระโปรง สีขาวตัวหลวม ขับให้เธอดูสดใส เป็นธรรมชาติ ราวกับ นางฟ้า

น้ำของเขา ช่างสวยเหลือเกิน

น้ำกำลังคิดว่า สามปีที่ผ่านมา หน้าที่ทางธุรกิจของเขา กำลังไปได้ดี เขาเติบโตขึ้นมาก อ่อนโยนและสุภาพ ขึ้นกว่าแต่ก่อน กลิ่นมิ้นท์ที่คุ้นเคยจากตัวเขาทำให้เธอ เคลิบเคลิ้ม

เงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดน้ำก็ดึงความกล้าของตัวเอง ออกมาเอ่ยปากถาม “ได้ยินมาว่าพี่สมภพจะแต่งงานแล้ว หรอคะ”

จริงๆแล้วเธอเพียงอยากจะทำลายความเงียบที่ขณะนี้ แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะเอ่ยปากถามคำถามนี้ออกมา

หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของน้ำ รอยยิ้มบนใบหน้าของสมภพก็ค่อยๆหายไปราวกับน้ำที่ชัดหาดทรายและ ลดลงจนเห็นท้องน้ำที่ว่างเปล่า จ้องมองในหน้าขาว นวลของเธอ เป็นครั้งแรกที่ยากจะเอ่ยปาก เวลาผ่านไป ชั่วขณะหนึ่ง สมภพจึงตอบ “ใช่ พี่หมั้นแล้ว”

ใจของนีรชาเจ็บปวดมาก แต่ใบหน้าของเธอกลับต้อง แกล้งยิ้มออกมา เธอทำให้ดูเหมือนว่าเธอนั้นเพิ่งนึก อะไรออก เสียงของเธอเอ่ยถามแต่ภายในใจนั้นช่างเจ็บ ปวด “ค่ะ วันก่อนฉันเห็นรายการทีวี เรื่องที่พี่กับคุณธวัล หมั้นกันแล้ว พี่และคุณธวัลเหมาะสมกันมาก ยินดีด้วยนะ

คะ”

ยินดีหรอ

น้ำกำลังยินดีกับเขาอย่างนั้นหรือ

ทำไมเขาถึงไม่ได้รู้สึกถึงความยินดีเลย

เมื่อได้ยินเสียงคำอวยพร ใบหน้าของสมภพก็ไร้ความ รู้สึก ได้แต่มองหน้าของเธอและไม่พูดอะไรสักคำ ความ เงียบของสมภพทำให้น้ำไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรต่อ รอยยิ้มบนหน้าก็ยากที่จะรักษาไว้ ด้วของ เธอก็แข็งที่อ ในหัวของเธอนึกถึงหลายครั้งที่ได้พบเจอ กันกับสมภพ ทุกครั้งที่เจอกันล้วนมีแต่ความสุขและตื่น เต้น กลับคิดไม่ถึงว่าจะรู้สึกอึดอัดเช่นนี้

จึงหาเรื่องที่จะคุยกัน “พี่กับเธอวางแผนจะแต่งงานกัน เมื่อไหรคะ” นีรชาพยายามแสดงออกให้เหมือนกับเพื่อน ที่ไม่ได้เจอกันมานาน

“น้ำ เธอรู้ไหม สามปีมานี้ พี่ตามหาเธอมาตลอด” สมภพ จ้องมองตาของเธอ ในสายตาอ่อนโยนที่แฝงไปด้วย ความดื้อรั้นและขัดขืน

“พี่ถามทั้งเพื่อน ถามเพื่อนบ้านของเธอ พี่ยังประกาศ ตามหาในโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์” เขาตามหาและ รอเธอสามปี จนกระทั่งเขาหมดหวัง และคุณปู่ได้คุกเข่า ขอร้องต่อหน้าเขา ให้ช่วยธุรกิจของครอบครัว เขาคิด ไม่ถึงว่าหลังจากที่เขาหมั้นได้เพียงหนึ่งเดือน เขาก็หา เธอพบ

เธอหลบตา แกล้งถามว่า ตามหาน้ำหรอคะ น้ำคิดว่าพี่ ลืมน้ำไปแล้ว
สมภพถมเจื่อนๆ น้ำ พี่จะลืมน้ำได้ยังไงน้ำก็รู้ ยังไงพี่ ก็ไม่เคยลืมน้ำ”

พักหนึ่ง เขาลืมตาขึ้นท่าที่ไม่แน่ใจ ถามอย่างสงสัย “น้ำ สามปีมานี้ น้ำคิดถึงพี่บ้างไหม

น้ำ เธอคิดถึงผมบ้างไหม

ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ พี่สมภพ น้ำคิดถึงพี่มาก”นีรชากัดริมฝีปาก ของเธอแน่น กลัวคำพูดที่ตัวเองได้โพล่งออกมา

เธอสามารถพูดอะไรได้บ้าง เธอมีสิทธิ์อะไรที่สามารถ พูดได้อีก

ใช่แน่นอนค่ะ บางครั้งก็ยังคิดถึงพี่ค่ะมีรชาตอบไป อย่างไม่สนใจอะไร ทำเหมือนเป็นเรื่องง่าย เหมือนว่ามัน ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ไม่คู่ควรที่เธอตอบอย่างจริงจัง

สมภพมองตาของนีรชาอย่างไม่ละสายตา จนเกือบ ทำให้เธอคิดว่าสมภพจะมองเห็นสิ่งที่เธอกำลังแกล้งทำ