ตอนที่97 พยายามบีบน้ำตาออกมา

แสงสลัวในคาสิโน มุกมณีกำลังต่อสู้อยู่บนโต๊ะ

“ฉันมือขึ้น!”เสียงที่น่าตื่นเต้นอย่างไร้เหตุผล คืน นี้ฉันเพิ่งเริ่มจะมีโชค ต่อมาโชคก็เริ่มหายไป ชิปในมือก็ น้อยลงเรื่อยๆ เสียมากขึ้น คืนนี้ฉันเพิ่งเริ่มจะมีโชค

“มุกมณี หยุดเล่นได้แล้ว เรากลับกันเถอะ” ระพิ นทร์ดึงมือมุกมณีไว้ ต้องการจะพาเธอออกไปจากที่นี่

มุกมณีตาแดงกำ ถ้าไม่พาเธอออกไป พวกเขา ต้องสูญเสียเงินทั้งหมดไปแน่ นีรชาใกล้จะคลอดลูก แล้ว ต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก กับความฟุ่มเฟือยของ ชีวิตมุกมณี ทำให้ต้องมีค่าครองชีพของคนสามคนที่ เยอะมาก เงินที่ขายแหวนก็ใช้ไปเกือบหมดแล้ว

“อย่ามายุ่ง” มุกมณีปัดมือออกไป ตาแดงกำจอง ไปที่โต๊ะ.

นีรชาอยู่ในอพาร์ทเม้นต์เพียงลำพัง เก็บของที่ จำเป็นต้องใช้ตอนคลอด มือลูบไปตามเสื้อผ้าตัวเล็กๆ อย่างนุ่มนวล หมวกใบน้อย ในใจเต็มไปด้วยความอ่อน โยน…

ลูกจำ อีกไม่นานหนูก็จะลืมตาออกมาดูโลกใบนี้ แล้ว แม่รอหนูอยู่นะ แม่หวังว่าหนูจะเป็นเด็กที่แข็งแรง และสวยงาม

ถึงแม้หนูจะไม่มีพ่อ แต่แม่จะเลี้ยงดูหนูอย่างดี ให้ ความรักทั้งหมดกับหนู … นีรชาค่อยๆลูบไล้ท้อง ใบหน้าเต็มไปด้วยประกายแห่งความรักของผู้เป็นแม่

ทันในนั้น ก็รู้สึกปวดท้องน้อยขึ้นมา นีรชาเริ่มรู้สึก ตื่นเต้นจะคลอดแล้วรี

นึกถึงที่คุณหมอบอก พอใกล้กำหนดคลอดแล้ว อาจจะมีการปวดแบบหลอกๆ การหดตัวเริ่มค่อยๆคลาย หายไปอีกสักครู่

คุณหมอบอกว่าให้นอนราบอยู่บนเตียง นีรชาเริ่ม นับจำนวนการหดตัว เจ็บท้องทุกๆครึ่งชั่วโมง ปกติใกล้ คลอดจะเจ็บท้องทุกๆสิบนาที ตรงตามที่คุณหมอบอก เอาไว้เลย!

แต่ว่าตอนนี้เธออยู่บ้านเพียงคนเดียว! นีรชาเริ่ม ตื่นเต้นแล้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารีบโทรหามุกมณี

“ตุ๊ด…ตุ๊ด…”เสียงรอสายดังก้องอยู่ในหูของเธอ

ไม่มีคนรับสาย

นีรชาจึงโทรหาระพินทร์ ก็แต่ไม่มีคนรับอีกเช่น

กัน

เสียงเพลงที่ดังหนวกหูในคาสิโนกลบเสียง โทรศัพท์ไปจนหมด มุกมณีกำลังเดิมพันอย่างตื่นเต้น ระ พินทร์ยืนดูอยู่ข้างๆอย่างช่วยไม่ได้ ไม่มีใครสังเกตเห็น โทรศัพท์ในกระเป๋าว่ากำลังส่งเสียงอย่างต่อเนื่อง

ช่วงระยะห่างของอาการเจ็บท้องเริ่มลดลงเรื่อยๆ นีรชารู้ตัวว่ากำลังจะคลอดแล้ว กับความเจ็บปวดที่ค่อยๆ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ นีรชาลุกลงจากเตียงเพื่อหยิบสัมภาระ ใส่กระเป๋า เสื้อตัวน้อย ขวดนม ของใช้ของแม่ ทั้งหมดใส่ในกระเป๋าใบใหญ่ที่ได้เตรียมเอาไว้แล้ว

