ตอนที่ 237 ห้ามรังแกคุณแม่

หลังจากหลับสบายทั้งคืน รุ่งสางนีรชาก็ตื่นขึ้นมา ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆอย่าง ระมัดระวัง”คุณพ่อครับ….

ปาล! นีรชาลนลานรีบลุกขึ้นนั่ง รีบปลุกภัสกรณ์ “รีบตื่นมาใส่เสื้อผ้าเร็วคุณ ปาลมาแล้ว!”

เมื่อคืนภัสกรณ์สนุกสนานนอนหลับฝันดี เขาพลิก ตัวอย่างงัวเงีย แล้วรัดนีรชาเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขา ตะโกนใส่ประตู”ปาลเด็กดี กลับไปนอนต่ออีกหน่อยดี ไหมลูก พ่อกับแม่ยังไม่ตื่นเลยครับ”

พ่อกับแม่ ทำไมสองคำนี้ช่างฟังดูอบอุ่นเหลือ เกิน นีรชาอดไม่ได้ที่จะโค้งปากแล้วจูบลงที่หน้าผาก ของภัสกรณ์เบาๆ

ภัสกรณ์ได้รับกำลังใจ เขาจึงหอมไปที่ด้านข้าง ของนีรชา

ปาลยังคงเคาะประตูอยู่ด้านนอกไม่ขยับเขยื้อน ไปไหน

ภัสกรณ์ต้องการส่งสุภาพบุรุษตัวน้อยให้กลับ ห้องของเขาไปอย่างรวดเร็ว เขาจะได้เพลิดเพลินกับ ความอ่อนโยนและหอมหวานต่อ เขาจึงกล่าวอย่าง จริงจังยิ่งขึ้น “ปาล พ่อยังไม่ตื่นเลย ลูกมาห้องคนอื่นเช้า ขนาดนี้เป็นการเสียมารยาทนะลูก!”

เด็กน้อยมีเสียงรู้สึกผิดเล็กน้อย และทำเสียงดังใส่หน้าประตู “เฮ้อ ผมไม่ได้มาหาพ่อ ผมมาหาแม่ต่าง หากล่ะ!”

ฮ่าๆๆ เห็นท่าทีหยิ่งยโสของภัสกรณ์แล้ว นีรชาก็ อดหัวเราะไม่ได้ ลูกชายตัวดี ที่แท้ก็ดื้อและรั้นเหมือนพ่อ นี่เองเหมือนกันเป๊ะ!

เขาพยายามกดดันภัสกรณ์ ให้ใส่เสื้อคลุม เขา พูดและอมยิ้ม “นี่คุณยังม่ใสเสื้ออีก ฉันจะไปเปิดประตู แล้วนะ !”

ภัสกรณ์ห่อตัวในผ้าห่ม “ตามใจ!”

นีรชามองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก “เดี๋ยวปาลมา เห็นเข้าน่าเกลียด รีบใส่เสื้อผ้าเร็วค่ะ!”

ภัสกรณ์ห่อตัวด้วยผ้าห่มอย่างแน่นหนา “น่า เกลียดตรงไหน มันน่ารักออก!”

นีรชาเหลือบตาไปเห็น บางสิ่งบางอย่างที่กำลัง ตื่นตัว เธอก็หน้าแดงขึ้น “โรคจิต!”

ภัสกรณ์มองตามเธอไป “สาวน้อย เธอไม่รู้รึไงว่า มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายทุกคนตอนเช้านะ”

นีรชาปาหมอนนุ่มๆไปที่หน้าของเขา “หน้าไม่ อาย อีกสักครู่ปาลเข้ามาคุณอย่าพูดพล่อยๆอย่างนี้อีก นะคะ!”

ปาลยังคงตะโกนเรียกหาแม่อยู่ที่หน้าประตู เริ่มมี

เสียงร้องไห้ปนมาด้วย นีรชารู้สึกปวดใจรีบลุกขึ้นไปเปิด

ประตู เด็กน้อยยืนอยู่ที่ หน้าประตู กลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่กลับมีสีหน้าท่าทางผิดหวัง

นีรชาใจอ่อนก้มตัวลงกอดเขา “ลูกรัก แม่ขอโทษ นะจ๊ะ แม่ล่าช้าไปหน่อย ปาลไม่โกรธแม่นะจ๊ะ”

ปาลพยักหน้าเชื่อฟัง เขาเข้าใกล้เพื่อกอดคอ นีรชา แล้วทำเสียงออดอ้อน “แม่ครับ ผมอยากนอนกับ แม่ครับ”

น้ำหันไปมองภัสกรณ์ที่อยู่บนเตียง เธอลังเลเล็ก

น้อยก่อนจะพยักหน้า”เอาล่ะ แม่จะนอนกับปาลจะ” เธออุ้มปาลมาไว้ที่ปลายเตียง ตัวเธอนอนลงตรง

กลางระหว่างภัสกรณ์และปาล นีรชาใช้ขาแตะไปที่เอว

ของภัสกรณ์ เป็นนัยย์บอกว่าให้รีบไปใส่เสื้อผ้า

“แม่ครับ!” ร่างของปาลที่มีกลิ่นหอมของน้ำนมขด อยู่ในอ้อมแขนของนีรชา ใบหน้าเล็กๆหันไปที่เธอและ พูดออกมาเบาๆ

“ครับลูก!” นีรชาขยับตัวเข้าใกล้และหอมเขา

“แม่ครับ!” ปาลเอ่ยปากเรียกอีกครั้ง

นีรชารู้ได้ในทันทีว่าจริงๆแล้วปาลไม่ได้ต้องการ จะพูดอะไรกับเธอ เขาต้องการเรียกเธอเพียงเพื่อ ต้องการสัมผัสและรับรู้การมีอยู่ของเธอที่ข้างๆกายเขา

นีรชากระพริบตาเล็กน้อย แล้วตอบเขา”ครับลูก

รัก….”

“แม่ครับ!” ปาลเรียกนีรชาไม่หยุดปาก ซึ่งนีรชาก็ รับคำทุกครั้งที่เขาเรียก ใบหน้าน้อยๆก็เริ่มมีรอยยิ้มกว้างเห็นฟันซี่เล็กเรียงรายขาวราวกับหิมะ ล้อมรอบไปด้วย ริมฝีปากสีชมพู หวานหอมจนทำให้ผู้คนอดอมยิ้มไม่ได้

ภัสกรณ์นอนอยู่ข้างๆ รู้สึกประทับใจกับ ปฏิสัมพันธ์อันอบอุ่นระหว่างแม่ลูก เหยียดแขนอันยาว ของเขาออก โอบกอดแม่ลูกทั้งคู่เอาไว้

ปาลบิดตัวผลักแขนภัสกรณ์ออกไป “คุณพ่อร้าย ผมจะเอาคุณแม่!”

เขาเบียดตัวให้แน่นขึ้นในอ้อมกอดของนีรชาและ พยายามหลีกเลี่ยงการสัมผัสของภัสกรณ์

“ปาลน้อย มีแม่แล้วทิ้งพ่อเลยนะ” ภัสกรณ์ยื่นมือ ออกไปแตะที่หน้าผากปาลอย่างทำอะไรไม่ถูก

นีรชายิ้มจนตาเป็นวงพระจันทร์เสี้ยว เธอผลักภัส กรณ์ออกราวกับแม่ไก่คอยปกป้องลูกไก่ เธอโอบรัดปาล ไว้แน่น”ภัสกรณ์ คุณถูกพวกเราไล่แล้วล่ะ ไปนอนใน ห้องรับแขกไป!”

“ว่าไงนะ!” ภัสกรณ์ร้องเสียงหลง “นีรชา เธอ ทรยศฉันหรือ”

“แน่นอนล่ะ! ก็ปาลน่ารักกว่าคุณ! ตัวก็หอมกว่า คุณ!” นีรชาหอมที่ตัวปาลซึ่งมีกลิ่นน้ำนม ตอบภัสกรณ์ ด้วยความพอใจ

ภัสกรณ์เริ่มคิดไม่ดี พยายามใช้บางสิ่งบางอย่าง ระหว่างขาของเขาคุกคามนีรชา “งั้นหรือ นีรชา คุณ แน่ใจนะว่าจะทรยศผม”
นีรชาตกใจ ตอนนี้ปาลมองไม่เห็น ภัสกรณ์ไม่ควร ทำสิ่งน่าเกลียดเช่นนี้ต่อหน้าลูกนะ

เธอรีบหลบและขอความเมตตา “ฝ่าบาท! ข้าน้อย ผิดไปแล้ว! ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว! ข้าน้อยจะซื่อสัตย์กับ ท่านตลอดไป!”

ความจริงภัสกรณ์เพียงแค่ต้องการล้อเธอเล่นเล็ก น้อยสักสองสามครั้ง แต่เธอกลับทนไม่ได้ ฟังคำพูดของ นีรชาแล้ว เขาก็เลียลึกไปในริมฝีปากของเธอ “ตัวเล็ก ยอมแพ้ง่ายจังนะ!”

ภัสกรณ์พูดยังไม่ทันจบ ที่ด้านหลังก็ถูกปาลทุบ เข้าเบาๆ “อย่าแกล้งแม่ผมนะ!”