ความเจ็บปวดเริ่มทวีจนกระทั่งแทบจะทนไม่ไหว

เหงื่อบนหน้าผากของนีรชาเริ่มเม็ดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ไหล ลงอาบแก้มที่ซีดเผือก

พี่ๆ ไปไหนกันนะ นีรชาพยายามโทรหามุกมณีอีก ครั้ง แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้

ไม่ทันการณ์แล้ว เธอเอื้อมมือที่สั่นเทาออกมา นีรชาใช้ความพยายามครั้งสุดท้ายกดหมายเลขฉุกเฉิน ของโรงพยาบาล

ขณะที่มุกมณีและระพินทร์รีบเพื่อที่จะมาถึงโรง พยาบาล นีรชาก็อยู่ในห้องคลอดเรียบร้อยแล้ว

“คุณหมอ น้องสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ”มุกมณี ถามอย่างหงุดหงิด เห็นๆอยู่แล้วว่ากำลังจะชนะ ก็ดันถู กระพินทร์ตกใจเอะอะลากออกมาจากคาสิโนซะก่อน บอกว่านีรชาส่งข้อความมาว่ากำลังไปที่โรงพยาบาล แล้วจะคลอดแล้ว

น่าสมเพชจริงๆ! ไม่ใช่น้องสาวในไส้สักหน่อย ยัง ต้องไปตามคอยดูแลเธอ! เงินที่ขายแหวนมาได้วันนี้ก็ใช้ ไปเกือบหมดแล้ว ไม่รู้ในตัวนี้รชาจะมีสิ่งของมีค่าอื่นๆอีก หรือเปล่า ต้องหาวิธีหาเงินมาอีกครั้ง มุกมณีคิด

ได้ยินคุณหมอบอกว่าพักใหญ่แล้วนีรชาก็ยังไม่ คลอด มุกมณีและระพินทร์นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องโถง ของโรงพยาบาล

ที่นี่คือโรงพยาบาลสำหรับสุภาพสตรีของจีนแพทย์และพยาบาลทั้งหมดเป็นคนจีน แม้แต่รายการทีวี ก็ยังให้ความสำคัญกับหัวข้อข่าวจีน

“เป็นไปตามข่าวลือ ทายาทของบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัดออกจากเมืองCไปที่ชิคาโก ทายาทของที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปท่านนี้ ก่อนหน้านี้ เป็นผู้ที่ดูแลธุรกิจของที.เอสพร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปใน เมืองCทั้งหมดมาโดยตลอด ที่ถูกคุณชลธีเรียกตัวให้ไป ชิคาโกในครั้งนี้ วัตถุประสงค์อีกประการหนึ่งก็เพื่อการ เลือกภรรยาสำหรับทายาทตระกูลหมื่นสา ท่านประธาน หมื่นสาปีนี้ก็อายุ 27 ปีแล้ว ยังโสด ฐานะร่ำรวย เป็นไฮ โซเนื้อหอมตัวจริง”

ข่าวซุบซิบกำลังออกอากาศทางโทรทัศน์ ญาติ ของผู้ป่วยหลายคนที่กำลังรออยู่บริเวณนั้นเริ่มที่จะ กระซิบกระซาบกัน “เลือกสะใภ้ให้ทายาทที.เอส พร็อพ เพอร์ตี้กรุ๊ป ที่แท้คุณชลธีก็คิดหาผู้สืบทอดของที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป ที่ผ่านมาภัสกรณ์ไม่ยอมแต่งงาน คุณ ชลธีก็เลยกลัวว่าหลานชายที่เลี้ยงดูมาจะเตลิดไปไกล!”

“ภัสกรณ์หรอ” มุกมณีหูตั้งขึ้นทันที!

รีบเดินไปที่เบื้องหน้า นั่งลงตรงหน้าทีวี ตั้งใจดู ข่าวอย่างจริงจัง

ดูเหมือนว่าคุณชลธีจะป้องกันกลัวว่าหลานชายจะ คิดเตลิดไปไกล! ประเด็นสำคัญของการเลือกหาสะใภ้ ก็ เพื่อต้องการที่จะหา คนที่มาให้กำเนิดทายาทตัวน้อยให้ กับที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป
มุกมณีดวงตาลุกวาว! มีแผนการณ์อยู่ในใจขึ้นมา “ฮ่าฮ่าฮ่า…มุกมณีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา พระเจ้า ช่างดีกับเธอซะจริง! คิดอะไรก็ได้อย่างนั้น!

ทายาทตัวน้อยรี ที่โรงพยาบาลนี่แหละอีกนิด เดียวทายาทตัวน้อยก็กำลังจะมาแล้ว!

“มุกมณี เธอดีใจอะไร” ระพินทร์งง เพิ่งจะเสีย พนันไปตั้งเยอะเมื่อตอนหัวค่ำ มุกมณีทำไมถึงยังยิ้ม ออกมาได้

“ระพินทร์ เธอฟังฉันนะ..”มุกมณีเบาเสียงเล่า แผนการณ์ของตัวเองให้ระพินทร์ฟัง

ระพินทร์ฟังจบ ดวงตาก็เบิกโพลง “มุกมณีเธอบ้า ไปแล้วรี ถ้านีรชารู้เข้าต้องโกรธเกลียดเธอแน่!”

มุกมณียิ้มเยาะ “ถ้าเกิดไม่ทำอย่างนั้น พวกเราจะ อยู่รอดในชิคาโกได้ยังไง เราใช้เงินไปหมดแล้ว เหลือ แค่รอเจ้าของห้องไล่เราออกไปเท่านั้นแหละ!”

ระพินทร์ส่ายหัว ยังจะพูดอะไรอีก มุกมณีคิดฟัง แล้วโผเข้ามาในอ้อมแขนเขา “ระพินทร์ เธอรักฉันที่สุด ไม่ใช่หรือ เธอไม่อยากให้ฉันสุขสบายหรือ”

มุกมณีเอาเครื่องประดับออกจากร่างกายทั้งหมด เธอไปที่ตู้เอทีเอ็มนำธนบัตรปีกหนามา ใส่ทั้งหมดลงไป ในซองจดหมาย เดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณหมอ

ในห้องคลอด นีรชาเริ่มจะหมดแรง เธอรู้สึกว่าสติ ของเธอค่อยๆเลือนหายไป ความเจ็บปวดนั้นท่วมทัน เธอกัดริมฝีปากตัวเอง นิ้วมือจับราวเตียงคลอดเอาไว้แน่น ใช้แรงทั้งหมดที่มีครั้งสุดท้าย เปล่งเสียงคำราม ออกมาราวกับเสียงร้องของสัตว์

กระแสความร้อนสายหนึ่งไหลออกมา ขณะที่ใน ห้องคลอด ช่างเป็นความสุขที่ผ่อนคลาย นีรชารับรู้ได้ ทารกได้ออกมาแล้ว!

เธอเหนื่อยมากแล้ว ไม่ได้มีโอกาสเห็นลูกแม้ เพียงพริบตา ก็สะลึมสะลือคล้อยหลับไป

ในออฟฟิต คุณหมอเดินอย่างหลบๆ ซ่อนๆ มอบ ตะกร้าทารกให้กับระพินทร์ ระพินทร์ไม่กล้าพูดอะไร แม้แต่คำเดียว ถือตะกร้าแล้วนิ้วออกไป

ครู่ใหญ่นี้รชาก็ตื่นขึ้นมา ในที่สุดก็ค่อยๆ ฟื้นฟู สภาพร่างกายขึ้นมา ลืมตาขึ้น มุกมณีกำลังนอนหลับอยู่ บนเตียงเฝ้าไข้ด้านข้างของเธอ

“พี่!” นีรชาออกเสียงเรียกค่อยๆ สายตาสอดสาย ไปรอบๆห้อง

ทำไมถึงมีเพียงแค่เธอและพี่สาวอยู่สองคน แล้ว ลูกล่ะ ทำไมลูกถึงไม่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ

มุกมณีถูกนีรชาปลุกตื่นขึ้นมา ความตื่นตระหนก ฉายชัดอยู่ในแววตาของเธอ แต่ไม่นานก็สงบนิ่งลง

มุกมณีใช้มือขยี้ตาตัวเองพยายามบีบน้ำตาเล็ก น้อย ทำเสียงน่าเศร้า “นีรชา..”

พอเห็นท่าทีของมุกมณี นีรชาก็มีความรู้สึกใจไม่ดี ขึ้นมาในทันที “พี่มุก เกิดอะไรขึ้น แล้วลูกล่ะ”
พอฟังนีรชาพูด มุกมณีก็เริ่มน้ำตาไหล “นีรชา น้องสาวที่แสนลำบากของพี่ ลูก ลูกของเธอน่ะ”มุกมณี ใช้มือปิดใบหน้าเอาไว้ กระพริบตาถี่ๆ หวังว่าจะทำตาให้ แดงกำได้ บีบน้ำตาอีกสักสองสามหยด

“พี่มุก หลานเป็นยังไงบ้าง หลานร่างกายยังไม่ แข็งแรงหรอ อยู่ในห้องหรือพักอยู่ในห้องผู้ป่วยหนัก” นีรชาน้ำตาไหลออกมา นองเต็มใบหน้า

ลูก ลูกของเธอช่างน่าสงสารนัก เพิ่งออกมาจาก ท้องแม่ก็มาป่วยซะแล้ว!

มุกมณีร้องไห้เสียงดัง “นีรชา…ลูก ลูกไม่อยู่ แล้ว!”

นีรชาคล้ายจะหน้ามืด ปวดหัวขึ้นมา รู้สึกเหมือน ถูกตีด้วยไม้หน้าสาม พยายามที่จะดิ้นรนเพื่อลงจาก เตียง “พี่ว่าอะไรนะ! พี่บอกว่าลูกไม่อยู่แล้ว ลูกไปไหน” ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกกลัว เธอไม่อยากได้ยินข่าวร้ายเลยจริงๆ!

“ลูกของเธอ เกิดมาพร้อมความพิการ เกิดมาได้ สักพักก็สิ้นใจ!” มุกมณีร้องไห้ไปพูดไป

นีรชาหน้ามืดเป็นลมไป

บ้านหมื่นสาที่หรูหรามีสถาปัตยกรรมที่เก่าแก่ คล้ายวังโบราณ ผู้รับใช้กำลังรายงานคุณชลธีด้วยความ เคารพ “คุณชลธีครับ ที่ด้านนอกมีผู้หญิงคนหนึ่ง บอกว่า เป็นแฟนของคุณชาย และเพิ่งจะให้กำเนิดบุตรชายให้ กับคุณชายครับท่าน”

คุณชลธีซึ่งขณะนั้นกำลังเล่นหมากรุกกับคนรับใช้และเริ่มรู้สึกง่วงนอนพอดี ได้ฟังดังนั้น ทันใดดวงตาก เปล่งประกายราวกับหลอดไฟขนาด 500 วัตต์!

“ผู้หญิง กำเนิดบุตรชายให้คุณชาย!” เสียงเปล่ง ออกมาอย่างตกใจแกมยินดี!

ตอนนี้ลูกชายไม่สนใจธุรกิจของครอบครัว แค่ อยากจะเที่ยวสนุกไปเรื่อยเปื่อย มีแค่ภัสกรณ์หลานชาย เพียงคนเดียวเท่านั้นที่ดูมีความสามารถพอ ที่จะรับช่วง ต่อที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป แต่ตอนนี้เขาอายุ 27 แล้ว ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน! ความหวังว่าเขาจะแต่งงาน ดูแทบจะเป็นไปไม่ได้ เขาต้องการดูแลปกป้องหลาน ชายของเขาจนคิดไปต่างๆนาๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีเหลน มาส่งถึงหน้าประตูบ้านในวันนี้

“เร็วเข้า รีบไปพาเขาเข้ามา” คุณชลธีแทบคลั่ง ไม่รู้ว่าจริงเท็จอย่างไร อาจจะเป็นเพียงการหลอกลวงแต่ มันก็ยังดีที่ได้มีความสุขเพียงสักครู่หนึ่ง ภัสกรณ์ เด็ก คนนี้ก็เหมือนพ่อของเขา ใบหน้าเย็นชาเหมือนก้อนน้ำ แข็ง คนบ้านนี้ ไม่มีเสน่ห์เอาซะเลย

ได้ยินว่าคุณชลธีเชิญเข้าไป ใบหน้ามุกมณีก็ผุด รอยยิ้มขึ้นมา

อุ้มทารกตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน มุกมณีเดินตาม ผู้รับใช้เก่าแก่ของบ้านหมื่นสาเข้าไป

ที่นี่คือวังเก่าแก่ที่แท้จริง! หลังคาสูงทาสีดั่งภาพ วาดที่งดงาม เฟอร์นิเจอร์ใช้สีดำและสีทองเป็นหลัก ยัง มีโคมไฟระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ โบราณวัตถุที่มีราคาแพงตกแต่งอยู่รายรอบและดอกไม้ที่บานสะพรั่ง วังแห่ง นี้ช่างเต็มไปด้วยความรู้สึกแห่งการกดขี่ข่มเหงอย่าง ทรงพลังและสมบูรณ์แบบ

กลางห้องโถง มีชายผมขาวคนหนึ่งนั่งอยู่หน้า เตาผิง มุกมณีกอดทารกในอ้อมแขนของเธอแน่น ค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ เข้าไปหาเขา